The member 'Mistrz Gry' has done the following action : Rzut kością

'KOŚĆ K20' : 5, 11

Przyglądał się starszej pani i powstrzymywał od westchnięcia. Nie była młoda, nie była piękna, nie miał więc nawet na czym zawiesić oka. Niemniej jednak, nie śmiałby się z niej naśmiewać, czy być dla niej nie miłym - mimo wszystko miał jakieś pokłady szacunku do ludzi starszych. Kto wie, czy jemu uda się dożyć takiego wieku i czy będzie w ogóle wtedy taki sprawny jak babeczka opowiadająca mu z przejęciem o morderstwie na środku najbardziej ruchliwej z czarodziejskich ulic, jakie widział w tym kraju. W ogóle, co za idiota morduje w biały dzień na Pokątnej? Z resztą, Jewgienija zastanawiało, jak to się stało, że nikt wcześniej nie odnalazł ciała, ani nie zauważył niczego podejrzanego.
- Proszę się uspokoić. - Powiedział spokojnie, co jakiś czas sprawdzając, czy jego stażystka wszystko notowała. Jeżeli zauważyłby najmniejszą oznakę obijania się, z pewnością doprowadziłby ją do porządku. Niemniej, jak dotąd był z niej bardzo zadowolony i nie miał na co narzekać.
- Zacznijmy od prostego pytania - jak się pani nazywa? - Spytał uśmiechając się do kobieciny szeroko i kątem oka widząc, jak Mundy wchodzi do środka. Też chciał już tam być. oglądać ciało, widzieć, co się z nim stało. Ale nie, jego przywódcze ja się odezwało i zachciało rozmów z innymi.
- Rozumiem, że przyszła pani do apteki całkiem niedawno i już zastała aptekarkę w tym stanie. Widziała pani coś niezwykłego? Coś, co zwróciło pani uwagę jakoś szczególnie? - Zadawał rutynowe pytania, ale jasnym było dla niego, ze sama staruszka nic nie wie. Przygryzł wargę i i odetchnął cicho.
- Spokojnie, zajmiemy się wszystkim. Mimo to, chciałbym mieć do pani jakiś kontakt, gdyby faktycznie trzeba było złożyć jakieś dodatkowe zeznania. Sophia się panią zajmie, a teraz proszę mi wybaczyć... - Skinął głową do kobieciny i dał znać stażystce, że ma wziąć od niej adres i przez chwilę z nią jeszcze posiedzieć. Sam ruszył w stronę apteki, otworzył drzwi i wszedł do środka rozglądając się po pomieszczeniu.
- Suspensorius. - Mruknął dotykając się różdżką z zamiarem rzucenia na siebie czaru wyostrzającego zmysły. Każda pomoc mogła się w tej chwili przydać.
Dziarskim krokiem podszedł do ciała aptekarki i przy nim uklęknął. Zmarszczył brwi odchylając jej głowę jeszcze bardziej do tyłu i przez dłuższą chwilę się w nią wpatrując. Była spokojna, urocza, śliczna. Boże, jedyne, co w tej chwili widział to piękno zasychającej już krwi na jej czole - piękno spokoju, jaki malował się na jej twarzy. Była młodziutka, a na ciele nie widział śladów po użyciu czarów.
- Zabita bez użycia magii. A przynajmniej na to wygląda. - Klęczał przy niej spoglądając na skręcony kark. Co to mogło znaczyć? Że napastnik nie miał różdżki? Przecież to było bez sensu, zwłaszcza tutaj - na Pokątnej.
- Jakieś obserwacje, Lawrence? - Zapytał kolegę i odetchnął głęboko. Szykowało się ciężkie popołudnie. Aż żałował, że kobieta nie była jego ofiarą. Z pewnością umiałby po sobie lepiej posprzątać. Z resztą, o czym w ogóle była mowa - on wybierał ofiary trochę innego pokroju.

