Nigdy nie interesowali go inni, ich marzenia, myśli, pragnienia. Na to wszystko pozostawał brutalnie obojętny, nie zdając sobie sprawy z uczuć, jakie wielu ludzi do niego żywiło. Z jednej strony było to zbawieniem, bo nigdy nie zwracał uwagi na pogardę i nienawiść, które rodziły się w duszach tych, których skrzywdził. W duszach ich rodzin i przyjaciół. Z drugiej jednak strony czyniło to jego życie dosyć pustym, pełnym zimna i bliskości żywotem. Całkowicie pozbawionym miłości i ciepła, którego przecież potrzebował tak naprawdę każdy człowiek. To, że jemu wydawało się, że tego nie potrzebuje nie znaczyło nic - rzeczywistość mogła się odezwać w każdej chwili i wcisnąć mu do tego pustego łba to, jak dużo stracił. Teraz jednak, nadal pewny siebie - choć odrobinę złamany - Jewgienij po prostu pożądał. Pożądał i brał, dostawał wszystko, czego tylko zapragnął. Odsuwając od siebie myśli, które ponad dwadzieścia lat temu obijały mu się o czaszkę.
Nie było więc nic dziwnego w tym, że nigdy nie zastanowił się nad życiem Vakela. Że nigdy nie zechciał poznać jego tajemnic. Choć mógł je wykorzystać przeciwko niemu, do znęcania się i gnębienia, tak naprawdę nie czuł takiej potrzeby. Środków i metod mu nie brakowało, a wiedza o jego prywatnych sprawach zdawała się być po prostu zbędna. Do tej pory ciekawiła go tylko jedna małą cząstka życia młodego Bułhakowa i był nią okres małżeństwa. Bo ile lat by nie minęło, Giena cały czas chciał wiedzieć, co tak naprawdę się stało. Czemu w ogóle Vakel dał się uwieść takiej kobiecie i dlaczego dla niej zostawił jego.
Nigdy nie łączyły ich silniejsze uczucia, przynajmniej w mniemaniu Jewgienija. Nawet przez chwilę w swoim całym, długim życiu nie pomyślał o tym, że serce młodszego brata może zabić mocniej do oprawcy, gwałciciela i tyrana, który jakby nie było, zniszczył całe jego dzieciństwo. Sam także, choć z roku na rok pewne granice i linie zaczynały się mu coraz bardziej zacierać, zdawał się nie czuć absolutnie niczego. No, może z wyjątkiem pewnego rodzaju przywiązania, którego za nic w świecie nie okazałby przy innych. Nawet samemu Vakelowi nie dałby odkryć, że mieszkanie z nim dawało Gienie spokój. Że siedzenie w Londynie teraz, gdy powinien myśleć o powrocie do Rosji, było dla niego czymś naturalnym.
Teraz, opierając przez cały czas czoło o ramię brata czuł bicie jego serca. Bicie szalone i szybkie, lecz jego uspokajało w jakiś dziwny, przyjemny sposób. Jakby tego było mu trzeba - serca, które będzie biło tylko i wyłącznie dla niego, nie oczekując jednak tego samego w zamian. Bo Jewgienij od dawna wiedział, że kochać nie potrafił nigdy i nigdy się tego nie nauczy. Czułość, z jaką usta Vakela stykały się z jego skórą zapewne rozczuliłyby go, gdyby był w stanie coś takiego poczuć. Tymczasem jednak stał nieruchomo, od czasu do czasu drżąc z wzrastającego w jego ciele podniecenia i czekał. Czekał na dalszy rozwój sytuacji, na moment, w którym przyjemność stanie się na tyle silna by wiedział, że długo już nie wytrzyma.
Każdy ruch dłoni Vakela kończył się cichym pomrukiem wylatującym z ust, ewidentnie zadowolonego z pieszczot Gieny, który w tym czasie opierał się wygodnie o kredens i co jakiś czas podgryzał brata to wszyję to w ucho, raz nawet zatrzymawszy się na wardze, by skosztować jeszcze jednego pocałunku. W jego stylu, całkowicie nachalnego i mało romantycznego, a jednak - pocałunku.
Nim się zorientował, twarz Vakela znajdowała się już przy jego kroczu, a język drażnił każdy z nerwów starszego z braci. Gdy znalazł się cały w jego ustach wydał z siebie tylko przeciągłe 'oooooch' i jedną z dłoni wplótł między jego włosy. Dużo ciężej oddychał, przymykając oczy i odsuwając nieznacznie głowę do tyłu, podczas gdy ręką starał się przyspieszyć ruchy wykonywane przez młodego Bułhakowa. Z początku robił to delikatnie, nie przesadzając z prędkością, lecz nie wytrzymał tak zbyt długo. Silne, zdecydowane ruchy ręki przysuwały głowę brata i odsuwały ją coraz szybciej i brutalniej, nie zwracając uwagi na to, czy robi mu przy tym krzywdę, czy ten ma czym oddychać - byle tylko zadowolić samego siebie. A co trzeba przyznać, lubił, gdy zabawiano się z nim w ten sposób.