Bułhakow swoją ciężką pracę polegającą na kontrolowaniu i wspieraniu młodych twórców rozpoczął od... posadzenia swych zacnych czterech liter na krześle przy biurku i sprawdzeniu poczty. Przegrzebawszy się przez sterty śmieci był zmuszony raz jeszcze stwierdzić brak jakiegokolwiek znaku życia od swoich drogich przyjaciółek, z którymi styczność miał ostatnimi czasy jego lekko nieobliczalny brat. Zasmucił się tym wielce, choć nie tak bardzo jak brakiem wieści od niego, po czym przeczytawszy kilka mniej i bardziej ważnych listów skierowanych bardziej do pracownika Hogwartu niż do Vakela Bułhakowa - rozpoczął swój obchód.
- Farby? - mruknął cicho, wyłaniając się Miracle zza pleców. - Nietypowe, jak na ciebie. - stwierdził, po czym oddaliwszy się od płótna na kilka kroków obserwował przez chwilę jej pracę. - Co do tworzenia palcami... - tu zaciął się na chwilę, po czym zdecydował się wręczyć jej szpachlę.
- Spróbuj używać też innych narzędzi. Przykładowo... - tu zgniótł kawałek papieru i na palecie zaprezentował jej efekt możliwy do uzyskania przez przyciskanie go do zamalowanej, mokrej powierzchni. - Możesz też spróbować wyskrobywać detale w mokrej farbie.
I właściwie... tyle miał jej do powiedzenia. Skoro miała już jakąś przedziwną wizję ostatecznego efektu, to nie zamierzał odciągać jej od tego swoją nudną gadaniną. Dziewczyna, w jego mniemaniu przynajmniej, traktowała owe spotkania jako pewną formę zabawy, a nie miejsce, w którym faktycznie mogłaby nauczyć się warsztatu. Niech przynajmniej poszaleje.
Dostrzegłszy spóźnialską skinął w jej stronę głową, po czym beztrosko zamknął salę na klucz. To nie była lekcja, więc nie mógł nikogo za spóźnienie skarcić, ale z drugiej strony czuł, że umówiwszy się na spotkanie o konkretnej godzinie niegrzecznie było się o niej nie stawić.
Kroki swe skierował ku pannie Nox.
- Używanie surowych kolorów jest w tym przypadku efektem zamierzonym, czy przejawem niewiedzy?

Bycie modelką było strasznie stresujące. Nielubiąca być w centrum zainteresowania Krukonka walczyła teraz z chęcią ucieczki, zerwania się z miejsca i schowania za plecami Bułhakowa, który ją tutaj przecież zaprosił. Nadal nie wiedziała, czemu poprosił o to właśnie ją, skoro w zamku było mnóstwo pięknych dziewcząt - jak chociażby znienawidzona przez Wittermore Black. Niemniej, siedziała wiec bez ruchu, starając się na nikogo nie patrzeć i w myślach porządkując sobie wiedzę na temat hipogryfów, co miało - przynajmniej w domyśle - uspokoić ją na tyle, by nie uciekła przed zakończeniem zadania. Jak długo mieli malować? Kaylin nie znała się na tym praktycznie wcale, ale wiedziała, że nie jest to proces łatwy i krótki. Na samą myśl o kilku godzinach w tej sali, bez ruchu, w centrum uwagi poczuła, jak po plecach przechodzi jej zimny dreszcz. W dodatku te idiotki się spóźniały! Cóż za nieszanowanie cudzego czasu!
Rozejrzała się kątem oka po obecnych. Puchonki i Ślizgonki. Czy tak wyglądało towarzystwo Vaksilija, gdy jej nie było obok. Czy spędzał czas z uczennicami, którymi Kaylin w głębi duszy gardziła? To nie miało teraz żadnego...
Czy ona coś do niej powiedziała? Och, usiadła naprzeciwko niej? Kaylin zamrugała kilka razy oczami, podnosząc brwi lekko do góry - zaskoczona tak naprawdę tym, że ktokolwiek się do niej odezwał. jako modelka nie powinna się ruszać, ale kilka słów oczywiście miało prawo wylecieć z jej ust. Tylko, czy Wittermore chciała tracić powietrze na rozmowę ze spóźnialską.
- Zgadnij. - Odpowiedziała tylko, tonem chłodnym lecz cichym tak, by nikt poza Leną jej nie usłyszał. Można powiedzieć, że była to odpowiedź na oba pytania, bo Kaylin nie miała zamiaru streszczać dziewczynie zadania, a tym bardziej mówić o tym, że to profesor ją tutaj zaprosił. Wszyscy w szkole wiedzieli, że była jedną z jego ulubienic. Jedną z...? Czy właśnie sama dopuściła do siebie myśl, że takich jak ona w tej szkole była masa? Cóż, niezaprzeczalnie, ale ona miała być jedyną i być może kiedyś dopnie swego. Kątem oka wodziła za przemieszczającym się pomiędzy uczennicami profesorem i chciała, żeby choć przez chwilę popatrzył na nią.

