Nie wiedziała, co ją pchnęło. Czy była to niewidzialna ręka braku przyzwoitości, czy może jednak niezrozumiała, kompletnie niemożliwa do pojęcia, dojmująca tęsknota? Ziarna nienawiści, które kiełkowały w niej przez tyle lat odsunęły ją skutecznie od człowieka, którego powinna nazywać swoim bratem. Jedność krwi płynącej w żyłach zdawała się być niczym, nie dostrzegała cienia rodzinnej relacji, widziała w nim jedynie obiekt trawiącej złości i — o czym przekonała się tego dnia — bolesnego pragnienia. Niema więź nie istniała między nimi, co skutecznie uciszało jakikolwiek alarm, który w normalnej kolei rzeczy powinien zabrzmieć, przebijając się przez ścianę myśli. To ta złość wywołała u niej nieoczekiwaną, absurdalną falę namiętności, którą postanowiła go obarczyć, ten jeden raz przekroczyć niewymowną granicę.
Dotyk jego warg na skórze szyi otrzeźwił ją natychmiastowo, uderzył do głowy, kompletnie pozbawił jakiegokolwiek poczucia czasu i ciężkości istnienia. Nie rozumiała tego kuriozum, to było dalekie od pożądania, oddalone od wszystkich emocji dotkniętych miłością, to był paradoks. Czerń nienawiści przyćmiła jakikolwiek rozsądek, który zamilkł w konsternacji — nie pożądała. Coś niewymawialnego kazało jej go mieć, głęboko zakorzeniona potrzeba ujarzmienia.
Te niejasne uczucia, z których nie potrafiła wyłonić żadnego prawdziwego, emocje, które nie układały się w żadną logiczną całość, ułożyły jej dłoń na plecach Laytona, pozwalając paznokciom swobodnie sunąć wzdłuż linii kręgosłupa. Bieg serca Lestrange — istoty opanowanej, kryjącej pod maską przyzwoitości niemożliwy bałagan umysłu — gwałtownie przyspieszył. Ta sytuacja była niepoprawna, niemożliwa, jednak nie przeszkodziło jej to w ułożeniu drugiej dłoni na karku mężczyzny, lekkiemu wbiciu w skórę paznokci, nie pozwalając na odsunięcie się.

Czas leciał nieubłaganie, choć dla nich nie miało to znaczenia. Wszystko zastygło wraz z chwilą, w której ich spojrzenia tego dnia się ze sobą spotkały. Wraz z momentem, w którym pierwsze słowa wydostały się z ust. Oszukiwali siebie i właśnie ten czas. Ponad trzydzieści lat przestało mieć znaczenie, gdy wreszcie doszło do ponownego spotkania. Powiedział jej, że są sobie obcy i jakby te slowa podziałały na oboje, bo pozycja, a w której się w tej chwili znajdowali ani trochę nie przystawała rodzeństwu.
Jedną z dłoni ułożył na jej talii, drugą w tym czasie opierał się o ścianę. Czuł narastające w nim uczucie obrzydzenia do samego siebie. Czuł, że sam siebie bruka, dotykając ją w ten aposób. Ciało jednak reagowało samo. Wargami przejeżdżał po skórze jej szyi. Delikatnie, subtelnie, ledwo jej dotykając,z niemym uwielbieniem i czcią. Palce wsunął, ruchem całkowicie niepewnym siebie, pod koszulę i przejechal nimi po jej brzuchu. Oddychał ciężej, a gdy poczuł wbijające się w jego kark paznokcie sapnął jej prosto do ucha.
- Przestań. - Jęknął niemal błagalnie, chcąc się od niej odsunąć. Próba ta jednak spełzła na niczym, bo gdy tylko podniósł wzrok znad jej szyi, a jego błekitne oczy zatrzymały się na jej tęczówkach, uległ. Całkowicie i niepodważalnie. Ustami przejechał po jej poliku, zatrzymując się milimetr przed jej wargami.

