Z każdym słowem Ururu był coraz bardziej przybity. Nigdzie nie przeczyta? Musi przeżyć, a i tak tego nie zrozumie?
Westchnął, po czym zasłonił buźkę, bo westchnięcie zamieniło się w ziewnięcie. Był taki zmęczony... Poszedłby spać, ale miał okazję doznać oświecenia z rąk stojącej przed nim istoty.
Nie miałoby to sensu, gdyby wiedzieli wszystko? No tak. Ururu sam lubił tajemnice. Sam lubił dochodzić do różnych rzeczy. W końcu był "naukowcem".
- Gdyby wszystko było odkryte, niemiałbym co robić - przyznał dziewczynie powracając myślami do jej słów o kwiecie, który będzie zabijać, chociaż jest "dopasowany"... To wszystko było takie dziwne. A może wydawało mu się, bo był zmęczony.
- Ja... muszę to sobie przemyśleć - dodał po dłuższej chwili milczenia. Przetarł oczy. Czy jest coś jeszcze, o co chciałby spytać nieznajomą?
- Czy powinienem jeszcze o czymś wiedzieć? - zapytał zdając się na jej wiedzę. Na pewno wiedziała, o co by spytał, gdyby nie był tak bardzo zmęczony i przymulony. Jeszcze nigdy w takim stanie nie szwendał się po korytarzach. A może to mu się tylko śni?

Wątpliwości... były zjawiskiem który cyganka bardzo lubiła. Dla wielu osobników mogłoby to wydać się dziwne, nie normalne, ale Esmeralda wiedziała, że w chwili kiedy wyżej wspomniane wątpliwości się pojawią, można dojść do zupełnie nowych wniosków. Wówczas mogły otworzyć się zupełnie nowe drogi którymi mogliśmy podążyć. Szkoda tylko, że ludzie bali się wątpliwości. Romka nigdy nie potrafiła zrozumieć tego dlaczego rasa ludzka tak bardzo chciała żyć w pełnym świetle. Ciemność, i światłość przeplatały się ze sobą na tym świecie. Nie dało się wybrać albo jednego albo drugiego. Decydując się na życie tutaj musieliśmy mieć ta świadomość, że nasze życie będzie się przeplatać pomiędzy światłem i cieniem. Musimy funkcjonować w rzeczywistości w której niektóre tajemnice będą nam znane, a inne będą czymś nie odkrytym.  
-Cóż... musisz pogodzić się z tym, że są na tym świecie sekrety których nigdy nie poznasz. Przeżyjesz całe swoje życie... a głupi umrzesz- Na tym świecie od lat było tyle pytań bez odpowiedzi. Chociażby to podstawowe i tak naprawdę najtrudniejsze "po co?" Mogło by się wydać, że odpowiedzieć byłaby prosta i oczywista, ale w chwili kiedy ktoś by tak usiadł i zastanowił się nad nim głębiej doszedł by do wniosku, że wcale tak łatwo na to się nie odpowie... o ile było to możliwe.
-Wydaje mi się, że więcej powie ci życie niż ja- Ona mogła opisywać to co już wiedziała, ale chłopak nigdy tak naprawdę nie zrozumie tego co ona chciała mu przekazać. Musi sam przeżyć pewne rzeczy, wtedy znajdą wspólny język... ale tylko wtedy.
-No...- Powiedziała po chwilce milczenia i podskoczyła lekko, na skutek czego jej chusta z monetkami zabrzęczała głośno i stanowczo.
-Ja już będę iść... do zobaczenia- Powiedziała uśmiechając się kojąco w kierunku chłopaka. Esmeralda Moore niby ludzki twór, ale w chwili kiedy pojawiała się pozostawiała po sobie jedynie mnóstwo pytań i niedomówień. No i oczywiście to dziwne uczucie, które kazało człowiekowi zacząć rozmyślać nad tym czy ta postać była rzeczywista, czy może tylko tworem wyobraźni.
Romka przycisnęła mocniej księgę którą miała przy sobie do piersi i bez słowa wyminęła chłopaka, pozostawiając po sobie jedynie tą specyficzną woń jaśminu, która najpewniej teraz będzie zapowiadać każde jej przybycie.
z/t

Słuchał uważnie dziewczyny, ale coraz bardziej mu się to wszystko nie podobało. Nawet zapominał już brać pod uwagę swoje zmęczenie, które przecież mogło zdestabilizować wszystko, czego się dowiedział dzisiaj. Znowu zaczął się zanurzać w jakieś mroczne odmęty umysłu, analizując stosunki międzyludzkie na kwiatach, ale dźwięk monetek z chusty dziewczyny przypomniał mu o tym, gdzie się znajduje i przede wszystkim o tym, że zaraz padnie na twarz na twardej posadzce.
- Do zobaczenia, dziękuję - odpowiedział dając jej wątpliwą przyjemność obejrzenia jego popisowego ukłonu połączonego z dygnięciem, co od dawna mu się nie myliło już, ale był tak zmęczony... W dodatku zamachał rękoma chcąc odzyskać równowagę, bo poczuł się zagrożony.
Romka opuściła go zostawiając jeszcze nieco tego zapachu jaśminu, który podziałał nieco usypiająco na chłopaka.
Zatoczył się po chwili na schody prowadzące do lochów. Czas spać. Czas naprawdę iść spać. Żeby trochę się ocucić, postanowił pobiec.
To był błąd.
Do pokoju wspólnego wszedł na czworaka, jakby był jakimś Carrowem, co dopiero wrócił z melanżu. Wrócił jednak jakoś do postawy pionowej i dotarł jakoś do swojego łóżka. Zasnął zapominając większość z tej przygody, aczkolwiek samą Romkę oraz kilka jej słów zdołało zapaść mu w pamięć.

[zt]