Aurorzy, choć poświęcili chwilę na rozmowę nie zapomnieli też o swoich obowiązkach. Płaszcz posłany zaklęciem do domu opadł bezwładnie na jeden z foteli Mundy'ego i czekał na powrót swojego właściciela. Suspensorius udało się, wyostrzając zmysły starszego z panów. Swoją drogą, że też Lawrence miał odwagę używać tego czaru po swojej ostatniej porażce! Na chwilę obecną jedyne, co był w stanie wyczuć to zapach potu ludzi biegających po terenie pokazu, a także swąd siarki unoszący się nad namiotami i klatkami ze smokami. Mógł też usłyszeć skrawki rozmów pomiędzy przechodniami, a także zagadującego do Templer dziwnego człowieka, który przedstawił się jako redaktor amerykańskiego Hipogryfa. Adversum również się udało, chroniąc nowy nabytek Kwatery Głównej Aurorów przed niepożądanymi urokami i klątwami, które mogły, ale nie musiały, zostać w niego wycelowane. Nim jednak rozmowa pomiędzy nim a jego nowym szefem rozkręciła się na dobre, podszedł do nich jeden z jego kolegów z biura 11 - Daniel. Przywitał się skinieniem głowy i podaniem ręki obu panom.
- Słyszałem, że ochraniacie dzisiaj to wydarzenie. - Zagadał. - Dostaliśmy kilka ciekawych informacji, więc trzeba mieć oczy szeroko otwarte. Teoretycznie nic nam nie grozi, ale wiadomo jak to jest. - Ściszył głos. - Mamy cynk o przemycie smoczego jaja. Jeżeli zobaczycie coś niepokojącego dajcie nam znać. Wiem, że wy zajmujecie się ochroną, ale przemyt jest naszą działką i będziemy wdzięczni za reakcję i pomoc. Szukamy tego jaja od lutego, dobrze by było je wreszcie znaleźć. - Mężczyzna westchnął i rozejrzał się wokół. Nic, naprawdę nic nie rzucało mu się w oczy, niemniej dopiero zaczynali zmianę, a większość gości jeszcze się nie pojawiła. Nie tracił nadziei, choć sprawa nie wyglądała różowo. Zdawał sobie sprawę, że jeżeli stracą trop po raz kolejny nieźle oberwie im się w biurze. Tymczasem w pobliżu Sophii zakręcił się Theodore, który nie spuszczając z oczu swojego partnera postanowił się z nim na chwilę rozdzielić. Zlustrował zaczepiającego pannę Templer Martina i jedynie kiwnął głową do dziewczyny, nie chcąc przerywać jej rozmowy. Zniknął więc z jej pola widzenia bardzo szybko, skręcając za trzecim straganem.
Panna Komarov w tym czasie doglądała wszystkiego. Ludzie zaczęli przybywać, na polu zrobiło się tłoczno. Panikująca przed chwilę Henrietta zniknęła w namiocie trenerów, zostawiając sekretarkę odpowiedzialną za wszystko samą sobie. Jasza niestety nieskutecznie wypatrywała w tłumie przybywających na wydarzenie aurora, który tak bardzo ją urzekł. Nie miała bowiem pojęcia, że został on w swoim biurze i mało prawdopodobne, aby tego dnia udało mu się zjawić na miejscu. Poza tym, miała wystarczająco dużo pracy, by być zajętą. Zaraz po zniknięciu jednej kobiety, podeszła do niej druga. Ta jednak uśmiechała się szeroko.
- Panowie mówią, że scena jest już gotowa. Wszystko w porządku, nic złego nie powinno się wydarzyć. Zaczynamy za pół godziny, dajesz radę? - Szatynka poklepała zestresowaną dziewczynę po plecach. Była od niej starsza i pracowała już przy wielu tego typu wydarzeniach i choć nie była bezpośrednio pracownicą Ministerstwa, często pomagała jego pracownikom.
- Jesteś strasznie blada, może powinnaś na chwilkę usiąść? - Zapytała wskazując jedną ze skrzyń, kierując się w jej stronę. Jasza poznała Amelię dopiero tydzień temu, gdy przygotowania weszły w fazę rzeczywistej pracy i jedyne, co o niej wiedziała to to, iż była bardzo sympatyczna.
Tymczasem, z daleka od organizatorki, przy straganach wrzały dyskusje z nowo przybyłymi gośćmi. Część chciała tylko jakieś drobne pamiątki dla dzieci, część coś smacznego do jedzenia, ale znaleźli się tez tacy, których oczy świeciły się, gdy tylko dojrzeli coś bardziej wartościowego.
- Owszem, bardzo piękny. Można by rzec, zaskakująco. - Odpowiedział szczerzący się do panny Benoit staruszek. - Smocze jaja? Nie, nie bawimy się w takie rzeczy. Na końcu alejki siedzi kobieta, co handluje smoczymi jajami. Sztucznymi oczywiście. My tu mamy tylko smocze łuski, wachlarze i fiolki ze smoczą krwią. - Mówił dosyć głośno i po chwili przyglądania się jej mrugnął porozumiewawczo, bo obok przechodził właśnie jeden z BUMowców. - Czego dokładnie panienka szuka?

