Do: ANNABELLE BRENNAN

---

Najważniejsze wydarzenia w historii mugolskiego świata
Z ubogiej listy średnio fascynujących wydarzeń pragnąłbym przybliżyć temat najnowszego z nich, a mianowicie powstania pierwszej radiostacji. Jest to temat całkiem bliski moim zainteresowaniom, zagadnienia z fizyki od wielu lat nie są mi zupełnie obce. Często się zastanawiam, dlaczego tej pięknej dziedziny, jak i wielu jej podobnych, nie naucza się w Hogwarcie.
Pomimo chęci wgłębienia się w szczegóły omawianego tematu, skupię się na części bardziej historycznej, czyli na datach i nazwiskach.
Pierwsza nadawanie programu radiowego rozpoczęło się w 1920 roku. Wydarzenie to jest tylko zwięczeniem pracy wielu wybitnych naukowców, których osiągnięcia mam zamiar wymienić.
Historia radia sięga sto lat wcześniej, kiedy to duński fizyk Hans Christian Ørsted oznajmił światu swoje odkrycie. Ogłosił on, że przepływ prądu elektrycznego powoduje powstanie pola magnetycznego. Zjawisko to w kolejnych latach badał André Marie Ampère. William Ritchie w 1830 roku skonstruował telegraf elektryczny. Urządzenie to umożliwia przesyłanie sygnałów elektrycznych na odległość. Josehp Henry odkrył zjawisko samoindukcji. Jest to wytwarzanie siły elektromotorycznej w tym samym obwodzie, w którym płynie prąd powodujący indukcję. W 1831 roku wynalazł telegraf elektromagnetyczny. Potrafił nim uruchomić z odległości mili dzwonek elektryczny. Słynne stało się również prawo indukcji elektromagnetycznej Michaela Faraday'a, opisane tego samego roku. W kolejnych latach odkrycia w tej dziedzinie prezentowali Carl Friedrich Gauss (1832) i Munk A. Rosenshold (1835). Jednak przy badaniu tego rodzaju fal wiele zasług przypadło praktykom oraz konstruktorom. W 1834 roku Samuel Finley Breese Morse zaproponował użycie alfabetu telegraficznego, składającego się z wyłącznie dwóch rodzajów sygnału: krótkich i długich. Zademonstrował również telegraf samopiszący kilka miesięcy później. W 1842 roku, wspomniany już Henry przekazał sygnał elektryczny na odległość. Użył do tego rozładowywania butelki lejdejskiej przez uziemiony przewód, powodując wychylenie igły magnetycznej odległej o kilkaset stóp. W 1843 roku Alexander Bain posunął myślenie o przesyłaniu na odległość o krok dalej, a mianowicie zaproponował przesyłanie obrazów. Pierwsza długodystansowa linia telegraficzna została otwarta pomiędzy Waszyngtone i Baltimore w 1844 roku. Przykre wydarzenie miało miejsce w 1849. Antonio Meucci skonstruował telefon działający pomiędzy piętrami w jego domu. Nie miał niestety funduszy na wykupienie patentu, złożył dokumenty na ochronę częściową, które zaginęły w urzędzie patentowym. W 1858 zainaugurowany został pierwszy translatlantycki kabel telegraficzny pomiędzy USA i Wielką Brytanią. Zepsuł się niestety po kilku miesiącach. Kolejne lata owocowały wynikami badań Giovanni Caselliego (1862), Jamesa Maxwella (1864), Mahlona Loomisa (1864, 1866) oraz Emersona Dolbeara (1865). W 1874-1822 ogłaszano wynalezienia oraz poprawiano wciąż pierwsze telefony, słuchawki oraz mikrofony elektromagnetyczne. Kolejne lata owocowały głównie ulepszeniami i odkryciami nowych zjawisk elektromagnetycznych. W 1890 roku jeden z wybitniejszych naukowców, Nikola Tesla, opatentował transformator. Stał się on podstawą wielu wczesnych urządzeń nadawczych. W 1893 roku skonstruował system, dzięki któremu mógł przekazywać informacje na niesamowite, jak na tamte czasy, odległość. Ulepszył swój wynalazek i w 1898 opatentował zdalne sterowanie za pomocą fal radiowych. Dwa lata później zaproponował system wykrywania ruchomych obiektów za pomocą fal radiowych. Z biegiem czasu coraz więcej osób odkrywało kolejne właściwości fal elektromagnetycznych oraz korzystało z nich w wielu dziedzinach.
W 1920 roku w Pittsburgu rozpoczęto pierwsze regularne nadawanie programu radiowego. Stację radiową o znaku wywoławczym KDKA zorganizował Frank Conrad. Było to przełomem nie tylko w świecie nauki, lecz także w świecie zwykłego człowieka. Nowe medium odkryło zastosowanie w celach informacyjnych, rozrywce, handlu oraz reklamie.
Jako ciekawostkę dodam jeszcze, że dwa lata temu Karl Jansky odkrył fale radiowe dobiegające z przestrzeni kosmicznej.

