Powtórzenie sytuacji, która miała miejsce w jego wspaniałe urodziny była kusząca, ale Vakel poznał dzisiaj swoje miejsce i wolał się z niego nie wychylać. Fantazje o znalezieniu się pomiędzy jego nogami odłożył więc na bliżej nieokreślone kiedyś, kiedy braciszek dojrzeje na tyle, by samemu poprosić go o sprawienie sobie przyjemności w ten drugi sposób, a głęboko i uparcie, jak to miał w zwyczaju, wierzył w to, że taki dzień nastąpi. Nawet podobała mu się wizja spełniania jego zachcianek i rozkazów, ale odłożył ją na później, bo skupił się na tym, by zadowolić ich oboje po staremu.
Przez chwilę zajmował się nim jeszcze ręką, aż wreszcie zarzucił przez niego nogę, opuścił się tak, żeby móc swobodnie poruszać biodrami w górę i w dół i pomagając sobie dłonią pozwolił im na zasmakowanie tego w pozycji, w której ze sobą jeszcze nie próbowali. Pozbawiony w tej kwestii doświadczenia potrzebował chwili, by jego ruchu stały się płynne, ale wreszcie mógł zasmakować czegoś, czego od dawna pragnął. Oprócz Jewgienija nie miał i wątpliwym było, aby miał kiedykolwiek mieć innych mężczyzn, więc przelewał na niego to, czego nauczyły go kobiety, a było tego przecież całkiem sporo. Przez całe swoje życie posiadł ich już tyle, że nie nawet ON SAM nie był w stanie określić konkretnej wartości liczbowej.
Odgarnął sobie z twarzy przepoconą grzywkę i spojrzał na niego, przyspieszając swoim ruchom, bo tym samym odkrył, że przejmując kontrolę mógł jednocześnie sprawić sobie o wiele więcej satysfakcji, wiedząc dokładnie jak się poruszać. Skończył więc szybciej niż zaczął, z lekkim załamaniem opuszczając głowę w dół, bo wymusiło to na nim gwałtowne zatrzymanie i wygięcie się w łuk wykończonego ciała, krzyczącego, że nie wytrzyma już dłużej bawiąc się tak, jak to sobie genialny Vakel wymyślił.

Jakakolwiek próba dominacji i przypomnienia Gienie wydarzeń z niezapomnianych urodzin, skończyłaby się dla Vaksilija z pewnością w sposób nieprzyjemny i brutalnie sprowadziła go na ziemię. Chwila słabości, jaką się wtedy Jewgienij popisał przeminęła bezpowrotnie, a bliżej nieuzasadniona duma nie pozwoliłaby na to, by sytuacja kiedykolwiek się powtórzyła. Vakel mógł sobie fantazjować, być przekonanym, że kiedyś być może posiądzie go tak, jak tamtej nocy. Giena był jednak święcie przekonany, że już nigdy więcej nie da się tak upokorzyć - które z nich będzie miało rację? Tego nie wiedział w tej chwili nikt.
Nie chciał dawać mu satysfakcji, jakby zaparł się sam w sobie, że nie pokaże mu nawet jednym drgnięciem mięśnia twarzy, że jest mu z nim tak dobrze. Skończyło się jednak na chęciach, które uleciały bardzo szybko, gdy ręka Vakela błądziła po jego ciele, odkrywając kolejne jego zakamarki. Kochali się ze sobą niezliczoną ilość razy, tak naprawdę na wiele sposobów, a jednak nadal znajdowały się te pierwsze razy, podobne do tego. Ułożył ręce na jego biodrach, gdy ten znalazł się nad nim i zamknął oczy, wyginając głowę do tyłu. Powstrzymał cisnący się na usta jęk i pozwolił mu decydować o tempie zbliżenia, jakiego jeszcze nigdy nie mieli.
Kątem oka obserwował ruszającego się nad nim Vakela, jego opadającą na spocone czoło grzywkę i klatkę piersiową, która ruszała się w takt przyspieszonego oddechu. Nie wiedział, co robić z rękoma, więc trzymał je mocno na jego biodrach. Kiedy było już po wszystkim, złapał go za przedramię i przyciągnął do siebie, obejmując mocno i starając się uspokoić oddech - tym samym sapiąc mu jeszcze przez dłuższą chwilę wprost do ucha. Trwał tak, nie próbując nawet drgnąć, ogrzewając się jego ciałem i za wszelką cenę nie chcąc go puścić. Vaksilij był jego, tylko jego i tak miało zostać już na zawsze.
W tym momencie zdał sobie sprawę z tego, że nie chodziło już o przeklętą Małgorzatę, którą na listę osób do zabicia wpisał lata temu. Nie, każdy kto tylko spróbuje zbliżyć się do jego brata stanie się osobą do wyeliminowania. Nie miało znaczenia, czy będzie to kobieta, czy mężczyzna. Znaczenie miało, że ostatecznie i tak skończy jako trup.