Obcość, jaka między nimi zakwitła stała się realna. Przyćmiła rozsądek kiełkujący w myślach, wciąż tracący na swojej codziennej wartości. Więzy krwi stały się tylko słowem, stwierdzeniem zupełnie nierealnym, brzmiącym gdzieś w oddali, przysłanianym przez paradoksalną mieszanka uczuć, która pojawiła się równie niespodziewanie, jak miała usunąć się w cień. Cała nienawiść wprost bolała ją w piersi, chciała się wyrwać, niczym uwięziony w klatce ptak, jednak za każdym razem uderzała w stalowe kraty. Potęgowała okrutne pragnienie, które rosło z każdą chwilą, uczucie przeplatane świadomością, że w tych czynach istnieje coś nieprawidłowego, zakazanego. Nie była w stanie pozbierać myśli w żaden logiczny sens, wszystko traciło spójność, rozbijało się na drobne kawałki zanim zbiegło się w całość. Trawiący gorąc rozlewał się po ciele. Jeden, dwa...
Gorący oddech uchodzący z ust Ophelii z każdym ruchem mężczyzny mógł obejmować swoim ciepłem jego ucho. Nie była w stanie odpowiedzieć na słowo, którego brzmienie ją omiotło. Chciała przestać, chciała odejść, chciała... Nie potrafiła ze sobą nic zrobić, każdy ruch był wykonywany machinalnie, zupełnie jakby istniała jako kukła kierowana przez coś silniejszego od niej samej. Ponownie zacisnęła dłoń na jego koszuli, oddychając ciężko. Straciła poczucie bytu.
Ponownie jej wzrok trafił na błękit tęczówek Laytona. Wszystko działo się zbyt szybko, a jego usta, które dotknęły jej policzka i sunęły nielinearnie tym szlakiem ku jej wargom przesądziły nad dalszym rozwojem wydarzeń. W geście impulsywnym, zupełnie niekontrolowanym, docisnęła swoje usta do jego, w pocałunku agresywnym, dynamicznym. Ułożyła dłoń na jego policzku — ostatnia droga odwrotu została bezpowrotnie zamknięta.

Było mu gorąco. Ledwo łapał oddech, gdy jego dłoń gładziła jej brzuch, gdy wsuwała się za stan spodni. Gdy jej usta wpiły się w niego jęknął tylko, przyciskając ją do ściany i przygryzając wargę. Całował zachłannie, czując podświadomie, że jest to jeden jedyny raz, że nigdy więcej się to nie powtórzy.
Po długiej chwili odsunął się od niej, spojrzał na nią wzrokiem zamglonym, nieobecnym i pełnym pożądania, którego żadne z nich zdawało się nie rozumieć. Którego przede wszystkim on sam nie potrafił zaakceptować. Czuł mdłości, które go nagle dopadły i aż zachłysnął się powietrzem, próbując odetchnąć głęboko i otrzeźwieć. Chciał przestać, ba - musiał przestać. Granica dobrego smaku, granica przyzwoitości, to wszystko legło tego dnia w gruzach.
- Odepchnij mnie. Zanim będzie za późno. - Wysapał jej do ucha, błagając i poniżając się przed nią jeszcze bardziej. Gdyby tylko to zrobiła, gdyby dała mu po twarzy i jasno wyznaczyła dopiero zerwane granice - miałby szansę odwrócić się na pięcie i udawać, ze do niczego nie doszło.

Dopiero jego głos ją otrzeźwił, silnie chlusnął jej w twarz zimną wodą. Wyrwała się z marazmu, w którym bezwiednie tkwiła w jego obecności, w tym dniu nietypowym, który doprowadził obojga na skraj bezpardonowego szaleństwa. Prawie zachłysnęła się powietrzem, gdy do jej umysłu dotarło położenie, w którym się znalazła, gdy poczuła mrowienie w wargach spowodowane agresją pocałunku. Otworzyła szeroko oczy, pozwalając rozsądkowi ponownie przejąć pałeczkę nad wszelkimi niezrozumiałymi emocjami, których doświadczyła. Wypuściła powoli powietrze, jakoby dopiero teraz zorientowała się, gdzie jest i kto przed nią stoi. Czas ponownie przyspieszył, odzyskał swój normalny rytm, a ciężka, duszna atmosfera wisząca w powietrzu wreszcie nabrała konsystencji zakłopotania, zrozumianego braku pojęcia.
Nie pojęła brzmienia słów, które uszły z ust Laytona, na tak zaawansowaną trzeźwość było jeszcze za wcześnie. Jednak bezwiednie spełniła jego prośbę, odzyskując panowanie nad swoim ciałem wraz z bezlitosną chęcią wyrwania się z patowego położenia. Uniosła jeszcze lekko drżącą dłoń i zamachnąwszy się solidnie uderzyła brata w twarz, co oznajmiło donośne plaśnięcie niosące się po korytarzu.
Spojrzała na pulsującą od uderzenia powierzchnię, pozwalając umysłowi dojść do jednoznacznych konkluzji, przetrawić sytuację, której do tej pory nie był w stanie pojąć. Uniosła dłoń do ust, jej wierzchem przecierając je, aby w akcie pełnego zrezygnowania zjechać plecami po chłodnej powierzchni ściany, do pozycji siedzącej. Spełniłaś swój siostrzany obowiązek, Lestrange.