The member 'Jewgienij Bułhakow' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 3

Efekty działania suspensorius poczuł natychmiast. Jego źrenice uległy zwężeniu, w nozdrzach zatańczył odór kociego moczu, nieśmiało przebijający się przez zapach detergentów, piołunu lawendy. Wyraźnie czuł też krew i perfumy próbujące ukryć woń stresu, którym śmierdział każdy gliniarz. Ciekawe czy od tego zaklęcia można się uzależnić, jak od kokainy czy od zaklęcia poprawiającego humor. Nie było to przyjemne uczucie dla każdego ale Mundy uwielbiał ten moment i miał ochotę wracać do tego wrażenia wyostrzenia zmysłów codziennie. Mimo nieznacznego, choć i tak nieprzyjemnego światłowstrętu jakim skutkowało zaklęcie, spojrzał w kierunku Bułhakova i natychmiast wyczuł jego niepokój.
-Coś dzisiaj z tobą nie tak, Jewgienij?- zapytał marszcząc brwi. Lawrence czuł się jak młode bóstwo już chwilę po rzuceniu zaklęcia, zaś w młodym komisarzu nie było w tym momencie niczego niezwykłego. -Suspensorius- Wyszeptał możliwie dyskretnie, celując różdżką w swojego kolegę.
-Owszem, chyba że ktoś wynalazł zaklęcie skręcające karki.- Powiedział, prezentując koledze ciało kobiety. -Accio, różdźka Roslin.- Powiedział, a kiedy nic się nie stało, rozpiął koszulę kobiety w poszukiwaniu innych obrażeń ciała.
-Sophia, moja droga, sprawdź proszę czy zaginęły jakieś przedmioty albo pieniądze. Znajdź też kota, może mamy w rejestrze jakiegoś wystarczająco zdolnego animaga który akruat zamienia się w kota i chętny byłby porozumieć się ze zwierzęciem.- Nawet nie obrócił się w jej stronę kiedy mówił, ale młodej i ambitnej kobiecie i tak nie spodobałoby jej się protekcjonalne spojrzenie zarezerwowane dla każdej stażystki jaka tylko miała odwagę z nim pracować.
-Wiesz, Giena, na początku myślałem że zrobił to obywatel-nie-magiczny, charłak albo goblin. Aby ukraść różdżkę, której jak widzisz tutaj nie ma, rozumiesz. -Ostrożnie obrócił głowę kobiety, bezwładnie rzuconej na krzesło, oglądając zgromadzoną w okolicach nosa krew.-Ale jak widzisz, miała też złamany nos. Starła krew z twarzy, uleczyła się prostym zaklęciem i... Poszła spać na krześle?- Westchnął zawiedziony. Ale po co ktoś by ją zamordował, była przecież bezbronna... -Na miłość boską, to przecież właścicielka apteki. Młoda, dbająca o siebie kobieta która miała wystarczająco składników na leki i talentu by zrobić to lepiej. W dodatku apteka była chyba wszystkim co miała, mogła przecież zamknąć lokal.
Mundy umilknął, kiedy zdał sobie sprawę że nie dał nic powiedzieć swoim współpracownikom od przynajmniej kilku minut.
-Trzeba jeszcze sprawdzić status jej czystości krwi.- burknął mimochodem, wiedząc doskonale że na 100% nazwisko ofiary nie występuje w skorowidzu. Nauczył się go na pamięć, sfrustrowany ciągle licząc że jego nazwisko magicznie pojawi się na liście. No dajcie spokój, Mundy o wiele bardziej zasługiwali na status rodu czystej krwi niż Weasleyowie czy Bułhakov. Powtarzał to sobie w myślach jak mantrę.