Opadł bezwładnie jak kłoda, nie mając w sobie tyle siły i woli, bo choćby naciągnąć na nich kołdrę, a i nie było to dla niego w tym momencie szczególnie istotne. Wszystkim co widział i czuł był Jewgienij. Ha, teraz odważyłby się nawet powiedzieć: jego Jewgienij. Jego najwspanialszy Jewgienij, z którym na ten krótki moment znów nie równało się absolutnie nic. Spoglądał więc na przepocone włosy brata, zmrużone oczy, niechlujny zarost i nie potrafił przyrównać go do absolutnie niczego, bo nawet księżyc skrzący się w tafli jeziora, czy widok ze szczytu góry, która swym jestestwem przecinała chmury nie mogłaby pokonać tego, co mógł obserwować w tym momencie.
Ciała miały być wcześniej według Vakela czymś nieistotnym i wymiennym, bo przecież nieustannie fantazjował o nieograniczonej potędze i nieśmiertelności, ale teraz... teraz nie potrafił wyobrazić sobie ich inaczej.
- Jewgienij, czy... - przerwał ciszę jako pierwszy, ale nie było przecież w pomieszczeniu nikogo, kto by się tego nie spodziewał. - Czy wybrałbyś się ze mną na polowanie, jak za dawnych czasów? - rzucił nagle, głosem jakby męczyło go to od dawna, ale w rzeczywistości był to efekt nagłego impulsu, bo wraz z mijającym orgazmem wszystkie myśli powoli wracały do głosy i kłębiły się w niej nie dając odetchnąć i błagając o to, by którąś wyrzucił.
Nie określił się kiedy ani gdzie.
- Namalowałem ci obraz. Jest za szafką, ale nie chce mi się po niego wstawać. Jest cholerne południe, a ja zaraz zasnę. - westchnął lekko, opierając głowę na jego barku, co też przywołało wiele wspomnień z okresu wakacyjnego, kiedy na takie pogawędki po seksie mieli odrobinę więcej czasu. Różnica była taka, że Vakel nie był jeszcze wicedyrektorem, zastępującym przy tym kochankę brata, przez co jego nieobecność przez cały dzień wydawał się być czymś poważnym. Zakochany, zmęczony pracą i pragnący bliskości miał problemy tych zasmarkanych gówniarzy z pierwszego roku i durniów pod krawatem głęboko w dupie. I dobrze, bo bez starszego Bułhakowa nie pozwoliłby sobie na przerwę nigdy. Nie mógł pozwalać sobie na przerwy, nie dziś, nie teraz, kiedy tyle było do zrobienia. Chyba, że dla niego. Bo robił to tylko dla niego, prawda?
Ha, był zbyt wielkim egoistą, żeby ktokolwiek mógł w to uwierzyć. Oczy już mu się zamykały.

