Zachowanie dziewczyny naprawdę go dziwiło. Nie ważne, co powiedział, jak się zachował, to Rosjanka wciąż go przepraszała za swoje „niewłaściwe” zachowanie. Dla Alistaira było to niezrozumiałe. Zresztą, trudno się dziwić. Mężczyźnie zupełnie obce były poglądy i sposoby wychowywania, praktykowane przez Ivana. Owszem, na chwilę obecną, mężczyźni byli panami świata. Tylko, kto był ich panami? Czyż to nie kobiety sprawowały faktyczną władzę nad sercami i duszami płci brzydkiej? Wystarczy spojrzeć na Jaszę. Chociaż z pozoru słabiutka i bezbronna, to całkowicie rozniosła swoim urokiem Alistaira, który uchodził za wyjątkowo twardego i chłodnego osobnika.
Mimo całej swojej niechęci względem praktyk stosowanych przez Seniora rodu Komarov, Prewett musiał przyznać, ze w jednym ojciec blondynki osiągnął niewątpliwy sukces. Całkowicie stłamsił i zniszczył wolną wolę swojej córki. Za pomocą gróźb lub innych wyrafinowanych tortur, senior Komarov wykształcił w Jaszy olbrzymią uległość, robiąc z niej idealną kandydatkę na żonę. Bo który mężczyzna nie chciałby mieć tak pięknej i posłusznej partnerki? Nieważne czy się na nią krzyczy, czy się ją poniża, Ona zawsze jest uległa i podporządkowana woli swojego „pana”. Trochę to smutne, zważywszy na fakt, że odrobina łagodności i czułości, w tym wypadku potrafiły zdziałać więcej magii, niż najlepsza różdżka. No spójrzcie tylko na Jaszę. Kilka miłych, łagodnych słów i już uśmiechała się szeroko.
- Jak już powiedziałem, wina leży po mojej stronie i nie trzeba za nic przepraszać. Ponadto twoja obecność w żaden sposób nie jest uciążliwa. Prawdę mówiąc jestem niezmiernie zadowolony z faktu, że tak czarująca dama, będzie dotrzymywała mi towarzystwa. – Powiedział, patrząc prosto w oczy Rosjanki. Były piękne. Zarówno jej oczy, jak i Ona sama. Piękniejsze niż wszystko inne, co wcześniej widział. Ileż On by dał, aby móc objąć to drobne ciałko i przycisnąć do swojej piersi. Aby zatopić się w tych słodkich, rozkosznych ustach…
Nagle, Alistair wstał. Nie patrząc na dziewczynę, podszedł do wieszaka i narzucił na siebie płaszcz. Czar prysł, a auror po raz kolejny złapał się na tym, że wyobraził sobie Rosjankę, w bardzo dwuznacznej sytuacji. Ta myśl go przeraziła. Prawdę mówiąc sama Komarov trochę go przerażała. Z jednej strony był cały w skowronkach na myśl, że spędzi z nią trochę czasu na osobności, a z drugiej, lękał się tego, w jaki sposób obecność Jaszy na niego działała. Chociaż starał się zachować jasność umysłu i nie ulegać jej urokowi, to nie było to łatwe.
Gdy doprowadził do porządku siebie i swój płaszcz (był odwrócony tyłem do Jaszy i nie widział jej zawahania, albo udał, że nie widział), spojrzał na Komarov.
- Chodźmy, więc – mówiąc to wykonał dłonią gest, który jasno wskazywał, że Jasza ma iść pierwsza.




- Jeśli chodzi o środki ostrożności podczas pokazu, o które pani pytała… - urwał na chwilę, upijając łyk kawy, którą chwilę wcześniej kelnerka postawiła na stoliku. - … To w całości odpowiadamy za to My. Strona Rumuńska, o ile przyprowadzi ze sobą jakiś ludzi, jest całkowicie wyłączona. – Dokończył odstawiając kawę z powrotem na stolik.
Alistair, odchylił głowę, zerkając kątem oka na pozostałych gości kawiarni. Chociaż lokal był niewątpliwie mugolski, to, co rusz zjawiali się w nim czarodzieje. Zresztą nic w tym dziwnego. Kawiarenka była wyjątkowo miłym i przytulnym miejscem, a bliskie sąsiedztwo z Ministerstwem Magii, sprawiało, że magiczni urzędnicy nie musieli używać deportacji, aby się do niej dostać. Wystarczyło wyjść jednym z głównych wejść i było się już na miejscu. Nic, więc dziwnego, że w lokalu pełno było różnych magicznych osobników, którzy poprzez swój cudaczny wygląd, znacząco się wyróżniali na tle mugolskiej klienteli. Na całe szczęście właściciele oraz niemagiczni goście, zdążyli się już do tego przyzwyczaić.
- Jeśli chodzi o rzeczy, na które jesteśmy wyczuleni, to przede wszystkim chodzi o ślady użycia czarnej magii. Tyczy się to zarówno zaklęć, jak i wszelkiego rodzaju mikstur… Oczywiście, czarnoksiężników i przestępców też będziemy łapać. – Dodał obdarzając swoją rozmówczynię uprzejmym uśmiechem. Teraz chyba nadszedł czas na liczne pytania, które Jasza z pewnością zada. I dobrze. Im więcej dziewczyna ich zada, tym dłużej auror będzie mógł nacieszyć się jej towarzystwem.