Ostatnie tygodnie nie należały do najszczęśliwszych, w życiu Prewetta. Porażka na marszu, pobyt w szpitalu i wiele innych czynników, sprawiły, że auror postanowił się odstresować, a jak najlepiej tego dokonać? To proste. Urżnąć się na uroczystej zabawie. Klub „Jedyna Szansa” nie był mu obcy. W zasadzie można pokusić się o stwierdzenie, że była to jego ulubiona miejscówka. Tani alkohol, ładne tancerki, piosenkarki i dziwki. Wszystko, czego Alistair potrzebował do szczęścia. Wystrojony w swój najlepszy garnitur, czarodziej wyruszył na zabawę.
Przekraczając próg klubu, Alistair nie liczył tej nocy na nic specjalnego. Nie miał zamiaru zawiązywać nowych znajomości lub bawić się w uwodzenie pozornie cnotliwych dam. Nie. Tego wieczoru miał ochotę po prostu się urżnąć. Nie interesowało go, co pomyślą o nim wszyscy Ci ludzie, którzy go znają, a nie wątpił, że będzie ich masa, klub był znany i sporo zainwestował w imprezę od strony marketingowej. Prewett był gotów założyć się o pół dłoni, że tej nocy cała czarodziejska elita spotka się w tym miejscu.
Gdy wkroczył już do środka, niemal od razu skierował się w stronę baru. Przedzierając się przez powoli rosnący tłum, co chwilę pozdrawiał kogoś znajomego, jednak nie zatrzymywał się. Jego cel był wyraźny.
Gdy w końcu zasiadł na stołku barowym obok jakiegoś nieznanego mężczyzny, od razu zamówił butelkę ognistej whisky. Miał zamiar zalać się w trupa i do jasnej cholery zrobi to!

- Podoba ci się moja koszula nocna? – Wybuchnęła śmiechem, nawiązując do ich listownej rozmowy, w której wyżaliła mu się, że nie wie co ubrać. Odwróciła się wokół własnej osi, aby zaprezentować mu kreację z każdej możliwej strony.
- Też wyglądasz całkiem znośnie… – Intensywne spojrzenie błękitnych tęczówek uważnie prześledziło każdy centymetr ciała barmana. Nie była w stanie zatrzymać się na dłużej w jednym miejscu, bo zaraz inny kawałek Ventusa, okazywał się ciekawszy. I tak na okrągło.
Ostatecznie jednak udało jej się powstrzymać i złapać Gaunta za ramię, aby opuścić jej mieszkanie i skierować się w kierunku  „Jednej Szansy”.
Sophia też przez jakiś czas myślała nad przeprowadzką do Hogsmeade. Oczywiście miało to wyglądać na całkowity przypadek. Nagle miała dostać ofertę tańszego mieszkania. A to, że kamienica znajdowała się blisko Ventusa?
Miły dodatek.
Mogłaby spotykać się z nim jeszcze częściej i nawet wpadnięcia na siebie w sklepie, byłyby uznawane za czysty przypadek. Nawet mogłaby znieść fakt, że do biura Brygady Uderzeniowej musiałaby korzystać z sieci Fiuu.
Ostatecznie zrezygnowała z tego pomysłu. Dlaczego? Było dobrze tak jak jest. Po co to zmieniać?
Gdy w końcu znaleźli się w klubie, skierowała się z nim do baru. Wiedziała jednak, że kremowe piwo nie będzie tak dobre jak te serwowane przez Ventusa.
- Gaunt. Mam nadzieję, że ubrałeś wygodne buty. – Parsknęła śmiechem, poprawiając delikatnie krawat Ventusa, rozluźniając go lekko. Przez całą drogę się zastanawiała, jak barman może oddychać z tak mocno ściśniętym krawatem. Gdy wszystko znalazło się „na miejscu”, posłała mu szeroki uśmiech i klepnęła go w ramię. - Mam nadzieję, że nie odpadnę pierwsza. – Zaśmiała się, zapatrzona w łobuzerski, ventusowy uśmiech.