Jewgienij wiele razy słyszał od swojego brata dwa magiczne słowa. Kocham cię od zawsze brzmiało dla niego absurdalnie i choć mogłoby się wydawać inaczej, wiele osób wyznawało mu właśnie w ten sposób uczucia. Zawsze ich wyśmiewał i Vaksilij nie był wcale wyjątkiem. Gienusza nie rozumiał czegoś tak prostego, jak miłość. Najbardziej jednak nie rozumiał, jak można pokochać kogoś takiego jak on. Najwspanialszy Jewgienij? Wiele kobiet tak o nim myślało (ach, świeć panie nad ich duszami i sercami, bo był w ich przypadku niezwykle brutalny, sprowadzając je wszystkie na ziemię), a on za cholerę nie wiedział czemu. To znaczy - był pewny siebie i uważał się za kogoś lepszego od innych, niemniej, nie widział w sobie niczego atrakcyjnego w tym słowa znaczeniu.
Obejmował go przez cały czas, pierwszy raz nie chcąc nawet myśleć o tym, że będzie musiał go puścić. Obecność Vakela była w jego życiu zawsze oczywista, nawet gdy wyjechał wiedział, że jest w stanie go znaleźć - gdyby tylko chciał. A teraz? Nie tracił go wcale, był z nim bliżej niż kiedykolwiek wcześniej. Czemu więc obawiał się go wypuścić z własnych objęć?
- No wreszcie. Już myślałem, że odgryzłeś sobie język. - Ewidentnie odetchnął z ulgą, kładąc dłoń na jego biodrze. - Pojadę. Pojadę, gdzie będziesz chciał. Kiedy będziesz chciał. - Wymruczał mu do ucha, przejeżdżając po nim ustami. Przekręcił się na bok, nachylając w jego stronę i całując po szyi. Potem jednak ulożył się grzecznie, pozwalając mu usadowić głowę na swoim ramieniu. Odetchnął głeboko i po krótkiej walce z kołdrą, okrył ich oboje.
- Obraz może poczekać. - Mówiąc to przymykał oczy, on nadal miał jeszcze siły. - Bardzo dobrze, śpij. Potrzebujesz snu, bo wyglądasz już jak trup. Zrób mi tę przyjemność i jak raz zaśnij pierwszy. - Zaśmiał mu się do ucha, a potem cmoknął w usta, przez przypadek wydłużając pocałunek i pogłębiając go po chwili.

Wiele cisnęło mu się teraz na usta, ale to co mówił i robił dzisiaj Jewgienij zdawało mu się być zbyt piękne, by śmiał przerwać to w jakikolwiek sposób. Z tobą zawsze i wszędzie nie było czymś, co mógł uznać za realne i szczere, ale było niewątpliwie kojące w obliczu obawy, że zostanie w Anglii sam. Gdyby brat poczułby się w Rosji potrzebny... czy to byłby ich koniec? Przeżyliby, przeżyliby tą cholerną katastrofę, którą sami sobie planowali tylko po to, żeby znaleźli się na przeciwnych krańcach Europy.
- Twoje słowa są zbyt piękne, by nie mijały się z prawdą. Nawet nie wiesz jak się boję, że jesteś kolejnym wytworem mojej wyobraźni. - raz jeszcze przejechał ręką po rozgrzanym ciele brata, delikatnie odwzajemniając pocałunek i następnie cmoknął go w kącik ust, uśmiechając się jeszcze przez bezwładnym opadnięciem na pościel. Oddychał chwilę wpatrując się w bliżej nieokreślone coś na suficie i wreszcie, kiedy adrenalina i podniecenie całkowicie ustąpiły przymknął oczy. Ułożywszy głowę na cholernie zmiętej poduszce - zasnął. Zostawił Jewgienija sam na sam z jego myślami i zagadkowym gabinetem, mogącym kryć w sobie o wiele więcej niż kochanek się spodziewał.
Ponownie znalazł się w świecie składającym się z kolorowych wstąg, których chciał dotknąć, ale nie mógł. Głupi Vakelu, nie mogłeś dotykać jako byt niematerialny. Nie istniało w twoim spokojnym świecie pojęcie dotyku, tak zbędne i ludzkie. Czuł niewyobrażalny spokój, zmącony dopiero po kilku godzinach, kiedy obraz się rozmył, a on poczuł, że spada. A może nie spadał? Ale jak inaczej nazwać uczucie, kiedy wyraźnie przemieszczało się dół, chociaż czuło stabilny grunt pod nogami? Zdążył jedynie odwrócić się, kiedy zdał sobie sprawę z tego, że poznaje pomieszczenie, w którym znalazł się z nieznanej mu przyczyny i znów ujrzał...
- Avada Kedavra
Obudził się przerażony, podrywając przy tym do góry.