Kaylin starała się uciekać wzrokiem od natrętnych spojrzeń artystów, ale Hope pozwoliła sobie na lekkie skoki własnym wzrokiem za oczami Krukonki. Ściana. Bułhakow. Stół. Bułhakow. Sztaluga Kim. Bułhakow. Ściana... Jakaś spóźnialska.
Hope dostrzegła Lenkę dopiero, kiedy ta wbiła się tuż obok niej ze sprzętem do malowania. Nadź rozpoczęła przygotowywać farby, więc jej umysł jeszcze nie odpłynął i mogła usłyszeć pytania nieznanej sobie dziewczyny. Wittermore chyba jej odpowiedziała, ale coś króciutko.
- Malujemy Kaylin... właściwie dowolnym stylem. I raczej profesor ją wybrał... Nie sądzę, żeby się zgłosiła, chyba nie przepada za byciem w centrum uwagi... - odpowiedziała Lence cichutko.
Założyła denerwujące ją kosmyki włosów za uszy i złapała za pędzelek. Prace na zajęciach miały charakter głównie treningowy, więc postawiła na szybkie ukończenie dzieła. Nie mieli czasu na czekanie, aż kolejne warstwy wyschną. Zaczęła od widocznych partii ciała. Wypracowanym ruchem dłoni naniosła barwne plamki układając je w zarys głowy i szyi Krukonki. Włosy lubiła robić na końcu, więc naniosła tylko trochę ciemnozłotawej farbki, żeby zdążyła wyschnąć tworząc ładną bazę na fryzurkę. Teraz trochę więcej szaleństwa. Nabierała kolejno kolorów kwiatów i smagała nimi zdecydowanie płótno. Może było to trochę bezmyślne, ale przynajmniej odzwierciedlało jej nastrój. Poza tym w jakiś sposób starała się zachować dokładnie kompozycję na sukience.
Pochłonięta "sztuką" nie zwracała nawet uwagi na przyjaciółkę, która dawała z siebie wszystko, lecz to żadna nowość.
Nosz kurna, jakie to jest głupie - westchnęła w myślach nad swoim impresjonistycznym dziełem. Zdecydowanie to nie był jej nurt. Niby warto się pobawić, ale wolała chyba w tym czasie robić coś innego.
Zmarszczyła lekko brewki, po czym jaśniejszymi kolorami zaczęła nakładać kolejne barwne plamki, tym razem mniejsze i ostrożniejsze.
Po co chodziła na te zajęcia? No tak, żeby poczuć się lepszą. W końcu wiele osób przychodzących na zajęcia przychodziło dla czystej amatorskiej rozrywki. A już naprawdę nieliczni traktowali to tak samo jak Hope. Jako przyszłość.
Ale czy naprawdę chciała, aby to tak wyglądało?

Słysząc za sobą głos profesora podskoczyła lekko. Była tak skupiona, że zapomniała iż jest na zajęciach i ktoś może podglądać jej rysunek. Słuchała go uważnie i obserwowała każdy jego ruch. Skinęła energicznie głową.
- Chciałam spróbować czegoś nowego, a palcami fajnie się maluje. To takie dziwne uczucie - powiedziała obserwując dłonie wujka Vakela, gdy zgniatał kartkę i zrobił ciapkę. - Ooo - to się jej spodobało. - To taki powrót do dzieciństwa - zauważyła. Będąc dziećmi malowało się na różne sposoby. Ona w domu nawet malowała mąką, a to dlatego, że jej tata czasami też lubił pobawić się w dzieciaka. Przynajmniej mieli wesoło.
Sukienkę chciała zrobić tak bardziej rozmytą i sprawiającą wrażenie przemijania. Kaylin była ładną dziewczyną, dziewczyną bardzo spokojną i delikatną dlatego sukienka miała też być spokojna, aby odzwierciedlić naturę dziewczyny. Najbardziej bała namalować się jej głowę, ponieważ jej głowa wyglądała jak trzy koła, trójkąt i nawias, co tworzyło głowę, oczy nos i usta. Patrzyła na Kaylin i cicho mruknęła. Czemu ta dziewczyna musiała być taka ładna? Płakać się jej chciało. Jedyne co jej wychodziło w rysowaniu to była dynia, więc bez zawachania wykonała pomarańczowy owoc w miejscu głowy Kay. Gdy rysunek był gotowy naskrobała ołówkiem przeprosiny dla Kaylin.
Bardzo przepraszam za tą dynię, ale nie potrafię rysować głowy, a nie chciała psuć twojego wizerunku, ponieważ jesteś bardzo ładna, a ja nie umiem rysować za dobrze. Jak kiedyś się nauczę to wykonam rysunek numer dwa, gdzie będziesz ładna.

Podspiewujac cicho pod nosem wyciągnęła z jednej cztery pędzle, różnej grubości, a w drugiej znalazła niebieska farbe.Teraz bez wątpienia była jak prawdziwy artysta! Zrobiła słodką minkę i obejrzała dzieło, które sama tworzyła. Dwoma palcami mazała po brodzie, przekrzywiając głowę w lewo i prawo.
- Malujemy raczej dowolnym stylem wiec to efekt zamierzony raczej. - odpowiedziała profesorowi.W końcu chwiciła bardzo cienki pędzelek i zamoczyła w farbę. Dodała jakieś nieokreślone wzorki na malowidle dziewczyny i uśmiechnęła się.- Farbki! - to słowo zdecydowanie było Puchonki atrakcją.Jak wspaniale! Nowy sposób porozumienia.Bombowe! Normalnie prawdziwy artysta! - pomyślała.Ale zdecydowanie trzeba było to dokończyć. Spojrzała na obraz z zastanowieniem.
Hmm, ale co by tu dodać? Nic nie przychodziło dziewczynie do głowy więc postanowiła pomyśleć co by zrobiła, gdyby była artystką. Oczywiście nie zadziałało, bo nie była, ale musiała sprawiać jakieś wrażenie. Nie mogła przecież zawalić wizerunku, który tak pracowicie budowała!
-No tak oczywiście, oczywiście. - powiedziała.
Chwyciła pędzel i dodał kilka kolorowych kropek i kresek w nieregularnych odstępach. Odchyliła się od dzieła i udała, że mu się przypatruje.