Z chęcią odwdzięczyłaby mu się w każdy sposób, jaki był tylko możliwy. Była jednak na tyle niewinna, iż nie zdawała sobie sprawy z tego, jakie myśli mogły chodzić po głowie nauczyciela, który był dla niej wzorem przyzwoitości. Ideałem, na wzór którego kształtowała się całkowicie nieświadomie. Kaylin była typem bardzo nieśmiałym, jeżeli chodziło o kontakty z ludźmi, zwłaszcza te, na których jej zależało. Ciężko więc byłoby ją sobie wyobrazić w roli dominy, choć z drugiej strony... Czy nie była osobą, która umierała z zazdrości, gdy odkryła skrawki rozmów pisanych między Bułhakowem a profesor Grisham? Czy nie miała ochoty wydrapać kobiecie oczu i oznakować Vakela wielkim napisem "moje, nie dotykać"? I przede wszystkim, czy nie była typem, który mógł się jeszcze wszystkiego nauczyć? Jedno było w tym wszystkim pewne - Bułhakow nie musiałby powtarzać dwa razy, by Wittermore wpadła w jego ramiona i weszła w jego grę.
Profesora Frasera uwielbiała właśnie za to, że był dla niej raczej jak starszy brat, którego nigdy nie miała. Zawsze sprawdzał, co u niej, razem jarali się zwierzętami i był z niej bardzo dumny. Często nazywał ją swoją gwiazdeczką i czuła się przy nim całkowicie akceptowana. Nie był on jednak w stanie wynieść się w hierarchii ponad Vakela. Nie, Vaksilij Bułhakow był jedynym, za którym Wittermore weszłaby w ogień bez mrugnięcia okiem.
- Być może. Ale nie są w stanie tego udowodnić w żaden sposób. Cały czas tylko rozmawiają o tym, kto z kim i dlaczego. I na jaką imprezę iść, kto kogo zaprasza. Nigdy tego nie rozumiałam, ale może to dlatego, że z nikim nie nawiązałam żadnej więzi i nie miałam potrzeby... Nie ważne. - Westchnęła odrobinę zażenowana. Bułhakow oczekiwał od niej dojrzałości, miała nadzieję, że go nie zawiedzie. Chciała, by był z niej zadowolony. Kiwnęła więc tylko głową na znak, że zrobi wszystko, by sprostać zadaniu. Musiała też sobie udowodnić, że jest w stanie rozdzielić uczucie, które w niej narastało od pracy. Wiedziała, że jej zauroczenie mogło bardzo namieszać w całej ich relacji i tym, co mieli razem stworzyć. Dlatego musiała być pewna, że nie będzie to miało żadnego znaczenia. Tylko nauka i relacja uczeń-nauczyciel, przynajmniej w sytuacjach oficjalnych. Wtedy, kiedy musiała skupić się na pracy. Plotkować mogli sobie, tak jak teraz, przy herbatce. Nie mogła się jednak rozpraszać głupotami na lekcjach i dodatkowych zajęciach, podczas których poświęcał jej swój prywatny czas.
Przybycie matki wywołało niemą panikę, choć Kaylin sama nie wiedziała czemu zestresowała się tak bardzo. Czy chciała, żeby kobieta polubiła nauczyciela? Wittermore poprawiła sobie sukienkę, gdy mama wpatrywała się w Vakela.
- Profesor Bułhakow pomaga mi w tym projekcie, pamiętasz, prawda? - Zapytała cicho, lecz tym razem się nie jąkała.
- Ach, tak. Proszę wybaczyć, Kaylin nigdy wcześniej nie przyprowadziła nikogo do domu. - Kobieta podeszła bliżej. - Jessica Wittermore. Miło pana poznać, moja córka bardzo często opowiada, że jest pan bardzo dobrym nauczycielem. - Zaczęła, a jej spojrzenie zatrzymało się na twarzy Bułhakowa, jakby badała jego intencje i w ogóle to, co tu właściwie robił.
- To bardzo miłe z pana strony, że poświęca pan swój czas młodym uczniom i pomaga im rozwijać swoje umiejętności. - Ręka pani Wittermore zatrzymała się na głowie jej córki, na co ta zareagowała nagłym speszeniem się, choć nie ruszyła ani o krok.