Mrugnęła tylko kilka razy, nie do końca wiedząc, co się właśnie stało. Czy właśnie znowu pokłóciła się z Addyson? Czy znowu pokłóciła się z nią o M a r q u e z a? Zdecydowanie miała dość Ślizgona, jego istnienia i tego wszystkiego, co robił. Bo to znowu sprawiało, że kłóciła się z jedyną osobą, którą mogła z czystym sumieniem nazwać swoją koleżanką. Osłupiała więc jeszcze przez kilka sekund otworzyła lekko usta i wpatrywała się w zatrzaśnięte po odejściu Clemen drzwi. Dopiero pytanie Bułhakowa sprawiło, że drgnęła i przeniosła wzrok na niego.
- Dlaczego miałabym iść za nią? - Zapytała spuszczając wzrok. - Dlaczego miałabym ją przepraszać za prawdę? Mam cały czas udawać, że Marquez jest wspaniałym uczniem, nie sprawia problemów i to idealny towarzysz, idealny kandydat na parę, skoro tak nie uważam? Addyson nie potrafi przyjąć krytyki jego osoby. - Sama nie wiedziała już, co myśleć. Wolała zadawać się z osobami z szanowanych rodów, to prawda. Tego nauczył ją ojciec, chociaż ona w przeciwieństwie do niego dobrze wiedziała, jak bardzo nie miało to sensu. Clemen mogłaby być nawet szlamą, a Wittermore by ją lubiła. Bo, prawdę mówiąc, sympatia wykraczała poza takie podziały, jak czystość krwi. Nerwowo gniotła kraniec spódnicy i dopiero po chwili podniosła na niego wzrok.
- Kiedy mam okazję spędzić z panem kilka chwil, a przepraszać Addyson Clemen za coś, co jest prawdą... Wybór wydaje się być oczywisty. - Mówiąc nie spuszczała go z oczu. Nie miała pojęcia, co chciał zrobić. Jakie miał wobec niej plany. Nie miała pojęcia, czy czterdziestoletni mężczyzna potrafiłby za nią zatęsknić. Czy w ogóle czegoś by od niej chciał. Wiedziała jednak, że największym szczęściem jej życia byłoby zwyczajne trwanie u jego boku.
Marzenie tak niewłaściwie i odległe od rzeczywistości, że nie śmiała nawet o nim myśleć.

Dlaczego? Młoda, naiwna Wittermore, czyż nie było to istotą przyjaźni, by próbować zrozumieć innego człowieka i zaakceptować jego wady? Uśmiechnął się lekko świadom tego, że pomimo rady, którą rzucił jej właśnie w myślach... nie chciał, by taką się stawała. Miała być jego, miała być wścibska, zarozumiała i pewna siebie. Miała być okrutna i mściwa. Miała wiedzieć czego chce i być szczęśliwą. Miała być taką kobietą, jaką Bułhakow uwielbiał i gloryfikować go ponad wszystko. Sprawiać, że będzie czuł się jak król.
- Skoro tak... - zaczął, po czym typowym dla siebie, nie do końca stabilnym, acz intrygującym krokiem zawitał do okolic ławki, przy której krukonka zasiadała, po czym usiadł na blacie tej tuż obok, skracając odległość pomiędzy nimi do minimum. - Czy jest coś, o czym chciałabyś porozmawiać, Kaylin?
Użył jej imienia. Być może dla innej osoby nie było to absolutnie nic wyjątkowego, ale w jej przypadku czuł, że zatarł tym jakąś granicę, wytyczoną wcześniej na potrzeby udawania, że ich relacja jest absolutnie poprawna i zdrowa. Że nie chce i nigdy nie będzie wymagał od niej czegoś niestosownego.

Młoda, naiwna Wittermore nie miała pojęcia o istocie przyjaźni. Trwała samotnie, wierząc i licząc tylko na siebie - do czasu poznania profesora Bułhakowa, któremu bez mrugnięcia okiem oddałaby całą siebie. Nie było w jej życiu nikogo, komu by ufała jak jemu. Nie było nikogo, z kim chciałaby tak bardzo spędzać czas. Lubiła Addyson, wbrew samej sobie, ale Puchonka nie była w stanie wygrać z nauczycielem numerologii. Być może, gdyby zajęcia prowadził ktoś inny, Kaylin faktycznie wyszłaby za koleżanką i spróbowała się z nią pogodzić. Nie chciała jednak rezygnować z tych kilku chwil, które miała okazję z nim spędzić.
Wpatrywała się w niego przez cały czas, śledząc wzrokiem każdy jego krok. Gdy zbliżył się i usiadł na ławce uniosła głowę tak, by patrzeć w jego twarz. Kaylin. Użył jej imienia, co sprawiło, że od razu się uśmiechnęła. Nie zdarzało się to często, ale gdy już wypowiadał jej imię czuła się... Wyjątkowo? W takich momentach serce biło jej szybciej, a na policzkach pojawiał mniej lub bardziej widoczny rumieniec.
- Z pewnością jest wiele rzeczy, o których chciałabym z panem porozmawiać. - Zaczęła powoli, starając się powstrzymać uśmiech, napływający jej na usta. - Zaczynając od pracy zaliczeniowej, przez projekt i egzaminy, kończąc na tym, jak minął panu dzień. - Odwróciła wzrok na chwilę i zaczęła nerwowo przewracać strony podręcznika, który leżał na ławce. Nie miała pojęcia, czy nie powiedziała czegoś, co zostałoby przez niego uznane za nieodpowiednie. Ale... Byli teraz sami, prawda? Nikt tego nie słyszał, więc chyba nie było w tym nic niestosowanego?
- Jak się domyślam, chodziło panu jednak o coś związanego z numerologią, tak? - Zapytała, ponownie na niego spoglądając.