Rozejrzała się uważnie po klubie, a jej wzrok padł na kilka osób, które znała. Niemniej jednak nie zaprzątała sobie nimi teraz głowy. Była z Ventusem i to jemu poświęciła całą swoją uwagę.

Dla cyganki zawsze zabawne było to, że ludzie lubili określać coś mianem codzienności, i niecodzienności. W końcu faktycznie... jej wygląd może i odbiegał lekko od normy, która była przyjęta w świecie, ale w końcu siedzenie samotnie z tajemniczą miną, w chwili kiedy każdy miał jakąś partnerkę, albo już dawno zagadał do kogoś znajomego... to codziennych zachowań też raczej nie wyglądał.
Esmeralda uśmiechnęła się tylko lekko i z ochotą usiadła obok chłopaka. Przez pewien czas nic nie mówił, tylko obserwowała go swoimi szmaragdowymi oczami. Nie kryła się z tym wcale, że wpatrywała się w jego postać. Każdy normalny człowiek najpewniej już dawno by odwrócił głowę w drugą stronę, albo spróbował by robić to w znacznie bardziej dyskretny sposób... ale nie ona. Zapytacie się pewnie dlaczego to robiła. Cóż chciała go ocenić... dowiedzieć się z kim ma do czynienia. Jego mina mówiła jedno... obserwował, ale nie była to obserwacja jak by kogoś oczekiwał. Czekał na coś... ale cyganka nie miała zielonego pojęcia na co. Jego ubiór mówił, że nie przywiązywał wielkiej wagi do swojego wyglądu, co oznaczało, że w jego życiu musiało być coś znacznie ciekawszego, coś czemu oddaje się w stu procentach. Tak... typ buntownika... ile razy ona już przez to przechodziła. Westchnęła tylko cicho.
-Mam na imię Esmeralda...- Nachyliła się nad jej towarzyszem i mruknęła do niego w taki sposób aby na pewno to usłyszał. Nie przeszkadzało jej to, że chłopak nie był zbyt rozmowny, ona sama potrafiła gadać za trzech. Dlatego też nie musiał nawet odpowiadać na jej zaczepki, jej kompletnie to nie przeszkadzało. Doceniała to, że mogła w ogóle z kimś pobyć... chociaż przez chwilę. Niestety Cyganka była za bardzo towarzyską osobą. Lubiła przebywać wśród ludzi. Obserwować ich poczynania, problemy, radości... oczywiście robiła to w bezpiecznym dla siebie miejscu, czyli w swojej bańce którą stworzyła wokół siebie. Nigdy nie mieszała się w niczyje problemy, nigdy nie pozwoliła aby ktoś zbliżył się do niej bardziej niż ona na to pozwoli. Wolała być mgłą... która wymykała się pomiędzy palcami. Sprawiało to, że była bezpieczna.

Lestrange nie jawili się jako istoty szczególnie wylewne w gronie rodzinnym, sama propozycja rozmowy z bratem wydała się Ophelii ideą odrobinę podejrzaną w swej prostocie. Wszak — kim Lucius dla niej był? Więzy krwi pętające ich w nieznośnym uścisku machinalnie splatały ze sobą ich losy, jednak różnica w wieku uparcie ich od siebie odsuwała. Najmłodszy z rodzeństwa nie posiadał prostej okazji do zawiązania bliższej relacji z kobietą, przemieszczali się po odmiennych orbitach, które nigdy na siebie nie nachodziły. Nie żywiła do niego paradoksalnej niechęci, którą darzyła starszego z braci, ani wątłej nici zrozumienia żywionej wobec starszej siostry. Kim w istocie byłeś, Luciusie?
