Theo nie miał ochoty na rozmowy z kimkolwiek. Rozpoczął się kolejny rok poniżania, kolejny rok chodzenia bocznymi korytarzami, aby tylko nie dać się zwietrzyć Ślizgonom i innym co paskudniejszym uczniom z pozostałych domów. Nawet wśród Puchonów mały mugolak nie czuł się komfortowo. Anastasia nawet nie napierała na rozmowę. Była wygadana i czasem mówiła zbyt wiele, ale wiedziała, kiedy zawrzeć usta i dać przyjacielowi trochę spokoju, powspierać go samą obecnością.
Tym razem jednak nie sposób było uniknąć tłumu. Chłopiec miał wrażenie, że wszyscy otaczający go młodzi czarodzieje spoglądają na niego z niewyartykułowaną odrazą. Miał dziwne wrażenie, że tylko po nim widać, że jest mugolakiem i oni doskonale znają jego pochodzenie, jego i tak niełatwą historię.
Zawołanie sprowokowało niespodziewany zastrzyk adrenaliny. Theo doskonale wiedział, na co się zanosi. Reagował już na to zawołanie, jak na własne imię, choć wcale nie było ono dla niego najprzyjemniejszym. Tak samo jak i osoba, która raczyła nim młodego Puchona - Malfoy, wysoko urodzony czarodziej o cholernie dzianych rodzicach o głębokim poczuciu własnej wyższości nad innymi, a co za tym idzie: bezkarności, które niekiedy rzeczywiście znajdowało odzwierciedlenie w rzeczywistości.
Theodore przyspieszył kroku, lecz nie zdążył skryć się gdziekolwiek - drogę zastąpił mu Ślizgon. Wbił wzrok w czubki jego butów, zacisnął palce na pasku torby i bez słowa spróbował go wyminąć.

Panienka Fitzgerald mimo wywodzenia się z całkiem poważanego, acz młodego, rodu czystej krwi (nawet udało im się znaleźć w skorowidzu!), nigdy nie pałała niechęcią do mugoli i osób mieszanego pochodzenia. Jej rodzina wprawdzie przywiązywała wagę do obierania sobie partnerów  z rodów czarodziejskich, ale rodzice dziewczyny, a zwłaszcza jej matka, uczyli o szacunku do każdego człowieka. Na dobre odpłacać dobrym, to zawsze miało się zwrócić.
Anastasia nie uległa presji rówieśników i choć na początku nie była pewna czy jest na tyle odważna, by zaprzyjaźniać się z kimś, kto skupia na sobie tyle negatywnej uwagi, to koniec końców wewnętrzny głos serca zaczął górować nad rozsądkiem i pragnieniem pozostawania w cieniu.
Tuptała żwawo za swoim przyjacielem Puchonem i rozglądała się na boki. Czujna. W tłumie była czujna. Dorastająca jako rozpieszczona jedynaczka nigdy nie zakosztowała uczucia troski o drugą osobę, ani tym samym nie było jej dane nauczyć się odpowiedzialności za młodsze rodzeństwo. Przy Theo jednak odkrywała w sobie ogromne i poniekąd zaskakujące zapasy opiekuńczości i ciepła. Nigdy się do nich nie przyznawała, a na podobne wyznania Theo z pewnością zareagowałby buntem. Nie ma czego się dziwić.
Przemierzali razem korytarz, gdy do jej uszu doszła wycelowana w Puchona uwaga. Usłyszała to dobitne określenie. Słyszała je zresztą wielokrotnie w swoim życiu, acz jej samej przez usta nigdy by to nie przeszło.
Uwaga nie skierowana do niej, a mimo tego serce załopotało gwałtownie. Idą kłopoty czy da sobie za chwilę spokój?
Na ich drodze stanął znienawidzony przez nich Ślizgon. Pan Malfoy.
- Zejdź nam z drogi, nic ci przecież nie zrobiliśmy - mruknęła nie podnosząc wzroku.
Celowo użyła liczby mnogiej. Zaczepiając jej przyjaciela, Ślizgon musiał się również liczyć z wstępowaniem na ścieżkę wojenną z samą Nastką. Ale co to była za ścieżka wojenna jeżeli żadne z nich nie było w stanie przeprowadzić ataku?

