Zaśmiał się głośno i gardłowo, kiedy Anastasia zaczęła rzucać się w oburzeniu. Już niewiele mu było potrzeba do tego, aby rechotał niepowstrzymanie. Musiał przyznać, że Gryfonka taka zarumieniona, roześmiana i pijana była przeurocza. Tę całą jej słodkość zamierzał nagrodzić. Pochwycił jej twarz w obie dłonie i spojrzał głęboko w oczy.
- A jak myślisz? - wymruczał, przekrzywiając lekko głowę. Dał jej chwilę na zastanowienie się i nie puszczał. Wbijał w nią tylko ciężkie spojrzenie. Nie zamierzał trzymać odpowiedzi w tajemnicy, więc w końcu postanowił uwolnić Anę od niepewności.
- Klasycznie - rzucił ze swoim typowym, szelmowskim uśmiechem. - Ale wiesz, najczęściej nie oznacza to końca zabawy. I to jest najlepsze - wyszczerzył się do dziewczyny, puszczając ją.
Hardy już zacierał ręce, kiedy jego przyjaciółka wstała, żeby wykonać zadanie, za wymyślenie którego sam najchętniej przyznał by sobie order geniusza zła. Niestety, jego przebiegły plan został udaremniony przez maszerującą w ich kierunku kelnerkę. Gryfon zaśmiał się w głos widząc jej poważną minę i zaczął się nieudolnie ubierać, kiedy został szarpnięty przez Fitzgerald w kierunku wyjścia. Wyłożył się przez to nieomalże jak długi, jednak skwitował swoje pijackie zachwianie się jedynie salwą śmiechu. Życie na krawędzi. Poszedł w ślady swojej przyjaciółki i niemal równie nieudolnie co ona zaczął się przemieszczać w kierunku wyjścia. Z jakiegoś powodu każde jej potknięcie wydawało mu się nader zabawne i godne wybuchnięcia głośnym śmiechem. Jednocześnie starał się ją trochę przytrzymywać i asekurować, by nie wylądowała na podłodze.
Kiedy znaleźli się na zewnątrz odetchnął z ulgą zimowym powietrzem i dopiął swój płaszcz.
- No, ubieraj się, pani niegrzeczna. Bo się przeziębisz - rzucił do niej, gdy pociągnęła go za sobą i troskliwie pomógł się odziać. Zapiął jej wszystkie guziczki, może jakoś niespecjalnie sprawnie, jednak wierzył, że robi to znacznie lepiej, niż mogłaby to zrobić blondynka. Kiedy już oboje byli gotowi do drogi, ujął ją pod rękę, by nieco bardziej się na nim oparła i aby szli trochę bardziej prosto, po czym zakrzyknął entuzjastycznie:
- To prowadź, lwico!
Wyszczerzył się jeszcze do niej w pijackim, ale wciąż jednym ze swoich najszczerszych i najbardziej ujmujących uśmiechów, po czym korygując ich tor, coby nie wyglądał, jakby śledzili węża, dał się ciągnąć tam, gdzie sobie wymyśliła Anastasia.