Londyńską aurę powitała z uczuciem miłego mrowienia, którego doznają wędrowcy wracający do miejsca, które mogą określić domem. Jeszcze niedawno przebywała za murami Hogwartu, będąc w tym samym wymiarze, jednak tkwiąc w poczuciu niemego odosobnienia od wszystkiego, co było jej znajome. Zawód, który pełniła nie pozwalał jej rozwinąć skrzydeł w żadnej płaszczyźnie, a obecność brata wciąż pobudzała podejrzliwość naturalnie zakorzenioną w umyśle. Mury szkolne opuściła z niekrytą ulgą, czując lekki oddech wolności, którego nie potrafiła sięgnąć przebywając w hogwardzkim zamczysku, a który ceniła ponad tlen. Chociaż nie zwykła udawać się w miejsca tego sortu, na klub jazzowy miała okazję natknąć się wcześniej, gdy jeszcze oddychała londyńskim powietrzem.
Przekroczywszy próg, swoją całą atencję natychmiastowo przelała na słowa Luciusa — wszak w tym celu tutaj się pojawiła. Tchnął ją niewiadomy duch raczący ochłapami rodzinności, której wcześniej nie doznawała. Hogwart sprawił, że do znanego powróciła z nadnaturalną ochotą, doceniając prozaikę rzeczy tak oczywistych, jak obecność młodszego z braci. Dopiero teraz mogła zdusić dynamikę całego absurdu, przez który przeszła, na moment wyrzucić obraz Bułhakowa z głowy i martwego ciała opadającego na brzeg jeziora.
— Pracuję w Hogwarcie. Doskonale wiem, że wątpisz w moje zdolności na płaszczyźnie nauczania, może moja pedagogika nie jest zachwycająca, ale zgrabnie udam, że wcale nie widzę twojego zdziwionego spojrzenia. Powiedz mi lepiej, co u ciebie. Na pewno wiedziesz ciekawsze życie niż ja — odparła, obdarzając go lichym uśmiechem. Zmarszczyła brwi, słysząc pytanie na temat rodziców. — Nie miałam kontaktu z ojcem od czasu mojego wyjazdu do Hogwartu — rzekła nieco oschłym tonem. — Prędzej Layton cokolwiek wie. — Prawie udało jej się nie wypluć tego imienia z kąpaną w obojętności odrazą.
Rozejrzała się po klubie, jednak nie szukała wzrokiem znajomych twarzy, nie skoncentrowała się na niczym szczególnym. Przed jej oczami mignęła jedynie blond czupryna, którą skojarzyła z Ollivanderówną, lecz nie pochyliła się nad tą myślą na dłużej, wzrok ponownie ogniskując na Luciusie.

Słysząc pytanie o koszulę nocną jedynie się zaśmiał wesoło. Nie ważne w czym by przyszła i tak byłaby piękna. Ma przecież takie piękne oczy, w które mógłby patrzeć całe życie - gdyby miał odwagę. W końcu, gdyby ona patrzyła mu w oczy odkryłaby to co on kryje w sercu do niej, do swojej przyjaciółki. Widok tej dziewczyny wbijał mu ostrza w serce, dźgał go i kroił na milion kawałków, a on boleśnie musiał się zrastać i ponownie na nią patrzeć. Jej widok był jedyną dobrą rzeczą w jego życiu, ale ta dobra rzecz raniła go gorzej niż zaklęcie cruciatusa. Uśmiechnął się widząc jak jej oczy obserwują jego wygląd. Wiedział, że Soph miała słabość do przystojnych mężczyzn. Znał ją już jakiś czas, a przecież Ventus do brzydkich nie należał i wiedział o tym. Co się oszukiwać - Ven znał swoją wartość, nawet jeśli inni go nienawidzili.
