Po opuszczeniu sali rozpraw zahaczyła po drodze o gabinet sędziowski i zabrała z niego kopię akt sprawy, po czym natychmiast udała się do sali posiedzeń wizengamotu, gdzie na początkach jej kariery bywała częstym tematem, a właściwie ona i jej metody. Z czasem wizengamot zezwolił jej na wszystko, co uważa za słuszne. Niektórzy mogliby sądzić, że wpływ Margaret na wizengamot jest porównywalny do władzy Ministra Magii, jak nie większy. Z pewnością ma w nim wielu zwolenników, którzy poparliby wniosek o odwołaniu obecnego Ministra, choć raczej aktualnie nie uzyskałaby wymaganej większości głosów. No cóż, trudno. Niema co zaprzątać sobie głowy sprawami, które mogą poczekać.  Na razie najważniejszą kwestią było pozyskanie informacji od mężczyzny, który w sali sądowej sprawiał wrażenie chętnego do sypania.

- Doskonale, mam nadzieję iż nikt Was nie zauważył. - Zwróciła się dość oschłym tonem do mężczyzn i usiadła na brzegu lady, przy której zwykle zasiadają sędziowie podczas posiedzeń. Gdyby któryś z dziennikarzy zauważył, że Margaret rozmawia "za kulisami" z oskarżonym mogłoby to wzbudzić zbyt wiele kontrowersji i zakończyć się skandalem co nie wpłynęłoby zbyt dobrze na przyszłą karierę kobiet, choć prawdopodobnie wywinęłaby się od kary. W końcu to właśnie jej powierza się najtrudniejsze rozprawy. Zdecydowanie jest pewna siebie, ale też wie jakich granic nie powinna przekraczać, a w którym miejscu może nagiąć kilka przepisów. Chwyciła kopię akt sprawy i zwróciła się w stronę oskarżonego. - Spójrz na mnie. - Powiedziała poważnym głosem, jakby wydawała dla mężczyzny rozkaz. -Panie Josh, niektórzy mogliby sądzić iż jest Pan zbyt młody na Azkaban, ale ja tak nie uważam. Przestępców nie należy sortować według wieku. Ale przejdźmy do rzeczy... -Spojrzała na akta i kontynuowała - Nazwa organizacji, jej przewodniczący, kobieta, która wydała Wam polecenie zdobycia jaja i tożsamość osoby, której mieliście przekazać owe jajo. Oczekuję iż udzielisz Nam większej ilości informacji niż podczas przesłuchania w Biurze Bezpieczeństwa.
Margaret liczyła na współpracę mężczyzny, mając nadzieję iż nie będzie musiała sięgać po kolejne karty w swojej talii, którą przygotowała przed sprawą. Była gotowa ich oboje posłać do Azkabanu, jak również jednemu z nich zmniejszyć karę, jeżeli zacznie z nią współpracować. - Prasa się nie dowie, załatwimy to po cichu.
Spoglądała od czasu do czasu na inspektorów, którzy prowadzili śledztwo. Czuła, że w tej chwili czują się trochę zmieszani całą sytuacją, a już na pewno tak będzie, jeżeli mężczyzna zacznie sypać.

Działania Margaret były rzeczywiście bardzo ryzykowne i przepełnione niepewnością, odnośnie pożądanego sukcesu, jednak ona nie obawiała się konsekwencji. Gdyby oskarżony próbował wyznać przed wszystkimi na sali sądowej, że rozmawiał z sędzią prowadzącą sprawę, nikt by mu nie uwierzył. Gazety miałyby temat, ale prawdopodobnie tylko na tym by się skończyło, a mężczyzna i tak wylądowałby w Azkabanie. Taka osoba nie wzbudza zaufania.
Kobieta rozumiała jego strach, ale mimo wszystko zamierzała go przekonać do tego, by podzielił się z nimi wszystkimi informacjami. Nie chciała jego dobra, chciała rozwiązać wszystkie zagadki odnośnie tej sprawy. - Nikt się nie dowie. - Odpowiedziała na słowa Josha, a następnie spojrzała na Theodora i zwróciła się w jego stronę z pytaniem. - Jakie są szanse na opuszczenie Azkabanu przez więźnia, jeżeli ktoś podałby mu substancję powodującą tymczasowe zatrzymanie funkcji życiowych, tudzież symulację śmierci? - Margaret nigdy nie praktykowała tego typu rozwiązań, ale wydawało jej się, że każdy więzień, który dokonał żywota jest przewożony na sekcję, w celu poznania przyczyny zgonu. Chociaż nigdy nie wnikała w szczegóły. - Dwa miesiące, tyle czasu spędzisz w Azkabanie, jeżeli zaczniesz mówić. Wszyscy będą myśleli, że umarłeś i nie będą ciebie szukać, będziesz miał szansę zniknąć. Tak, to jest łamanie prawa. Coś czego nie powinien dopuścić się nikt, kto stoi na jej straży. Jednak czasem należy nagiąć lub złamać prawo, aby osiągnąć wyższą sprawiedliwość. To właśnie była jej droga. Miała nadzieję, że teraz mężczyzna zacznie współpracować.