Bułhakow podłamany już lekko tym, co w klasie zaszło, poddał się odrobinę i westchnął ciężko, bo Wittermore, jak to miała w zwyczaju, zadawała idiotyczne pytania. Określił bowiem w sposób jasny i klarowny na jaki temat rozmawiać dzisiaj mieli, a mimo tego powtórzyć się musiał:
- Tak, numerologia - przypomniał jej. - O ile dobrze pamiętam, nie jest to nasze spotkanie prywatne, a lekcja. - Wysilił się na skrycie delikatnej irytacji pod grubą warstwą obojętności, tak często zakrywającą ostatnio jego lica. To było łatwiejsze niż ukazanie innym swoich słabości, a przecież zbliżał się wielkimi krokami dzień, w którym mógł umrzeć... czy to nie był wystarczający powód do stresu?
Przeczesał palcami kłaczyska i spojrzał na nią spokojnie. Nie chciał jej dzisiaj za nic karcić, ale z drugiej strony nie potrafił potrzymać wyuczonych lata temu odruchów, więc mimo szczerych chęci wredota dawała o sobie znać. Momentami dość brutalnie.

Wittermore zdawała się nie widzieć się zmiany nastroju, tego jak podłamany jej kolejnym pytaniem był Bułhakow. Czy było to kwestią tego, że po prostu dobrze to ukrywał, czy po prostu ona naprawdę tego nie zauważała? Nie było to teraz ważne, bo Kaylin uśmiechała się do niego delikatnie i szczerze, kartkując podręcznik i szukając tego, o co chciała zapytać. Z każdą lekcją pytań było coraz więcej, bo wszystko zaczynało jej się mieszać. Nie wiedziała już, czy na pewno dobrze postąpiła zapisując się na numerologię, skoro szło jej tak... opornie.
- W takim razie resztę pytań zachowam na inną okazję. - Powiedziała cicho w myślach wciąż powtarzając prywatne spotkanie. Och, z chęcią spotkałaby się z nim prywatnie! - Wiem już, że każde imię i każde nazwisko jest ważne do tworzenia portretu numerologicznego, a liczby z nich wychodzące wliczane są do rożnych czynników. Moje pytanie brzmi więc, jak powinnam traktować przynależność do klanu? Wiem, że to bardziej mugolska sprawa, ale chciałam na zaliczenie zrobić portret numerologiczny profesora Frasera i prawdę mówiąc, nie wiem, czy powinnam obliczyć po prostu Hugh Robert Fraser, czy Hugh Robert Fraser of Lovat. I czy to of Lovat będzie wliczane jako część nazwiska? Czy jako osobna, znacząca coś jeszcze innego liczba? Przyznam szczerze, że miałam zrobić pański portret, ale potem uznałam, że to byłoby pójście na łatwiznę, bo przecież robiłam to już kilka razy. Pan sam obliczał nam swoje liczby na lekcji, więc chciałam... Zrobić coś trudniejszego. Tylko właśnie zacięłam się na tym nazwisku.

Dmuchnął sobie w grzyweczkę i odchylił głowę do tyłu, biorąc przy tym głęboki wdech.
- Samo Lovat. Bez of. - wyjaśnił krótko, nie mając w tej kwestii zbyt wiele do powiedzenia. Analiza jego osoby była pójściem na łatwiznę? Uśmiechnął się sam do siebie. Czyli wydawało jej się, że go zrozumiała, tak? Że pojęła cały asurd siedzącej obok osoby dzięki cyfrom, które nijak się miały do prawdy? Tak właśnie ową sytuację postrzegał. Uważał, że ludzie przestają szukać, kiedy sądzą, że uzyskali wszystkie odpowiedzi.
Ciągnął rozmowę kompletnie rozkojarzony, wsiąknięty przez stres przykryty melancholią, kryjc się przed wszystkim, co miało wkrótce nadejść. Przynajmniej Wittermore pozostała niezmienna, ale nie było to dla niego wielkie pocieszenie. Ich chora relacja i tak oparta była na kłamstwach.