Ururu Marquez
Slytherin
V rocznik

---

Do: Hugh Fraser

---

Szanowny Panie Profesorze

Na poprzedniej lekcji wybitnie mi się nie poszczęściło, bo jak inaczej nazwać podzielenie się wiedzą poznaną z książki, która okazała się nieprawdziwa.
Bardzo zależy mi na wyższej ocenie końcoworocznej, dlatego zwracam się z prośbą o możliwość napisania pracy dodatkowej, przykładowo na ten sam temat, na jaki pisać będą osoby nieobecne na poprzednich zajęciach.
Bardzo proszę o drugą szansę.

Z wyrazami szacunku
Nadzieja Potocka

---

Do: Profesor H. Fraser

---

Charakterystyka wybranego gatunku smoka - Ogniomiot kataloński


Smoki są jednymi z największych zwierząt świata, a także uznawane są za najniebezpieczniejsze. Istnieje dwanaście ras, które mogą się swobodnie ze sobą krzyżować. Do szczegółowego opisu wybrałem Ogniomiota katalońskiego (łac. Iaculatus ignis a Catalauniae, hiszp. El hurling de fuego catalán) z powodu jego pochodzenia i występowania.
Smoki tej rasy żyją głównie w Katalonii (autonomiczny region Hiszpanii od 1930r. położony w północno-wschodniej części kraju), lecz można je spotkać również w innych rejonach Półwyspu Iberyjskiego. Mają średnio dwanaście metrów długości. Ich ciało ciemnozielone ciało pokryte jest łuskami w podobnym kolorze, niektóre osobniki mogą mieć rdzawoczerwone brzuchy. Ogon, tak jak u innych ras, stanowi niemal połowę długości smoka. Ogniomioty katalońskie mają dwie pary dość smukłych nóg. Błony ich skrzydeł mienią się na czerwonawy odcień. Łapy z ostrymi szponami. Duże żółte oczy. Charakterystyczną cechą tej rasy jest spłaszczony pysk.
Ogniomioty katalońskie słyną ze swojego dynamizmu. Nie należą do smoków, które lubią dużo wylegiwać się, bądź spać. Dość niezwykłym zjawiskiem jest również dobieranie się przez nie w pary składające się z osobników przeciwnej płci, których nie opuszczają najprawdopodobniej do końca życia. Samica znosi średnio jedno jajo na dwa lata, czas inkubacji wynosi od 15 do 30 dni. Młode spędzają pod opieką rodziców dwa miesiące, następnie odlatują szukając nowego miejsca. Po ukończeniu pierwszego roku życia wchodzą w okres reprodukcyjny i rozpoczynają poszukiwania partnera. Smoki te są drapieżne, spożywają właściwie wszystkie większe zwierzęta, a także niektóre owoce.