Odebrał ich darmowe piwa i rozejrzał się w poszukiwaniu wolnego stolika. Ah, nie sądził, że kiedyś uda mu się trafić do takiego miejsca w celu zabawy. Jego wzrok na krótko zatrzymał się na Martinie, ale zignorował go. Nie miał zamiaru psuć swojego wieczoru rozmawianiem z nim o kimś, kogo chciał zapomnieć. Uwagę na dłużej przykuł widok Romki, w jego towarzystwie. Przypomniał sobie dźwięk jej monetek przy stroju i zapach jaśminu, który roznosiła wokół siebie. Ale co robiła w takim miejscu? Pokręcił głową i uśmiechnął się do Soph. Trzymając dwa piwa udał się do wolnego stolika. Było ich coraz mniej, więc mieli szczęście, że udało im się znaleźć nawet w dobrym miejscu tak, aby mieć dobry widok na scenę. Odsunął jej krzesło uprzednio stawiając kufle na stoliku i usiadł blisko niej, ale tak by mieć na nią dobry widok. Miał zamiar nacieszyć się jej widokiem, kiedy była jego, mimo tylu mężczyzn wokół nich.
Mruknął, gdy poprawiła mu krawat i nawet trochę odetchnął z ulgą. Nie lubił, gdy te wszystkie sznurki ściskały mu krtań, ale dzisiaj był tak zestresowany, że nawet nie zauważył iż związał go zbyt mocno. Zwykle chodził do sąsiadki, która mu go wiązała, bo sam nie potrafił, ale dzisiaj zrobił to za pomocą zaklęcia.
- Mam wygodne buty, specjalnie na ten wieczór - uśmiechnął się i napił się piwa. - Nie pozwolę ci odpaść. Po pierwsze nie upijamy się, chcę, abyś dotrzymała mi towarzystwa do końca, a nie że jedno z nas będzie pijane na umór - zaśmiała się cicho.

Prudence zapomniała się przygotować na możliwość napotkania kogoś znajomego. Duży błąd, jeśli weźmie się pod uwagę, że to już nie nowy, obcy kraj, gdzie mogła spokojnie być sobie anonimowa. Tutaj musiała wrócić do swojego imienia i nazwiska, które kryły się w dokumentach i tego, co ze sobą to niosło. Czas stawić czoło wszystkim poznanym ludziom od których uciekła. Nie była przekonana co do tego, czy będzie to pozytywne doświadczenie. Chyba nawet gorzej - była przekonana, że to będzie skomplikowane, trudne i męczące. Miała swoje miejsce tutaj zanim odeszła. Teraz nie mogła sobie zacząć od nowa, ponieważ napisała już jakąś część tejże historii. Zaczęła nowy rozdział, a teraz cofała się do poprzedniego. W narracji opanowanie takiego zamieszania graniczy z cudem. W końcu to nie jest retrospekcja. Nie była to też zwyczajna pauza, nie zacznie z tego samego miejsca. A mimo tego spróbuje. Tyle, że dziś nie chodziło o próby ogarnięcia czegokolwiek, co się właśnie dzieje w okolicy ani odnowienia jakiejkolwiek starej znajomości. Musi być chwila przerwy, by po prostu nasiąknąć tym klimatem. Aurą pełną wspomnień. Nie miała przez to na myśli napotykania własnych uczniów. W sumie byli to ostatni ludzie, jakich małe ochotę napotykać. Dobra, przedostatni, ale wciąż znajdowali się na skraju listy. Głównie dlatego, że jedyną rzeczą o której potencjalnie mogłaby toczyć się rozmowa to właśnie ich wyniki z egzaminów. Może ktoś z jej dawnych podopiecznych oddał się magicznej sztuce, którą ona próbowała im przekazać? To nawet ciekawa perspektywa. Myśl, że jej praca to niezmarnowany czas. Prawdopodobnie złudna wizja. Zresztą ona sobie z nikim nie porozmawia. Przyszła tutaj, by tego uniknąć. Wśród muzyki można zniknąć i nie użyć nawet słowa. Nawet jakby bardzo chciała to by się jej nie udało, a dziewczęta nie były aż tak istotnymi rozmówcami, by silić się na szukanie papierów i czegoś do pisania. Same problem rozwiązały, bo panna Grisham uśmiechnęła się do nich, a one sprezentowały jej ciekawe zdarzenie, bo wrzucił gdzieś, gdzie jak sądziły ona już totalnie nie pasuje. Och, jak łatwo ludzie oceniają innych po pozorach. Kobieta nie należała nigdy to specjalnie "zabawowych", ale trudno się dziwić - kto niby miał czas poznawać niemowę? W dodatku ona była w pracy, nawet jakby chciała to średnio mogła sobie na to pozwolić. Nie wspominając już o bezpieczeństwie, które starała się sobie zapewnić. Dziś jednak nie było problemu. Utknęła gdzieś w środku tego szaleństwa i bawiła się tak, jak wszyscy. Przynajmniej nie było problemu z pokazaniem komuś, że i tak nie będzie super towarzystwem do konwersacji. Wpasowała się w sytuację, bo musiała. Średnio komfortową, ale trzeba iść dalej, prawda? Przyglądała się ludziom przy okazji i zastanawiała, czy kogoś rozpoznaje. Czy jest tu jakaś twarz, którą chciałaby ujrzeć?

