Była mglista niedziela 11 marca. Charing Cross, jak to w niedzielę, odpoczywała po całym tygodniu natężonego ruchu, i aktualnie na ulicy nie było prawie nikogo. Sklepy były zamknięte, mugole nie pracowali. Gdyby nie głośne śmiechy dobiegające z ulicznych pubów, i większe niż norlamnie kłębowisko taksówek na ulicy, trafnym byłoby stwierdzenie że Westminster ucichł tego dnia całkowicie.
Ale nie tylko taksówkarze nie znali pojęcia wonej niedzieli. Inną grupą zawodową, której nie dane było świętować zakończenia tygodnia byli gliniarze. Jeden z nich, najstarszy obecnie członek Biura Uderzeniowego Ministerstwa Magii sunął właśnie ulicą w bagietomobilu. Rolls Royce BUMu był absolutną dumą jednostki. Ministerstwo posiadało tylko kilka egzemplarzy tego samochodu, używanych przez ministra i szefów departamentu zawsze kiedy chcieli wywołać wrażenie na czarodziejach lub mugolach, w przypadku ważnych świat czy spotkań. Samochód BUMu odróżniał się od całej reszty, przede wszystkim tym że był używany cały czas. Normalnie, czarodzieje woleli się aportować, używać sieci fiuu albo miotły. Ale w BUMie wciąż byli ludzie znający słowo klasa. Sunący leniwie przez ulicę granatowy Rolls-Royce był jak emblemat batmana wyświetlany na niebie. Samochód przemawiał do ludzi: jesteśmy tutaj cały czas, wiemy co robicie ale też możecie czuć się bezpiecznie. Jako jedyny pojazd w ministerstwie, bagietomobil był też tak poważnie dopieszczony zaklęciami. Emitował tą tajemniczą aurę, wydawał się być niezawodny i wielu wierzyło że samochód faktycznie napędzany jest ludzkimi duszami, a nie benzyną.
Auto zatrzymał się pod księgarnią na Charing Cross Road i nie wysiadł z niego nikt inny, tylko sam Mundy. Zamknął drzwi, odszedł dwa kroki i ostatni raz spojrzał tęsknie na dumę Biura zanim wszedł do wnętrza Dziurawego Kotła.
Rozejrzał się uważnie po lokalu, ściągnął z głowy kapelusz odsłaniając swoje złote włosy i wysokie czoło. Wygładził pedantycznie wszystkie zmarszczki na swoim buroszarym surducie i starając się wyglądać tak nonszalancko jak tylko można, podszedł do stolika Ruth.
-Dzień dobry.- powiedział przyciskając czapkę do piersi.

Zamówiona szklaneczka wody była już w połowie pusta, gdy do uszu kobiety dotarł męski głos powodujący podniesienie przez nią spojrzenia znad gazety, którą przecież współtworzyła. Zamrugała trzy razy, uśmiechnęła się lekko i podniosła z miejsca, kiwając nieznacznie głową i przyglądając się swojemu rozmówcy. Słyszała wiele plotek o całym biurze jedenastym i najstarszym jego członku.
- Dzień dobry panie Mundy. - Powiedziała siadając znowu na wcześniej wybranym krześle, dając mu znak, by się do niej dołączył. Pies leżał przy jej nogach, jedynie na chwilę podnosząc głowę i przyglądając się nieznajomemu, tylko po to, by po chwili ponownie ułożyć pysk na drogim bucie wdowy McDonald.
- Dziękuję, że zechciał mi pan poświęcić czas i pofatygował się na spotkanie ze mną. - Zaczęła uważnie przyglądając się jego twarzy. Miał wiele zmarszczek, lecz kto w jego wieku by nie miał? Ona sama wchodziła już powoli w ten czas, gdy każda kolejna zmarszczka nie była zaskoczeniem, a zwyczajną codziennością. Jeszcze kilka lat i dobije do połowy wieku!
- Jak mniemam, macie dużo pracy ostatnimi czasy. - Zagadała i wyciągnęła swój notes wraz z samopiszącym piórem, nasiąkniętym samopoprawiającym atramentem. Była profesjonalistką przygotowaną na wszystko w każdej chwili.