Patrzył na dziewczyny z groźną miną, dokładnie badał je wzrokiem i przyglądał się temu co robią. Lubił przyjaciółkę Kimi, w sumie lubił wiele osób, chociaż zapewne znalazłoby się i kilka, których szczerze nienawidzi.
-Zobaczymy przy następnym rozdaniu kto się będzie śmiał... hahaha
Powiedział to a po chwili cicho i z lekkim smutkiem dodał jakby sam do siebie
-Mam nadzieję, że tym razem ja.
Wiedział, że musiało to wyglądać komicznie, ale lubił wygłupiać się jak robił coś ze swoim małym Krasnalem.
-Teraz nie macie szans z królem parkietu.
Puścił do nich oczko i i puścił całusa w powietrzu, a następnie popatrzył na karty, które Kimi podsunęła mu pod nos.
-To co my tutaj mamy? Czuję zapach zwycięstwa!
Pociągnął nosem i popatrzył na Hope, lub też Nadzieję. Długo starał się wymawiać jej polskie imię poprawnie, ale przynajmniej usłyszał, że mówi to dobrze!
-Tak więc Nadziejo, jak tam dzień?

The member 'Adam Miracle' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 14

Nadzieja wcale nie była w szoku, kiedy pierwsza runda zakończyła się zwycięstwem Kim. Była w tym najlepsza, odkąd Hope pamiętała. Ogrywała w Hogwarcie każdego. Blondynka siedziała kartami ze swoim standardowym podekscytowaniem, zaś Potocka przybrała bardziej skupiony wyraz twarzy, aczkolwiek nie stroniła od śmiechów i uśmiechów. Wzięła do dłoni nowy komplet kart, wpatrując się w nie uważnie. Może teraz pójdzie jej lepiej.
- Bardzo pracowity, proszę pana - odpowiedziała. Przez moment chciała dodać coś więcej, lecz bała się, że zdradzi się z praktykami. Naprawdę nie chciała im o tym mówić. Dobrze wiedziała, że Kim nie spodobałoby się wybrane przez Nadź miejsce pracy. Może i by akceptowała to, ale tylko przez wzgląd na ich przyjaźń. Pan Miracle był aurorem, dobrze wiedział o niebezpieczeństwach w tego typu pracy. Hope wiedziała, że Kim czasem się o niego martwi. Nie chciałaby jej tworzyć dodatkowych problemów. Przemilczy, a ta się niczego nigdy nie dowie.
- Kim dobrze sobie radzi na praktykach? - spytała Adama chcąc również odpowiedzieć mu pytaniem, a jednocześnie nie wypytywać o jego życie osobiste. W końcu nie chciała być niemiła, bądź nachalna.

The member 'Nadzieja Potocka' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 18

Widząc minę jej taty zaśmiała się wesoło. Przeczesała swoje włosy niczym jakaś sławna aktorka. Nie mogła przestać się uśmiechać. To wszystko sprawiało, że dziewczyna czuła się niesamowicie szczęśliwa. Jej tata i kochana Nadziejka. Naprawdę jej ufała i zawsze mówiła o wszystkim. Była pewna, że tak było też ze strony jej przyjaciółki, że obie zawsze będą razem, że zawsze będą sobie mówić wszystko. No bo jakby inaczej? Nie mogłoby być, że one by coś przed sobą ukrywały.
- Nacieja ty mistrzu kart - zaśmiała się widząc, że tym razem przegrała. - Tatul coś ci dzisiaj słabo idzie - wytknęła język z szerokim, pozytywnym uśmiechem.
Wzięła karty i ponownie przetasowała, rozdała  od razu spojrzała w karty, aby zobaczyć, czy jej się udało wylosować coś dobrego. Nie mogła już się doczekać kiedy to porozmawiają z Nadźką w cztery oczy. Może Nadź poznała kogoś nowego, może ma plany na przyszłość? Kto wie.
- Bum - powiedziała, gdy już wiedziała co pokazać, aby wygrać.