Zrobiło jej się… lżej na sercu, kiedy zobaczyła uśmiech Ventusa. Kiedy do jej uszu dotarł dźwięczny śmiech, Templerówna znalazła się w swoim siódmym niebie. Dźwięk ten był tak rzadko spotykany, że Sophia czuła się naprawę wyróżniona.
Już od dnia, kiedy go spotkała robiła wszystko, aby na jego wiecznie zaciśniętych ustach pojawił się uśmiech. Gaunt wyglądał wtedy o wiele przystojniej i przede wszystkim młodziej. Zawsze wygłupiała się przy nim, próbując go rozśmieszyć. Na barmana nie działały nawet łaskotki! Albo to po prostu Soph nie umiała się nad nim znęcać w taki sposób…
W końcu zasiedli przy wolnym stoliku, a dziewczyna nie miała nawet zamiaru rozglądać się po klubie. Niebieskooka za bardzo zafascynowana była Ventusem w tak eleganckim „wydaniu”.
- Kiedy się w końcu nauczysz wiązać krawat? – Zaśmiała się cicho, wygładzając klapy jego marynarki. Gdy byli w szkole, krawat Ventusa zawsze związany był byle jak, jakby się spieszył i nie zdążył doprowadzić go do porządku. Nieraz widziała go, gdy kawałek materiału zawiązany był w zwykły supeł. Dopiero, kiedy się zaprzyjaźnili krawat Gaunta leżał tak jak powinien, bo Sophia wzięła sobie na cel doprowadzenie chłopaka do porządku.
Odebrała od niego kremowe piwo i od razu zanurzyła w nim usta.
- Uhm… – Mruknęła cicho. - Twoje jest o wiele lepsze. – Zaśmiała się oblizując usta z piany.
- Kupiłeś nowe buty? No, no… Gaunt. Jestem z ciebie dumna. – Zachichotała i dopiero teraz z zaciekawieniem rozejrzała się po klubie.
Na jej nieszczęście jej wzrok padł na… Ophelię Lestrange.
CO TA KOBIETA, U LICHA TU ROBIŁA?!
Zakrztusiła się piwem, a w jej oczach pojawiły się łzy. Odłożyła pospiesznie kufel zakrywając usta, próbując odkrztusić alkohol, który wpadł nie do tej dziurki co trzeba.

Lucius rzeczywiście mocno zdziwił się faktem, że jego siostra pracuje w Hogwarcie. Już w głowie komentował, że przecież Ophelia nie jest odpowiednią osobą do nauczania młodzieży, gdy jego siostra jak gdyby przeczytała mu w myślach. Mężczyźnie nie udało się powstrzymać od krótkiego parsknięcia śmiechem.
