Herbata, ha! Na sam dźwięk tego słowa przypominał mu się jego brat i jego obsesja na punkcie parzenia tego naparu, który najstarszemu z Bułhakowów ani trochę nie podchodził. Przynajmniej nie na tyle, by pić go codziennie, w określonych porach.
- Herbata. - Powiedział, przenosząc spojrzenie na Nadzieję. - Co jest w tej przeklętej herbacie, że wszyscy tutaj dostają na jej punkcie świra? Nie ważne. Carrow, pospiesz się i pomóż koleżance, bo nie zaczniemy, dopóki nie dostanę swojej kawy. A chyba nie chcecie tu siedzieć do usranej śmierci. - Popędził ich, zastanawiając się, co właściwie mógłby kazać im zrobić, skoro już tu byli. Robota papierkowa? Stanie pod ścianą i pilnowanie drzwi? Przed dłuższy czas naprawdę nie wiedział, a że kawa nie była jeszcze gotowa, pozwolił sobie odwrócić się do nich plecami i wyciągnąć Proroka Codziennego. Poranna dawka wiadomości jeszcze nikomu nie zaszkodziła.
- Powiedzcie mi, dużo w tej wasze szkole jest idiotów, którzy marzą o śmierci? - Zapytał ciekaw tego, jak wygląda większość uczniów. Sam do tej pory wpadł zaledwie na trójkę i każde z nich wydawało  mu się po prostu debilem.
- Nie macie jakiegoś, no nie wiem, instynktu samozachowawczego? Jestem w stanie jeszcze zrozumieć gówniarzy pałętających się po barach i zamawiających alkohol, bo to dostarcza wrażeń. Ale przyznam szczerze, że pchanie się na marsz było największą głupotą, jaką widziałem przez ostatni czas, a te dziewuchy musiały być już pełnoletnie. Znacie je? - Mamrotał dość głośno, czytając kolejny z listów pełnych żalu i bólu napisanych przez rodziny ofiar marszu. Przypomniał sobie o gówniarach przez które stracił czas, koncentrację i kapelusz. Nie mówiąc o tym, że na dłoniach nadal miał pamiątkę po poparzeniu, której z pewnością nikomu nie wybaczy. Cóż z tego, że to ledwie widoczne przebarwienie?

Zaśmiała się cichutko. No tak, w końcu rodzina Bułhakowów pochodziła ze wschodu, tam nie pijało się tak często herbaty. Przynajmniej u dziadków w Polsce zauważyła, że jednak częściej pije się kawę, aczkolwiek oni i tak bardzo rzadko popijali ten napój. Zdecydowanie woleli kompociki i soki.
Chciała już coś odpowiedzieć, ale Bułhakow zbył pytanie, więc tylko uśmiechnęła się do niego w granicach zdrowego rozsądku i norm społecznych, oraz wzruszyła lekko ramionami. Czas zabrać się do robienia kawy. W spokoju słuchała krótkich wskazówek Carrowa i całkiem zgrabnie stworzyli napój w efekcie pracy zespołowej. Kiedy woda jeszcze się grzała, Hope słuchała słów Bułhakowa. Już chciała odpowiedzieć na to śmieszne pytanie, lecz mężczyzna kontynuował. O nie, tylko nie marsz. To wszystko robiło się zbyt straszne, zbyt absurdalne. Dało się to zlikwidować tylko jedną metodą. Świadomym absurdem. Wyobrażeniem, że to nie są żadne praktyki, tylko senna przygoda. Wszystko dla komfortu psychicznego.
- Tak, znam. Stawianie uczuć ponad zdrowy rozsądek bywa zgubne, ale mimo wszystko obie są dla mnie niezwykłym wzorem odwagi.
Odpowiedź jej była krótka, chociaż chciała powiedzieć więcej. Zaznaczyć, że były Gryfonkami, że ci z domu lwa tak mają, zaś sama Nadź jako Puchonka by tego nie zrobiła. Tylko po co to? Czyżby chciała jakoś się przypodobać Bułhakowowi? Pragnęła pokazać, że jest dojrzalsza? Wolne żarty. Sama chciała iść na ten marsz, ale oczywiście o tym wolała mężczyźnie nie mówić. Być może sam był za czystością krwi, co by jej wcale nie zdziwiło. W końcu na wschodzie takich było najwięcej. Potoccy też byli rasistami, jedynie jej dziadkowie nie... ale oni to akurat nie mieli wyjścia. Własnych dzieci się nie wybiera, własne dzieci się kocha miłością bezwarunkową. Hope jednak nie chciała uznawać Bułhakowa za uprzedzonego do mugoli. Być może również był wyjątkiem, w końcu siedział w Anglii, nie w Rosji.