Była pod tym względem jego dokładnym przeciwieństwem - doskonale odnajdywała się w momentach, gdy wymagano od niej powagi i właściwego zachowania. Lata spędzone na nieustannym udawaniu, na spychaniu emocji na dno świadomości i kryciu swoich prawdziwych reakcji pod płaszczykiem fałszywej uprzejmości, zbierały swoje żniwo. Czuła się bezpiecznie za maską etykiety i chłodnego uśmiechu. Tresowana jak cyrkowy piesek, panna Adara. A przecież koniec końców okazało się, że w miejscu kanapowego kundla, przez cały czas była wilczyca, która choć piękna, nie nadawała się do zamknięcia w klatce.
Pod swoją doskonałą maską skrywała wiele emocji, których istnienia większość nie podejrzewała. Niewielu miało wszak okazję je zobaczyć. W Hogwarcie był to chyba tylko on. Ufała mu bardziej niż chciałaby to przyznać na głos. Gdyby wiedział... gotów jeszcze od niej uciec! Jak miałaby sobie wtedy poradzić?
Obserwowała go w milczeniu, najwyraźniej nie mając ochoty kontynuować tematu uczniów i ich charakterów. Nad gryfonami najtrudniej było zapanować i to działało jej na nerwy. Nie lubiła tracić kontroli nad sytuacją, a przy tych dzieciakach niczego nie można było przewidzieć ani zaplanować. A stąd już tylko krok do kłopotów. Tych miała w życiu dość i bez rozbestwionych uczniów.
W ciszy paliła swoją cygaretkę, obdarzając go równie uważnym spojrzeniem, jak to, które on kierował w jej stronę. Jej wargi drgnęły lekko i ułożyły się w uśmiechu, gdy tak elegancko unosił mały paluszek (co ona sama też robiła bez zastanowienia, gdy upijała kolejny łyk z filiżanki).
- Niektórym wydawało się, że pisane mi jest bycie żoną i matką. Jak widzisz niekoniecznie się sprawdziło. - odparła cicho i jakby... ze smutkiem? Ta rozmowa znów uciekała w kierunku, który sprawiał, że miała ochotę upić się do nieprzytomności, a potem zwinąć w kłębek pod kocem. Dlaczego nie mógł jej opowiedzieć o szklarniach swojego wuja? Tak chętnie uciekałaby przed światem między jego kwiaty. - Ja chciałam być uzdrowicielką, ale spójrz jak na tym wyszłam. Uczę w Hogwarcie jak przesadzać belladonny. - zaśmiała się krótko i zgasiła papierosa w doniczce. Zachęciła go gestem, by uzupełnił ich filiżanki kolejną porcją alkoholu, a sama w tym czasie zrzuciła ze stóp buty i podciągnęła nogi na fotel, przyciskając je do piersi w obronnym geście.
- Umiesz robić bukiety, Constantine? - zapytała miękko, zerkając na niego spod zmrużonych powiek i uśmiechając się ciepło. Bezgłośnie prosząc o zmianę tematu na lżejszy. - Jeśli tak, domagam się jednego w najbliższej przyszłości. Niedawno miałam urodziny, więc przyjmę to jako spóźniony prezent. - znów pociągnęła z filiżanki, narzucając niebezpiecznie szybkie tempo. Próbując uciec i zapomnieć, jak zwykle.
Nie miała pojęcia o tym, że Bułhakow przysłał go tutaj jako jej opiekuna. Że ceną za ukrycie go bezpiecznie w Hogwarcie będzie roztoczenie nad nią nadzoru. Wiedziała, że się znają, oczywiście, ale nic poza tym. Teraz Rosjanin nawet nie przemknął jej przez myśli, bo kiedy obok był Lupei, mogła myśleć tylko o nim. Zastanawiała się jak wiele mogłaby zepsuć, gdyby na chwilę zeszła ze swojego wiklinowego tronu i postanowiła ukryć się w jego ramionach.