- Ja i ciekawsze życie? - teraz się po prostu zaśmiał. Czysto i naturalnie. Ciekawe życie? Owszem, dla niego. Dla każdego innego było nudnym jak flaki z olejem siedzeniem w jakiejś zapyziałej piwnicy, nad jakimiś idiotycznymi kartkami, wypełniając kompletnie nieinteresującą nikogo dokumentację. Lucius całe dnie przesiadywał w pracy. I jakkolwiek jego samego praca pochłaniała i pasjonowała, tak każdy inny człowiek mógłby uznać robotę w Departamencie Tajemnic za nudną... Gdyby nie to, że była tajemnicza, a więc i pociągająca dla co poniektórych.
- Ach... Cóż. Nie aż tak dawno. Bądź co bądź, przecież z nimi mieszkam - przypomniał, choć może nie do końca potrzebnie. Z drugiej strony, bywał w domu tak rzadko i tak krótko, że rzeczywiście jego spotkania z rodzicami były nieczęste. Ostatnio rozmawiał z ojcem... To już będzie chyba z miesiąc. O kurczę, jak ten czas szybko leci! Wypadałoby się im pokazać.
To nie tak, że rodzice nie wiedzieli o jego życiu. Oczywiście, że wszystko wiedzieli. Po prostu przyzwyczaili się już do tego, że ich "wyrodny" syn tak rzadko bywa w domu, że przychodzi tam tylko spać - i to nie codziennie - więc przestali zwracać aż tak wielką uwagę na to. Owszem, bardzo możliwe, że matce było przykro, a ojciec był zdenerwowany, ale Lucius przecież miał pracę! Są rzeczy ważne i ważniejsze! A dla Luciusa ważniejszy był Departament Tajemnic. Zwykle.
Złapały go lekkie wyrzuty sumienia, że tak rzadko rozmawia z rodzicami. Na chwilę zapomniał, jak uciążliwe są wszelkie spotkania rodzinne Lestrange'ów. Zrobiło mu się żal matki i aż miał ochotę ją teraz przytulić, co na jego twarzy uwidoczniło się chwilowo dość kwaśną miną.
- Layton? - powtórzył za siostrą po dłuższej chwili, gdy zdawało mu się, że mignęła mu w tłumie jego twarz - a właściwie gdzie teraz jest Layton, orientujesz się może?
Doprowadził siostrę do jednego z wolnych, czteroosobowych stolików i odsunął jej krzesło, by mogła kulturalnie sobie usiąść. Gdy Ophelia zajęła miejsce, sam usiadł po drugiej stronie.
- Pytam, bo wydawało mi się, że go gdzieś widzia-...
Luciusowi nie udało się dokończyć sprostowania. Zamarł z rozdziawioną paszczą, gdy w tłumie dojrzał Ollivanderównę. Dostał małego zaćmienia umysłu i nie mógł sobie przypomnieć, co takiego zdarzyło się, gdy ostatni raz ją spotkał.
Szybko młody Lucius się ogarnął, zamknął usta i odchrząknął. Od razu rozpoczął nowy temat, by zatuszować swoje dziwne zachowanie i odciągnąć umysł od tego, co przed chwilą zobaczył.
- Wybacz, siostro. A właśnie, skoro pracujesz w Hogwarcie, powiedz mi, czy profesor Black dalej uczy eliksirów? Był już dość stary, ale plotki o jego rychłym przejściu na emeryturę chodziły po szkole przez całe siedem lat mojej edukacji.

Zabawne, ale to właśnie dzisiaj, po raz pierwszy od kilku tygodni od powrotu do Londynu, prawdziwie poczuła, że właśnie zawitała do domu. Intensywny zapach perfum, wesołe, acz naznaczone przejęciem miny odstrojonych dam oraz ich równie tandetnych elementów biżuteryjnych, stojący nieopodal barek oraz wszyscy ci ludzie, którzy nawet nie próbowali udawać, iż nie znaleźli się tutaj całkowicie przypadkowo. Kojarzyła niektóre twarze, nawet jeśli część z nich była jedynie szybką wzmianką, mglistym obrazkiem przecinającym część jej świadomości.