The member 'Lawrence Mundy' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 1

Usilnie starała się notować każde słowo, które wyszło z ust kobiety, ale także Bułhakowa. Wiedziała, że nie może się wyłożyć na tak prostym zadaniu.
Przygryzła wnętrze swych ust, kiedy została sam na sam z przerażoną, starszą Panią, która w niefortunnym czasie znalazła się w aptece. Sophia nigdy nie była zbyt dobra w pocieszaniu ludzi. Ba! Nie potrafiła pocieszyć nawet siebie, a co tu mówić o nieznanych osobach. Bała się, że palnie coś głupiego, co jeszcze bardziej zdenerwuje przestraszoną personę.
Niemniej jednak spisała od kobiety wszystkie dane kontaktowe i posiedziała z nią przez chwilę, próbując ją przynajmniej w pewnym stopniu uspokoić.
Ostatecznie, pozwoliła opuścić kobiecie miejsce przestępstwa, aby mogła wypocząć w swoim mieszkaniu. Nie było sensu, zatrzymywać jej tu na siłę, skoro znali jej adres zamieszkania.
Wzięła pełny wdech i w końcu odważyła się wejść wgłąb apteki. Jeszcze nigdy w życiu nie była na miejscu zbrodni, więc nic dziwnego, że krew w jej żyłach płynęła dość szybko, powodując szybkie bicie serca, które dudniło mocno w jej klatce piersiowej. Poczuła dziwny skurcz w brzuchu, kiedy jej wzrok zawiesił się na martwej aptekarce, która ułożona została na krześle. Ktoś musiał się mocno natrudzić, aby zatuszować swoje morderstwo.
- Do... Dobrze...
Wydukała, zbierając się w sobie, aby odsunąć wzrok od martwej twarzy Roslin. Na lekko chwiejnych nogach podeszła do lady, szukając czegoś, co było warte uwagi.
- Nie ma żadnych pieniędzy.
Poinformowała przełożonego... Lawrence? albo Jewgienija? Nieważne. Informacja została rzucona w eter, aby któryś z nich mógł z niej skorzystać. Warto zaznaczyć, że miała ogromny szacunek dla detektywów od których uczyła się ważnych rzeczy. Nawet jeśli chodziło o zaparzanie kawy. To też trzeba prawidłowo robić, prawda?
Po dokładnym przeszukaniu lady i nie znalezieniu tam niczego konkretnego, przeniosła się na tyły apteki. Przeszukała wszystkie możliwe szafki i kufry, które tam się znajdowały, aż natrafiła na kilka kopert, które związane zostały ze sobą za pomocą sznurka.
- Okno na zapleczu jest otwarte, kot pewnie przez nie uciekł.
Wróciła do głównego pomieszczenia, gdzie znajdowały się wszystkie, powszechnie spotykane zioła i eliksiry. Położyła listy na ladzie, nie będąc do końca pewną co ma z nimi zrobić. Ponoć czytanie czyjejś korespondencji było niekulturalne, ale czy tyczyło się to także osób zmarłych?
- Dostawała dużo listów. Znalazłam je w szufladzie na zapleczu.