Nie cierpiał Malfoya. Tak bardzo go nienawidził. Po kilku miesiącach nauki w Hogwarcie ten zarozumiały Ślizgon stał się dla Theodore'a synonimem Hogwartu i nieodłącznym komponentem nauki czarowania. Mugolak nigdy, przed dostaniem listu ze Szkoły Magii i Czarodziejstwa, nie miał jakiejkolwiek styczności z podobnego rodzaju sztuczkami. Nic więc dziwnego, że na ten moment nie wyobrażał sobie funkcjonowania w równoległym, czarodziejskim świecie, bez osób, które otwarcie by z niego szydziły, albo chociaż próbowały obejść szerokim łukiem. Dlaczego czystokrwistych nigdy nie dało się tak obejść?
Theo nie do końca wiedział, jak ma się zachować. Czuł się jak kompletne gówno, które w żaden sposób nie może równać się z krwiście purytańskimi czarodziejami z wyższych sfer. Cokolwiek nie powiedziałby Malfoyowi, ten mógł zrobić z nim wszystko bez większych konsekwencji. Puchon wychodził - z mniej lub bardziej błędnego - założenia, iż jemu nie upiekłoby się tak, jak jego aktualnemu oprawcy, gdyby jakimś cudem nastąpiła tu zamiana ról.
Chłopaczek odetchnął. Zbliżało się nieuniknione - nie miał za wiele do stracenia.
- Daj spokój, Malfoy. Nie chce mi się do ciebie odzywać. I wiem, za który koniec różdżki złapać - jak dobrze, że ten kretyn nie widział pierwszej styczności Theodore'a z różdżką.
Wtedy rzeczywiście nie do końca wiedział, co ma począć z tym zaklętym kawałkiem patyka w swoich dłoniach, ale pan Olivander okazał się na tyle uczynny, że pokazał młodemu mugolakowi, co należy z nim robić.
W tym momencie chłopaczek spojrzał na Anastasię. Jednak nie wszyscy czystokrwiści byli tacy sami. Dziewczyna była zawsze wierna jemu i Seymourowi. Theo nie do końca wiedział, czym się kieruje, ale wierzył, że to po prostu przyjaźń.

Nie było takiej rzeczy, która by Anastasię frustrowała równie mocno co gorzka niesprawiedliwość świata. Pod ową niesprawiedliwość można było również podpiąć wszystkich, którzy się do niej przyczyniali, czyli między innymi tych, którzy szerzyli przestarzałą, chorą ideologię o wyższości czystej krwi. Nie, nie wierzyła w to, a każdy kto zapalczywie wyznawał podobne poglądy, nie zasługiwał na nic innego niż potępienie. Ewentualną konwersję lub wtłoczenie liberalnej myśli, choć na to nie miała jeszcze w sobie na tyle dużo cierpliwości i dojrzałości. Kiedyś przyjdzie na to czas.
Może powinna wyciągnąć swoją nieudolnie wykonaną laleczkę voodoo? Jak do tej pory zdawała się nie wpływać w żaden sposób na zachowanie Ślizgona, nawet kiedy szpileczką pastwiła się nad jego...dolnymi partiami ciała. A może był niczym porcelanowa lalka i tam po prostu nic nie było? Tak, to musiało być to.
Mascius brnął dalej w swoich słowach, nie odpuszczając i okazując swe gniewne, pełne wyrzutu oblicze. Wtedy też w dziewczęce ciało uderzyła nowa fala gorąca. Oddech przyspieszył, a z umysłu uleciała każda pojedyncza myśl rozsądku i opanowania. Mógłby ją sobie obrażać, mógłby ją zaczepiać – zadzierał jednak z jej przyjacielem i mocno gwałcił jedyny słuszny porządek świata. Miarka się przebrała.
Jeżeli ktokolwiek widząc wcześniej poniekąd łagodną i dyplomatyczną naturę dziewczyny, zastanawiał się, co taka bezkonfliktowa duszyczka robi w Gryffindorze, to zdecydowanie nie widział tej...nieokiełznanej strony. Fitzgerald porównywano wtedy do wulkanu, zazwyczaj uśpionego i potrzebującego silnego wstrząsu do zainicjowania erupcji. Każdy kto znał opowieść o starożytnych Pompejach wie jak skończyli ci biedacy w starciu z nieopanowąną siłą wybuchu i trawiącej, doszczętnie wszystko, na swej drodze lawy.
W jej oczach dojrzeć można było żądzę mordu i siania spustoszenia. Nie miałaby żadnych oporów przed rzuceniem się na chłopaka i wywołaniu bójki. Demony nie znają płci. Nie miało zresztą znaczenia kim był jej wróg. Theo coś powiedział, próbował unikać konfrontacji lecz to nie miało znaczenia. Znajdowała się w stanie amoku i jedynym sposobem na ujście emocji było...no właśnie. O co właściwie chciała walczyć? O honor swojego przyjaciela czy o coś dużo głębszego? Nie zastanawiała się nad tym, ani już właściwie nad niczym innym bowiem jednym zwinnym ruchem sięgnęła po swą różdżkę i bez wahania wycelowała nią w Masciusa.
– Spierdalaj stąd. Tylko dziecko mogłoby się ciebie bać - wysyczała jadowicie, zaciskając mocno dłoń na swej różdżce - Skoro z ciebie taki pierdolony książę to dlaczego pastwisz się nad kimś kto niby nie jest na twoim poziomie, co? Leczysz kompleksy? - fuknęła rozwścieczona, skupiając całą swoją uwagę na znienawidzonym obiekcie, jakim był Malfoy.
Takie przekleństwa w jej ustach musiały brzmieć przekomicznie. Można nawet było zastanawiać się, skąd taki rynsztokowy język w wykonaniu nastoletniej panienki z dobrego domu? Od dziecięcych lat chowaną na damę pełną wdzięku i elegancji? To właściwie nie miało znaczenia w tamtym momencie. Nic nie miało.
Mascius powinien mieć na uwadze jedynie jedną kwestię. Jej kompletną niepoczytalność.

[ Theo ma zwolnienie na 3 lata, więc ta sesja jest zakończona. Bo i tak ciągnie się nie wiadomo ile, nie wiadomo po co ]