To, co robił tego dnia Jewgienij było wynikiem desperackiej potrzeby. Potrzeby posiadania kogoś, kto byłby tylko jego. Posiadania konkretnie tego jednego człowieka, który mieszał w jego życiu już od tylu lat. Którego z powodzeniem obarczał winą za wszystkie swoje koleje życiowe, choć nie było w tym ani krzty prawdy. Wszak jedynym, który miał wpływ na jego życie był on sam, czyż nie?
Leżał tak, wpatrując się w oblicze mężczyzny, którego przez tyle lat krzywdził. Mężczyzny, który miał być, wręcz musiał być jego. Gotów był zniszczyć każdego, kto wejdzie mu w drogę i spróbuje, choć na chwilę, zagarnąć uwagę Vaksilija dla siebie. Nie miało znaczenia, czy będzie to inny mężczyzna, kobieta ze snów, czy pierwsza lepsza chętna panna, której Vakel nie będzie potem pamiętał. Chciał go zagarnąć tylko dla siebie. Nie chciał się nim dzielić.
- Mijanie się z prawdą jest u nas rodzinne, czyż nie? - Wymruczał mu do ucha, obejmując mocniej. - Ciekawe masz te wytwory wyobraźni. - Zaśmiał się, lecz nic więcej już nie powiedział. Czekał cierpliwie, aż ten opadnie na jego ramię i zaśnie. Jeszcze przez pewien czas nie próbował się nawet ruszyć, nie chcąc go obudzić. Przyglądał się przy tym jego twarzy, ewidentnie zmęczonej i choć nie miał zwyczaju się nad nim użalać, zrobiło mu się tak dziwnie pusto. Tak dziwnie smutno. Szybko jednak uczucie to przeszło, a ciekawość związana z tym, co też jego braciszek tutaj kryje była silniejsza.
Mogli się kochać, mogli sobie mówić miliony rzeczy. Ale żaden drugiemu w stu procentach nie ufał. Każdy z nich miał tajemnice, a sekrety Vakela mogły być niebezpieczne. Nie mógł sobie pozwolić na to, by o czymś nie wiedzieć. Za dużo ludzi robiło go w chuja, by nie był podejrzliwy, w szczególności do kogoś, kto przez całe życie zwykł go nienawidzić, być poniżanym i poniewieranym. Miałby uwierzyć, że tak często padające kocham cię z ust Vaksilija naprawiało między nimi wszystko? Że wyjaśniało każdą rzecz i tworzyło z nich wzorową parę? Nigdy w życiu.
Wyswobodził się z jego uścisku i wstał z łóżka rozglądając po komnacie. Od czego zacząć? Oczywiście, że od biurka. Szperał wszędzie, gdzie tylko udało mu się dostać, choć sam do końca nie wiedział, czego tak naprawdę szukał. Dowodów zdrady? Aż prychnął na samego siebie, gdy o tym pomyślał. Po biurku przyszedł czas na regały pełne książek, którymi jednak znudził się po kilku chwilach. Starał się więc ogarnąć rzeczy tak, żeby Vakel nie miał żadnego dowodu na to, że ktokolwiek grzebał w jego rzeczach. Dopiero potem przypomniał sobie o obrazie, o którym mamrotał jego brat niedługo przed zaśnięciem. Jest za szafką, czy nie tak powiedział młodszy Bułhakow? Poszperał, znalazł i usiadł na krześle przyglądając mu się przez dłuższą chwilę. A potem...
Nie miał już możliwości dalszego szperania, bo Vaksilij podskoczył na łóżku, jak oparzony. Spojrzał więc na niego, unosząc jedną z brwi i czekał.