Obdarzył dekolt Sophii pobieżnym spojrzeniem, w końcu miał w sobie chromosom Y. Mimo wszystko miał większe priorytety niż zawartość bluzki jakiejś przypadkowej kobiety.
Całkiem spodobało mu się jej spojrzenie. Był coraz bardziej przekonany, że ona coś wie.
- Dziękuję. Na początku pragnąłbym zadać proste pytanie: co skłoniło panią do pojawienia się na tym wydarzeniu? - spytał skupiając swój wzrok na czarownicy. Mimo wszystko co jakiś czas zerkał na boki. Nigdy nie wiadomo, kto przejdzie obok.
Pióro dzielnie zanotowało odpowiedź panny Templer, a Martin przeszedł do kolejnego pytania.
- Czy często bierze udział pani w tego typu imprezach publicznych? Na jakim wydarzeniu pojawiła się pani ostatnio?
Uważnie wysłuchał drugiej odpowiedzi zanotowanej starannie przez pióro.
- I ostatnie pytanie: czy czuje się pani bezpiecznie będąc tutaj? Mam na myśli ewentualne zagrożenia ze strony smoków, bądź też spowodowane przez kogoś z zewnątrz.
Zdobył się nawet na kiwnięcie głową na znak, że faktycznie słucha. Jego dzikie spojrzenie wciąż biegało lekko po okolicy, wracając jednak na większość czasu do twarzy rozmówczyni.
- To już wszystko, bardzo dziękuję - ukłonił się na koniec, po czym schował notes wraz z piórem do kieszeni płaszcza i ruszył w pierwszą lepszą stronę.
-Suspensorius - mruknął muskając różdżką skroń, kiedy już znalazł się w pewnej odległości od kobiety. Musiał widzieć lepiej. Musiał słyszeć wszystko.

Jasza opadła na wskazane przez koleżankę miejsce i oddychała głęboko czując, jak robi jej się słabo. Najprawdopodobniej stres związany zarówno z pracą dał o sobie znać, a upał i ciągłe stanie w słońcu niczego nie ułatwiło. Amelia wpatrywała się w nią z zaniepokojeniem i gdy, zgodnie z poleceniem panny Komarov, Henrietta przybiegła poinformować o dalszym braku kontaktu z panami z Rumunii było wręcz wątpliwe, by ktokolwiek uratował sytuację. Niemniej, Jasza dalej była świadoma i prowadziła całe to przedsięwzięcie, więc obie kobiety czekały na jej decyzję w tej sprawie. W końcu rumuńskie smoki miały być pierwszą atrakcją!
Martin wypytał Sophię, która zaraz po tym skierowała się do straganów, na których dojrzeć mogła mnóstwo uroczych figurek smoków, a także kilka ciekawych składników, wykorzystywanych do eliksirów. Nieopodal znajdował się także stragan ze specjalnie robionymi na tę okazję słodyczami. Pan Sue rzucił na siebie Suspensorius, które się powiodło. Dzięki temu był w stanie wyczuć zapach potu i siarki, a także dosłyszeć rozmowę prowadzoną między Victorem i Lawrencem.
Tymczasem panowie aurorzy dalej ze sobą rozmawiali, nie obijając się przy tym ani przez chwilę. Sensorem nie wyszło, nie powodując jednak żadnych szkód, za to Suspensorius udało się Victorowi bezbłędnie. Dzięki temu mógł poczuć nie tylko pot i siarkę, ale i dosłyszeć rozmowę prowadzoną pomiędzy Jaszą, a jej koleżankami. Wiedział już też, że jest problem z nieobecnością panów od rumuńskich smoków. Tylko, czy to było mu teraz potrzebne? Przebieg wydarzenia, dopóki nie wywoływał zamieszania i burdy nie był raczej w centrum uwagi pana Shcklebolta.
- Och, tak się składa, że mam takie trzy. Smok walijski, rumuński i węgierski. - Uśmiechnął się staruszek rozmawiający z Inès. - Każda po 10 galeonów. - Zagadał i dopiero po chwili przeczytał wizytówkę. Zamilkł na chwilę, zmarszczył brwi i spojrzał na pannę Benoit wzdychając.
- Skoro tak przedstawia się sytuacja, mogę pani sprzedać komplet za 20 galeonów. - Bardzo dobrze wiedział, cóż to za sklep reprezentowała jego rozmówczyni. Przez cały czas wyglądał tak, jakby się nad czymś bardzo mocno zastanawiał. Nie powiedział jednak już nic więcej. Czekał tylko na odpowiedź w sprawie figurek.
Do rozpoczęcia pokazu zostało jedynie piętnaście minut.