The member 'Kim Miracle' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 18

Popatrzył na dziewczyny, na swoje karty, a następnie na ich karty i zaśmiał się w duchu.
-No Adam, szczęście dzisiaj nie dopisało... mistrzem już pewnie nie zostaniesz.
Teatralnym gestem rzucił karty na stół, wstał szybko odpychając nogami krzesło w tył i zrobił groźną minę.
-Nie ładnie tak oszukiwać w karty!
Uśmiechnął się i powoli zaczął odwracać w stronę schodów
-Pobawcie się dziewczyny grzecznie, a ja na trochę pójdę do gabinetu. A Ty Krasnalu nie szalej za bardzo.
Ostatnie słowa mówił z uśmieszkiem, nie groźnie, a raczej dla zabawy. Chwilę później zniknął na schodach udając się do swojego gabinetu, gdy tylko znalazł się w pomieszczeniu lekko trzasnął drzwiami i popatrzył na papiery, które tam miał.
-To co my tu mamy...

Bum? BUM?! Kim z całą pewnością nie zdawała sobie sprawy, co właśnie rzekła i dlaczego wywołało to lekką bladość na twarzy Nadziejki. Uśmiechnęła się tylko spoglądając w swoje karty. Raz udało jej się wygrać, czuła się z tym bardzo dobrze, ale temat praktyk znowu w nią niespodziewanie uderzył. Powiedzieć Kim, czy nie powiedzieć? Może była ku temu dobra okazja, bo pan Miracle postanowił wrócić do pracy. O tej porze? Cóż, sama kilka razy malowała do świtu, ale to chyba coś innego, czyż nie?
Zaśmiała się znowu kilka razy. Przy tej rodzinie nie dało się inaczej. Następnie wykonała ruch, zastanawiając się mocno nad tym, czy przyznać się Kim do wszystkiego.
- Jak ci mijają wakacje? Podobają ci się praktyki? Z kim w końcu je masz? - rzuciła. Od razu przypomnieli jej się znajomi ze szkoły. Oh, tak bardzo miała ochotę z nimi wszystkimi porozmawiać. Albo chociaż o nich. Uwielbiała przecież to, a ostatnimi czasy nie miała się specjalnie do kogo odezwać. Zamieniła kilka słów z Graysenem, właściwie chyba już się tak bardzo nie nienawidzili, ale raczej byli wobec siebie neutralni.
Założyła grzywkę za ucho. Czasami jakieś pojedyncze kosmyki jej wystawały, chociaż zdążyła ją już ładnie zapuścić.

The member 'Nadzieja Potocka' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 19

Widząc, że Nadzieja zbladła zmarszczyła lekko brwi. czyżby źle się poczuła? Przyłożyła jej dłoń do czoła, ale nie wyczuła gorączki.
- Czujesz się dobrze? - zapytała z uśmiechem. Zastanawiała się, dlaczego Nadźka nie wybrała się na praktyki. dobrze by jej zrobiło coś nowego w jej życiu, a nie tylko rysunki i rysunki. Wiedziała, że jej przyjaciółka kochała rysować, ale jednak czasami powinna się jakoś rozerwać. Mogła namówić ją na wspólne praktyki. Żałowała, że tego nie zrobiła. Byłoby więcej czasu razem i w ogóle.
Widząc, że Nadzieja się uśmiecha odetchnęła z ulga. Chociaż tutaj na chwilę przestanie rysować, bo Kim jej nie da rysować. Muszą się trochę rozerwać. Jutro pójdą na jakieś małe zakupy, czy to na Pokątną, czy to do jakiegoś mugolskiego sklepu. Nie muszą przecież nic kupować. Mogą po prostu pooglądać ładne rzeczy.
- Wakacje dosyć szybko mi mijają - zaczęła odpowiadać. - Praktyki są super. Poznałam ojca Kaylin. Nie masz pojęcia jaki jest super. Chciałabym być taka jak on - rozmarzyła się i cicho zaśmiała. - Bo wiesz ja jestem strasznie roztrzepana, a on naprawdę bardzo ułożony. Jest tym, czym nie jestem ja - wyszczerzyła się i spojrzała w swoje karty. - W sumie taty nie ma, może sobie pogadać. Pogramy dalej jak wróci - zakomunikowała. - Praktyki mam z Maurycym i Antigone. W ogóle spóźniłam się na pierwsze spotkanie i pan Wittermore kazał mi stać pod ścianą - przewróciła oczami.
- A tobie jak mijają wakacje? Spotkałaś kogoś nowego? Ile stworzyłaś rysunków? - zapytała z uśmiechem podpierając łokcie na stole i na dłoniach układając podbródek.