Musiała ponad wszystko trzymać fason i nie tracić nowo przywdzianego blasku uroczej, acz dumnej kobiety, toteż o ile muśnięcie dłonią jej włosów przyprawiało o gwałtowne palpitacje serca, zareagować na nie mogła niczym więcej niż lekkim, ulotnym niczym puch na wietrze uśmieszkiem.
- Szkoda, że nie dałeś znać o swojej wyprawie do Skandynawii, z chęcią bym ci potowarzyszyła. Na pewno byłabym od ciebie lepsza w szukaniu atrakcji, mam nadzieję, że przyznasz mi w tej kwestii rację - puściła mu kokieteryjnie oczko - Co do Durmstrang, nie wolałeś starać się o posadę właśnie tam? Nie jestem pewna jak ma się prestiż obu szkół, ale wydaje mi się, że na twoim miejscu czułabym się co najmniej dziwnie. Po spędzeniu w tych murach tylu lat, powrót do Hogwartu w roli nauczyciela...brzmi zbyt nostalgicznie jak na mój gust!
Pokręciła nosem i po raz pierwszy od oficjalnego wejścia do przybytku, rozpoczęła poważne, wnikliwe przesiąkanie wzrokiem każdego przybyłego gościa. Zanim jednakże zdołała wyłowić postacie najbardziej interesujące i pobudzające jej wprawne oko, Aslan przywołał Morgaine na ziemię swym wyjątkowo kłopotliwym pytaniem. Ach, a sądziła, iż odpowiedź przygotowywana, rozprowadzana na części składowe w myślach od tygodni, przyjdzie jej z lekkością i zerową trudnością.
- Znasz mnie Aslan. Bywałam tu i tam, aż zastanawiam się czy moje opowieści warte byłyby przywoływania. Jeśli zaś nalegasz, przyjdzie jeszcze na to czas dzisiejszego wieczoru - odparła z tajemniczym uśmiechem grającym na wygiętych w grymasie filuterii wargach. Nie miała innego wyboru, musiała przywdziać swą dawną maskę beztroskiej, głupiutkiej Morgaine, która swymi historiami raczyła innych wyłącznie po kilku lampkach niesamodzielnie zdobytego wina. Z tego też powodu, zamiast błagać o zamówienie pierwszych dwóch butelek do ręki, zdecydowała grzecznie podziękować i... nie, taniec na wejściu nie był w jej stylu, zdecydowanie nie!
- A co powiesz na poznanie mojej dawnej znajomej ze szkoły? Widzę, że przyszła z jakimś mężczyzną, czyżby się zaręczyła? Koniecznie muszę to wybadać, chodź!
Morgaine nie czekała na odpowiedź Aslana, a jako, iż Sophia Templer w samej osobie znajdowała się całkiem nieopodal, Ollivanderówna nie mogła przegapić TAKIEJ okazji do zaznajomienia się z najświeższymi ploteczkami prosto z serca równie lubiącej poplotkować dziewczyny. Och, gdyby tylko usłyszała tę... najgorętszą z opowieści.

Atmosfera klubu peszyła go nieznacznie, choć towarzystwo panny Ollivander zdecydowanie odciągało jego myśli od tego, że znajdował się w miejscu pełnym ludzi. Ludzi, którzy przyszli się tego wieczoru dobrze bawić - a jak było wiadomo nie od dziś, on miał problemy z dobrą zabawą. Na szczęście rozmowa z dawną przyjaciółką toczyła się swoim torem, który zajmował go na tyle, że nie był w stanie rozejrzeć się po sali. Gdyby to zrobił być może dostrzegłby gdzieś w tłumie swoje rodzeństwo i z pewnością zakląłby siarczyście w duchu. Nie miał ochoty na spotkania z Lestrange'ami, nie teraz, gdy obiecał Morgaine dobrą zabawę. To znaczy, przynajmniej obiecał się postarać.
