- Bladź. - warknął jedynie, memłając w ustach nieodpalonego papierosa. Miało być tak dobrze, troche nikotyny w blasku księżyca, samotny wilk na patrolu. Lubił przecież takie emo-spacery w samotności, w ciszy, wśród wiatru wprawiającego w ruch resztki śniegu, który jeszcze nie przywarł do lodowej skorupy.
Podparł się pod boki niczym drwal szacujący jaki wysiłek musi włożyć w wyrąbanie tego lasku i zmrużył oczy próbując wypatrzeć przywidzianą chwilę temu postać. Chciały móc to olać, przecież w razie czego to nic nie widział, szedł akurat południową aleją błoni, nikogo tam nie było na brodę Merlina.
Wyciągnął więc różdżkę z kieszeni i odpaliwszy peta z ogromnym wstrętem wymalowanym na twarzy ruszył tropem kogokolwiek kto pobiegł do Zakazanego Lasu.
W tropieniu był całkiem niezły, tropił kiedyś zwierzęta. Cygańskie dzieci na stepach miały dużo niewybrednych rozrywek, których wielu ludzi mogłoby nie zrozumieć, a znaleźć kogoś schowanego w koronie drzewa w nieprzystępnej puszczy to sukces, którego nie spodziewał się musieć powtórzyć jako pedagog w szkole magii i czarodziejstwa.
- Niech no Cie znajde... - warknął zaciskając palce na różdżce i przekraczając granicę lasu.
Tu zawsze wszystko zdawało się dziać inaczej, jakby czas w tym lesie przysypiał. I tak cicha noc zdawała się wwiercać w jego uszy, a wszechobecny spokój tylko bardziej go spinał.
Zakazany Las. Zakazany, do jasnej cholery! Kogo by tu niosło w środku nocy i to w dzień pełni? Czy Hogwart krył sekret, który mógł zagrażać innym?

Wypatrywanie śladów butów w śniegu nie jest wielkim wyzwaniem, toteż raz dwa wpadł na trop niesfornego ucznia i prędko ruszył za nim lekkim truchtem, przeklinając swoje stawy i mięśnie, bo nie zażywał zbyt wiele ruchu przez ostatnich pare l... długi czas. Przez długi czas. Wypluł po drodze kiepa, warcząc na siebie w myślach, palenie przecież nie pomoże mu zostać krótkodystansowym sportowcem i ujrzawszy w oddali zarys ucznia szybko rozważył, czy lepiej będzie krzyczeć, czy po prostu działać.
Może strzelanie do uczniów prosto w plecy nie było najszlachetniejszym uczynkiem na jaki mogłoby stać szkolnego profesora i chyba powinien był najpierw sprawdzić któż to i dlaczego tak o zmroku gna do lasu, jednak obowiązki stoją zawsze na pierwszym miejscu. Poza tym jego czarny prześladowca czyli Bułhakov, gdyby się dowiedział, że przez moralne rozterki pozwolił jakiemuś smarkowi uciec do Zakazanego Lasu w środku nocy, zrobił y mu z dupy jesień średniowiecza. Nie zastanawiając się dłużej po prostu wyciągnął różdżkę i machnął kierując zaklęcie drętwoty w umykającą pospiesznie postać.

W zależności od tego czy zaklęcie się powiedzie albo zwalnia, żeby sie nie zdyszeć i idzie zadać pare pytań sparaliżowanemu, albo przeklina bardzo szpetnie w swoim ojczystym języku i psi trucht na poważnie zamienia w bieg pościgowy. Żarty żartami, ale zakazany las to nie miejsce na przechadzki w blasku księżyca w pełni.

The member 'Costi Lupei' has done the following action : Rzut kością

'KOŚĆ K20' : 10

Mimo ogromnej pokusy potraktowania ucznia kilkoma nieprzyjemnymi klątwami dla podkreślenia jego beznadziejnego położenia Lupei mruknął "Finite!" kucając nad swoim podopiecznym. Różdżką wycelował młodzieńcowi prosto w nos, jakby chcąc podkreślić, że nie powinien nawet próbować pogarszać swojej sytuacji.
- Panie Radley. Cóżesz Panu wpadło do tej pustej czaszki, by w noc pełni wybrać się na przechadzkę po Zakazanym Lesie. - mówił powoli i wyraźnie, jak zawsze, kiedy był na skraju cierpliwości jego twarz zamieniała się w pozbawioną wyrazu maskę a głos emanował zabójczym spokojem.
- Jeśli dość Pan ma swojego krótkiego życia, proszę następnym razem stawić się wpierw w moim gabinecie. Na pewno odnajdę dla Pana jakiś nowy jego sens. - podniósł się powoli znad ucznia i wyciagnął ku niemu dłoń, by pomóc mu uczynic to samo.
Trzymał się w gotowości, zerkając na Zakazany Las. Byli stanowczo wciąż zbyt blisko, by po prostu olać swoje położenie.

