The member 'Ururu Marquez' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 13, 1

Przez długi czas Puchonka siedziała bezczynnie w Pokoju Wspólnym.
Zdecydowała się w końcu wyjść z lochów na zewnątrz zrobiło się ciepło ale to juz po SUMa-ch.
Nie szedł jednak na dwór, za zewnątrz,miała jeszcze praktyke z zaklec Przed egzaminami warto przećwiczyć jeszcze zaklęcia. Podróż nie trwała tak krótko jak zazwyczaj. Idze nic się nie chciało może to przez tą pogode i zblizajace sie wakacje . Dziewczyna była strasznie rozleniwiona i nawet nie ma pojęcia dlaczego. Kiedy już weszła do pomieszczenia, wyciągneła różdżkę i pokazała zaklecie po krodce go opisujac.
Puchonka chiała być dobra z zaklęć, ale nie było jej to tak dane jak w innych przedmiotach.
-Aquamenti- modliła się w duchu w skuteczność czaru mającego zapewniać strumień wody z różdżki.Święcie przekonana, że zaklęcie zda się przynajmniej na początek.
Rzuciła kolejny raz to samo zaklęcie Puchonka była skupiona na zakleciu,po czym szybko wycelowała różdżkę wypowiadajac zaklęcie.
-Aquamenti-rzuciła, wykonując odpowiedni ruch nadgarstkiem. Podobnie jak sprawnie rzucone drugi raz,przysparzając jej parę dodatkowych punktów, i obserwację w którą stronę i jakie ciśnie zaklęcie.

The member 'Iga Nox' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 4, 13

Kolejny egzamin praktyczny. Tym razem Rurek nie zdążył pogrążyć się w marzeniach. Wszedł gdzieś na początku. Przywitał się grzecznie z obecnymi na sali. Niestety nie było dyrektorki, ani profesora Lupeia. Trochę szkoda. Lubił nauczyciela OPCM.
Stanął w wyznaczonym miejscu i wyciągnął różdżkę. Skupił wzrok na skrzyni. Ciekawe, co tam było. A może... akromantula? Oh, cudownie byłoby ją zobaczyć. Aczkolwiek musiałby ją skrzywdzić... Nie, zdecydowanie nie chciał, aby dali mu pająka.
Czy więc z ulgą przyjął widok wychodzących ze skrzyni... własnych rodziców? Zakrwawieni, pełni rozczarowania. Ojciec wskazywał na niego palcem...
Chłopaka w pierwszej chwili zamurowało, a oczy zaszły łzami. Nie chciał ich widzieć. Nie mógł o nich myśleć, a co dopiero widzieć... Nie miał żadnych zdjęć. Czy to, co widział, czy oni faktycznie tak wyglądali? Postacie zbliżały się do niego, a on nie wiedział co zrobić. Do jego świadomości docierało, że to pewnie bogin. Ale czemu musiał tak wyglądać? Cóż, w końcu tego się bał najbardziej. Wiedzy o tym, co się stało z jego rodzicami. Gdzie teraz są. Czy w ogóle są. Ale nie tylko strach zaprzątał jego serduszko. Również smutek, bolesny smutek utraty najbliższych mu osób. Właściwie jedynych, jakie miał kiedykolwiek. Odnalazł w pamięci nazwę zaklęcia. Musiał tylko pomyśleć o czymś zabawnym... W co niby zamienił bogina, kiedy zajmowali się nim na lekcji? Tego nie mógł sobie przypomnieć. Chciał po prostu, żeby zniknęli. Czas mijał, a mu do głowy nie wpadało nic "zabawnego". Myślał o pająkach... O czym w końcu miał jeszcze myśleć? Już nic mu w życiu nie zostało. Na niczym mu nie zależało. Zaczął już się godzić z niezdanym egzaminem, kiedy do głowy przyszedł mu obraz profesora Bułhakowa dojeżdżającego akromantulę. W końcu czemu nie?
- Riddiculus - rzucił zaklęcie, jednak niezbyt głośno. - Riddiculus - rzucił ponownie, tym razem z większą chęcią. Po jego policzku spłynęła pojedyncza łza. Kąciki ust podniosły się jeszcze bardziej, bo właśnie zdał sobie sprawę, że gdyby bogin zamienił się w węża, mogłoby być... gorzej.