Ururu Marquez
Slytherin, V rocznik

---

DO: ANNABELLE BRENNAN

Najważniejsze wydarzenia
w historii mugolskiego świata: Wystąpienie Lutra w Wittenberdze
Występujące w Kościele zachodnim poważne nadużycia i problemy wewnętrzne były przyczyną wystąpień wielu duchownych i uczonych, którzy krytykowali istniejący stan rzeczy (rozluźnienie dyscypliny kościelnej, symonię, powszechną ignorancję duchowieństwa, liczne przywileje stanu duchownego i Kościoła, wielorakie i często szkodliwe obciążenia na rzecz duchowieństwa i Kościoła, etc.). Wołania o odnowę rozlegały się już od XIII wieku, jednak kuria rzymska za wszelką cenę starała się utrzymać istniejący status quo. Narastające problemy prowadziły czasami do kryzysów, które czasami wybuchały z różną gwałtownością.
Sytuację pogarszał fakt, że duchowieństwo stanowiło do 10% populacji w wielu miastach Europy Zachodniej. Podstawą bytowania duchowieństwa były opłaty za odprawiane msze. Zarówno przeciętny średniowieczny proboszcz jak i ksiądz w miastach był słabo lub w ogóle nie wykształcony. Kapłani w miastach nie byli żadnymi duszpasterzami, a jedynie kapłanami "mszalnymi", a o zachowaniu przez nich celibatu nie mogło być mowy. Tak wielka ilość zakonów żebraczych oraz duchownych, którzy utrzymywani byli z datków, była obciążeniem dla społeczności lokalnych i powodowała liczne napięcia
Tymczasem, Marcin Luter, mnich augustiański, postanowił wystąpić przeciwko obowiązującemu stanowi rzeczy. Pomimo że nie brał czynnego udziału w wystąpieniach religijnych i społeczno-politycznych, a jedynie pisał polemiki i katechezy, skupił wokół swojej idei całą opozycję Kościoła katolickiego.
Do pierwszego otwartego sporu z Kościołem katolickim dały Lutrowi powód odpusty, które w 1516 roku ustanowił Leon X. Dochód pochodzący z ich sprzedaży przeznaczony był w jednej połowie na budowę nowej Bazyliki św. Piotra w Rzymie, w drugiej zaś na spłatę długu zaciągniętego w banku Fuggera przez komisarza odpustowego w Niemczech arcybiskupa Moguncji i Magdeburga, Albrechta Hohenzollerna. Handel odpustami od dawna praktykowany opierał się głównie na założeniu, że Chrystus i święci podczas swego życia na ziemi, więcej dobrego zrobili niż im było potrzeba do zbawienia. Nadmiar mógł zatem służyć innym do otrzymania życia wiecznego, a papież miał władzę udzielania uczynków łaski ze skarbca świętych. Sprzeciw Lutra, wzbudzało to, że odpust otrzymywało się za pieniądze, przez co uzyskane w ten sposób odpuszczenie kar za grzechy dalekie było od uczucia prawdziwej pokuty i żalu, a miejsce wiary zajmowała opłata pieniężna i niepotrzebne stało się głoszenie o Jezusie Chrystusie.
Pytany na temat odpustów, swoją opinię zawarł Luter w szeregu wygłoszonych kazań, w których stwierdzał, że papież ma uczciwe i szlachetne zamiary a niebezpieczne jest dla wiary błędne pojmowanie odpustów przez lud, wynikające z działalności kramarzy odpustowych, którzy m.in. twierdzili, że i św. Piotr, gdyby był teraz papieżem, nie mógłby światu ogłosić większych łask.
Swoje przemyślenia Luter zawarł w ogłoszonej 4 września 1517 roku pracy naukowej Disputatio contra scholasticam theologiam. Jego tezy nie znalazły jednak większego odzewu wśród teologów i hierarchii kościelnej. Wobec tego Luter postanowił skatalogować swoje myśli i przesłać je bezpośrednio do arcybiskupa Moguncji i biskupa Brandenburgii.
31 października 1517 roku, nie przeciwko samym odpustom, ale takim właśnie nadużyciom, ogłosił Marcin Luter swoich 95 tez wzywając do dysputy nad nimi. Zgodnie z utrwaloną legendą, zanim wysłał swoje tezy do biskupów niemieckich wpierw przybił je w przedsionku kościoła zamkowego w Wittenberdze. Pierwszymi hierarchami, którzy otrzymali od Lutra jego tezy byli arcybiskup Magdeburga (jako papieski komisarz odpustowy) i biskup Brandenburgii (jako kompetentny biskup diecezjalny). Równocześnie Luter przesłał 95 tez swojemu przełożonemu zakonnemu Staupitzowi, dołączając list do papieża i wyrażając gotowość poddania ich teologicznemu rozstrzygnięciu ze strony papieża. Czyn ten, na pozór tak niewiele znaczący, stał się początkiem reformacji. Dzięki rozwijającej się sztuce drukarskiej, po czasie wystąpienie Lutra znane było w całych Niemczech.
Najistotniejsze dla przyszłej reformacji stwierdzenia zawarte były w poniższych tezach:

Teza 1: Gdy Pan i Mistrz nasz Jezus Chrystus rzecze: „pokutujcie”, to chce, aby całe życie wiernych było nieustanną pokutą.
Teza 36: Każdy chrześcijanin, który za grzechy żałuje prawdziwie, ma i bez listu odpustowego zupełne odpuszczenie kary i winy.
Teza 62: Istotny, prawdziwy skarb kościoła to święta ewangelia chwały i łaski Bożej.
Teza 71: Kto przeciw prawdzie apostolskiego odpustu mówi, niech będzie przeklęty

Początkowo papież Leon X nie zwracał specjalnie uwagi na wystąpienie Lutra, widząc w nim tylko zatarg mnichów, ale gdy spór zaczął przybierać coraz ostrzejsze formy wezwał Lutra by stawił się w Rzymie i usprawiedliwił z czynionych mu zarzutów. Protektor Lutra, elektor saski, bojąc się o życie swojego protegowanego, zrobił wszystko, aby do przesłuchania doszło w Augsburgu. W 1518 roku Luter stanął przed obliczem legata papieskiego kardynała Kajetana, który zażądał od niego bezwarunkowego odwołania błędów, oświadczając, że w żadne dysputy wdawać się nie chce, co spotkało się z odmową ze strony Lutra.
Dysputa lipska
W czerwcu 1519 roku w Lipsku, w zorganizowanej przez legata papieskiego Jana Ecka dyspucie, uczestniczył między innymi również Marcin Luter. Mnich, występujący dotąd tylko przeciwko nadużyciom odpustowym, doszedł do przekonania, że nie wystarczy zmiana pewnych aspektów życia kościelnego, ale że konieczna jest gruntowna, daleko idąca naprawa Kościoła. Czynnie go wspierającym w tych poglądach był niemiecki humanista Filip Melanchton, który dalsze swoje życie ściśle związał z reformacją. W trakcie dysputy Luter zaprzeczył twierdzeniu, że prymat papieża jest uzasadniony w Piśmie Świętym. Stwierdził, że sobory mogą się mylić, a tylko Biblia jest nieomylna. Takie stanowisko spowodowało, że Eck przerwał dysputę, pojechał do Rzymu i przywiózł stamtąd ostrzegawczą bullę papieską przeciwko Lutrowi (który początkowo wątpił, by była ona prawdziwa) i jego przyjaciołom.
Pisma Lutra miały być spalone, a on sam i jego zwolennicy w ciągu dwóch miesięcy mieli pojednać się z papieżem, w przeciwnym wypadku miały ich spotkać wszelkie konsekwencje ekskomuniki. W odpowiedzi Luter ogłosił swoje trzy, przygotowane jeszcze przed klątwą pisma: O naprawie stanu chrześcijańskiego, O niewoli babilońskiej Kościoła, O wolności chrześcijanina. W pismach tych przeciwstawił się ostro papieskiej supremacji, poddał krytyce wszelkie nauki i objawy życia kościelnego nie znajdujące według niego potwierdzenia w Biblii. Wreszcie, w obecności licznie zgromadzonych studentów, profesorów i ludu 10 grudnia 1520 roku na przedmieściach Wittenbergi spalił na stosie papieskie księgi prawnicze wraz z bullą (o czym początkowo nikt nie wiedział). Czynem tym zrywał ostatecznie z Kościołem, a konsekwencją tego było, że wkrótce potem 3 stycznia 1521 papież Leon X ekskomunikował Lutra na zawsze.
Wystąpienie Marcina Lutra w roku 1517  nastąpiło w okolicznościach sprzyjających szybkiemu rozwojowi reformacji. Kościół rzymskokatolicki zaczął tracić wpływy najpierw w Niemczech, następnie w Szwajcarii i Skandynawii oraz w innych krajach. Ponieważ reformacja była ruchem odwołującym się do racjonalizmu, na tym polu i odwołując się do argumentacji racjonalistycznej podjął Kościół katolicki polemikę i walkę o odzyskanie swoich wpływów. Rozwinęła się literatura polemiczna, również pisana w językach narodowych w celu trafienia do szerszych warstw, nieznających łaciny. Obok rozwijało się również kaznodziejstwo. Ignacy Loyola zalecał jak najbardziej plastyczne i realistyczne wyobrażenie sobie medytacji. W architekturze pojawia się bogate wnętrze kościołów (w stylu barokowym).
Negatywnym skutkiem reformacji był rozwój ksenofobii i zanik tolerancji religijnej. W konsekwencji w Europie na przestrzeni XVI-XVII w. wiele konfliktów miało podłoże religijne, m.in. rywalizacja między katolikami a protestantami była przyczyną wojny trzydziestoletniej prowadzonej w latach 1618-1648. To właśnie wybór walki, a nie porozumienia z protestantami, przesądził o trwałym, bo istniejącym do dziś rozłamie w zachodnim chrześcijaństwie.
Wśród negatywnych skutków kontrreformacji często wspomina się także brutalną działalność Inkwizycji rzymskiej. Osoby pozostające w konflikcie z doktryną katolicką prześladowano, torturowano, a nawet palono na stosie, choć w kwestii tego ostatniego, my czarodzieje mamy również wiele do napisania i przemyślenia.