Dreszcze wciąż rozchodziły się po ciele, kiedy załamanym spojrzeniem analizował ułożenie ciała Jewgienija na fotelu, mimikę. Chciał wiedzieć co myśli, co kłębi się w jego duszy kiedy spogląda na żywiołowe i pozornie niedbałe pociągnięcia pędzla, z pewnej odległości z bezkształtnej masy układające się w zarys dłoni. Gdyby tylko Rosjanin interesował się wróżeniem odrobinę bardziej niż obecne, to w pewnością zauważyłby zbieżność linii służących do odczytywania przyszłości, ale teraz była najprawdopodobniej całkowicie bezimienna, bo Vakel nie raczył nazwać jej w żaden sposób. Nie było to jednak płótno zwykłe, bo autor postanowił najwyraźniej włożyć w nie odrobinę więcej pracy niż ta typowa dla mugoli. Z tegoż powodu obraz nabrał trójwymiarowości, wyciągnięta w stronę obserwatora kończyna znajdowała się jakby za szklaną szybą, by z przodu mógł unosić się niepozorny, zielony dym, tak złudnie przypominający łunę światła tworzącą się na trajektorii zaklęcia śmierci.
Avada kedavra wypowiedziane głosem brata wciąż dudniło mu głowę. Chcąc odpędzić marę próbował myśleć o czymkolwiek innym, toteż rozejrzał się po pomieszczeniu w poszukiwaniu bodźca, który mógłby odciągnąć go od tego, co kłębiło mu się w głowie.
Jewgienij się zapowiedział, więc Vakel nie musiał nawet ukrywać, że miał czas aby niewygodnych dowodów się pozbyć. Na biurku stało kilka świeczek, nad którymi palił listy, których treść i tak po wielokrotnym przeczytaniu zapadła mu w pamięci, a nie zależało mu na tym, aby trafiły w niepowołane, w tym Gienuszy ręce. Reszta rzeczy wydawała mu się być stosunkowo niegroźna - pęki kluczy do bliżej nieokreślonego czegoś, masa bibelotów, puszki z herbatą, papiery związane z Hogwartem i innymi pracami, które wykonywał, w tym portrety numerologiczne kilku osób. Kilka prac semestralnych uczniów, którzy próbowali zanalizować go jakkolwiek, nieumiejętnie używając zdrobnień zamiast pełnego... nie-imienia, bo przecież nie był w rzeczywistości ani Vakelem, ani Vaksilijem, ani Bułhakowem. Wbrew pozorom najwięcej z tego kim był przedstawiały książki, a może bardziej ich tytuły. Po pierwsze, nie znalazł się na niej żaden mugolski. Po drugie, tomiska przestały już dawno dotyczyć jedynie jasnowidzenia - teraz górę wzięły takie tematy jak śmierć, czarna magia, wywoływanie duchów i szeroko pojętemu okultyzmowi, bo nawet w świecie czarodziejów istniały rzeczy niezrozumiałe i niepopularne.
- Grzebałeś w moich rzeczach.

Nie był zaskoczony tym, że niczego nie znalazł. Vakel zawsze sprawnie sprzątał istotne przedmioty, gdy tylko Jewgienij pojawiał się na zakręcie. Złapanie go więc na gorącym uczynku graniczyło z cudem i sam Giena zdawał sobie z tego sprawę. Niemniej, fakt iż niczego nie znalazł nie znaczył, że się uspokoił. Że zaufał w stu procentach bratu i niczym koń z klapkami na oczach ucieszył się z niewinności Vaksilijia. Czuł gdzieś w kościach, że młody Bułhakow coś ukrywał. Coś, o czym Giena z minuty na minutę chciał wiedzieć coraz bardziej. Fuknął więc pod nosem, sfrustrowany całą sprawą i zaczął wpatrywać się w obraz, którego... absolutnie nie rozumiał.
Mógł być ignorantem. Mógł nie znać się na sztuce. Ale prawdę mówiąc nie miał pojęcia, jak zinterpretować to coś, co miał w tej chwili przed oczami. Westchnął więc, a gdy Vakel się obudził, odłożył dzieło i wpatrywał się w twarz brata wyczekująco. Pierwsze wypowiedziane słowa sprawiły, że zaśmiał się głośno.
- No co ty nie powiesz. - Powiedział po chwili i poderwał się z fotela, w oka mgnieniu znajdując się na łóżku, przy bracie. Popchnął go do tyłu, na pościel, a sam usadowił się nad nim. Pochylając się, zbliżył usta do jego ucha.
- Co przede mną ukrywasz? - Czekał przez chwilę na odpowiedź, jednak nie spodziewał się niczego konkretnego. Westchnął tylko, zbliżając czoło do jego czoła i wpatrując się w jego oczy oddychał głęboko.
Legilimens.
Bo przecież nie mógł pozwolić na to, by nie wiedzieć o czymś, co mógł uznać za istotne. Z dnia na dzień był coraz bardziej podejrzliwy i powoli kończyła mu się cierpliwość.

The member 'Jewgienij Bułhakow' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 12

