Nie ukrywała, że gdy dostała list, była niezwykle zaskoczona. Od razu rozpoznała, kto jest nadawcą tajemniczej wiadomości, toteż jej zdziwienie należało do tych pozytywnych. Kiedy emocje po intensywnej nocy opadły, była cała roztrzęsiona na myśl o spotkaniu z Malfoy'em. Z jednej strony cieszyła się, że walentynki spędzi z kimś, kto zrozumiała, że jest dla niej więcej niż przyjacielem, ale z drugiej... Łapało ją niezwykłe zdenerwowanie. Jakby dalej nie mogła uwierzyć w to, co działo się w jej urodziny. Jakby wciąż nie wierzyła, że stało się, co się stało. Na samo wspomnienie rumieniła się i ogarniało ją pragnienie zapadnięcia się pod ziemię. Wstyd jej było, za swój wybuch, za to całe uzewnętrznienie się. Nie wiedziała, jak będzie mogła spojrzeć mu w oczy.
Mimo to zjawiła się o wyznaczonej porze w okolicy pokoju życzeń. Była ubrana w zwyczajną, białą, zwiewną sukienkę w czarne kropki, z kołnierzykiem, krótkim rękawem i do połowy łydki, spiętą w jej talii wąskim, skórzanym paskiem, a stopy obute miała w lekkie, czarne pantofelki. Włosy ładnie ułożone, ale nie przesadnie elegancko. Biżuteria subtelna, makijaż delikatny, dzienny. Nie chciała przecież, żeby myślał, że się stroiła jak na romantyczną kolację przy świecach, bo tak nie było. Miała nadzieję, że dobrze zinterpretowała bukiet polnych kwiatów i że wieczór ten spędzą na łące.
Morrigan nie mogła uspokoić swojego walącego w piersi serca i przyspieszonego oddechu. Miętosząc w palcach rąbek sukni skupiła się i wymarzyła sobie wrota do pokoju życzeń. Często go odwiedzała, toteż nie miała problemów z przywołaniem drzwi. Zawahawszy się, w końcu pchnęła drewniane skrzydła i weszła do środka.
To, co zobaczyła odjęło jej mowę i zaparło dech w piersiach. Nie miała pojęcia, jak to się stało, ale Masciusowi udało się ująć piękno jej rodzinnej okolicy w najmniejszym szczególe. Nawet zapach się zgadzał i lekki, ciepły wiatr szumiący wśród ziół. Uderzyła ją nagła nostalgia, ale tym razem nie wywołała ona zaszklenia się oczu Black, tylko uśmiech na jej twarzy. Gdy tylko przychodziła do pokoju życzeń, tak właśnie wyglądał krajobraz, który wybierała na swoje otoczenie. Dokładnie tak. W zależności od jej potrzeb pojawiały się tu jeszcze inne obiekty, jak staw, strumień, albo sad, a nawet stada granianów, ale pełne polnych kwiatów połoniny w zupełności jej wystarczały.
Dziewczyna szybko odszukała wzrokiem swojego przyjaciela i uśmiechnęła się na powitanie, oblewając się nieznacznie rumieńcem. Z gracją zbliżyła się niespiesznym krokiem.
- Pięknie tu - rzekła na powitanie miękko, a z jej ust nie schodził rozczulony uśmiech. Usiadła obok Ślizgona na boku, zrywając rosnący nieopodal kwiat maku i wkładając go sobie we włosy za ucho naturalnym gestem, jakby robiła to za każdym razem będąc na łące.
- Długo nad tym myślałeś? - zagadnęła jeszcze, ciekawa, jak na to wszystko wpadł i właściwie... Dlaczego tak, a nie inaczej. Serce wciąż tłukło jej się w piersi jak oszalałe, choć starała się ukrywać swoją nerwowość. Nie sądziła, że poza tamtą nocą spędzą ze sobą jeszcze walentynki. Data przecież chyba nie była przypadkowa? Morrigan bała się tego, że Mascius wciągnie ją w poważną rozmowę, że będzie chciał coś wyjaśniać. Nie wiedziała, czy już była na to gotowa, czy już wszystko miała wystarczająco poukładane. Poza tym, nie była najlepsza w wyrażaniu emocji, ani najbardziej do tego chętna.