Anastasia Fitzgerald,
Gryffindor, VI rocznik

Do: M. Rutherford

---

"Eliksir, którego nauka sprawiła mi przyjemność"

Warzenie eliksirów jest dla mnie bardzo ciekawą czynnością, gdyż jestem osobą lubiącą połączenie wiedzy teoretycznej z pracą manualną. Wykonywanie mikstur bywa czasochłonne, a efekt nie zawsze jest pozytywny. Wymaga to ogromnego skupienia oraz ścisłego trzymania się przepisów. Mimo to ich przyrządzanie bywa całkiem przyjemnym zajęciem. Szczególnym upodobaniem darzę eliksir spokoju, którego nauka była dla mnie bardzo przyjemna, głównie ze względu na składniki, jakie zawiera, ale także na działanie.
Eliksir ten ma właściwości uspokajające. Łagodzi także wszelkie pobudzenie. Nadmierne stosowanie ma oczywiście skutki uboczne - mogą wystąpić zmiany w charakterze i spostrzeganiu świata, dlatego ważne jest korzystanie z mikstury rozsądnie i zamiast kolejnej porcji zastosować inne metody relaksacyjne.
W skład eliksiru spokoju wchodzą cztery składniki. Pierwszym z nich jest kamień księżycowy. Minerał ten przybiera kolor mlecznej bieli lub odcieni od błękitu do żółtawej z niebieskimi refleksami. Kamienie te charakteryzują się zjawiskiem adularyzacji, czyli występowaniem pasemka przesuwającego się, kiedy jest obracany. Działa pozytywnie na zdrowie, a także wzmacnia spokój wewnętrzny. Kolejnym składnikiem jest syrop z ciemiernika, którego dodaje się do eliksiru jedną łyżkę. Dzięki niemu mikstura nabiera odpowiedniej barwy oraz nadaje się do spożycia. Następnie cztery igły jeżozwierza. Jest to popularny i łatwo dostępny składnik, jednak najlepsze właściwości mają te, które nie zostały przez zwierzę jeszcze wykorzystane do obrony. Ostatnim ingredientem jest sproszkowany róg jednorożca, posiadający magiczne właściwości.
Wykonanie eliksiru rozpoczyna się nalaniem wody do kociołka oraz podgrzaniem jej. Kiedy zacznie wrzeć, należy zmniejszyć ogień oraz wsypać proszek z rogu jednorożca. Całość należy mieszać, czekając aż mikstura nabierze mętności. Następnie trzeba zostawić eliksir na czterdzieści minut na małym ogniu. W tym czasie można porozdzielać kolce jeżozwierza. Kiedy upłynie wyznaczony czas, należy wsypać je do mikstury oraz wrzucić kamień księżycowy. Całość wymieszać kilka minut, po czym zostawić eliksir na godzinę. Na końcu dodać syrop ciemiernika. Należy przy tym powoli mieszać, aż do zdjęcia kociołka z ognia. Gotowy eliksir zostawić do wystudzenia.
Przygotowanie mikstury nie jest trudne, jednak należy zachować szczególną uwagę, gdyż każdy niewłaściwy ruch nawet przy tak pozornie niegroźnym eliksirze może się źle zakończyć. Wykonany w ten sposób eliksir spokoju starczy na kilka razy. Można go użyć w chwilach stresowych, bądź kiedy zwykłe zrelaksowanie się zostaje w jakiś sposób utrudnione.

