Bułhakow był zmieszany. Z jednej strony kandydatura Crouchowej mu pasowała, głównie przez wzgląd na prestiż i tradycję jej czystokrwistej rodziny. Miał w końcu ogromne parcie na to, by to właśnie takie osoby obejmowały wysokie stanowiska w urzędach i placówkach edukacyjnych, a nie szlamy i zdrajczynie krwi, takie jak chociażby Fletcher. Dlaczego nie podniósł ręki? Sprawa była prosta - Adara była już wyrobiona i akceptowała jego dziwactwa, co udowodniła przypisując mu do prowadzenia zastępstwa na niektórych zajęciach i dając wolne w urodziny... "bo tak". Było to dla niego kwestią czasu, aż wreszcie znajdzie na nią jakiś haczyk i tego ziemniaka wygryzie, zajmując jego miejsce, więc nie chciał na tym stołeczku tak silnej osobowości jaką była Florence. Znając życie prześledziłaby jeszcze raz jego papiery, przepytała go, wypytała uczniów. To nie mogło, po prostu nie mogło skończyć się dobrze, gdyby ktoś zaczął go sprawdzać! Tak tak, robił wszystko w taki sposób, żeby nikt nie nakrył go na robieniu nieładnych rzeczy, ale przecież zakochał się w żyjącym dowodzie na to, że czytanie w myślach było możliwe, a ukrycie się w cieniu przed niektórymi okazywało niemożliwe. Przez okres pracy w ministerstwie poznał bliżej pana ministra, bo był jego przełożonym, ale o kobiecie wiedział tylko tyle, ile powiedziały mu cyferki. Mało, za mało! Potrzebował więcej!
Splótł dłonie i zmarszczył czoło, widząc głos obecnej pani wicedyrektor. Nie miał zamiaru podnosić ręki, skoro nie miał pojęcia, czy Florence miała podobne poglądy do mugolaków co Dorotka (którą swoją drogą po prostu uwielbiał), a szpicel ministerstwa był dla niego tylko przeszkodą. On miał tutaj plany, do cholery! Ręka w górę na Fletcher.

Minister Magii przez dłuższą chwilę nie odezwał się ani słowem, wodząc jedynie wzrokiem po zebranych. Czy to spośród tej hałastry tutaj mają wybrać kolejnego dyrektora Hogwartu? Zbyt młoda, aby mieć jakiekolwiek doświadczenie, zielarka. Rosyjski, pożal się Merlinie, wróżbita z głową wiecznie uniesioną w chmurach. Crouchowi coś mówiło nazwisko tego delikwenta, lecz za nic nie mógł sobie przypomnieć, skąd je kojarzył. Nauczyciel Obrony Przed Czarną Magią przykuł jego uwagę na dłuższą chwilę, lecz koniec końców jej nie utrzymał. Podejrzany typ - Frederick nie dałby mu skrzata domowego do zarządzania, a co dopiero tak poważną instytucję, jak Hogwart. Reszta twarzy po prostu nic mu nie mówiła.
Mężczyzna skinął różdżką w kierunku imbryka. Ten uniósł się i napełnił stojące obok filiżanki herbatą. Trzy naczynia powędrowały do rąk trzech przedstawicieli Ministerstwa Magii. Sam Minister upił łyk i skrzywił nieco nos - na brodę Merlina, ależ lura. Niemniej, niegrzecznym byłoby robić sceny z tak błahej przyczyny, dlatego też pan Crouch nawet nie drgnął, choć miał głęboką ochotę wić się w torsjach i oddać woźnemu to paskudztwo, którymi ośmielił się wypełnić tak pysznie i zachęcająco imbryki. Aby zatuszować piekielny smak - albo też jego piekielny brak - Minister Magii znów sięgnął po ciastko, oczywiście nie ruszając swej dumy z krzesła.
Kiedy tylko je ukończył, Florence zrobiła coś, czego w ogóle się po niej nie spodziewał. Albo inaczej: spodziewał, ale nie akurat w tej sytuacji. Uśmiechnął się przebiegle pod nosem i posłał bratowej uśmiech pełen uznania. Z wielką chęcią zrobiłby to samo, co ona, ale z jednej strony piastował już poważny urząd w świecie czarodziejów i kolejnego by mu nie ofiarowano. Z drugiej - nie miał ochoty walczyć z kolejnymi stosami dokumentacji i ogólnym rozpasaniem tego przytułku.
Kandydatura kobiety jak najbardziej przypadła mu do gustu. Mógłby mieć większy wpływ na to, jak będą przebiegać zajęcia w szkole. Hogwart zszedł na psy - może nawet uda się go trochę zreformować?
Frederick Crouch uniósł dłoń ku górze w geście bynajmniej niepozbawionym władczości, przy czym łypnął kątem oka na swą siostrę.