Właśnie dlatego nie lubił rozmawiać ze świadkami na miejscu zbrodni. Większość z nich nie potrafiła odpowiedzieć krótko i rzeczowo, wszyscy kończyli wplatając w wypowiedzi historię swojego życia. Cieszył się, że zostawił babuszkę z Templer, bo jego cholera by wzięła, gdyby miał o tym słuchać. Nie był terapeutą tylko policjantem, czy oni się kiedyś tego nauczą?
Ruszył niewzruszony do środka pozostawiając spisanie wszystkich słów kobiety swojej praktykantce, w którą akurat w tym momencie bardzo mocno wierzył. Spojrzał to na Lawrence'a to na ciało martwej kobiety i poczuł, jak kręgosłup zaczyna go napieprzać. Może faktycznie było z nim dzisiaj coś nie tak?
- Nic szczególnego, pracujmy dalej. - Powiedział tonem, jak zawsze, pewnym siebie, choć w głębi duszy zastanawiał się, cóż to dzisiaj z nim było. Nie brał przecież żadnego eliksiru zmniejszającego skuteczność magii, ani niczego nie ćpał. Kucając przy ciele kobiety postanowił ostatni raz rzucić na siebie zaklęcie wierząc, że tym razem n a p r a w d ę się uda. Na litość Merlina, to tylko drobny czar!
- Suspensorius. - Szepnął celując w siebie różdżką. - Cholera, nie wygląda to dobrze. Myślisz, że to kolejne morderstwo na tle czystości krwi? Ostatnio jest ich coraz więcej. - Mruknął pod nosem coś bardziej do siebie i gdy zbadał już ciało kobiety podniósł się i otrzepał spodnie.
- Nie ma różdżki, nie ma żadnych śladów, nie ma znaków na zabójstwo przy użyciu magii. Znowu. - Nie był zadowolony z takiego rozwoju spraw. Zwłaszcza, że pisanie raportów do Ministra Magii ostatnio było po prostu żałosne - o czym on miał mu napisać? Że mają kolejne zabójstwo bez sprawcy? Do cholery jasnej!
- Suspensorius. - Powiedział kierując różdżkę na praktykantkę, gdy tylko weszła do środka. Zaczął przeszukiwać półki znajdujące się po przeciwnej stronie od tych sprawdzanych przez Sophię. Skupił się na pracy tak mocno, że dopiero otwierane drzwi wyrwały go z zamyślenia i aż zabluźnił po rosyjsku.
- Zajmij się tym. - Wskazał pannie Templer palcem intruza i dał znak, że to jej odpowiedzialność. - I do cholery jasnej, oznakuj te pieprzone drzwi. - Sam zajął się przejrzeniem poczty, którą dostała aptekarka. Wątpił, by miało to jakiś związek z morderstwem, ale przecież musiał i to sprawdzić.
Pachnąca, różowa koperta od razu przykuła jego uwagę, przede wszystkim przez tęczowe pismo. Gdzie on je widział ostatnio? Cóż, nawet nie chciał wspominać tych irytujących listów od Vakela. Odpieczętował kopertę i wyciągnął list, wczytując się w niego, jakby znalazł naprawdę interesującą lekturę. Po chwili po pomieszczeniu rozniosło się głośne parsknięcie i kiepsko powstrzymywany śmiech.
Vaksiliju Baronie Bułhakow, będziesz się musiał nieźle tłumaczyć!
Przejrzał na wszelki wypadek resztę korespondencji i zgarnął z niej wszystkie listy, które podpisane były jego nazwiskiem. Nie chciał wplątania w całą sprawę Vakela, to było całkowicie niepotrzebne. Gdy pozostała dwójka zajęta była swoimi sprawami, wcisnął listy do kieszeni i jak gdyby nigdy nic przeszukiwał resztę pomieszczenia.

The member 'Jewgienij Bułhakow' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 9, 13