Nadzieja Potocka,
VI rok, Hufflepuff

---

Do Szerego Było napisane na czas, ale zepsuło się

---

Powstania Goblinów

Powstania Goblinów były reakcją goblinów na niewolnicze traktowanie ich przez czarodziejów. Pierwsze postanie wybuchło 5 czerwca 1612 roku. Gobliny uciekły i pochowały się w różnych miejscach. Wysłany został ich przedstawiciel do Rady Magów, aby wynegocjować przychylne dla nich warunki, jednak z powodu braku ogłady jednego z czarodziejów, doszło do potyczki. Z powodu śmierci przedstawicieli, reszta goblinów zaatakowało ważne czarodziejskie miejsca. Skutkiem tych przykrych zajść było oficjalne nadanie praw do wolności goblinom. Drugie powstanie miało miejsce w Egipcie, w 1623 roku. Gobliny domagały się prawa posiadania różdżki. Tym razem zostały pokonane oraz podpisały pakt mówiący o tym, że nigdy nie będą się domagać różdżek.
Gobliny, niskie humanoidalne istoty. Posiadają wydłużone palce oraz stopy. Posiadają wysoki iloraz inteligencji, przekraczający ludzką średnią. Pomimo tego, dały się zniewolić gatunkowi Homo sapiens, który traktował ich jako tanią, a właściwie darmową, siłę roboczą. Pracowały w kopalniach oraz produkowały broń, z czego słyną do dzisiaj. Wtedy jednak ich wyroby należały do ludzi. Niektóre źródła podają, że nie są znane dokładne przyczyny powstania goblinów. Chciały być wolne, chciały mieć prawo do własności, prawo do używania magii - czyli do posiadania różdżek. Tak więc pierwsze powstanie: w nocy, z 4 na 5 czerwca 1612 roku gobliny uciekły od swoich właścicieli i ukryły się w wioskach. Od rana, cały świat czarodziejów wiedział o tym, że coś się szykuje. Od rana gobliny wzbudziły negatywne emocje... Przedstawiciele goblinów rozpoczęli negocjacje z Radą Magów. Podczas przedstawiania podpunktu o różdżkach dla goblinów, jeden z tam obecnych użył zaklęcia NIEWYBACZALNEGO na jednym z goblinów, po czym dwa inne odcięły mu głowę. 2 lipca całe Hogsmeade miało wywróconą hierarchię do góry nogami, to jest ludzie pracowali dla goblinów, tak samo było z Doliną Godryka w sierpniu. Londyn nie został naruszony. Drugie powstanie dotyczyło tego, że w Egipcie gobliny wciąż nie mogły posiadać różdżek. Prowadziły słynny Bank Gringotta. Jeden z klientów zauważył, że kradły one złoto czarodziejów. Egipcjanie postanowili się pozbyć goblinów, wypędzili ich z banku, którego prowadzeniem sami się zajęli. Gobliny natomiast przygotowały powstanie, zajęły miasto z siedzibą banku, nieco ponad dwa tygodnie później przybyli czarodzieje z różnych krajów przyczyniając się do stłumienia powstania.