Nic, co wydarzyło się po zabraniu przez Florence głosu nie zdziwiło jej. Ani trochę. Podpuściła cąłą tą spiętą gromadkę dla własnych celów. A oni dali pani Crouch to, co chciała. Nawet więcej. Flo chciała się przekonać, jak bardzo Adara jest zdeterminowana do zajęcia stanowiska, które wszyscy wciskali jej na siłę. Młoda kobieta nie jawiła się jako ktoś, kto unika obowiązków, a więc jej niechęć do objęcia stanowiska dyrektora Hogwartu musiała skrywać coś jeszcze. Coś, co zainteresowało Crouch. Wszak jako Kierowniczka Czarodziejskiej Komisji Egzaminacyjnej musiała dbać o profesjonalizm a także niczym nie skalaną opinię kadry nauczycielskiej, prawda? Czuwać nad rzetelnym przebiegiem egzaminów, a co za tym idzie zwracać również uwagę na nauczycieli samych w sobie. Dlaczego zatem Adara tak chętnie uniosła dłoń głosując na konkurencję? Czy miało to związek z samym stanowiskiem, czy może rozchodziło się o Fletcherową? Ach, ileż pytań kłębiło się w głowie Florence Crouch. Pytań, na które będzie miała zamiar znaleźć odpowiedź.
Nie była ani ślepa, ani głupia. Doskonale zdawała sobie sprawę, w jaki sposób co niektórzy na nią patrzą. W spojrzeniach tych wyłapała dwie pary oczy. Lupei, Bułhakow... Interesujące. Dlatego w ostatecznym rozrachunku Florence uśmiechnęła się leciutko, bardzo niewinnie jak na nią i swój głos oddała na samą Adarę. Zastanawiała się, kto już zorientował się, że podpuściła ich jak małe dzieci. Posłała Frederickowi znaczące spojrzenie. A jej oczy mówiły: Czeka nas dużo pracy.
Adarze zaś skinęła głową. Z szacunkiem. Oczywiście.
- Nasza współpraca z pewnością będzie przebiegać bezproblemowo.

Jak powszechnie wiadomo, nadzieja jest matką głupich. I umiera ostatnia. Nadzieja Adary na wyjście z tej sytuacji, skonała boleśnie w chwili, gdy zdecydowana większość rady zagłosowała na nią. Nie była zaskoczona. Przecież od chwili, gdy jej poprzednik zrezygnował była świadoma, że to skończy się właśnie w ten sposób. Mimo to gierki Florence na ledwie kilka chwil pozwoliły jej zamarzyć o korzystniejszym wyjściu i strata tej wizji bolała. Wodząc wzrokiem po zgromadzonych miała wrażenie jakby lodowate szpony zaciskały się na jej klatce piersiowej, uniemożliwiając zaczerpnięcie głębszego oddechu. "Sami nie wiecie co czynicie." - zaśmiała się gorzko w myślach. I choć z tyłu jej głowy rozbrzmiewał ten cyniczny głos, to na zewnątrz wciąż prezentowała się jako ostoja spokoju. Oczywiście nie próbowała komukolwiek wmawiać, że jest zadowolona z obrotu sytuacji; tak wielka hipokryzja nie była tutaj potrzebna. Zdobyła się jednak na delikatne skinienie głową, gest władczy i wykonany z arystokratycznym wdziękiem. Choć przedstawiciele Ministerstwa (nomen omen - wszyscy byli ze sobą spokrewnieni, cóż za piękny dowód na soczysty nepotyzm w Ministerstwie!) robili co mogli zadzierając nosy, Adara szydziła w duchu z ich gierek. Nie mieli pojęcia o funkcjonowaniu szkoły (gdyby mieli, Minister nie tknąłby tej herbaty). Będą musieli bardziej się postarać, by położyć łapska na zamku, to oczywiste. Nauczyciele zwarli dziś szeregi. Szkoda tylko, że ją uczynili swoim kozłem ofiarnym.
- Bardzo dziękuję za państwa zaufanie. - oświadczyła z lodowatym uśmiechem na pełnych wargach, kierując swoje słowa głównie to towarzyszy nauczycielskiej niedoli. - Zrobię co w mojej mocy, by utrzymać dobre miano naszej szkoły. - i Merlin mi świadkiem: szybko pożałujecie, że to ja jestem u władzy.
- Jestem pewna, że szybko znajdziemy wspólny język. - dodała w odpowiedzi na słowa Florence, w duchu śmiejąc się jeszcze głośniej. Ministerialne gierki znaczyły dla niej take niewiele! Były ledwie pyłem na wietrze w porównaniu z tym co było dla niej faktycznym zagrożeniem. Jednak z czystej złośliwości chciała podjąć rzucone jej wyzwanie. Przyda jej się jakaś rozrywka w tym wszystkim, prawda?
- Kandydata na stanowisko wicedyrektora, przedstawię radzie w ciągu najbliższych dwóch tygodni. - oświadczyła, po czym podniosła się z krzesła, dając jasny sygnał, że spotkanie właśnie dobiegło końca. - A teraz jeśli państwo pozwolą, nowe obowiązki wzywają. - uśmiechnęła się kwaśno i ze swojego miejsca przy biurku obserwowała jak przedstawiciele rady opuszczają jej nowy gabinet.