Dźwięk potężnego plaśnięcia rozniósł się po - jeszcze - pustym korytarzu, a on zamrugał kilka razy. Polik go piekł niemiłosiernie, czerwieniąc się przy tym dość wyraźnie. Mógłby być na nią wściekły, mógłby jej oddać, ale czy to nie byłoby poniżające? Zwłaszcza, że są prosił ją o jakiś drastyczny ruch, który pomógłby mu się otrząsnąć. i tak właśnie się stało. Niemal najszczęśliwszy człowiek na świecie, odetchnął z ulgą i powstrzymał napływający na usta grymas kojarzony z przemożną ochotą płaczu.
Odsunął się od niej niemal od razu. Nie mówił nic, jedynie na nią patrzył. Czuł się okropnie, mdliło go z obrzydzenia i jedyne o czym marzył to zapomnieć. Zapomnieć, że miał ją w ramionach, że dotykał jej ciała tak pożądliwie. Że jego usta dotknęły jej ust i przede wszystkim - że to wszystko było tak pociągające i silne samo w sobie. Czuł jeszcze przyspieszone bicie serca, usta dalej mrowiły, ale najgorsze było to przemożne uczucie podniecenia, jakie nie chciało go jeszcze opuścić.
Wstydź się, Lestrange. Pożądasz własnej siostry.
Skrzywił się na samą myśl i odsunął o jeszcze jeden krok do tyłu. Patrzył na jej przylegające do ściany, skulone w kącie ciało i nie mógł uwierzyć, że to przez niego. Przez chwilę czuł się potworem, obrzydliwą bestią i choć nigdy nie obchodziło go to, co się z nią stanie... Nie, to nie było tak. Kochał robić jej na złość, mówić utop się, umrzyj, ale czy faktycznie tego pragnął? Czy nie byłby gotów wbić różdżkę w gardło każdego, kto doprowadziłby Ophelię do takiego stanu? Ale czy on nie zrobił tego przed chwilą?
Rozchylił lekko usta, które niebawem ułożyły się w nieme przepraszam. Nie dał rady jednak powiedzieć tego na głos. Po prostu odwrócił się i uciekł. Z powrotem w stronę, z której przybywał. Sam już nie pamiętał, co było jego poprzednim celem. Teraz nie miało to znaczenia. Nie chciał widzieć jej twarzy, bo przypominał sobie o tym, jak złym człowiekiem się stał. Jak źle postąpił kilka chwil wcześniej.
Gdyby jeszcze to cholerne uczucia, cała ta tęsknota rozbiła się wraz z plaśnięciem o twarz.

Wszystko, co się stało, trafiło do jej umysłu ze zdwojoną siłą, nie pukając do drzwi, lecz wyważając je z pełną mocą. Wszystko zaczęło być realne, namacalne, usta Laytona na jej wargach, dotyk jego dłoni, gorący oddech omiatający ją jeszcze parę chwil temu. Serce momentalnie zwolniło, schodząc z tempa swego ówczesnego, szaleńczego biegu, myśli dążyły do względnej segregacji, wszystko powracało do normy, ściana za jej plecami znowu zaczęła być dojmująco zimna. Uniosła pytające spojrzenie na niego, pełne tej standardowej, okrutnej pogardy, która niczym kolec była w stanie wbijać się do uczuć ofiary. Podniosła się, unosząc lekko podbródek, wracając do swej dumnej postawy.
— Spieprzaj, doskonale ci radzę. — Nie musiała powtarzać, mężczyzna z własnej inicjatywy ruszyłby w szaleńczej ucieczce przed siebie, chcąc biec szybciej niż własne wyrzuty sumienia, pozostawić je w tym korytarzu, w którym się zrodziły. Nic jednak nie było tak cholernie proste, wszystko urosło w komplikacje, trawiąc — zapewne obojga — w poczuciu obcości z własnymi myślami. To było dotkliwe, to było krzywdzące, to pozostawiło po sobie wyraźny ślad, jątrzącą się ranę.
Nie była w stanie stwierdzić, w jakim celu zmierzała, co wywołało ten pośpiech, jeszcze niedawno jawiący się w umyśle. Jednak gdy tylko po Laytonie pozostało świeże spojrzenie, tak zatrważające, oraz dźwięk jego kroków echem niosący się po Hogwarcie, skierowała się przed siebie. Zmierzając do oazy własnej bolączki przyzwoitości.