- Wszystko potoczyło się bardzo szybko. Sam nie wiem, jak to się stało. Jednego dnia byłem tutaj, następnego już w Norwegii. - Zaczął cicho, wspominając tamten jeden, konkretny dzień, który na zawsze zmienił jego życie. Po prostu się spakował, wyszedł z domu i wysłał sowę do ojca będąc już na miejscu.
- Nie jestem pewien czy twój ojciec puściłby cię ze mną tak daleko. - Zaśmiał się lekko, czując jak policzki mu się rumienią, gdy tylko dostrzegł jej kokieteryjne puszczenie oczka. - Chociaż przyznaję, chętnie pokazałby ci kilka miejsc. Może następnym razem...? - Pytanie to mogło być zadane z grzeczności, choć sam nie wiedział. Nigdy towarzystwo dziewczyny mu nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie. Czy gdyby zabrał ją ze sobą, byłoby mu milej? Miałby kogoś znajomego, to fakt. Ale czy nie odciągałoby go to od pracy? Z resztą, o czym on w ogóle myślał! Teraz pracował tutaj, w Hogwarcie. Tylko, że teraz zaczęły się wakacje, podczas których czekało go wiele czasu w rodzinnej posiadłości. Może powinien rozważyć jakiś wyjazd na chociażby miesiąc?
- Durmstrang to bardzo dobra szkoła, mają naprawdę świetny system. No i faktycznie, dużo większą wagę przykłada się tam do run - chociaż i u nas są one dość ważne... No, powiedzmy. Toną gdzieś za OPCM czy eliksirami. I mało kto chce się ich w ogóle uczyć... Ale Hogwart jest miejscem, które jest mi całkiem bliskie. Właściwie sam nie wiem, czemu rzuciłem to wszystko, tylko dla tej posady. Ale wiem, że - przynajmniej jeszcze - nie żałuję. - Zaśmiał się. - Może właśnie tego potrzebowałem? Odrobiny nostalgii? Czy spotkanie z tobą nie jest jakąś jej częścią?
Chwila ciszy, w której na szczęście nie było niezręczności, została zaraz przerwana. Odpowiedź wymijająca, choć on wcale tego nie zauważył. Uśmiechnął się i pokręcił głową, pstrykając ją przy tym w nos.
- Znam cię, a ty znasz mnie i wiesz, jak bardzo lubię, gdy nazywa się mnie tym imieniem. - Odsunął dłoń od jej twarzy i kiwnął głową. - W tej chwili nie nalegam, ale liczę na to, że odwdzięczysz się opowieścią ze swoich dwóch lat. Czy to dzisiaj, czy następnym razem. Bo mam nadzieję, że teraz, skoro oboje jesteśmy w Londynie, będziemy mogli się od czasu do czasu spotkać. - Powiedział to całkowicie spokojnie, bez mrugnięcia okiem. Nie wyczuł, że za tajemniczym głosem czaił się najzwyczajniejszy w świecie unik. Ucieczka od odpowiedzi na niewygodne pytanie. Ale czy dziwnym było, że interesował się tym, co porabiała?
Chciał odpowiedzieć, że jeżeli takie jest jej życzenie to z chęcią pozna jej przyjaciółkę, lecz nie dała mu na to czasu. Poszedł za nią, wprost ku parze, której zarysy z sekundy na sekundy były wyraźniejsze. A gdy wreszcie ujrzał twarz kobiety, która okazała się być znajomą Morgaine szepnął tylko ciche och i zapatrzył się w błękit oczu, których do tej pory nie zapomniał. Nie miał nawet pojęcia, czy po tak dużej dawce alkoholu Sophia w ogóle go pamiętała, a i on przez ostatnie tygodnie zdążył o ich spotkaniu zapomnieć... Teraz jednak co nieco do niego wróciło i - o dziwo - poczuł się tym odrobinę zakłopotany. Jak powinien się zachować? Przywitać czy przedstawić? Postanowił poczekać na jej reakcję, by wiedzieć, czy go rozpoznała.