Pióro zanotowało informacje wypowiadane przez Sofię, a Martin starał się ukryć swoje pobudzenie słysząc o Marszu ROMu. Jeszcze złapię tą kobietę dzisiaj, koniecznie. Jednak teraz nie mógł ją wypytywać o szczegóły. Byłoby to zbyt podejrzane.
Ministerstwo robi wszystko, aby zapewnić bezpieczeństwo każdemu uczestnikowi pokazu
Aż się wzdrygnął na te słowa, ale ukrył to wewnętrzne zamieszanie poprzez odkaszlnięcie.
Pożegnawszy się z Sophią rozglądał się wokół wsparty zaklęciem. Wychwytując rozmowę facetów z Ministerstwa był wniebowzięty i nawet przykre zapachy uderzające w jego nozdrza, nie były tak irytujące.
Rzucali zaklęcia obronne? No, ciekawie, ciekawie. Brak blokady teleportacyjnej? To było jak miód na jego uszy. Teraz mógł się poczuć bezpiecznie. Bo Avadą raczej nikt mu od tak w plecy nie rzuci, bo i po co.
Spacerował obok straganów, próbując wyszukać wzrokiem kogoś, kogo mógłby znowu zaczepić. Zmierzał też powoli w stronę miejsca, w którym miał się rozpocząć pokaz, cały czas również nasłuchując, o czym rozmawiają ludzie.

Nie było już dużo czasu, a Jasza zdawałą się nie być w najlepszym stanie. Amelia postanowiła więc zadziałać sprawnie i szybko i... Uratować przedsięwzięcie. Nie bacząc na decyzje panny Komarov odwróciła się w stronę przerażonej Henrietty i zaczęła wydawać jej polecenia.
- Przełóż występ smoków z Rumunii na sam koniec pokazu, niech pierwsi wystąpią ci, którzy mieli być drudzy. To nam da dodatkową godzinę na ogarnięcie sytuacji. Może do tego czasu się odezwą. - Powiedziała do dziewczęcia, które natychmiast wykonało polecenie.
Victor mógł słyszeć to wszystko, jednak mało obchodziły go sprawy organizacyjne. Musiał skupić się na zapewnieniu bezpieczeństwa a nie na tym, że ktoś nie dotarł. Rzucenie Sensorem okazało się tym razem skuteczne i nad terenem pokazu rozpostarła się niewidzialna bariera. Nic jednak nie rzuciło się panom aurorom w oczy, co oznacza, że tym razem żaden z rzezimieszków nie pojawił się pod osłoną peleryny niewidki. Wszystko jednak mogło się jeszcze wydarzyć.
Rozdzielenie aurorów nastąpiło niebawem, Mundy pozostał w swoim miejscu, a jego szef udał się na poszukiwania Corvinusa, którego jednak nie znalazł przy bramie wejściowej. Auror skrył się na trybunach, obserwując zasiadających na nich ludzi i mając oczy szeroko otwarte na możliwe niebezpieczeństwa. W ten oto sposób, Shacklebolt znalazł się blisko Martina, który zaczął kierować się w stronę areny, na której już po chwili słychać było odgłosy oznaczające rozpoczęcie widowiska.
- Dzień dobry państwu! - Mówił rosły, umięśniony i mocno opalony mężczyzna stojący na samym środku areny. - Miło mi państwa powitać na pierwszym od dziesięciu lat pokazie smoków w Wielkiej Brytanii! Całe szczęście, Holyhead przyjęło nas dzisiaj wyjątkowo przyjemnie i nie musieliśmy rzucać zaklęcia chroniącego przed deszczem. Mam nadzieję, że spodoba się państwu widowisko. Pierwszą atrakcją będzie Argon, smok znany nam z tych rejonów - zielony walijski, który zademonstruje nam swoje atuty. Standardowo przypominam, by nie zbliżać się za bardzo do barierek! - W skutek zaklęcia nagłaśniającego było go słychać na całym terenie pokazu. Dzięki temu nawet Sophia strojąca przy straganach mogła go usłyszeć.
Tak samo było z Inès, która w tej chwili była jednak zajęta rozmową ze straganiarzem.
- Z mosiądzu, panienko. Najlepszej jakości. - Odpowiedział uśmiechając się do niej ciepło i czekając na decyzję w sprawie kupna. Miał nadzieję, że uda mu się je sprzedać, bo choć ciężko było takie zdobyć... tak naprawdę mało kto w ogóle je chciał.

Idąc w stronę areny rozglądał się ciągle. Kiedy doszedł już, odwrócił się i dostrzegł Shacklebolta. Miał ochotę go teraz pokroić. Ale udał, że szuka kogoś wzrokiem, żeby nie wzbudzić podejrzeń.
To co, teraz pooglądamy smoczki?
Nawet wysłuchał wstępu. Zmierzał sobie wzdłuż barierek spoglądając po zgromadzonych. Postanowił, że dojdzie sobie na sam koniec. Chciał przyjrzeć się miejscu, w którym trzymali smoki, chciał obejść chociaż kawałek, nawet, jeśli musiałby się nieco bardziej oddalić od areny.
Postanowił też rzucić na siebie jeszcze jedno zaklęcie.
-Frigidus flamma - mruknął przykładając różdżkę do szyi, po czym opuścił rękę, ale patyka nie schował