Ururu leżał i masował sobie brzuszek. Ściskało go oraz paliło niemiłosiernie.
Niech to się skończy...
Bezoar, bezoar, bezoar. Organiczny wytwór z żołądka kozy. Dlaczego to działało - nie miał pojęcia. Właściwie czemu by nie wybrać się w tym celu do biblioteki, jak tylko zostanie uleczony.
Rozważał już, czy łatwo się to gryzie, lecz na szczęście pielęgniarka przygotowała mu zawiesinę do wypicia. Wspaniała kobieta. Ururu odruchowo się odsunął, kiedy podsunęła mu szklankę pod nos. Podniósł się na łokciach, złapał naczynie i jak najszybciej wypił wszystko.
Armagedon w górnych częściach układu pokarmowego.
Miał wrażenie, że go rozsadzi, to było tak bardzo obrzydliwe.
Ale chyba czuł jakieś zbawienne działanie, bo oto ogień ustępował szambu.
- Mogę prosić wodę... lub coś... dobrego... - jego twarz nieco zbladła. Żołądeczek miał niby wyleczony te kilka lat temu, ale taki bezoar to robił swoje. Nawet nie zauważył momentu, kiedy ból zniknął, bo cały czas czuł w sobie zawiesinę z przeklętego kamienia. Nie cierpiał kamieni od teraz.
Niech ta pielęgniarka da mu coś, bo skona ze zniesmaczenia.

Szarlotka robiła wszystko, aby ulżyć młodzieńcowi w cierpieniu, przynajmniej w pewnym stopniu. Niestety, nie potrafiła przyspieszyć działania bezoaru. Dodatkowo kamień został rozcieńczony z wodą, więc jego działanie również zostało opóźnione o kilka chwil. Nie miała jednak serca, aby kazać młodemu Ślizgonowi na połknięcie, a wcześniej pogryzienie kamienia.
- Oczywiście.
Szybkim krokiem napełniła szklankę wodą i wróciła do młodego czarownika.
Podała chłopakowi naczynie do połowy wypełnioną napojem. Szczerze powiedziawszy, nigdy by nie zmuszała uczniaka do zjedzenia bezoaru bez żadnego popicia, czy też zagryzienia. Nie chodziło tu też o sam smak, ale również o wyobrażenie skąd ten kamyk pochodził. Czy to nie było obrzydliwe? Na całe szczęście powszechnie znana odtrutka na popularne trucizny była skuteczna.
- Jest ci lepiej?
Zapytała, gdy młodzieniec wypił już zawartość szklanki i Charlotte mogła odłożyć ją na szafkę nocną.

Ururu wypił szybko szklankę krystalicznej wody. Była nieco chłodna, w końcu jak to woda miała już w zwyczaju. Lepiej taka, niż gdyby była za ciepła, bo wtedy często bywała mdła. Właściwie to by zaryzykował i wypił coś smakowego... A najlepiej może possał jakiegoś dropsa. Tutaj pewnie takich by nie znalazł, w końcu to skrzydło szpitalne.
Kiedy tylko wypił, odstawił gdzieś na bok szklankę, niespecjalnie patrząc, gdzie ją stawia. Na szczęście była pusta, więc nawet jak się przewróci, to się nie rozleje. Chyba, że opuściłby ją bezpośrednio na podłogę, to mogła się stłuc, ups.
Jednocześnie też powrócił do pozycji leżącej, a dłońmi pomasował brzuch. Żołądek szalał, ale powoli odczuwał ulgę.
- Dziękuję, dobrze mi pani zrobiła - rzekł ciężko wypowiadając słowa.
Chyba je nawet źle dobrał, no ale kto by się tym przejmował.

