Kaylin pierwszy raz w życiu usłyszała pochwałę dla własnego imienia. Mimowolnie uśmiechnęła się pod nosem, a gdzieś w środku niej zrobiło się tak ciepło i... po prostu miło. Nigdy nie narzekała na to, jak nazwali ją rodzice, lecz nie zdarzało jej się też zastanawiać nad sensem imienia. No bo po co? Ano, okazywało się, że numerologia miała jej właśnie dać na to odpowiedź!
- Przepraszam, nigdy nie potrafiłam tego zrozumieć. Chyba po prostu podeszłam do tego od złej strony. - Mówiąc to pochylała się nad kartką, na której notował. Zdecydowanie była bardzo do tyłu z materiałem. Praktycznie nie wiedziała, co on w ogóle robił. Mimo to obserwowała uważnie, chcąc cokolwiek z tego zapamiętać.
- Ach, więc to w ten sposób działa. - Mruknęła bardziej do siebie niż do niego. Dziwne, przez pięć lat nauki nie była w stanie pojąć takiej podstawy, a teraz w kilka chwil wydało jej się to po prostu oczywiste. przez dłuższą chwilę słuchała tego, co jej mówił. Miał sporo racji, więc jedynie kiwała głową potakująco. Nie mogła uwierzyć w to, jak bardzo trafił w ocenie jej charakteru i nie była w stanie nie uwierzyć w prawdziwość tego, co robił. Dopiero po chwili była w stanie coś powiedzieć.
- Zdarza mi się czasem powiedzieć coś, co inni uważają za niestosowne. Często nie rozumiem czemu. - Dodała równie konspiracyjnym, jak i podekscytowanym głosem. Przez moment wpatrywała się w niego i uśmiechała pod nosem.
- Jest pan niesamowity! - Powiedziała biorąc w rękę kartkę papieru, na której zapisał całe wyliczenia. - Mogę spróbować? - Zapytała niepewnie kładąc kartkę ponownie na blacie i łapiąc za własne pióro. Napisała na pergaminie jego imię i nazwisko, w końcu został im przedstawiony przez dyrektora, a potem wpatrywała się w to nie do końca wiedząc, co dalej.
- Powinnam teraz dopasować liczby do liter? Znajdę ściągę na końcu podręcznika? - Zapytała nie podnosząc wzroku znad kartki.

Pokręcił głową.
- Nie masz mnie za co przepraszać. - powiedział luźno. Jej słowa podniosły jego nauczycielskie ego do zenitu, co niesamowicie poprawiło Vakelowi humor. Numerologia była odwiedzana przez naprawdę niewielką liczbę uczniów, a i z nich na niewielu twarzach wyczytywał jakiekolwiek zainteresowanie. Dłuższy moment zajęło mu pojęcie tego, że ze względu na swoją łatwą formę był dobrym przedmiotem zapychaczem - wypełniał plan godzinowo, a poprzedni nauczyciel nie wymagał praktycznie niczego, więc był to łatwy sposób na promocję do następnej klasy.
Vakel był ambitny. Potrzebował dalszego kształcenia się i iskier w oczach młodych. Takich, które bezpośrednio mówiły mu, że to o czym opowiada jest ciekawe i porywające. Taki bowiem był dla niego jego mały świat pełen wizji i objawień, niejednokrotnie mieszających Bułhakowi w głowie, ale będącymi właściwie całym jego życiem.
- Znajdziesz łatwą do odczytania i przystępną tabelkę. - teraz jej jednak nie potrzebowała. Na chwilę odebrał od niej ołówek i odwrócił kartkę na drugą stronę, żeby napisać na niej ciąg cyfr i trzy ciągi liter.

1 2 3 4 5 6 7 8 9
A B C D E F G H I
J K L M N O P Q R
S T U V W X Y Z

- Każdej przypadają trzy. Po jakimś czasie to naprawdę łatwe do zapamiętania.

Dziewczyna podświadomie wyczuła poprawę humoru nauczyciela i nie wiedzieć czemu, sama poczuła się trochę lepiej. odetchnęła głęboko i wpatrywała się w kartkę, którą miała zamiar sama uzupełnić. Taka już była, gdy coś wreszcie załapała - garnęła się do pracy i ćwiczeń. Do poznawania więcej i uczenia się dalej. I choć nadal miała masę zaległości, co z pewnością nie będzie łatwe do nadgonienia, cieszyła się, że chociaż tak podstawową podstawę udało jej się wreszcie złapać.
Gdy odbierał od niej ołówek poczuła, jak ich dłonie przez przypadek się o siebie otarły. Gdyby była typową nastolatką, pewnie własnie wewnętrznie piszczałaby z podniecenia, w końcu profesor należał do naprawdę przystojnych mężczyzn. Ona jednak zdawała się nie zwracać na to uwagi, choć przez chwilę czuła jeszcze ciepło jego dłoni na swojej skórze. Patrzyła natomiast na kartkę i to, co na niej zapisywał.
- Ach. - Mruknęła cicho i pokiwała głową. Już wiedziała, w jaki sposób sklasyfikować litery. Ponownie odebrała od niego ołówek i zaczęła dopasowywać cyfry.