The member 'Ururu Marquez' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 4, 8

Koniec roku. Nareszcie. A może jednak niestety? Czy była gotowa, żeby stanąć twarzą w twarz z rodziną? Musiała w końcu im powiedzieć o praktykach... o ile się na nie dostanie. Do BUMu zapewne było wielu chętnych. Na szczęście SUMy całkiem jej wyszły, czego nie można powiedzieć o ocenach, jakie zebrała w tym roku. Pragnęła to po prostu przemilczeć. Tak po prostu wyszło, od nowego roku zacznie się przygotowywać do egzaminów... No i musi w końcu zdecydować, co będzie robiła po szkole. Zero stresu.
Postanowiła się trochę wystroić na zakończenie. Związała tylko włosy bardzo elegancko, utrzymując je spinkami oraz ozdabiając złotą wstążką. Zawahała się przed użyciem szminki, ale jednak pokryła usta pomadką, która tylko podkreślała jej kolor ust. Na szyję ubrała złoty medalik przedstawiający Maryję z Dzieciątkiem. Na tego typu okazje wybierała zazwyczaj biżuterię, którą otrzymywała od babć (w tym wypadku od Potockiej). Lewą rękę ozdobiła perełkową bransoletką, która nie raziła specjalnie, ukryta pod długim rękawem szaty od mundurka. Wsunęła na nogi bardziej eleganckie pantofelki i ruszyła do pokoju wspólnego, żeby razem z Kim i innymi znajomymi ruszyć do Wielkiej Sali.
Uczniowie Hogwartu na lekcje, jak i na bardziej uroczyste okazje, ubierają po prostu mundurki, jednak bardziej wprawiony obserwator dostrzega niecodzienne elementy ubioru podczas wydarzeń specjalnych. Subtelna biżuteria, nieco bardziej wyraźny makijaż, inne buty, perfumy. Siedząc przy stołach Wielkiej Sali wyglądali po prostu jak ludzie w mundurkach, dopiero spoglądając na konkretną jednostkę można było zobaczyć jej zaangażowanie w uroczystość. Nadziejka należała oczywiście do tych, którzy lubili podkreślać doniosłość sytuacji wyglądem.
Po wejściu na salę, rozejrzała się za tymi osobami, co zawsze, jednak tym razem zależało jej głównie na Morrigan. W końcu to ostatni dzień, kiedy mogła ją dostrzec w murach zamku. Jeśli udało jej się dostrzec kuzynkę, pomachała Ślizgonce z uśmiechem. Potem skierowała się do stołu Pochonów i zajęła miejsce.
Dopiero dekoracja sali przypomniała Hope o zabawie w punkty. W tym roku byli tak blisko... Mogła się bardziej przyłożyć. Tak, wolała obwiniać teraz siebie zamiast Wittermore. Szkoda jej trochę Morrigan. Była bohaterką meczu, ale niestety ich dom zdobył najmniej punktów. Do Hope dotarły informacje o sprawcy tej niesamowicie małej liczby punktów (nie wiedziała jednak, że osoba ta zdobyła mniej więcej tyle samo, co straciła). Jakby miała takiego typa u siebie, to by go doprowadziła do pionu. Nie mieściło jej się w głowie, jak można notorycznie tracić punkty mając Malfoyów nad sobą, w dodatku będąc otoczonym mściwymi ludźmi. Tak, o tym, że Marquez był nękany przez lud ślizgoński też wiedziała. Była dobrym obserwatorem i wiedziała, skąd pobierać najświeższe informacje o życiu szkoły.
Jedna tylko rzecz była dla niej tajemnicą.
Gdzie do cholery jest profesor Lupei? To prawda, już dawno po lekcjach i po egzaminach... ale liczyła, że go zobaczy dzisiaj. Tak pięknie się prezentował na tle innych nauczycieli. Chciała nim nacieszyć oko.