Magia pokoju życzeń była niesamowita. Morrigan wiedziała, że Mascius miał okazję zobaczyć jej rodzinne strony tylko na zdjęciach, ale pomieszczenie zrobiło za niego wszystko. Dodało, zapach, atmosferę, a nawet odgłosy cykających koników polnych - zgadzał się każdy najmniejszy szczegół. Dziewczyna czuła się, jakby wypoczywała na łące za sadem należącym wcześniej do jej ojca, teraz do jego brata. Miała wrażenie, że gdyby wstała i szła wystarczająco długo na południe, dotarłaby do doliny, w której płynął krystalicznie czysty strumień, szumiący cicho i skryty w cieniu drzew. Miała wrażenie, że mogłaby iść w kierunku bielącej się w oddali posiadłości, zerwać po drodze kilka kwaśnych, soczystych jabłek i pójść łapać konie, a potem odetchnąć w cieniu wielkiej, starej jabłoni i tarzać się wśród wysokich traw.
Na jej twarzy nieustannie wymalowany był miękki, nieśmiały uśmiech z tą nutką subtelnej tajemniczości, nieodmiennie obecnej w jej minach. Nieustanne były również lekkie wypieki, różowiące jej policzki. Cała ta sytuacja sprawiała, że serce panny Black trzepotało w jej piersi tak, jakby miały mu wyrosnąć skrzydła i miało czym prędzej odlecieć hen, hen daleko. Miała cichą nadzieję, że nie widać jej zdenerwowania. Starała się zachowywać pełną naturalności pozę, dbała o to, by jej ruchy były swobodne i lekkie, pełne niewymuszonej gracji - czyli takie, jak zawsze. Nie chciała wprowadzać nerwowej atmosfery, zwłaszcza, że wyczuwała, iż Mascius jest tak samo roztrzęsiony jak ona. Swoim spokojem chciała i jemu pomóc wrócić do normalności.
- Tęsknię - westchnęła w odpowiedzi. - Nie mogę się doczekać wakacji.
Uśmiechnęła się szerzej pod nosem. Kiedy skończy szkołę, będzie mogła odwiedzać wuja w każdej wolnej chwili. Szukając spokoju nie będzie jej potrzebny pokój życzeń, tylko świstoklik.
- Jest idealnie - dodała z cichym śmiechem, muskając lekko ramię chłopaka, kiedy ten badawczo przyglądał się otoczeniu. Znała to krytyczne spojrzenie artysty i wiedziała, że myśli o tym, czy czegoś nie mógł zrobić lepiej.
Gdy wypowiedział jej imię, Ślizgonka podniosła wzrok, by spojrzeniem odnaleźć jego i patrzeć mu w oczy. Jego poważny, niemal oficjalny ton spotęgował jej zdenerwowanie. Zaśmiała się nerwowo na jego słowa.
- Och, nie musiałeś tego wszystkiego mówić.
Bezwiednie zaczęła miętosić rąbek swojej sukienki. Siliła się na uspokajający uśmiech, ale teraz, kiedy te wszystkie delikatne sprawy ubrał w tak kanciaste, niesubtelne słowa, zrobiło się jej jakoś nieswojo. Ona też nie umiała mówić o uczuciach, nie umiała również o nich słuchać. Uważała, że niektórych rzeczy po prostu nie da się powiedzieć, objaśnić werbalnie. Czasem trzeba było odczytywać je z mowy ciała, ze spojrzenia i znacznie bardziej to wolała. O uczuciach innego człowieka najlepiej się dowiadywało czując go, a przedstawiając swoje, trzeba było czuć do niego. Nie mówić, nie starać się zamykać emocji w ciasne ramy słów i myśli, tylko dać się im ponieść.
Malfoy rzeczywiście zaczął mówić jak kaleka. Dziewczyna westchnęła, trochę zdenerwowana, a trochę rozbawiona i idąc mu z pomocą, postanowiła wziąć sytuację w swoje ręce.
- Żartujesz, prawda? - rzekła wytrzeszczając na niego oczy, po czym otworzyła kosz i zajrzała do środka. Zaśmiała się głośno, widząc zawartość. No tak, w końcu teoretycznie byli w jej rodzinnym kraju. Był pełen typowych, polskich przysmaków. Z dań znalazły się tam raki i tatar wołowy, poza tym deska serów, ciemne, malutkie polskie winogrona, inne owoce sezonowe, słoik ogórków kiszonych, gzik, bochen żytniego chleba, smalec i deser w postaci szarlotki i makowca, a nawet kompot. Zaczęła wyjmować wszelkie miski i salaterki. Nie zastanawiała się w ogóle, jak to wszystko się tam znalazło. Magia. Była też pewna, że gdyby pomyśleli o szampanie albo o winie, niechybnie pojawiłoby się w koszyku.