Lawirował pomiędzy silną potrzebą odwrócenia go i wzięcia od tyłu, a świadomością że ich ciała miały za sobą już zbyt wiele wrażeń tego dnia. Sam fakt, że przyciśnięcie się Vakela było konsekwencją zachwiania się oznaczało tylko jedno - obolałe kończymy nie miały już. Ba, on też nie miał już przecież dwudziestu lat, by potrafić wytrzymać tak długo.
Tylko ty.
Dwa, wydawałoby się, proste słowa zagrały w  jego głowie i sprawiły, że poczuł nagły przypływ zadowolenia. Spojrzenie złagodniało, a on objął go za plecy i cmoknął ledwie wyczuwalnie w szyję, tuż przy lewym uchu. Mruknął coś niezrozumiałego, jednocześnie uśmiechając się pod nosem. Nawet jeżeli usłyszał w tej chwili kolejne kłamstwo, tego właśnie chciał. Chciał być jedyny, w każdej kategorii jego życia. Chciał, że Vaksilij mówił częściej tylko ty.
- Znasz mnie i wiesz, że nigdy... - Odetchnął nie wiedząc, jak nazwać to, co właściwie chciał mu przekazać. Vakelowe usta jednak szybko przyssały się do jego i na tę chwilę zapomniał w ogóle o tym, że chciał cokolwiek powiedzieć. Przygryzł jego dolną wargę, pociągnął delikatnie, a potem przejechał po niej swoimi. Zjechał niżej, na szyję, na której pozostawiał różowawe ślady, dłonią jednocześnie niebezpiecznie zbliżając się do jego krocza. Nie miał już siły, ale nie potrafił przestać.
- Chcę znać odpowiedzi na wszystkie pytanie związane z tobą. Czy żądam od losu zbyt wiele? - Mruknął mu do ucha, przygryzając go w jego płatek. Było już późno, powinien był wychodzić. Powinien...
To już nie miało znaczenia. Już dawno zapomniał, że gdzieś za tymi samymi murami znajdowała się jego Adara. Kto by się nią teraz przejmował?

Pamiętał wciąż tamtą noc. Pamiętał, kiedy Jewgienij zachowywał się tak jak teraz i do czego to doprowadziło. Do dni, tygodni plucia jadem i poczucia winy, żałowania swoich decyzji, a miał przecież nie żałować już niczego nigdy. Czy naprawdę tego chciał? Tej ręki opuszczanej wciąż niżej i niżej, sprawiających, że miał wrażenie, że z tego napięcia po prostu rozsadzi mu wreszcie serce.
- Dokładnie tyle samo ile ja pragnąc, żebyś został tu ze mną na noc. - cmoknął go raz jeszcze. - Przeszedł się po szkole, zobaczył jak spędzam czas. Posłuchał mnie i spróbował zrozumieć dlaczego uważam się za tego, za kogo się uważam.
To było po prostu coś nierealnego i to właśnie napełniało go smutkiem tak ogromnym, że spochmurniał nieco na twarzy, ale wciąż wpatrywał się w niego oczami pełnymi i pragnącymi ciepła i uczucia, dodatkowo podżeganego pięknymi wyznaniami, jakie mu Jewgienij dzisiaj prawił. Vakel nie zapominał. Nie potrafił wyrzucić z głowy nawet tych słów plecionych w przypływie skrajnych emocji, a i przecież, zgodnie z jego rozumowaniem, te właśnie były szczere.
Był dla niego najważniejszy. Dźwięczało mu to w głowie i odbijało się echem od całego zła, jakie tylko go spotkało i zadomowiło się na dobre. Był dla niego najważniejszy, więc zapracuje na to, by na tej pozycji się utrzymać. Wiedział, że przypłyną nowe obawy. Wiedział, że zawaha się przed pojechaniem za nim w stronę domu, ale... chyba dotarło do niego, że nastał właśnie moment decyzji, którą musi podjąć rozsądnie, bo ucieczka sprawi, że straci na zawsze coś ważnego, czego nie odbuduje już nigdy. Ich chora relacja była czymś, czego nie chciał tracić.

Jewgienij zawsze był sprzecznością sam w sobie, choć ostatnimi czasy przechodził sam siebie. Raz brutalny, używający siły, która omal nie zabiła Vakela, chwilę później przyciągał go do siebie i głaskał po głowie, jak swój największy skarb. Jakby sam nie potrafił się zdecydować, jak chce go traktować. Kim chce, żeby Vaksilij był dla niego. Teraz wcale nie było inaczej. Zjeżdżał dłonią coraz niżej, muskając palcami skórę delikatnie i słuchał. Patrzył mu w oczy, chciał wiedzieć. Chciał wreszcie usłyszeć coś, co powiedziałoby mu, że... Właściwie, czego on chciał?
- Jestem tu i słucham. Nie mogę zostać na całą noc, ale mogę usiąść i porozmawiać. Dowiedzieć się tego, o czym chcesz mi powiedzieć. - Uśmiechnął się, zawadiacko i prowokująco. Rzucał mu wyzwanie, którego istoty sam nie potrafił pojąć. Chciał po prostu, żeby coś się ruszyło. Żeby wyszli z tego błędnego koła, w którym kłócą się, biją, a potem pieprzą w pierwszym z możliwych miejsc. Chciał... Czegoś więcej? Nigdy wcześniej nie chciał niczego więcej. Żył dla siebie, nie dla innych i choć teraz nie było inaczej... Chciał jego, nie tylko fizycznie.
- To od czego zaczniesz? - Zapytał odsuwając się, nalewając sobie ognistej i wyciągając w jego stronę dłoń.

Ujął jego dłoń, chwycił się mocno i wstał, by błyskawicznie pochylić się po szlafrok i narzucić go na przemarznięte już ciało. Roztrzepany, wciąż brudny od krwi i wciąż zmęczony, choć zaliczył przed chwilą drzemkę... zaproponował spacer. Spacer po terenie Hogwartu, jego okolicach i ciemnych zaułkach, po którym Jewgienij zapewne postanowi udać się w bliżej nieokreślone miejsce, chcąc pozbierać myśli. Gdyby tylko mógł, miał na niego wpływ, był w stanie coś zmienić... zatrzymałby go. Na tą noc i poranek, zmusił do zjedzenia spokojnie śniadania i przebywania w stanie trzeźwości, ale nie potrafił się oszukiwać. Uzależnienie brata od alkoholu było oczywiste, a doświadczony w radzeniu sobie z toksycznymi małżeństwami numerolog wiedział, że uciekali do trunków od codzienności, a to wymagało porzucenie go tutaj.
Przynajmniej nie musiał na to patrzeć. Patrzeć na to jak się zatacza.
Doprowadził się do porządku względnie szybko, pomagając ubrać się również jemu, po czym kopnął dywan, składając go tym samym na pół i uniemożliwiając dostrzeżenie plam krwi ewentualnemu dowcipnisiowi, którzy wszedłby do środka zauważywszy nieobecność pana...
Wicedyrektora.
- Kilka rzeczy się zmieniło, Jewgienij. - nie wiedział jak zacząć, nie wiedział jak pociągnąć tą rozmowę, ale chciał to zrobić. Chciał to wszystko naprawić. Pierwszy raz w życiu chciał coś naprawić, a nie uciec tam, gdzie nic go nie dosięgnie.

[koniec sesji]