Jej pomysł był niestosowny i faktycznie, nie mogła oczekiwać zbyt wiele od człowieka, który odpowiedzialny jest zupełnie za coś innego. Nie mogła więc go wini, za brak uzyskanej odpowiedzi, choć mógłby wspomnieć że to byłoby możliwe. Przynajmniej oskarżony nabrałby pewności.
- Gwarancją jest moje słowo i nic więcej. - Odrzekła poważnym i zdecydowanym tonem, sugerując iż nie zamierza niż więcej obiecywać dla mężczyzny, w końcu i tak wszystko zależało od tego czy będzie współpracował. - Jeżeli nie chce Pan nic nam powiedzieć trudno, zamiast dwóch miesięcy spędzi Pan w Azkabanie cały życie. Daje dla Pana szansę.  Oficjalnie otrzymałby Pan taki sam wyrok, jak Pański kolega co rozwiałoby podejrzenia, prawda? No, ale skoro nie chce Pan współpracować... - zabrała z lady wszystkie akta sprawy i stanęła naprzeciw mężczyzny patrząc na niego z góry. - To jak, wznawiamy rozprawę czy trochę jeszcze porozmawiamy? Widział Pan na zdjęciu jak kończą przestępcy w Azkabanie. Jest Pan młody i całe życie przed Panem, szkoda przeżyć je w takim więzieniu. - Margaret była już gotowa opuścić salę posiedzeń i udać się na salę sądową, gdyż zapewne wszyscy się już niecierpliwią. Jednak nawet jakby mężczyzna zaczął coś mówić, to niestety pozostaje pytanie, dlaczego tylko jeden oskarżony opuścił salę sądową. Aby rozwiązać ten problem, miała już pewien plan, który byłby raczej banalny w wykonaniu, a wielce skuteczny, rozwiewając wszelkie niepokoje.

Margaret zapewne nie wzięłaby pod uwagę negatywnej opinii mężczyzny, gdyby ten chciał jej się jawnie sprzeciwić i po prostu dalej by kontynuowała. Jego obecność tutaj była potrzebna jedynie w celach ochronnych i dlatego, że prowadził przesłuchania w tej sprawie. Jednak dość rozczarowujący był fakt, że ani razu brygadzista nie wypowiedział słów popierających kobietę lub zachęcających mężczyznę do współpracy, takie zachowanie z pewnością nic nie ułatwiało.
Gdy oskarżony powiadomił ją o chęci współpracy, poczuła satysfakcję iż poczynione przez nią kroki zaczęły przynosić owoce. -Doskonała decyzja Panie Leech. Powiedziała spokojnym tonem, przysiadając na blacie naprzeciw mężczyzny. - Interesuje mnie imię i nazwisko osoby, która miała odebrać jajo, tożsamość kobiety, o której mówiłeś wcześniej, nazwę organizacji, do której należysz, tożsamość jej lidera i siedzibę lub miejsce spotkań, z datą następnego spotkania. To chyba nie tak dużo, w zamian za spokojne życie z dala od więzienia. -  W międzyczasie, gdy wypowiadała te słowa, chwyciła za w karafkę z winem (w 1/4 pustą) i nalała trochę do pucharku, który podała dla mężczyzny. - Na pewno jesteś spragniony, napij się. - Było to dobrej jakości wino, które Margaret kazała tutaj przynieść jeszcze przed rozpoczęciem rozprawy. Oczywiście, jeżeli mężczyzna jest związany i nie może się sam napić, pucharek podała dla Theodora, który powinien pomóc.

To byłoby zbyt piękne, gdyby nagle wszystkie zagadki zostały rozwiązane dzięki długiemu językowi, Pana Leecha. Sędzina oczekiwała po nim zdecydowanie więcej, ale jednak oskarżony okazał się zwykłą płotką, która niewiele wie i zapewne nic nie znaczy w organizacji. - Rozumiem, no cóż... oczekiwałam więcej, ale trudno. - Zatkała karafkę z winem i kontynuowała. - Mimo wszystko, dziękuję Panu za chęci współpracy.
Gdy BUMowiec podszedł do kobiety, nachyliła się delikatnie by mężczyźnie było łatwiej przekazać słowa do jej ucha, a następnie jednym słowem podsumowała jego obawy. - Wiem. - Taka łatwowierna to Margaret nie była, żeby wierzyć we wszystko co usłyszy, jednak zdawała sobie sprawę iż ktoś kto się boi, woli wyznać prawdę niż pogorszyć swoją sytuację, a raczej uratować swoją przyszłość.
- Odprowadź Pana Leecha na salę rozpraw i przyprowadź tutaj drugiego oskarżonego i daj mu również wina, ma spędzić tutaj dokładnie taką samą ilość czasy co my, w tej chwili. Inaczej wzbudzilibyśmy podejrzenia. Potem wrócicie na salę rozpraw i wznowię rozprawę. - Wydała jasne i klarowne polecenia dla Theodora, a sama odwróciła się i udała w stronę bocznego wyjścia, przeznaczonego głównie dla Ministra Magii i jego świty. Przed opuszczeniem pomieszczenia wypowiedziała ostatnie słowo w stronę przykutego do krzesła mężczyzny. - Umowa.

[z/t]