Koniec roku. Wittermore szóstą klasę kończyła z całkowitym poczuciem spełnionego obowiązku i zadowoleniem. Jak zawsze najlepsza średnia w szkole, Krukoni zdobyli Puchar Domów, a drużyna quidditcha mająca w sobie członków Krukolandii wygrała również najważniejszy mecz. Spisała się także jako prefekt i choć funkcja ta nie była jej marzeniem, musiała przyznać że dobrze się czuła z odznaką. Wiele się podczas tego roku wydarzyło, jeszcze więcej miało się zdarzyć po wakacjach. Nawet podczas następnych dwóch miesiecy miała wiele do zrobienia, dzięki czemu aż tak nie rozpaczała nad wyjazdem z Hogwartu. Kochała tę szkołę, jej mury, bibliotekę czy pomieszczenia w wieży Krukonów. Kochała też to, że każdego dnia mogła spotkać profesora Bułhakowa i że każdego dnia mogła z nim porozmawiać. Podczas wakacji tęskniła nawet za Irytkiem, który płatał figle każdemu, nawet jej. Choć od pewnego czasu zdarzało się to rzadziej, całe szczęście. Teraz, gdy sala wypełniała się uczniami gotowymi do ostatniej wspólnej kolacji, musiała przyznać, że czuła smutek. Rok minąl potwornie szybko, a ona nadal nie uporządkowała wielu spraw w swoim życiu. Powrót do domu nie był przyjemny. Oglądanie chłodnych wobec siebie rodziców rozdarłoby jej serce ostatecznie, gdyby nie okryła go grubym płaszczem obojętności. Obiecała soboe nie wtrącać się do ich spraw i nie wybierać żadnej ze stron. Postanowiła skupić się na stażu w Wizengamocie, do którego co prawda zmusił ją ojciec, ale który uznała za całkiem odpowiednie zajęcie na wakacje. Miała też wyjechać badać hipogryfy, więc wydwało jej się, że mogą to być pierwsze wakacje od wielu lat, które spędzi całkiem miło.
A potem zacznie się ostatnia klasa. Dziesięć miesięcy, podczs których już będzie musiała zdecydować co dalej. Trochę się tego bała, bo przecieżod tego wiele miało zależeć. Z drugiej strony nie była pewna, czy to będzie miało jakikolwiek wpływ na jej, z góry ustaloną, przyszłość.
Poprawiła sobie kołnierz kremowej, ozdobionej z przodu żabotwm koszuli, a potem wygładziła spódnicę. Pokręciła się chwilę, jednym uchem słuchając dyrektorki. Ostatecznie jednak nadal pochłonięta była swoimi myślami.

Kim natomiast nie posiadała szminek, ani błyskotek. Nie potrafiła się malować, ani czesać w fikuśne fryzurki, więc nic dziwnego, że czekała na Nadzieję już od dłuższej chwili. Miała jak zwykle włosy rozpuszczone przez co układały się w lwią grzywę, dalej miała swój ulubiony krawat w puchońskie barwy - nie był zaciśnięty pod samą szyję, ponieważ zawsze czuła się jakby się dusiła. Biała koszula miała rozpięty guzik pod szyją, ponieważ także dusi. Spódniczkę, która sięgała jej do kolan i na to szata.
Wzięła Nadziejkę pod rękę i poszła z nią do sali. Oczywiście to Nadziejka prowadziła, bo Kim by ich zgubiła. Usiadła w ławkę i rozejrzała się dookoła szukając znajomych buziek. Wyłapując pojedyncze osoby uśmiechała się do nich, a potem skupiła się na jedzeniu, ponieważ nie chciała zasłabnąć - jeszcze by jej potwór się obudził i co wtedy? gdy już skończyła jeść spojrzała na dyrektorkę i słuchała jej przemowy.
Kim trochę obawiała się opuszczać szkołę, tutaj miała przyjaciół, zawsze miała z kim się wygłupiać, a teraz miała to wszystko opuścić? Pocieszał ją fakt, że znowu zobaczy się z tatą, znowu pojadą na krótkie wakacje jak co roku, a potem zajmą się swoimi obowiązkami. Tata pracą, a Kim wygłupami z przyjaciółmi. Teraz jednak dochodzi coś bardziej odpowiedzialnego, a mianowicie praktyki w Biurze. Nie była pewna, czy dobrze wybrała, ale sam fakt, że będzie tak kilka znajomych twarzyczek ze szkoły pocieszał ją. Trochę się obawiała, że będzie tam nudno, a Kim nienawidzi nudy. Dla niej wszystkie dorosłe obowiązki są nudne, dlatego się ich boi, ale kto nie próbuje ten nie zyskuje, więc starała się być pozytywnie nastawiona do wszystkiego, co się miało wydarzyć w te wakacje. Będzie musiała znaleźć też trochę czasu, aby zorganizować jakieś spotkanie z przyjaciółmi, może coś się uda, kto wie.

