Pan Wittermore zdawał się nie widzieć żadnych oznak niezadowolenia, które wręcz rozsadzało duszę rozmówcy. Zdawał się nie zauważać też tego, że jego córka siedziała w kącie kanapy i zaciskała usta, myśląc tylko o tym, by cała ta rozmowa się wreszcie skończyła. Kiwał więc głową na kolejne słowa Bułhakowa, palił fajkę i co jakiś czas popijał łyk ognistej. Zdawał się być usatysfakcjonowany wymówką, którą uzyskał w odpowiedzi na zaproszenie do picia i... Praktycznie nie mówił nic więcej. Czyżby nie miał nic do powiedzenia? Czy Kenneth Wittermore mógł być jeszcze żałośniejszym człowiekiem, niż się wszystkim wydawało?
- To bardzo dobrze, panie Bułhakow. I godne podziwu, że jest pan zaangażowany w tak wiele. Cieszę się, że ludzie tacy, jak pan uczą w szkole, do której uczęszcza moja córka. Mam nadzieję, że pod pana okiem Kaylin wyrośnie na inteligentną i obeznaną w świecie pannę. - Zaczął kolejną rozmowę i widać było, że chce jeszcze wiele na ten temat powiedzieć. Przerwało mu jednak pojawienie się żony, bladej jak ściana, która z prawie niedostrzegalnym uśmiechem spojrzała na gościa, a potem swoją córkę.
- Dzwoni twój kuzyn, pewnie z życzeniami. I powoli zbliża się godzina spotkania z panem Rowle. - Mówiła cicho, jakby wcale nie chciała odzywać się do swojego męża. Pan Wittermore na jej słowa zerwał się z sofy, odchrząknął i podał dłoń Bułhakowowi.
- No cóż, panie Bułhakow. Miło było pana poznać, ale rozumie pan, taki dzień. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś porozmawiamy. - Skinął głową i odstawiając szklankę na stół skierował się do wyjścia, a wraz z nim z salonu zniknęła żona, której jak widać nie było można już więcej pojawić się w towarzystwie gościa.
Kaylin na to wszystko jedynie odetchnęła i usiadła na sofie wygodniej, rozluźniając się przy tym na tyle, by odstawić filiżankę na stół i nawet uśmiechnąć do nauczyciela.
- Przepraszam, nie umiem zaparzyć tak dobrej herbaty, jak ta, którą pan robi. - Zaczęła przerywając niezręczną ciszę, jaka zapanowała po wyjściu jej rodziców. Przez chwilę jeszcze rozmawiali o trywialnych, codziennych sprawach i szkole, bo były to tematy wspólne, które dotyczyły obydwoje. W końcu jednak, wraz z dopiciem herbatki i zjedzeniem ostatniego ciasteczka nadszedł moment pożegnania. Choć Wittermore najchętniej zaciągnęłaby Bułhakowa do swojego pokoju, zamknęła drzwi i została tam z nim na zawsze, dobrze wiedziała, że nie było to w żadnym stopniu możliwe. Odprowadziła go do drzwi i pożegnała z szerokim uśmiechem, a potem zaczęła sprzątać w salonie, cały czas myśląc o nim i całej jego wizycie.