[Dodajmy więcej dramatyzmu]
[1 - puszcza szklankę na podłogę i ta się tłucze; 2 - puszcza szklankę na podłogę, ale się nie tłucze; 3 - puszcza na podłogę, ale Szarlotka zdążyła złapać; 4 - położył na stoliku obok, ale spadła i się stłukła; 5 - położył na stoliku, ale spadła, lecz się nie stłukła; 6 - sukces, bezbłędnie położył na stoliku]

The member 'Ururu Marquez' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K6' : 2

Poczekała, aż uroczy młodzieniec dopije wodę. Szarlotka nie miała w zwyczaju częstować swoich podopiecznych sokami, czy cukierkami. Oczywiście w małej ilości owe rzeczy nie były wcale szkodliwe i pielęgniarka równie chętnie po nie sięgała, jednak w skrzydle szpitalnym nie pozwalała na tego typu jedzenie.
Wzdrygnęła się lekko, kiedy szklanka z trzaskiem wylądowała na podłodze. Po raz kolejny tego dnia jakieś naczynie znalazło się na posadzce. Na całe szczęście szklanka nie roztrzaskała się w drobny mak.
Charl szybko podniosła kubek i bezpiecznie odstawiła go na szafkę. Naciągnęła kołdrę na Ślizgona i wilgotną ściereczką przetarła jego czoło.
- Zostaniesz tutaj przez jakiś czas. Muszę cię mieć na oku. – poinformowała młodzieńca. - Jakbyś czegoś potrzebował to nie krępuj się wołać. – dodała pospiesznie, żeby Marquez nie pomyślał, że się nim nie zajmuje.

Ururu tylko kiwnął głową. Kiedy tylko zamknął oczy, momentalnie zasnął. Walka z bólem nieźle go wyczerpała.
Cóż mu się śniło... A co miało mu się śnić, skoro jego żołądek był tak aktywny? Najlepsze czasy w jego życiu, kiedy to mógł budzić się i iść do kuchni, gdzie czekało na niego śniadanie zrobione przez mamę. Przytulił się do niej, a potem wypił świeżo wyciśnięty sok pomarańczowy i zjadł pszenną bagietkę z serem. Słysząc ojca wybiegł na dwór. Widocznie udało mu się go zastać przed wyjściem do pracy. Starszy Hiszpan wziął malca w objęcia. Chociaż chłopiec miał już 8 lat, Esteban bez problemu mógł go jeszcze podnieść.
- Papá, a przyniesiesz mi te deseczki, o które cię prosiłem? - spytał Ururu z nadzieją w głosie.
- Oczywiście, mi niño - mężczyzna potargał czarne włosy chłopca, po czym opuścił podwórko.
Wtedy sen zaczął działać bardziej nieprzewidywalnie.
Ururu poczuł ścisk w żołądku. Mocny ścisk. Widoczek trochę się zamazał, usłyszał jakieś słowa matki... Zdołał pobiec do domu. Przebył wiele pomieszczeń, których tak naprawdę nigdy w nim nie miał, aż dobiegł do pokoju, w którym stał zakapturzony mężczyzna.
- Teraz mi nie uciekniesz - Ururu uśmiechnął się. W ręce trzymał drewnianą laskę, oręż prawdziwego maga. Czarnoksiężnik był szybszy. Stuknął w powietrzu palcem kilka razy tworząc małe zielone punkciki świetlne. Zaczęły one wirować, dwa z nich zamieniły się w rodziców.
-W inercjalnym układzie odniesienia, jeśli na ciało nie działa żadna siła lub siły działające równoważą się, to ciało pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem jednostajnym prostoliniowym - zabrzmiało w skrzydle szpitalnym.
Ururu z mocno zaciśniętymi oczami wyrecytował dzikim szeptem znaną sobie zasadę. Podczas snu zwinął się w pozycję embrionalną i tak też leżał.
Zaczął recytować kolejne prawo Newtona.
Nie pamiętał do końca snu, ale w głowie wciąż latały mu te zielone kulki. Czuł też zmęczenie po biegu. Nie miewał często koszmarów, lecz kiedy już tak było, był wytrącony z równowagi. Chciał jak najszybciej złapać tego, co jest prawdziwe, dlatego po takich wrażeniach mówił sobie różne naukowe pierdółki. Zauważył już, że we śnie wszystko jest irracjonalne, świadomość pamiętania o zasadach funkcjonowania świata bardzo mu pomagała.
Jeśli udało mu się wypowiedzieć trzecią zasadę dynamiki, nim pielęgniarka zainterweniowała, złapał się za brzuch i odetchnął z ulgą.
- Już mnie nie boli. Niesamowicie pani dziękuję - pospiesznie wstał z łóżka i kłaniając się nisko opuścił skrzydło. Spanie w dzień nie służyło mu.