Ururu Marquez, V Slytherin

DO: PROFESORA MARCUSA RUTHERFORDA

„Eliksir, którego nauka sprawiła mi przyjemność”
Warzenie eliksirów jako przedmiot nauczany już od pierwszego roku w Hogwarcie, niewątpliwie należy do grona jednych z najtrudniejszych sztuk, często zresztą przez uczniów zaniedbywanych. Osobiście, jest to dla mnie najprzyjemniejsza część cotygodniowych zajęć szkolnych i było tak odkąd tylko pamiętam, choć z kociołkiem do czynienia miałem dopiero w klasie pierwszej. Eliksiry wprowadziły mnie do tajemniczego świata nieograniczonych możliwości i eksperymentów, to również tutaj, ci z nieco bardziej przystępną pamięcią oraz wiedzą matematyczną mogą popisać się swymi mentalnymi umiejętnościami - wbrew pozorom, oba niezwykle pomagają w wykonywaniu zadań.
Czytanie o eliksirach oraz ich warzenie jest moją pasją, jednakże ze względu na ograniczone zasoby Hogwardzkiej spiżarni oraz fakt niedostępności dla przeciętnego ucznia sporej ilości składników, nie miałem przyjemności przygotować większości z nich. Wciąż się uczę i dążę do perfekcji lecz zdaję sobie sprawę z tego, iż nie zawsze będę w stanie przygotować wywar idealny, nie mniej, nie zraża mnie to do nieustannych prób i ćwiczeń.
Eliksir o którym chciałbym napisać w mym eseju, jest wywar ze szczuroszczeta. Być może nie jest to zbyt skomplikowana mikstura, znajduje się bowiem w podstawie programowej młodszego rocznika, aczkolwiek jest ona niezwykle przydatna dla każdego aktywnego sportowca - gracza Quidditcha. Zadrapania oraz lekkie rany są na początku dziennym podczas treningów oraz meczów, a ze względu na piastowanie funkcji zastępcy kapitana, w kolejce do skrzydła szpitalnego ustępuję moim graczom, którzy pomocy potrzebują dużo bardziej niż ja (absolutnie nie kwestionując funkcjonalności instytucji szkolnej pielęgniarki).
W skład esencji służącej stricte do leczenia zadrapań, przecięć i ran wchodzą trzy składniki, są to: dwie czułki szczuroszczeta, trzy wiśnie oraz kamień księżycowy. Czułki pozyskiwane są z grzbietu szczuroczeta i są niestety niezwykle trudno dostępne. Ich spożycie zwiększa odporność na klątwy i uroki lecz do efektów ubocznych należy fioletowy kolor włosów w uszach.
Aromat wiśni posiada dosyć niespotykane działanie i choć są rzadko dodawane do mikstur, to uwarzenie niektórych z nich bez tego owocu, jest zadaniem niemożliwym. Kamień księżycowy zaś, używany jest w sproszkowanej formie, ma za zadanie wzmacniać spokój wewnętrzny i pozytywnie wpływać na zdrowie zażywającego.
Pracę zaczynamy od wlania do małej wielkości miski pół chochli wody do której wrzucamy trzy pestki wiśni. Tymczasem, w kociołku gotujemy zimną wodę do której dodajemy czułki szczuroszczeta. Wywar należy wymieszać zgodnie z ruchem wskazówek zegara pięć razy, następnie wrzucić sproszkowany kamień księżycowy. Wcześniej przygotowane pestki wiśni dodajemy do kociołka, po czym miksturę doprowadzamy do wrzenia. Należy odczekać osiem minut, po których dodajemy trzy wiśnie bez pestek. Wywar należy pozostawić na ogniu, aż przybierze barwę żółtą.
Mimo iż przygotowanie eliksiru nie powinno stanowić większych trudności, to zawsze należy pamiętać o pilnowaniu nawet najdrobniejszych, pozornie błahych elementów, bo to właśnie one świadczą o jakości przyrządzonej mikstury.

Graysen Carrow, Ravenclaw, rocznik VI

Do pracy domowej dołączona została fiolka z Eliksirem z Czerńca*. Dopisano do niej "zadanie dodatkowe".


*tym wykonanym poprawnie

Do: Nauczyciela Astronomii
Żyrafa (łac. Camelopardalis, dop. Camelopardalis, skrót Cam) zwana też Wielbłądem – 18. co do wielkości, gwiazdozbiór okołobiegunowy nieba północnego pomiędzy Gwiazdą Polarną a Woźnicą. Liczba gwiazd dostrzegalnych nieuzbrojonym okiem: około 50. Widoczny w Polsce przez cały rok. Najlepiej obserwować go w miesiącach zimowych. Wtedy około godziny 21 00 znajduje się blisko zenitu. Przedstawia żyrafę z głową usytuowaną blisko północnego bieguna niebieskiego. Długa szyja Żyrafy rozciąga się w kierunku gwiazdozbiór Małej Niedźwiedzicy i Smoka, omijając po drodze północny biegun niebieski. Wcześniej w tym miejscu wyobrażano wielbłąda.
Należy do stosunkowo młodych konstelacji. Wyznaczony przez holenderskiego astronoma, geografa i duchownego Petrusa Planciusa w 1613 roku i umieszczony w obszarze nieba uważanym przez Greków za pozbawiony gwiazd. Sądzili tak dlatego, żejasność gwiazd, które znajdują się w konstelacji, nie są większe niż czwarta wielkość gwiazdowa. Niemiecki astronom Jakub Bartsch umieścił tę konstelację w atlasie nieba w 1624 roku. Opisał ją jako wielbłąda, na którym Rebeka wjechała na swój ślub z Izaakiem. Gwiazdozbiór zaproponowany w 1624 roku, przypisywany również Janowi Heweliuszowi, który jako pierwszy zamieścił go w wydanym pośmiertnie w 1690 roku atlasie Firmamentum Sobiescianum.
Wybrałem tę konstelację ponieważ ładnie wygląda, a żyrafa to moje ulubione zwierzę.