Przez ułamek chwili zapragnął zrobić w kierunku ucznia wyjątkowo głupią i obraźliwą minę, w odpowiedzi na jego uparte milczenie, powstrzymał się jednak, wiedząc, że to nie przystoi. Chciał już po prostu być na powrót w zamku, pójść do swojego gabinetu, wyjąć tę wspaniałą książkę o wodnych stworzeniach północnego Pacyfiku i zasnąć po przeczytaniu kolejnych dwóch zdań.
- Myślę, że to jest dobry moment, by coś powiedzieć, mój drogi. - poinformował go uprzejmie wzdychając lekko. Otrzepał mu szatę na ramionach w niezwykle protekcjonalny sposób i właściwie bezcelowo, w końcu i tak było już ciemno i już już miał ciągnąć go dosłownie za ucho do szkoły na nieprzyjemną (choć liczył na przyjemną) rozmowę z Panią Wicedyrektor, gdy usłyszał co usłyszał.
No właśnie.
Co właściwie usłyszał?
Spojrzał na ucznia z groźną miną, marszcząc brwi w najbardziej przerażającej minie na jaką było go stać.
- Panie Radley. Gadaj. Natychmiast. - wycedził wyciągając na powrót różdżkę i spoglądając na ścianę lasu.
Czyżby ta kretyńska banda niedorozwiniętych umysłowo ameb jakimi byli jego podopieczni postanowiła w większej grupie wybrać się na nocne harce po Zakazanym Lesie? Wcale by się nie zdziwił, gdyby jego założenie wcale nie odbiegało wielce od rzeczywistości.
- Gadaj Pan, albo przysolę takim zaklęciem, że wyrzucą mnie z roboty. - żartobliwe groźby w jego wydaniu bywały już codziennością we współpracy ze starszymi rocznikami Gryfonów.

Na słowo 'belladonna' limit cierpliwości Lupeia osiągnął niebezpieczną granicę zera i powieka mu nawet drgnęła nieznacznie, co było złym omenem. Wycelował różdżkę prosto w oko podopiecznego, niemalże mu je wydziobując i pochylił się blisko jego twarzy.
- Teraz. Pójdziesz prosto do mojego gabinetu i usiądziesz na dupie. I będziesz tam siedział, dopóki nie wrócę. Jeśli wrócę, a Ciebie tam nie będzie zrobię Ci taką szkołę życia, że postanowisz rzucić Hogwart i zostać klaunem w cyrku. - wyszeptał bardzo poważnie, po czym popchnął go w kierunku szkoły powstrzymując się przed ogromną ochotą dania mu kopa w dupsko na rozpęd.
Co za małe, parszywe, bezmózgie dzieci wojny i rozpaczy. Co prawda sam w ich wieku robił różne głupie rzeczy, porównywalnie niebezpieczne do wycieczek w środku nocy w poszukiwaniu kwiatków w gnieździe potworów, ze smutkiem przyznać jednak musiał, że poziom umiejętności jego w wieku młodzieńczym, a umiejętności pana Browna i Radleya były nieporównywalne.
Był bardzo skromnym człowiekiem.
Odprowadziwszy wzrokiem postać ucznia czym prędzej, z różdżką w gotowości, skoczył wielkimi susami do lasu, w kierunku z którego wydawało mu się, że słyszał dobiegający krzyk.
- Banda głupich trolli... - warknął pod nosem przebierając nóżkami niczym naspidowany czempion chart wyścigowy, po czym szepnął inkantację zaklęcia kameleona.

The member 'Costi Lupei' has done the following action : Rzut kością

'KOŚĆ K20' : 7

@Anastasia Fitzgerald Była to pora na popołudniową herbatkę, ale Mauryś miał w głowie plany o wiele ciekawsze i przyjemniejsze od siorbania naparu z chińskich krzaczków. Nóżki chłopaka wiodły go właśnie przez błonia, na obrzeża zamku, w stronę huśtawki przy której umówił się z Anastasią. Zważywszy na to, że przyszedł trochę wcześniej niż planował - przysiadł sobie na niej, ale odbijanie się nogami od ziemi było dla kogoś o tak żywiołowym charakterze zbyt nudne i normalne, a że zobaczywszy jak wysoko znajduje się konar, na którym podwieszono liny... sami wiecie, młodziak i drzewo, to nie mogło skończyć się inaczej.
Wszedł na nie z rozbiegu, chwycił się mocno gałęzi i podciągnął do góry, omal nie lądując przy tym na ziemi, bo był pechowym człowiekiem, a następnie przedostał się w miejsce odrobinę bardziej stabilne i mniej chyboczące się, bo każdy poprzedni ruch wyginał ją niebezpiecznie w dół. Niesamowicie z siebie zadowolony (bo jakże by inaczej) rozsiadł się okrakiem i wypatrywał gryfonki, kończąc wyjadać z opakowania zakupione niedawno słodycze. Przeżuwając kociołek ściągnął z siebie sweterek, który zrzucił na ziemię i wpadł na pomysł wyjątkowo głupi, ale jednocześnie (w jego mniemaniu) interesujący - zacisnął nogi na gałęzi mocniej i opuścił się, zwisając bezwładnie. Uznał to za całkiem zabawne... do momentu w którym się wyprostował, pozwalając sile grawitacji zadziałać na jego ubranie, a że koszuli w spodnie nie wsadzał - opadła mu na twarz całkowicie przysłaniając widoczność. Instynktownie wciągnął brzuch, po czym w niezbyt wygodnej do takich działań pozycji próbował błąd naprawić, nieudolnie wciskając materiał na swoje miejsce, od czasu do czasu dmuchając w czerwony krawacik, obijający mu się o twarz.
Nie był do końca pewien jak zejść, a spadnięcie nie wydawało się być zbyt dobrym pomysłem.