Bułhakow spojrzał na to, cóż Carter nabazgrolił.
- Nie zaliczam. - powiedział od razu. - Marquez, trzecia szafka od stolika ze szklaną kulą. Zeszyt z czerwoną okładką. - pstryknął palcami jak do służącego. - Musisz skupiać się na tym co piszesz. starać się, by każda litera miała regularny kształt i pisać prosto. Jeżeli masz z tym problem spróbuj pisać pismem pochyłym, będzie ci łatwiej. Wysokość minuskuły powinna równać się pięciokrotności szerokości twojego pióra. I słowo zasady napisz wersalikami.
Posłał mu spojrzenie mówiące "czy masz jakieś pytania, chłopcze znający zaledwie jeden alfabet?" i westchnął.
- Marquez witaj na swoich dodatkowych lekcjach wróżbiarstwa. Wiem jak uwielbiasz ten przedmiot, dlatego będziesz notował w tym dzienniku wszystkie swoje sny. - wyjśnił, pucując chusteczką swoje okulary. Wreszcie, założywszy je na nos spojrzał w karty i odsłonił pierwszą z nich. I drugą. I następną. Na ustach profesora pojawił się zagadkowy uśmiech zwiastujący zapewne zagładę rasy ludzkiej.

Ururu całkiem ucieszył się z dobrego humoru swojego towarzysza. Może uda im się do siebie zbliżyć podczas tego miłego spędzania wspólnie czasu z profesorem Bułhakowem? Trochę go jednak niepokoiło tempo pracy Cartera. Zmęczył się już? Nie chciało się mu? W to drugie wolał nie wierzyć, liczył, że nowy kolega ma jakąś godność w sobie i jest przykładnym uczniem, nawet jeśli na własne oczy widział, jak Puchon rzucał brzydkimi rzeczami w nauczyciela.
Marquez zajrzał we wskazane miejsce, rzucając dłuższe spojrzenie na kulę. Naprawdę fascynował go jej kształt. Chętnie zakupiłby coś takiego jako ozdobę do swojego pokoju. Złapał za zeszyt i poszedł zająć swoje poprzednie miejsce.
- Dodatkowe lekcje? - mruknął z początku niechętnie, lecz potem pojawił się u niego pewien entuzjazm, a w głowie pojawiły pytania, jakie mógłby zadać nauczycielowi. - Nie pamiętam wszystkich swoich snów - dorzucił jeszcze, po czym włączył tryb dociekliwego ucznia. - Panie profesorze, czy udowodni mi pan, że wróżbiarstwo ma sens i nie jest tylko bzdurnym zgadywaniem opartym na przewidywaniu przyszłości w oparciu o prawdopodobieństwo zdarzeń? Wierzę, że pan potrafiłby mi przedstawić jakieś empiryczne dowody. Jak dokładne mogą być wróżby? Można w nich określić dokładnie kiedy i kogo się spotka? I jak ten ktoś będzie ubrany? I czy przepowiedziana przyszłość jest pewna? To znaczy - jeśli ją poznam i postaram się zmienić, to mi się uda? Czy wszystko wydarzy się tak, jak zostało to przepowiedziane? Podobno to tylko takie przewidywania i można wszystko zmienić, ale w kilku miejscach przeczytałem, że w niektórych przypadkach nie da się zmienić przyszłości, co zależy to od siły wróżby... Na przykład w mitologii greckiej tak było... Ale dla mnie mitologia to tylko opowiadania, dlatego zwątpiłem wtedy w tą książkę. Co to za publikacja naukowa, skoro jako przykłady daje baśnie i legendy? A skoro mam okazję porozmawiać z panem na tematy wróżbiarstwa to byłbym wdzięczny, gdyby pan rozwiał moje wszelkie wątpliwości. Kto wie, może uwierzę w te zabawy z przepowiadaniem przyszłości - zaśmiał się lekko, posyłając Bule niesamowicie szeroki uśmiech.

Cyril słysząc że pierwszy egzemplarz nie został zaliczony, zrobił protestującą minę. No ale co on mógł? Z nauczycielem nie wygra, nie teraz. Na wykład nauczyciela tylko przewrócił oczami. Puchon nie był uzdolniony artystycznie. Jego pismo było z natury brzydkie i chaotycznie. Nigdy nie musiał pisać dla kogoś, więc wystarczyło mu że sam doczyta się swojego pisma.
-Profesorze, ale po co mam się tak starać? I tak zapewne nikt tego nie przeczyta.- Jęknął. Kara karą, ale mimo wszystko Cyril próbował doszukać się sensu swojej pracy. W końcu nie chce by jego starania poszły na marne.
Na szczęście był tu też Ururu który również odbywał karę? Jeśli dodatkowe lekcje wróżbiarstwa można nazwać karą. No nic, puchon zajął się swoją pracą starając się trochę bardziej niż poprzednio. Jednak co jakiś czas przerywał, aby wsłuchać się w słowa chłopaka.