- Dobrze to zrobiłam? - Zapytała, chcąc się upewnić. Potem zaczęła dzielić litery na samogłoski i spółgłoski, tak jak on wcześniej zrobił to z tymi z jej imienia. Chwilę jej to zajęło, gdyż nie przywykła do takiego rodzaju zajęć. On robił to błyskawicznie i nie mogła ukryć podziwu do swojego nowego nauczyciela.


- Teraz powinnam to dodać, tak? Najpierw sumuję samogłoski. To będzie... Sześć? Potem samogłoski... Dwa? No i na koniec sumuję je wszystkie... Dziewięć? - Nie była pewna, czy zrobiła to dobrze. Nawet, jeżeli się pomyliła, miała do tego prawo. Przynajmniej pierwszy raz wiedziała, co robi. Potem spojrzała na kartkę, na której obok ładnego pisma nauczyciela znajdowało się także jej - lekko pochyłe, chaotyczne, choć nie tak brzydkie, jak by mogło się wydawać.
- Samo obliczenie jednak nic mi nie da, prawda? Muszę poznać znaczenie tych liczb. Mógłby mi pan powiedzieć, co oznaczają? - Zapytała odkładając ołówek na blat i spoglądając na jego twarz jednocześnie poprawiając sobie okulary.

Na dotyk nawet nie zwrócił uwagi. Mimo wszystko miał trochę lat na karku i nie brał nawet pod uwagę zainteresowania trzydzieści lat młodszą od siebie dziewczynką. W ciszy obserwował jej zmagania z matematyką na poziomie szkoły podstawowej.
- Genialnie. - powiedział spokojnie. - Zrobiłaś to bezbłędnie. - przyznał z uśmiechem na ustach. - Swoją drogą, skoro jesteś z piątego roku, to wyliczając twoje liczby przez przypadek odrobiłem za ciebie zadanie domowe. Lepiej nie chwal się tym koleżankom z klasy.
Podciągnął rękawy koszuli, wziął książkę z symbolami do ręki i odsunął od stolika.
Z interpretacją mojego imienia zostawiam cię na wieczór w ramach sesji powtórzeniowej. Czas mnie goni, a że dzisiaj czeka mnie jeszcze nocny obchód po korytarzach, to niewiele mi już dzisiaj wolnego zostało.
Mówiąc to powoli wycofywał się z alejki.
Dobrej nocy, Kaylin.
I po chwili już go nie było.

Spokojny głos nauczyciela działał na nią kojąco. Czuła się w jego towarzystwie dosyć swobodnie, a jednocześnie wiedziała, że wreszcie coś zaczyna jej świtać w głowie. No i, jak na aspołeczną dziewczynkę, całkiem dobrze poradziła sobie z interakcją międzyludzką. Już z samego tego mogła być z siebie dumna. jakby tego było mało, z ust profesora padła pochwała, która sprawiła, że panienka Wittermore poczuła skurcz żołądka. Całkiem przyjemny swoją drogą.
Ładny ma pan uśmiech. - Chciała powiedzieć, jednak w ostatniej chwili zdała sobie sprawę, że mogłoby to zabrzmieć po prostu źle. Z tego względu powstrzymała się od komentarza i wsłuchała w jego kolejne słowa. Zaśmiała się zakrywając usta dłonią.
- Ma pan to jak w banku. - Dodała spoglądając na niego z lekkim, prawie niedostrzegalnym uśmiechem na ustach. Prawdę mówiąc, już nie mogła się doczekać kolejnej lekcji Numerologii! Kiedy zaczął się zbierać na chwilę zrobiło jej się smutno, jednak uczucie to szybko zniknęło. Sama nie wiedziała, co oznaczało. Chyba po prostu znalazła kogoś, z kim rozmowa nie sprawiała jej problemu i żal było jej ją przerywać.
- Rozumiem, w takim razie w zamian za to, że rozwiązał pan za mnie moje zadanie domowe... Ja rozwiążę znaczenie pana imienia. - Dodała obserwując, jak się zbierał. Pierwszy raz naprawdę chciała poświęcić czas na zagadkę numerologiczną. Sama się sobie dziwiła. Jednak wewnętrzna ciekawość, chęć dowiedzenia się jaki był profesor Bułhakow była silniejsza niż cokolwiek innego.
- Dobranoc panie profesorze. Życzę panu spokojnego obchodu. - Dodała na pożegnanie i już wkrótce została w tej części biblioteki sama. Przed dłuższą chwilę wpatrywała się w rozpiskę, jaką jej zostawił. Potem skupiła się na księdze, którą czytała wcześniej. Jednym ruchem reki zamknęła ją i odłożyła na półkę. W zamian za to zgarnęła podręcznik do Numerologii i skierowała się do swojego dormitorium. Czekał ją wieczór z interpretacją, jednak nie miała wątpliwości, że w końcu jej się coś uda.
No i będzie miała co opisać w swoim pamiętniku.