I w ten właśnie sposób kończył się kolejny rok. Tym razem było o tyle dziwnie, że miało miejsce trochę niebezpiecznych "incydentów". Najbardziej denerwowało ją to, że coraz więcej słyszało se o nietolerancji wobec mugoli, lub też osób takich jak ona, czyli mugolaków. Miała jednak nadzieję, że wszystko jakoś wróci do normy... Kiedy przyjechała tu na pierwszy rok nauki przekonała się, że świat magii jest bardziej niebezpieczny, niż mogłoby się wydawać, ale koniec końców był również niezwykle fascynujący. Bez względu na to, co działo się naokoło, nie chciała odpuszczać nauki, dlatego w żadnym z listów nie wspomniała o niczym tacie, bo ten zapewne od razu chciałby ją stąd zabrać.
Sala jak zwykle została przepięknie udekorowana, szczególnie, że w tym roku to Ravenclaw zgarnął puchar. Nie to, żeby jej na tym jakoś szczególnie zależało, ale po prostu miło było zobaczyć barwy swojego domu. Kiedy tylko weszła do środka, pobiegła do swojego miejsca przy stole, oczywiście po drodze uderzając się boleśnie w mały palec u nogi o nogę jednego z krzeseł. No ale, jak widać, bez tego nie mogło się obyć. Rozejrzała się po twarzach osób siedzących naokoło. Zauważyła Kaylin Wittermore i uśmiechnęła się do niej, jako że była jedną z tych niewielu osób w tej szkole, którą w ogóle kojarzyła - w końcu była prefektem. Ale znając życie, krukonka nawet nie zwróciła na nią uwagi. Potem rozejrzała się również po innych stołach. Przy stole gryfonów zauważyła Maurycego, który również był jedną z tych nielicznych osób, które potrafiła rozpoznać. Później przeleciała wzrokiem po stole puchonów - była ciekawa czy znajduje się tam Kim Miracle, z którą ostatnio wymieniły kilka listów - niestety, nadal nie miała pojęcia jak mogłaby ona w ogóle wyglądać. Na samym końcu zerknęła na stół ślizgonów, w nadziei, że może zobaczy gdzieś Ururu, ale nie mogła go znaleźć. Poczuła dziwny smutek na myśl, że może go już nie zobaczyć przez całe wakacje... Ale z drugiej strony będzie mogła znów zobaczyć się z tatą - tak bardzo za nim tęskniła, w końcu nie widzieli się od Świąt. Poza tym, mogła teraz wrócić do świata mugoli, poczytać więcej książek o fizyce... Tak, to zdecydowanie było kuszące.

Przyszła na zakończenie, bo musiała. Najchętniej zostałaby w pokoju i kończyła pakowanie. Odkąd pokłóciła się z Ururu, nie miała ochoty… właściwie na nic. Włóczyła się po korytarzach w taki sposób, aby nie natknąć się na Ślizgona, a większość czasu spędzała w dormitorium, bo wiedziała, że tam Ururu nie ma wstępu i nie będzie musiała stanąć z nim oko w oko.
Prezent, który dostała od Nadzieji, schowała na samym dnie kufra. To samo zrobiła z fotografią Ururu, zrobioną na balu.
Chciała po prostu zapomnieć.
Poprawiła krawat w puchońskich kolorach, wygładziła mundurek i ze wzrokiem spuszczonym na pantofelki ruszyła do stołu Hufflepuff. Zasiadła na ławce i dopiero wtedy odważyła się, aby niepewnym, niespokojnym wzrokiem spojrzeć na stół Slytherinu, żeby przynajmniej, przez krótki czas spojrzeć na Marqueza.
Niestety, miejsce, które zazwyczaj zajmował było puste
Walcząc ze łzami napływającymi do oczu, wróciła w wpatrywanie się we własne dłonie. Tak będzie lepiej.