Zacisnął usta w wąską linię i przymknął oczy. Aura czarnej magii, w końcu tak dobrze mu znanej, unosiła się w powietrzu i dobrze wiedział, że ktoś, kto zamordował dziewczynę próbował się nią posłużyć. Ostatecznie jednak, kobieta nie padła od żadnej Avady, ba, nie umarła nawet w skutek rzuconego jakiegokolwiek zaklęcia. Oznaczać to mogło dwie rzeczy - albo napastnik był nieudacznikiem i nie potrafił porządnie rzucić czarnomagicznego zaklęcia, albo dziewczyna tak bardzo go zirytowała, że puściły mu nerwy i rzucił się na nią z pięściami (co przy ludziach pokroju Bułhakowa bywało na porządku dziennym, więc spodziewał się, że inni reagowali podobnie).
- Więcej chyba stąd nie wyciągniemy. - Powiedział otrzepując kolana i zapisując wszystko, czego się dowiedzieli w notesie. Templer mogła spisywać zeznania i pisać wszystko, co jej kazał. Mimo to chciał mieć też własne notatki, którymi mógłby się posłużyć w każdej chwili.
- Kasetka na pieniądze jest pusta, więc obstawiłbym jednak rabunek. Nie wiem, czy coś zniknęło z zaplecza, ale na pewno ktoś tam szperał i nie jestem pewien czy ktoś, kto dbał o aptekę jak ta kobieta, mógłby pozostawić tam taki bałagan. - Spojrzał na twarz Rebecci. Większość osób w tej chwili myślałaby sobie jaka szkoda, jakie okropieństwo. On myślał tylko, że nikt już nie nacieszy się tą twarzą i powstrzymał napływający na jego usta uśmiech. Zabójca nie popisał się elokwencją, on sam z pewnością zrobiłby to lepiej. Choć z drugiej strony dobrze wiedział, że wcale nie był lepszy. Pomacał się mimowolnie po kieszeni i odetchnął głęboko. Wiedział, że Vakel miał masę kobiet w swoim życiu, ale jak widać, miał też ogromnego pecha i jedną z jego kochanek właśnie oglądał martwą. Taki był gust jego brata? Naprawdę? Spodziewał się burzy blond loków i pięknych, błękitnych oczu. W końcu tak wyglądała Małgorzata, czyż nie? W tym momencie dotarło do niego, że kiedy będzie się śmiał z jego tęczowych listów będzie musiał mu powiedzieć o śmierci panny Roslin. Czy poczuł się źle? Nie, wręcz przeciwnie. Jakby wewnątrz niego narastała satysfakcja. One wszystkie zawsze odchodziły, a on był stałą częścią życia Vakela. Czuł się przez to lepszy i przede wszystkim - ważniejszy.
- O ile będzie miał następną ofiarę. Strzelam, że wcale nie zaplanował tej akcji. - Strzelił karkiem i zrobił krok w stronę drzwi. - Trzeba będzie wezwać lekarzy. Niech zrobią sekcję, może dowiedzą się czegoś więcej. My tymczasem powinniśmy popytać sąsiadów i pracowników sklepów znajdujących się w pobliżu. Może ktoś coś widział. Koleś nie mógł przecież wyjść w biały dzień i nie zostać zauważonym. Nie na Pokątnej. - Mówiąc to wsunął sobie papierosa do ust i odpalił go różdżką. A potem spojrzał na zatrzaśnięte drzwi. Westchnął.
- Alohomora. - Rzucił zaklęcie z myślą o tym, że skiśnie wewnętrznie, jeżeli się nie uda. Co jak co, ale otwieranie zamków powinien doszlifować, bo jak widać - nigdy nie wiesz, kiedy będzie ci to potrzebne.

The member 'Jewgienij Bułhakow' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 15

Głowa bolała go coraz bardziej z każdym słowem Gieny. Jak możliwie grzecznie powiedzieć swojemu koledze z pracy żeby się zamknął? Nie byli na tyle blisko żeby bez skrępowania zażądać od niego bezwarunkowej ciszy, poza tym Bułhakov miał dość słabe nerwy i zdawał się ograniczać do używania wyłącznie zaklęć pojedynkowych. Tak jest, Mundy nie raz widział Jewgienija bezbłędnie unieszkodliwiającego nawet pięciu przeciwników naraz, by po skończonym pojedynku natychmiast połamać sobie wszystkie kończyny rzucając zaklęcie lumos. Był swego rodzaju rosyjskim pingwinem, z gracją polującym w wodzie, lecz niezwykle niezdarnym na lądzie.
-Dobra, dobra.- mruknął wstając z krzesła, i rzucając ostatnie spojrzenie na zwłoki. -Zajmę się przetransportowaniem ciała panny Roslin do Munga, a Ty skończ naszą robotę.
Uklęknął, złożył ręce i nogi Roslin razem, by przylegały ściśle do ciała. Następnie wstał, zakasał rękawy i wyciągnął różdżkę.
-Ferula.- warknął, celując różdżką w ciało, by wyczarować nosze i gustowny fioletowy worek na zwłoki.
Spojrzał na efekt swojego zaklęcia, następnie zwrócił się w kierunku biurka i celując różdżką w kubek mruknął-Portus.- zamieniając przedmiot w świstoklik który przeniesie go do jego biura za 30 sekund. Natychmiast schował różdżkę, usiadł po turecku, trzymając jedną ręką noszę, a drugą przyciskając kubek do piersi.
-Widzimy się po pra-
Z trzaskiem zniknął, przenosząc się do biura (bądź do Albanii).
z/t

