Zapiekła ją skóra na policzku, na którym spoczął cios pchnięty czystą irytacją zrodzoną z jej cynicznego komentarza. Zważaj na ton, Lestrange głucho poniosło się po umyśle, w pewien sposób przeżerając się przez twarde, choć chyboczące się pod wpływem nieskrępowanego szaleństwa ściany. Momentalnie na licu zakwitł poczerwieniały ślad, który miał zostać w tej barwie, gdyż siła, która go sprowadziła do rzeczywistości nie była na tyle mocna, aby miał przerodzić się w siniaka o rozmaitych barwach tęczy. Nie uniosła dłoni w geście obronnym, nie przyjęła jakkolwiek ochronnej postawy, jedynie drgnęła w samym momencie, gdy spadał nań cios. Machinalnie zamieniła jakąkolwiek żywotność obecną we wnętrzu na czyste, bezkompromisowe zrezygnowanie, które wymalowało się w przeszklonych oczach. Przygryzła wargę nerwowo, czując słowa grzęznące w ustach, szukające ujścia, lecz na próżno.
Odwróciła się do niego ponownie, zatrzymując spojrzenie w jego tęczówkach, lecz nie słysząc słów, których burzliwą treść mogła wywnioskować po mimice. Jej wewnętrzne ja, głęboko skrywana tożsamość, rozbiła się na drobne kawałki, odebrała jej jakiekolwiek poczucie rzeczywistości. W głębi szklanej duszy była raptem dzieckiem, istotą tak niedorosłą i zatrzymaną w swym martwym punkcie wieczności, że wprost budzącą litość; tragicznym puchem, wokół którego zbudowała silny mur, wznoszący się wraz z postawą chłodnej, kanonicznej damy. Właśnie ta wewnętrzna bolączka, nieustanna ucieczka wybiła się ponad powierzchnię wraz ze łzami odbijającymi się w ciemnych oczach, mieniącymi je światłem gwiazd.
Wybuchła płaczem. Potokiem łez nieopanowanym, histerycznym, niemającym nic wspólnego z melancholijnymi, samotnymi kroplami toczącymi się po policzkach — rozbeczała się dramatycznie, w sposób niemalże łamiący serce. Zawodząc zarzuciła ręce na szyję mężczyzny i oparła czoło o jego pierś, pozwalając łzom uparcie zagrzebanym od lat w pośród emocji kapać z podbródka, aby po chwili rozbryznęły się o podłogę.
— Przepraszam, Jewgienij — wychlipała między żałosnymi, gwałtownymi wdechami powietrza przerywającymi ryczenie nad absolutnie każdym fragmentem własnej egzystencji, które sprowokował jeden cios, który spoczął na jej policzku.

Nie tego się spodziewał. Prawdę mówiąc, obstawiłby milion innych scenariuszy, ale na pewno nie przewidziałby, że się rozryczy. Niby była kobietą, dobrze o tym wiedział, a one bywały... Emocjonalne? Ale nawet przez chwilę nie pomyślałby, że Ophelia byłaby zdolna do płaczu nie mówiąc już o takiej histerii, w jaką wpadła. Stał więc osłupiały i wpatrywał się w nią z nieskrywanym szokiem i odrobiną... pogardy? Cóż, czuł się od niej lepszy, ale było tak przez sam fakt, że był sobą, a ona nim nie była. Mimo wszystko sprawiła, że poczuł się jej niezbędny, a to działało na niego zawsze. Objął ją, dłonią masując ją po plecach. Nie miał zamiaru jej uspokajać, powinna być na tyle duża, by samej jej się to udało. Niemniej, ciepło jej ciała było na swój sposób przyjemne - dlatego też jej nie odtrącił, nie wyśmiał i nie pogardził nią jeszcze bardziej.
- Nie kop pana, bo się spocisz - złota zasada, którą radzę ci zapamiętać na przyszłość, Ophelio. - Mruknął jej prosto do ucha, dając do zrozumienia, że nie żartuje. - Jeżeli chcesz ze mną współpracować, a oboje wiemy, że nie masz zbyt wiele opcji... Musisz się dostosować. Jak to mówią, jak Kuba Bogu tak Bóg Kubańczykom. Jestem w stanie odpowiedzieć pięknym za nadobne. Wydaje mi się, że już przekonałaś się o tym, że naprawdę nie warto mi się stawiać. Że nie warto mnie nie szanować. - Mówiąc to wplótł palce w jej włosy i pociągnął za nie stanowczo, odchylając jej głowę do tyłu, tak by mokre od łez oczy skupiły się na jego twarzy. Uśmiechnął się do niej zawadiacko i wolną dłonią starł pozostałości płaczu z jej policzków.
- Zemsta. - Szepnął nachylając się do jej ucha jeszcze raz. - Strach. - Przejechał palcem po jej szyi, zostawiając na jej delikatny, czerwony ślad. - Bezlitosny ucisk bólu. To moje królestwa. Nie chcesz przekroczyć granic żadnego z nich, skarbie. Więc zachowuj się, żebym nie musiał bawić się w twojego ojca. Nie zwykłem opiekować się małymi, niesfornymi dziewczynkami. Lubię kobiety, które są już wychowane. Które wiedzą, czego oczekuję. Rozumiesz? - Zapytał odsuwając się od niej i dopijając resztkę ognistej ze szklanki, którą potem odłożył niechlujnie na stolik i wyłączył muzykę.
- Zmęczona? - Pytanie uleciało z jego ust, gdy kierował się do sypialni.