- Nie, wszystko w porządku - odpowiedziała z uśmiechem, gdy przyjaciółka wykazała nadmierne zainteresowanie. - Coś mi się przypomniało, ale to nieistotne.
Kolejne kłamstwo. Cóż, to było właściwie nic nieznacząca kropla w tym bajorku, które powoli się tworzyło u stóp Potockiej. Im większe to rosło, tym większa szansa na to, że w końcu wpadnie i utonie. Wystarczyłoby, gdyby na przykład zainicjowała spotkanie z kimś ze znajomych w domu. To mógłby być ktoś naprawdę bliski całej rodzinie, na przykład taki Maurycy. Zapewne spytałyby został o swoje odczucia wobec praktyk, po czym dorzucono by do tego frazesem "Hope się podoba na swoim". Wtedy grunt z pewnością osunąłby jej się pod stopami... chyba, że udałoby jej się kuzynka na osobności poprosić o zachowanie tego w tajemnicy. Ale czemu od razu snuć teorie spiskowe, skoro właśnie teraz powinna się bawić?
Dziewczynie udało się wyłonić z natłoku myśli, ażeby wysłuchać opowieści przyjaciółki. Spoglądając na właścicielkę blond czupryny, nie do końca potrafiła przetrawić podane jej fakty. Czyżby ojciec nowej znielubionej przez Hope osoby został oznaczony pozytywną etykietką? Krótkim chichot poleciał jako pierwszy komentarz do wypowiedzi panny Miracle. Nakaz stania pod ścianą brzmiał naprawdę komicznie. W końcu to były praktyki w ministerstwie, a nie lekcje najmłodszych klas.
- Też jest taki dziwny jak jego córka? - mruknęła chcąc powstrzymać odradzającą się w niej niechęć do panienki Wittermore. Nie pojawiło się między nimi niczego większego, Hope podejrzewała, że Kaylin zapomni o starciu mającym miejsce na zakończeniu roku, lecz wciąż się obawiała nieco konfrontacji z nią, o którą nie było trudno, skoro Krukonka była na wszystkich zajęciach. - I mówisz, że Petera nie ma? Wiesz może, czy jednak się nie zapisał, czy może nie zakwalifikował?
Gryfon wyglądał na ułożonego chłopaka. Hope co prawda nie znała go długo, lecz pokładała w nim zaufanie, jako że miał bardzo dobre więzi z Maurycym oraz Kim.
Na zadane pytania wzruszyła tylko ramionami.
-Nihil novi, ledwo mam czas napisać jakikolwiek list do Ciebie, czy kogokolwiek innego, a co dopiero wyjść gdzieś, żeby spotkać nowych ludzi - wykrzywiła wargi w słabym uśmiechu. - Co do rysunków to nie wiem, dość dużo, ale wszystkie był tylko ćwiczeniowe. Gotowe prace mam tylko w formie obrazów. Pani Auditore nie daje mi się skupiać na kredkach, wciąż uważa, że liczy się tylko malarstwo, ale wcale nie jestem taka pewna tych słów.
Skoro są przy takich lekkich tematach, to może warto poruszyć te drażliwe? Przed rozpoczęciem roku trzeba wysuszyć bajorko kłamstw, samo tego nie zrobi. Poza tym... nie mówiła Carrowowi o tym, aby trzymał jej obecność na praktykach w tajemnicy. Nie wyobrażała sobie nawet informować go o czymś takim. To by było dziwne, poniżające, nienormalne... On przecież może powiedzieć wszystko Wittermore! Naprawdę czarnym scenariuszem byłoby poznanie prawdy przez Kim od kogoś takiego jak Kaylin. Nie, zdecydowanie nie mogło do tego dojść. Lico Potockiej znowu na chwilę zbladło, aby po chwili pokryć się niezdrowym rumieńcem narastającym wraz z każdym kolejnym wypowiedzianym słowem. Drżące spojrzenie skupione w jednym punkcie gdzieś na stole, łzy cisnące się pod powieki i nerwowo przecierane dłonie.
- Muszę ci coś powiedzieć... Tak naprawdę to się zapisałam na praktyki, ale nie chciałam nikomu mówić, gdyż byście mnie odciągali od tego pomysłu, albo martwilibyście się... Nikomu nie mówiłam, dopiero rodzicom, kiedy przyszedł już list dotyczący przyjęcia mnie. Wybrałam praktyki w Brygadzie Uderzeniowej... Ale to naprawdę nic takiego, tylko biurowa robota i parzenie kawy - zakończyła dynamicznie, wciąż nie unosząc wzroku. Czy jej ulżyło? Nawet jeśli, nie poczuła tego, ściśnięta niepewnością reakcji przyjaciółki.