The member 'Lawrence Mundy' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 16

Kulam za portus.

The member 'Lawrence Mundy' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 11

Przeklęła w myślach, uważnie lustrując chłopaka, który znalazł się w niefortunnym miejscu w nieodpowiednim momencie. Po rzuceniu na nią zaklęcia przez Bułhakowa, nie uszło jej uwadze zdenerwowanie młodzieńca. Oby tylko jej tu nie zemdlał z tego przerażenia!
Rozejrzała się szybko po Pokątnej, zaraz wskazując chłopakowi schody prowadzące do apteki.
- Proszę usiąść. Chcę zadać Panu tylko kilka rutynowych pytań.
Mruknęła, obawiając się, że zaraz będzie musiała go reanimować i skrzywiła się nieco, kiedy ręka, w której trzymała pióro, zaczęła drżeć. Niestety zdenerwowanie gościa, wpłynęło także na stażystkę. Zmarszczyła brwi, pewniej chwytając pióro i wypuszczając spokojnie powietrze przez usta. Musiała się szybko uspokoić - dopóki Jewgienij, ani Lawrence nie wyjdą z apteki i nie zobaczą jej zdenerwowania. Może faktycznie powinna zostać w biurze, parzyć kawę i sprzątać ich biurka? Może nie nadawała się do wychodzenie w teren? Zagryzła mocno wargę, przenosząc spojrzenie na intruza. Policzyła w myślach od dziesięciu do zera, siląc się na jak najbardziej spokojny ton głosu.
- Często robił Pan zakupy w aptece Roslin? Znał ją Pan dobrze?
Dość dziwnie zwracało się jej do chłopaka przez "Pan", bo z tego co widziała, była od niego nieco starsza. Musiała jednak być profesjonalna.

Kątem oka zauważył przeniesienie się Lawrence'a i zaklął w myślach. Zapamiętam ci to, stary chuju - pomyślał rozgoryczony, że to jego samego zostawił z zamkniętymi przez siebie drzwiami. Na szczęście Alohomora okazałą się nie być zbyt trudnym zaklęciem (jakby była, zapewne do końca życia by się z niego śmiali, a on z przyjemnością popełniłby samobójstwo topiąc się w kiblu) i drzwi stanęły otworem. Skierował się w ich stronę, przypominając sobie jeszcze o czymś, gdy już stał na progu. Założył okulary widoczności i rozejrzał się po pomieszczeniu, cofając się także do zaplecza. Nie pomyślał o tym wcześniej, być może niczego nie znajdzie - mimo to, głupstwem byłoby nie sprawdzić wszystkiego. Nie chciał, żeby Forks znowu się na niego pluła, zwłaszcza, że sprawa Roslin może być połączona ze sprawą Avery'ego (choć szczerze mówiąc wątpił, za dużo rzeczy mu się nie zgadzało).
Gdy wszystko już sprawdził wyszedł, spoglądając na biedną Templer i niesfornego przesłuchiwanego. Wyciągnął zza paska notes i pióro i podszedł do nich dziarskim krokiem. Rozmowy z innymi jeszcze jej nie wychodzą, mógłby być tym sfrustrowany, ale nadal pamiętał swoje pierwsze tygodnie w terenie i po prostu nie śmiał się z niej śmiać.
- Dzień dobry, detektyw śledczy Jewgienij Bułhakow. Proszę się uspokoić. - Zaczął głosem prawie sympatycznym (widać było, że naprawdę się stara). - To nasza praktykantka, Sophia Templer, która mam nadzieję się już panu przedstawiła. - Tutaj zgromił dziewczynę wzrokiem, bo podejrzewał, że jednak tego nie zrobiła. Minę miał mówiącą jasno - patrz, jak to się robi, dziewczyno, choć sam rpzecież nie był w tym najlepszy.
- Przepraszam za całe zamieszanie. Może się pan przedstawić? - Zapytał gotowy do notowania wszystkiego. Poprawił sobie krawat nerwowym ruchem i spojrzał na wystraszonego chłopaka. Oceniając go przez cały czas.