- Ja to przeczytam. I przynajmniej połowa Krukonów. Jeżeli doszukujesz się w tym sensu to szukasz go w złym miejscu. To TY masz ćwiczyć pisanie i zapamiętać pewne sprawy. - powiedział, wykładając na stolik karty. - Teraz, Marquez, zamknij paszczę, otwórz zeszyt i zacznij czytać. Dziewięć pytań - minus 90 punktów. KAŻDE zadane przez ciebie pytanie to kolejne ujemne DZIESIĘĆ.
Założył na swój kartoflany nosek okulary i przyjrzał się temu, co przed chwilą ułożył. - Nie wiem czy masz dziewczynę, ale obrazi się na ciebie. Chyba nie trzeba być wróżbitą, żeby wiedzieć, że żadna dziewczyna nie wytrzyma z tobą dłużej niż kilka godzin... - parsknął. - I będziesz bliski śmierci na wskutek jednego działania... trzykrotnie? - zmrużył oczy, upijając łyk ze swojej filiżanki.
- Nie wiem co planujesz zrobić, ale nie rób tego. Na zakończeniu roku będą nadziewane rogaliki, a jeden usunięty uczeń nie zrobi mi różnicy. Z drugiej strony wiszący nad tobą omen śmierci to duża szansa na to, że sam się z niej usuniesz.

Rurek już prawie wyrzucił z siebie magiczne słowo "dlaczego" ozdobione znakiem zapytania, ale w porę powstrzymał się. DZIEWIĘĆDZIESIĄT PUNKTÓW. Miodowe oczka z niedowierzaniem wpatrywały się w Bułhakowa. Nie sądził nigdy, że możliwym jest utrata takiej liczby punktów. W pamięci widniał mu wypis wszystkich zyskanych i straconych... już się cieszył, gdyż udało mu się wyzerować, a tu taka niespodzianka. No ale trudno się mówi. Wzruszył tylko ramionami wracając do poprzedniego wyrazu twarzy. Będzie teraz niebezpiecznie włóczyć się samemu, z uwagi na możliwość bycia zaatakowanym przez kolegów Ślizgonów... Teraz jednak nie mógł się tym zamartwiać, czas było na wysłuchanie wróżbity Bułhakowa.
Przysunął sobie bliżej zeszycik, a wzrok wbił w karty. Pokręcił krótko głową przecząc temu, jakoby miał mieć dziewczynę, po czym zagryzł dolną wargę, żeby stłumić cokolwiek, co przypominałoby śmiech. Profesor może chciał go obrazić tekstem o niewiastach niewytrzymujących towarzystwa Marqueza, ale efekt był niestety przeciwny. Informacja o śmierci nieco bardziej zaabsorbowała chłopca. Co mogłoby do tego doprowadzić? Tyle pytań, żadnych odpowiedzi. Niestety profesor nie był chyba odpowiednią osobą do pogawędek. Będzie musiał powtórzyć wszystkie swoje pytania pani Lestrange.
- Niech pan profesor się nie martwi, niczego nie planuję - odpowiedział ze standardowym uśmiechem myśląc o nadziewanych rogalikach. Chyba miałby ochotę je zjeść. Ale któż to wie, do zakończenia jeszcze trochę.
Po chwili refleksji, złapał za pióro i rozpoczął opisywanie snu, a raczej tego, co zostało mu jeszcze w głowie po dzisiejszej nocy. Starał się to ubrać w jakieś ładne zdania, lecz pamiętał tylko ogólne symbole, słowa-klucze. Jakiś pająk, chyba ceglana ściana... czyżby akcja miała miejsce w Hogwarcie? Byli też jacyś ludzie, nie mógł jednak określić ich wieku. Zastanowił się też nad innymi snami, ale pamiętał chyba tylko jeden z nich, ten sam, który opowiadał pani Lestrange. Wolał go jednak odłożyć na później. A co gdyby... gdyby spisywał nieprawdziwe sny? Zatrzymał się z tym co dotychczas napisał, żeby zobaczyć reakcję profesora. Gdyby mocno naciskał, będzie trzeba uruchomić wyobraźnię. Wbił więc wzrok w zeszyt i czekał.

Cyril nie był typowym puchonem. Starał się uciekać przed ciężką pracą. Szukał dróg na skróty, wymówek. Nie było to zachowanie godne domu borsuka. Gdyby nie osoby takie jak Nadziejka, czułby się kompletnie zagubiony. Nikt nie uczył go szacunku do starszych. Dopiero w Hogwarcie nabrał rezerwy, której nie potrafił utrzymać przez dłuższy czas. Jednakże, chłopiec jest na tyle mądry, by pojąć kiedy przesadza. Tak jak w tym momencie, stwierdził że pora przerwać swoją bezczelną wypowiedź i zabrać się za pracę.
-Dobrze profesorze- westchnął tylko i zabrał się do pracy. Przykładał się już bardziej niż wcześniej, tyle że jednym uchem podsłuchiwał nauczyciela i Ururu. To było ciekawe.
Cyril dorastając wśród mugoli nabrał dystansu do tego typu sztuczek. Skąd mógł mieć pewność że profesor czyta mu wróżbę, a nie jego własne wyobrażenia? Poza tym to puchonowi wydawało się mało prawdopodobne aby Ururu był bliski śmierci więcej niż raz. Chociaż, ten ślizgon był nieobliczalny, a młodzik nie znał go aż tak dobrze.
Przez to całe zamyślenie, pismo Cartera znowu stało się krzywe. Chłopak trochę oprzytomniał i starał się poprawić swoją pracę.

Bułhakow uniósł jedną z brwi spoglądając na Ururu z miną, jakby ten właśnie zaprzeczył wyjedzeniu wszystkich ciasteczek, chociaż ma całą buzię umazaną czekoladą. W każdym razie, szlaban wreszcie dobiegł końca i posłał te dwa gałgany do mycia... to jest, do dormitoriów.