[zt dla wszystkich?]

Szok po przeżytym marszu nieustannie trzymał się obu dziewcząt. Przed tym ekscesem, umysł Antigone nie był skażony tak drastycznymi widokami, jakie przyszło jej zobaczyć, które osiadły na dobre na dnie myśli, uparcie dając o sobie znać. Hennessy i Fitzgerald miały ogromne szczęście, że udało im się ujść z życiem — sama czarnowłosa jednak, wciąż była gnębiona w snach przez obraz diabelskich płomieni pożogi zbliżających się w jej kierunku, gdy auror przebija barierę. Były to swoiste koszmary, będące nieodłącznym elementem szoku pourazowego, a rana, której były owocem, potrzebowała czasu, aby się zasklepić. O ile była w stanie w świetle dnia zachowywać codzienną maskę, o tyle w nocy budziła się zalana potem, przerażona kakofonią krzyków brzmiącą w umyśle.
Po pobycie w szpitalu czuła się nieporównywalnie lepiej, niemal mogła zapomnieć o sporych poparzeniach, których była ofiarą. Na jej skórze wciąż utrzymywały się różowawe plamy, których sukcesywnie się pozbywała, były ostatnim z pozostałych skutków fizycznych pożogi. Gojące się pod wpływem kleistej mazi, którą trzeba było z dbałością wcierać, uporczywie swędziały, więc Hennessy co rusz drapała się przez materiał odzienia. Ubranie poniekąd izolowało zaczerwienienia od potencjalnej groźby rozdrapania całego skrupulatnego dzieła uzdrowicieli.
W milczeniu wysłuchiwała słów wicedyrektora, kiwając lekko głową. Wiedziała, że były to zdania, które musiały zostać wypowiedziane, a sama Antigone była na tyle zmęczona, że nie miałaby żadnej siły na jakiekolwiek opieranie się. Nie miała także zamiaru sprzedawać innym uczniom pikantnych szczegółów masakry, była prawie że przekonana, iż te nie przeszłyby jej przez gardło. Wciąż minęło zbyt mało czasu od masakry w Hogsmeade.
— Tak — odparła na wszystkie słowa, które Numerolog skierował do nich. Łącznie z pytaniem, czy aby na pewno chcą zostać w Hogwarcie. Oczywiście, że chcę, tylko tutaj mój ojciec mnie nie zarąbie — pomyślała Hennessy, biorąc pytanie nauczyciela za rutynowe.

Bułhakow nie znał ani nie widywał Anastasii na tyle często aby odczuć znaczącą różnicę w aparycji młodszej z dziewcząt. O ile obie przywykły do widywania swoich facjat oraz sylwetek w dzień w dzień całego okresu spędzonego w szpitalu, to reszta z całą pewnością mogła dostrzec różnicę. Lżejsza o dwanaście funtów stała z głową nieznacznie spuszczoną i wzrokiem wbitym w krawędź biurka, liczyła na usłyszenie wielu nieprzyjemnych, karcących słów, które mogłyby jedynie pchnąć jeszcze większą szpilę w zaognione, owrzodziałe rany rozgorzałe w psychice młodego dziewczęcia.
Na szczęście nic podobnego nie uszło z ust Bułhakowa, ten zaś wydawał się istotnie rozumieć beznadziejność całej sytuacji i fakt, że nie kto inny jak sam los i własnoręcznie podjęte decyzje sprawiły im życiową nauczkę, którą zapamiętają tak długo, dopóki starcza demencja nie wymaże wszystkiego z pamięci.
Pytania? Miała zapytać o ewentualną ulgę i fory u nauczycieli, co okazałoby się przydatne w okresie zbliżającego się zakończenia roku, jednakże ostatecznie żadne inne słowa oprócz "tak" nie opuściły jej ust.