Nareszcie! Skończyło się spacerowanie pomiędzy poszczególnymi klasami, zapoznawanie się ze wszystkimi nowymi, których imion na pewno nie będzie w stanie spamiętać przez najbliższy miesiąc. Pospiesznym krokiem udała się do dormitorium, w którym czekało na nią miękkie oczywiście niepościelone po nagłym zerwaniu się na rozpoczęcie łóżko. Chwyciła za klamkę, przekręciła ją. Zrzucała z nóg obuwie tuż przy samym wejściu, w specjalnie wydzielonej części z niewielkim dywanikiem, który zwykle brudziło się zabłoconymi butami, nim nie weszło się w głąb pomieszczenia. Nie rozglądała się po najbliższej okolicy, w końcu nigdy nikt nie zakradł się do pokoju chronionego różnego rodzaju zaklęciami.
W Hogwarcie nie było też złodziei, nie w strefie w której wychowywali się Gryfoni – których serduszka oczywiście były waleczne, a zarazem bardzo czyste – czego o serduszku Hennessy nie można było powiedzieć. Kiedy upuściła z głośnym stukotem torbę, pełną różnorodnych zeszytów, jeszcze nawet nie zapisanych wstępnymi notatkami padła twarzą, a także ciałem na łóżko wtulając się w tego jedynego, wiernego kochanka, który spędzał z nią regularne noce. Dbał o to, żeby nie zmarzła, żeby nie spadła w trakcie śnienia na zimną podłogę. I o Panie, nie mogła zapomnieć o swojej towarzyszce kołdrze, która wiernie zajmowała się zagrzewaniem wystawianych nóg. Poduszko, o Ty najpiękniejsza. O mały Panie Wielorybku, tylko Ciebie darzę prawdziwą miłością. Wtuliła w niego twarz, charcząc coś niewyraźnie pod nosem do samej siebie, jak to jej w tym pokoju z dala od natrętnych par oczu bywało dobrze. Tylko Pan Wielorybek rozumiał, że Hennessy nie przepadała za spotkaniami formalnymi. Że nie lubiła zrywać się na zajęcia skoro świt.
Że zjadłaby w tym momencie ciasto marchewkowe... Że Marcel powinien przestać ostrzyć sobie pazury na jej odsłoniętej łydce. Syknęła. Przymrużyła zaspane oczy, mając zamiar nie skupiać się na własnych ochotach. Chciała trochę odpocząć – może nawet i nadrobić nieco zabranych z życia godzin, przeznaczyć je na sen. Wtem, kiedy usłyszała skrzypnięcie otwieranych drzwi, zastygła w bezruchu. Nasłuchiwała. Pamiętała, że miała spotkać się z Anastasią po uroczystościach właśnie tutaj. Ostatnio przepychały się po całym pomieszczeniu, kiedy próbowały zadbać o własny wizerunek. Uporanie się z rajstopami, a o fryzurze nawet nie wspominając w godzinach rannych graniczyło z cudem. Czasami dziwiła się, w jaki sposób udawało im się na niektóre zajęcia przychodzić na czas.