Nawet nie zaprotestował, kiedy Jewgienij szarpnął go za włosy, bo niezależnie od tego co mówił  - tego właśnie oczekiwał. Podświadomie, bo dopuszczenie do siebie takiej myśli było dla niego wręcz nierealne, ale oczekiwał. Wybuchy agresji nie były dla mężczyzny niczym nowym ani wyjątkowym - zdarzały się często. Nawet bardzo często, bo chodzenie absolutnie wykończonym i zestresowanym przez ostatnie wydarzenia, którymi nie mógł się z nikim podzielić sprawiały, że czuł się cały czas zagrożony i zbyt słaby, by sprostać wszystkim zadaniom. Wycharczane mu prosto w twarz słowa sprawiły, że wreszcie oprzytomniał. Mina zmieniła mu się diametralnie, jakby na sprawą magicznego przycisku, a na plecach poczuł zimny dreszcz. Nie odezwał się, pozwolił mu wyjść.
Zmarszczył brwi, wpatrując się w sufit i pierwszy raz od dawna, najwspanialsza w swoim mniemaniu istota, przyszły pan mojego świata... poczuł się zagubiony. Co miał zrobić? Jewgienij przecież nie był osobą, którą mógł teraz uciszyć. To znaczy, inaczej: mógł, ale tego nie chciał z oczywistych względów. Podniósł się powoli, założył spodnie i zszedł na dół. Słysząc lecącą wodę westchnął ciężko. Rzucił okiem na pomieszczenie. Żaden z nich nie przykrył kanapek, więc zdążyły wyschnąć. Sprzątnie je. To coś dobrego, prawda? Sprzątnie je. Ignorując huczenie w głowie złapał za talerz, a ten błyskawicznie mu wypadł, rozbijając się o te jego pierdolone finlandzkie panele. Pozamiatał. Wyrzucił wszystko do kubła. Ubrał się. Zrobił mu śniadanie od nowa. Jewgienij nadal się mył. Chciał do niego zapukać, zapytać, czy wszystko z nim dobrze... ale po co? Przecież nic, absolutnie nic nie było dobrze. I zorientowawszy się, że nie ma jak naprawić swojego błędu bez choćby odrobiny dobrej woli ze strony brata... stchórzył. Jak zawsze. Wziął pierwszy lepszy kawałek pergaminu, żeby zostawić mu chociaż jakąś notatkę. Kiedy wrócisz z pracy już mnie tu nie będzie. Czy powinien dopisać coś jeszcze? Nie potrafił. Po prostu uciekł. Jego rzeczy zostały, więc oczywistym było, że wróci po nie w ciągu dnia, ale ucieknie wcześniej, na długo przed pociągiem powrotnym, zarezerwowanym na noc.

Tak długa kąpiel miała zmyć z niego wszystko, a jednak - nie zmyła niczego. Cały czas czuł go w sobie, to, jak bardzo było to upokarzające. Robiło mu się niedobrze średnio, co dziesięć sekund i prawdę mówiąc, był już pewien, że gorące czoło było wynikiem prawdziwej gorączki, a nie nadmiaru emocji towarzyszących wydarzeniom sprzed kilkudziesięciu minut.
Wycierał się długo, starając myśleć o czymś innym. O twarzy praktykantki, która zrobi mu kawę z samego rana. O Mundym, który zapewne powie coś, czego Rosjanin nie zrozumie i nawet nie będzie próbował. O ludziach z biura, zapracowanych i biegających to w jedną, to w drugą stronę. Nic jednak nie potrafiło odciągnąć jego myśli od Vaksilija i czynu, jakiego się właśnie dopuścił. Och, Giena z pewnością jeszcze nie raz pokaże mu, jak wielki błąd popełnił. Ale nie teraz, nie dziś. Nie miał na to siły, nie był... Gotowy? Powiedzmy.
Założył spodnie i zapiął koszulę pod szyję, sprawdzając w lustrze, czy wygląda dobrze. Po chwili wahania nawet się ogolił, a potem zawiązał krawat na szyi i wyszedł z łazienki. Cicho, niepewnie, licząc na to, że Vakel nadal siedzi na górze i będzie mógł się po prostu wymknąć.
Wszedł do kuchni pewien, że zastanie resztki romantycznej kolacji, którą dla niego przygotował. Zdziwił się widząc gotowe śniadanie i karteczkę, którą wziął w dłoń dosyć niepewnie. Szybko przeczytał jej zawartość i zgniótł naprawdę wkurwiony.
- Pierdolony tchórz. - Warknął do siebie, złapał teczkę i, mimo wszystko zabrawszy przygotowane śniadanie ze sobą, wyszedł z domu. Do pracy.
Tak, ledwo szedł.