Och, cholera, była dorosła, odpowiedzialna, umykała nieustannie za tymi dziecięcymi ochłapami wolności, łudząc się, że posiada chociaż odrobinę tej rwącej niezależności, a właśnie opierała się o klatkę piersiową mężczyzny, którego własność stanowiła i płakała niczym dziecko. Łzy toczyły się po jej policzkach, z każdą umykającą kroplą czerwieniąc podrażnione oczy, a ona, nieposkładana histeryczka, pozwalała im lecieć swoim torem, wyzwolić samej sobie te agresywne, dziecinne emocje, które nią wstrząsały. Wybuchła, nie potrafiąc dłużej utrzymać swojego rozczarowania absolutnością w ryzach, w sztywnych ramach konsekwencji umysłu. Przez lata więziła własną nieporadność wobec istnienia w złotej klatce, otaczając ją bijącymi chłodem murami, aby u apogeum, u kresu swojej wytrzymałości rozbeczeć się na jego oczach. Spójrz na siebie, ty śmieszna kobieto.
Poczuła okrutne przywiązanie wobec niego, rosnące w siłę wraz z każdą kolejną łzą sunącą torem poprzednich po policzku. Oczy, wyraźnie zaczerwienione od histerii, gubiące swój naturalny wyraz, niemalże odbijające zmęczenie rysujące się w targanym umyśle, zogniskowała na twarzy Bułhakowa, gdy pociągnął ją za włosy. Jej własne złamanie przygniotło ją dobitnie, gdyż była świadoma, że to nie jego gesty ją ugięły, lecz sama pod własnym ciężarem upadła mentalnie. Nic nie było w stanie silniej ugryźć ją w poczucie własnej wartości, które momentalnie drastycznie spadło. Wróciła do punktu startu, w którym rozpoczęła mozolne kształtowanie fasady fałszu lata temu.
Mimo tego, drgnęła pod wpływem jego szeptu, łagodnie omiatającego jej ucho. Strach, Ophelio, strach, którego — paradoksalnie — nie czujesz. Palec sunący po jej szyi, oddech opiewający ją z każdym wypowiadanym przez Bułhakowa słowem ponownie były w stanie unieść ją ponad granice rzeczywistości, jednak tym razem trans, któremu gotowa była się oddać, został urwany przez zderzenie powierzchni szklanki ze stolikiem. Dźwięk, który ostatecznie ją wybudził, pozwolił sprowadzić się do porządku, pokierował ją za mężczyzną ku sypialni.
— Tak — odparła krótko, niemalże wyrzucając z siebie słowo w odpowiedzi na jego zdawkowe pytanie. Nie czuła istotnego zmęczenia, jedynie dojmujące wyczerpanie samej siebie, które nie miało nic wspólnego z fizycznym wykończeniem.

Nie był typem, który sprawowałby dobrą opiekę nad innymi, choć lubił stwarzać takie pozory. Lubił, gdy inni byli od niego uzależnieni i tym, którzy byli jego maskotkami dawał coś od siebie. Kawałek swojego świata, zabawę, nie szczędził też pieniędzy na swoich podopiecznych. W miłych chwilach był bardzo dobry, potrafił zagadać i dobrze się bawić. problem pojawiał się w sytuacjach takich, jak ta. Był całkowicie upośledzony, jeżeli chodziło o pocieszanie i ocieranie łez. Właśnie dlatego, odsunął się powoli od płaczącej kobiety i chrząknął cicho, bo co innego miał zrobić? Co powiedzieć ponad to, co już zostało wypowiedziane? Odpowiednie słowa nie pokazywały mu się w głowie, niestety.
- W takim razie, czas spać. - Powiedział spokojnie, jakby przed chwilą wcale nie wybuchnął. jakby przed chwilą wcale jej nie groził i nie dawał jej po twarzy. Szedł do sypialni zdejmując z siebie spodnie i rzucając je na podłogę. Spojrzał na łóżko i podrapał się po głowie.
- Śpisz tutaj. - Popchnął ją lekko na łóżko, wcześniej odsuwając kołdrę. Pogłaskał po głowie, niczym jeden ze swoich skarbów i cmoknął w czoło. Dłonią otarł resztki łez, jakie zaplątały się na jej policzku i napierając na nią swoim ciężarem zmusił do tego, by się położyła. Przez chwilę unikał jej spojrzenia, by wreszcie zatonąć w ciemnych tęczówkach kobiety, której życie zależało teraz od niego. Kobiety, która się pod nim ugięła, czym przypieczętowała swój własny los.
- Dobranoc. - Powiedział gasząc lampy i zamykając za sobą drzwi do sypialni. Złapał za stojącą na stoliku butelkę z resztką alkoholu i zaczął wczłapywać się po schodach na górę. Przez chwilę wahał się nad naciśnięciem klamki, aż wreszcie zrobił to i wszedł do sypialni Vaksilija. Usiadł na łóżku, które od lutego nie zostało ruszone i wziął głębokiego łyka z butelki. Położył się, nakrył kołdrą i po raz pierwszy od tamtego dnia zasnął w tym łóżku. Łóżku człowieka, którego miał wrażenie, że nie zna. Choć przecież... Znał go aż za dobrze, czyż nie?
Z tą właśnie myślą odpłynął do świata snów, a gdy rano wstał, zostawił na stole karteczkę dla Ophelii mówiącą jej, by zostawiła klucz pod wycieraczką i udał się do pracy. Na marsz ROMu, który skończył się dużo gorzej, niż przewidywał.