Kaylin postanowiła nigdy więcej nie poruszać przy Addyson tematu Ururu, chyba że to Puchonka go rozpocznie. Swoje zdanie na temat Ślizgona zdążyła już wyrazić i nie miała powodu do tego, by robić to jeszcze raz. Jej samej dużo czasu zajęło zdanie sobie sprawy z własnych uczuć i och, to wcale nie było takie proste, na jakie mogłoby wyglądać!
- W porządku, ale jeżeli poczujesz się gorzej pójdź od razu do pielęgniarki. - Powiedziała cicho, dając za wygraną. Nie byłaby w stanie zaciągnąć jej siłą na badanie. Zwłaszcza, że ostatnio miała problemy z utrzymaniem się na nogach. Jadła już trochę więcej, ale nadal nie miała okazji porządnie się wyspać.
- Nie płaczę. - Zaprzeczyła po raz kolejny, nadal się trzęsąc, gdy poczuła na sobie uścisk Puchonki. Zesztywniała momentalnie, nie przywykła do takich form bliskości i próbowała zapanować nad paniką, jaka ją w tym momencie objęła. Po chwili się trochę uspokoiła, ułożyła czoło na ramieniu Addyson i... Rozpłakała się na dobre.
Dotarło do niej, jak bezsensowna była ta dyskusja i kłótnia. Przede wszystkim jednak, doszedł do niej bezsens uczucia, jakie miała w sobie. Niby nie pierwszy raz, ale tym razem dosyć dosadnie. I pozwolił opaść entuzjazmowi, jaki wzrastał od czasu balu. Może sobie to wszystko wymyśliła? To, co powiedział do niej Bułhakow, to co tak naprawdę miał na myśli.
- Przepraszam, to nie moja sprawa. - Powiedziała szlochając dalej i zaciskając dłonie na szacie Addyson. Przymknęła oczy i poczuła się naprawdę zmęczona. Na chwilę nawet zdawało się, że odpłynęła, wykończona bezsennymi nocami, płaczem, kłótnią i pracami domowymi. W rzeczywistości jednak nie zasnęła, w zamian za to rozbolała ją głowa zwiastując nadejście wizji - po raz kolejny. I nawet jeżeli Wittermore nic w niej nie dojrzy, uczucie strachu, mdłości i ból czaszki i tak się pojawi. Znała rytuał aż za dobrze.