Mundy oszołomiony usiadł na krześle. Poczuł nieprzyjemny ból w okolicach skroni, przed oczami mu zamigotało i nagle jakoś tak zapomniał koncepcji kolorów. Czuł się jakby był w mugolskim kinie na jakiejś słabej komedii kryminalnej. Czyżby ten paranoik i dewiant, Bułhakov znowu założył odbijające zaklęcia majtki?
Szturchnął lekko ciało denatki, które zsunęło się na podłogę z głośnym plaśnięciem i usiadł. Wyciągnął z kieszeni chusteczkę, otarł sobie nią czoło i westchnął głęboko. Spojrzał w stronę drzwi, z których właśnie wyłonił się jakiś pochłonięty codziennymi zakupami frajer.
-Niech ktoś go przesłucha i losowo wybierze do kontroli osobistej.- warknął, masując sobie skroń różdżką. Przysłonił drugą dłonią swoje, przeczulone na światło wpadające przez otwarte drzwi, oczy. -Rejiciunt appelationis.- westchnął z różdżką przyciśniętą mocno do swojej skroni, w nadziei że zaklęcie odwróci skutek odbitego zaklęcia. Następnie mrużąc oczy wycelował różdżką w drzwi do apteki i krzyknął -COLLOPORTUS.
-Myślę że to bardzo prawdopodobny motyw- mówił znużony, nieskrępowany obecnością niezapowiedzianego gościa, nienaturalnie powoli i wyraźnie -no chyba że to zwykły rabunek, czego nie możemy dzięki bogu wykluczyć.
Spojrzał na Bułhakova a kurwiki w jego spojrzeniu zaczęły dziwnie migotać. -To jest na swój sposób dowód na to że czystość krwi coraz rzadziej idzie w parze z talentem do magii.
Ktokolwiek morduje ostatnimi czasy mugolaków, musi być kompletnym idiotą, albo wynajmuje najtańszych możliwych zabójców. To nigdy nie jest potężna klątwa, zawsze widzi w takich przypadkach uszkodzenia ciała albo maczetę w plecach ofiary. Przynajmniej nie będą musieli mobilizować aurorów, Mundy nienawidził aurorów. Wywyższali się, w przekonaniu że łapanie czarnoksiężników to bardziej prestiżowe zajęcie niż wlepanie mandatów za źle zaparkowany dywan.
-Będzie trzeba opublikować broszurę na temat samoobrony w proroku. Może poprowadzić jakieś zajęcia dla chętnych.- uśmiechnął się, czując jak ból powoli przechodzi. -Przestępca z pewnością sam wpadnie, jeśli następna niedoszła ofiara będzie bardziej kompetentnym czarodziejem niż ta aptekarka. A to nie znaczy dużo.

The member 'Lawrence Mundy' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'KOŚĆ K20' : 4

--------------------------------

#2 'KOŚĆ K20' : 18

Zamrugała kilkakrotnie powiekami, gdy jej wzrok znacząco się wyostrzył i kichnęła w rękaw, kiedy do jej nosa dotarł zapach ziół i krwi. Przerażająca mieszanka. Spojrzała na swych przełożonych, nie będąc do końca pewną co się stało w trakcie wchodzenia do apteki. Dopiero gdy zauważyła różdżkę w dłoni Bułhakowa, wszystko zaczęło układać się powoli w jej głowie. Bez zbędnych słów zaczęła przeszukiwać szafki, starając się oddychać jak najpłycej. Nie chciała wdychać zapachu posoki więcej niż jest to potrzebne, tym bardziej, że jej zmysł węchu był znacznie wyostrzony.
Podskoczyła, kiedy w pomieszczeniu rozległ się dźwięk dzwonka, a do apteki wszedł mężczyzna, który najprawdopodobniej wpadł do Roslin po zakupy. Skierowała przestraszony wzrok w kierunku Jewgienija i przytaknęła skruszona głową. Nie chciała mu w żaden sposób podpaść. Tym bardziej, że była to pierwsza sprawa na jaką ją zabrano i nie miała zamiaru wyłożyć się już za pierwszym razem. Dlaczego nawet nie pomyślała o zabezpieczeniu miejsca zbrodni? Czyżby widok zamordowanego ciała wywołał u niej chwilową amnezję?
- Oczywiście.
Wyszeptała cicho i podeszła do przestraszonego klienta. Stanęła przed nim, aby zasłonić mu widok martwej aptekarki i gestem ręki wskazała na drzwi.
- Proszę stąd wyjść. Porozmawiamy na zewnątrz.
Otwarła przed nim drzwi i puściła go przodem. Gdy znalazła się na ulicy, zamknęła za sobą drzwi i wyciągnęła notes, w którym wcześniej spisywała zeznania starszej kobiety.
- Proszę mi powiedzieć jak się Pan nazywa i jak dobrze znał Pan, Panią Roslin?