Zacisnął oczy, jakby wiedział, że to zaraz nastąpi. Zachłysnął się powietrzem, czując jak znowu go przygniata, ale tym razem w celu zupełnie innym. Wtargnął do jego umysłu, chcąc wyciągnąć to, co Vakel przed nim ukrywał, ale przecież było tego zbyt wiele.
Plątał się w swoich myślach, aż wreszcie, ku swojemu przerażeniu ujrzał znów koszmar nawiedzający go co noc, tak rzeczywisty i realny jak wizja... ale przecież nie potrafił widzieć takich rzeczy... nie potrafił...
- NIE! - zaskowyczał, próbując się uwolnić, ale przekazywane Jewgienijowi obrazy ukazały mu jak na otwartej dłoni wszystko to, co Vakela ostatnimi czasy dotykało. Nie mógł spać kiedy ściany krzyczały, kiedy nawet cholerny kran w łazience krzyczał, syczał, wzywał kogoś i uparcie twierdził, że nastąpi dzień, w którym dziedzic Slytherina otworzy Komnatę. Kiedy zaklęcie się skończyło spojrzał na niego z irytacją, którą serwował do tej pory tylko najbardziej denerwującym ludziom jakich spotkał. Złapał go mocno i spróbował z siebie zrzucić. - Ty cholerny idioto, nigdy nie potrafiłeś pytać...
Zatrząsł się zdenerwowany. - Przyszedłeś tutaj tylko po to, żeby coś ze mnie wydobyć? - błyskawicznie zmienił swoje nastawienie, chociaż jeszcze przed chwilą brat wydawał być się całym światem, wszystkim czego potrzebował... Teraz wydawał się stać po przeciwnej stronie barykady.

// Jeżeli zgadasz się na zrzucenie to usuń kostkę. Nie musisz rzucać na legilimencję, tylko od razu określaj czego chcesz.

The member 'Vakel Bułhakow' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 10

Zamknął oczy i sapnął, gdy w jego głowie pojawiły się wspomnienia Vakela. Nie były to widoki przyjemne, ale na Gienuszce nie robiły tak naprawdę większego wrażenia. Poza drobną myślą, że takie rzeczy musiały męczyć jego brata, nie dał nawet po sobie poznać, by się tym jakkolwiek przejął. Bo... Nie przejął. każdy z nich miał swoje demony. Odsunął twarz od jego nie do końca zadowolony. Niczego mu to nie powiedziało. Nie dało faktycznych informacji. Nadal nie znał jego tajemnic, do cholery jasnej. Fuknął pod nosem i spojrzał na niego zamglonym, wściekłym spojrzeniem, choć przecież to Vaksilij miał teraz prawo być bardziej zdenerwowanym.
- Nie potrafię, bo nigdy nie dajesz mi odpowiedzi. Nigdy nie mówisz wprost, zawsze rzucasz tylko skrawki. Jak mam ci, do cholery ufać, kiedy czuję, ze masz przede mną zbyt wiele tajemnic! - Warknął szamocząc się z nim zażarcie, bo nie miał zamiaru dać się zrzucić. Jakby to wyglądało? Jakże ucierpiałoby, dopiero połechtane ego?
- Przyszedłem tutaj, bo... - Zaciął się. Po co właściwie przyszedłeś, Gienusza? - Sam nie wiem, po co. Żeby dać ci nauczkę? Żeby odbić sobie upokorzenie, którego nigdy nie zapomnę?! - Wkurwiony opadł na drugą połowę łózka i zakrył sobie twarz dłońmi. Trząsł się, trząsł się ze złości i na samo wspomnienie tamtego dnia. Jeżeli myślał, że jedno spotkanie z Vaksilijem, podczas którego to on będzie decydował coś zmieni... Że zatrze ślady po tamtym dniu... Mylił się. Tak cholernie się mylił.

The member 'Jewgienij Bułhakow' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 8

Znów poczuł się cholernie zagubiony we wszystkim co do tej pory zrobił, nie będąc do końca pewnym czy to, co podpowiadał mu serce było na pewno rozwiązaniem słusznym. Bułhakow był potworem, ale wbrew temu co lubił o sobie mówić i myśleć - wciąż czuł i w swoich działaniach kierował się emocjami, targającymi nim jak szmacianą lalką. Nie wybuchnął jednak gniewem, a panicznym szlochem, bo dotarło do niego w jak potwornej sytuacji postawił sam siebie. Doprowadził osobę, którą kochał do kresu wytrzymałości.
- Jewgienij, ja... - zaczął po poukładaniu sobie wszystkiego w głowie, ale wszystkie plany, które sobie utworzył runęły szybciej niż się pojawiły. - Ja chciałbym opowiedzieć ci wszystko, ale... nawet nie wiem od czego zacząć.
Obraz znów rozmył mu się od łez, ale otarł je szybko, nie mogąc uwierzyć, że stać go było jeszcze na coś tak dziecinnego jak płacz, o którym był pewien, że wyzbył się go w dniu spalenia domu byłej żony.
- Boję się, że jeśli się dowiesz, to mnie zabijesz.