Kiedy drzwi mieszkania otworzyły się znowu, stał w nich Vakel. Spocony i zdyszany, chociaż skończył biegać szybciej niż zwykle. Nie chciał być sam na sam ze swoimi myślami. Zamknął się na klucz i spojrzał w stronę stołu, na którym zostawił mu śniadanie. Westchnął z ulgą. Przynajmniej nie rzucił tym o podłogę. Przynajmniej. Złapał się za głowę i zaskowyczał. Co miał teraz ze sobą zrobić, co do jasnej cholery miał zrobić?! Był cholernie głodny, ale jednocześnie nie miał ochoty na zjedzenie czegokolwiek. Chciało mu się spać, ale bał się zasnąć. Chciał zadać Jewgienijowi wiele pytań, ale wolał uciec. Umył się. W tej samej łazience, tymi samymi rzeczami i natychmiast poczuł, że jest mu z tym źle. Więc po sobie posprzątał. Wysprzątał całą łazienkę, chowając swoje osobiste rzeczy do dolnych szuflad i... stwierdził, że zrobi to samo z salonem. I kuchnią. Wycierając kurze i zmywając podłogi usuwał się w cień. Schował filiżaneczki do szafki, w której nie trzymali absolutnie nic. Przeniósł książki swojego autorstwa z najwyższych półek na najniższe. Wreszcie postanowił wymienić pościel w jego sypialni. Wpierw jednak położył się na łóżku. Na chwilkę, po prostu na chwilkę.
Tak znalazł się pod grobem Swietlany. Czy można to w ogóle było nazwać grobem? Usypana niedbale gruda ziemi, o którą nikt nie dba. Zarośnięta chwastami. Siostra, siostrzyczka spoczywająca pod murem. Patrząc na ten paskudny obraz nie tylko wyobrażał sobie, lecz czuł, że stoi obok. Że przeczesuje jego włosy w ciszy. Że jest przy nim, kiedy nikt inny nie był. Że chociaż w części zastępuje mu matkę, której nigdy w żadnej osobie nie miał. To był pierwszy raz w jego życiu, by ze snu wybudziły go łzy, a nie krzyk przerażenia. Płakał, on naprawdę płakał. Pierwszy raz od ponad dwudziestu lat płakał.
Co miał kurwa zrobić? Jak miał to w ogóle wytłumaczyć?
Nie potrafił nawet przed samym sobą. Przebrał te poszwy, wyszorował brudne ręcznie, jakby faktycznie miało mu to w jakikolwiek sposób pomóc, po czym rozwiesił je i westchnął. Została mu tylko góra. Tylko ta przeklęta góra. Wszedł po schodach ze smutkiem. Podniósł książkę, którą czytał, oraz różdżkę, żeby zmyć ze stron ślady tuszu, ale szybko się poddał. Schował badyl do kieszeni i usiadł na materacu, po którym przejechał dłonią. To było wciąż tak żywe i tak realne... wciąż czuł ciepło i narastające podniecenie i wiedział, że nie może z tym żyć. Mógł patrzeć na śmierć milionów, mógłby mordować dzieci, mógłby patrzeć jak płoną żywcem, ale nie mógł znieść widoku twarzy brata, mówiącemu mu brzydzę się tobą, bo pierwszy raz dał mu do tego prawo. Pierwszy raz to nie on był ofiarą. I może to właśnie było najbardziej przerażające? Miał czego chciał. Jewgienij marzył o ludzkiej sympatii, poklasku, uwielbieniu, oddania, a on... on wymuszał na innych realne posłuszeństwo. Kiedy wygrywanie stało się wszystkim, Vakelu? Kiedy zacząłeś wierzyć we własne kłamstwa?
Zaszlochał. Położył się, chociaż nie mógł wytrzymać zapachu potu Jewgienija i zamknął oczy. Myślał. Chciał odpłynąć gdzieś myślami, ale nie potrafił. Usiadł wiec przy biurku, z którego wyciągnął pergamin, podniósł z ziemi kałamarz z resztkami tuszu i pióro i zaczął stukać nim o blat.
Jewgieniju,
Nie. Nie mógł tak zacząć. Skreślił. List był idiotycznym pomysłem.
Mijały kolejne godziny i przyszedł na niego czas. Musiał odejść, żeby nie skonfrontować się z nim twarzą w twarz. Ucieczka, tak. Ucieczka była zawsze najłatwiejszym rozwiązaniem, prawda? Ucieczka jak za starych, dobrych czasów. Nie musiał jechać na żadne śluby, hahaha. Po co w ogóle wmawiałeś sobie to wszystko?! Po co wmawiałeś sobie, że go kochasz?! Zrzucił nazbierane papierzyska na ziemię.
To znowu się zaczynało? Pobladł. Wyszedł, zostawiając na podłodze w swojej klitce ostatnie ślady tego, że w ogóle próbował: kilka niedokończonych wierszy, list pokreślony i zmięty i jeden, krótki tekst, choć dla Vakela treściwy bardziej niż siedmiotomowe powieści: Nie wiem jak się naprawia błędy, więc powiedz mi, Boże, chociaż w istnienie twoje trudno mi wierzyć, lecz może chociaż ta nikła wara w cokolwiek mi pomoże: czym się stałem j a i dlaczego nienawidzę bardziej siebie, niż innych?

[z tematu]