Młodzieniec coraz bardziej działał Sophii na nerwy. Jego nerwowe ruchy i słowa, jeszcze bardziej wywoływały dreszcze na plecach praktykantki, która z każdą chwilę coraz bardziej miała ochotę nawrzeszczeć na chłopaka, żeby w końcu się uspokoił. Widząc jak zaczyna się powoli cofać, odruchowo wymacała dłonią swoją różdżkę, której jednak nie wyciągała. Nie było sensu jeszcze bardziej przerazić chłopaka. Widok ciała już zapewne dość mocno nim wstrząsnął.
Spojrzała szybko w kierunku drzwi, które zostały otwarte, jednak w nich pojawił się jedynie jeden z jej przełożonych.
- Nazyw...
Nie dane jej było zakończyć zdania, ponieważ do akcji wkroczył nie kto inny jak apodyktyczny Rosjanin. Widząc minę Bułhakowa, spuściła skruszona głowę i poczuła jakby ktoś z całej siły uderzył ją pięścią w wątrobę. Wzrok, którym ją obdarzył, mogła porównać do karcenia niesfornego psa. Czy była, aż tak beznadziejna w tym co robiła? Starała się. Naprawdę chciała być dobra w swojej pracy. Przecież nie nadawała się jedynie do parzenia kawy swoim przełożonym i sprzątania po nich bałaganu! Nie jej wina, że nie wyglądała, tak stanowczo jak Jewgienij. Za wszelką cenę próbowała wyjść na profesjonalną, ale jej serduszko kazało jej najpierw jakoś uspokoić młodzieńca, który zamiast konkretnie odpowiadać na jej pytania, wyglądał jakby miał uciec gdzie pieprz rośnie i schować się przed nią w najbliższym śmietniku.
Niepewnie cofnęła się o krok do tyłu, kiedy mężczyzna sam zabrał się za przesłuchanie nieszczęsnego dzieciaka.

Słysząc w głowie parsknięcie Forks poczuł, jak rozsadza go złość. Warknął coś pod nosem, co zdecydowanie nie było milutkim słowem i zdjął okulary. Miał dość tej kobiety i czekał tylko na dzień, w którym skończy mu się cierpliwość i stwierdzi, że pierdoli wszystko. Wtedy będzie mógł obić jej twarzyczkę o najbliższy kant stołu, a potem wyrzucić gdzieś do rzeki.
- Leroy Jenkins? - Zapytał spoglądając na niego nie zmieniając przy tym wyrazu twarzy. Jąkający się chłopak działał mu na nerwy, a wspomniana wcześniej Forks już i tak zawęziła jego cierpliwość do minimum. Najchętniej zostawiłby robotę Sophii, jednak widząc, że dziewczyna nie radzi sobie najlepiej postanowił zrobić to samemu. Nie to, żeby sam był bagietą numer jeden - czasem nie wierzył w siebie, kiedy docierały do niego błędy, które popełnił. Ale oczywiście, przed całym światem się do tego nie przyzna. Był najlepszy i tyle.
- Proszę się uspokoić. Pani Roslin nie żyje i jak się pan pewnie domyśla, prowadzimy w tej sprawie śledztwo. Dlatego chciałbym zadać kilka pytań. - Zaczął niechętnie. - Nie widział pan nikogo podejrzanego w okolicy? Czy wie pan coś o wrogach pani Roslin? Mogła mieć kogoś, kto chciałby jej krzywdy? - Miał wrażenie, że donikąd nie doprowadzą go te pytania. Musiał jednak spróbować, bo już i tak czuł ostry wpierdol od szefostwa za słabo przeprowadzone śledztwo.
A mógł teraz jeździć pierdoloną taksówką.

Sophia nie za bardzo wiedziała, co ma teraz robić. Stać i nasłuchiwać, czy zająć się czymś innym? Nie dostała żadnych instrukcji od Bułhakowa. Spojrzała szybko w kierunku apteki, jakby zaraz miałby się w nich pojawić Mundy, ale najwyraźniej zajął się zwłokami i teleportował się do Św. Munga, zostawiając ich z biednym chłopakiem. Przestąpiła niespokojnie z nogi na nogę, automatycznie zapisując wszystkie odpowiedzi nieszczęśnika. Nie wiedziała, czy ma to robić, czy całkowicie pozostawić przeprowadzenie przesłuchania Jewgienijowi, ale wolała nadrobić pracą, w razie gdyby mężczyzna miałby się na nią wydrzeć za brak umiejętności i dodatkowo za brak sporządzonych notatek. Jeden ochrzan zdecydowanie jej wystarczy.
Starała się zapamiętać jak najwięcej z postury Jewgienija, tonu jego głosu, mimiki, w trakcie przeprowadzanej rozmowy. W domu często analizowała wszystko robiąc notatki na swój własny użytek. Chciała być dobra w tym co robi, a wiadomo, że bez doświadczenia i ciężkiej pracy jej się to nie uda.