Zakończenie roku. Po prostu nikt się tego nie spodziewał, że Krukoni po raz kolejny wygrają puchar domów. Krzyś otrzepał pyłki kurzu z mundurka, poprawiając swoją grzyweczkę jednym szybkim ruchem dłoni. Jego elegancja przekraczała wszelkie granice. Palcem poprawił swoje okulary na nosie. Idąc korytarzem, na końcu którego znajdowały się drzwi od wielkiej sali można było usłyszeć hałas wywoływany przez uczniów. Stanął przed wejściem do sali, spokojnie wziął oddech, uspokoił się, wyciszył. Zamknął oczy na zaledwie parę sekund, przygotowując się mentalnie.
Nagle zza pleców Chrisa wyskoczył jego wierny pupil, Śmierdziel! Rzucił się chłopakowi na nogę, gniotąc mu nogawkę, po czym zaszczekał dwa razy tak słodko, że podbiłby serca wszystkich pań, które by owe szczekanie usłyszały. Chris otworzył momentalnie oczy jakby coś nim nagle wstrząsnęło. Wyskoczyła mu żyłka na czole, zrobił się cały czerwony, zaś kąciki jego ust zadrgały.
- H-hej... Piesku... - zaczął głosem pełnym niespokoju - Powiedz mi ile razy... Ile razy! - w tym momencie chwycił swego wiernego kompana za tułów, przeniósł przed siebie wyprostowaną ręką i szybkim marszem podszedł w kierunku schodów. - Mam Ci mówić, byś WYNIÓSŁ SIĘ Z MOJEGO ŻYCIA, ŚMIERDZIELU!? - wypowiadając, a raczej wykrzykując te słowa, Chris z ogromną siłą kopnął Śmierdziela w poślady, po czym ten wystrzelił jak kula armatnia, prosto na schody, wydając przy tym jeszcze odgłos kwiczenia prosiaka.
Nasz intelektualista postał jeszcze chwilę przed oknem, uspokajając nerwy. Po raz kolejny otrzepał się, w mgnieniu oka ułożył sobie na nowo fryzurę, poprawił okulary na nosie, natomiast z jego twarzy zniknął już szyderczy uśmiech, żyłka się schowała, a twarz zbladła do koloru cielistego. Westchnął głęboko i ruszył prosto do sali. Parę sekund później już siedział obok swoich towarzyszy z domu wygranych, którzy zachowywali się jak ocean spokoju. Większość z nich dzieliło się swoimi osiągnięciami, zaś reszta po cichu dowcipkowała sobie ze Ślizgonów, którzy przez pewną osobę uzyskali tyle punktów co sam Chris po dwóch miesiącach nauki. Siedział sobie wygodnie i obserwował przebieg wydarzeń, czekając spokojnie na rozpoczęcie.

Urokliwy, letni dzień czerwca poniósł za sobą prócz lekkich nici babiego lata falę entuzjazmu związaną z zakończeniem roku szkolnego, jak i kroplę smutku związaną z pożegnaniami. Łzy mieniące się w oczach absolwentów, skrzące w nich tęskne iskry, obecne jeszcze przed opuszczeniem hogwardzkich murów, odbijały się przejrzyście — oni mieli tutaj już nie wrócić. Z kolei podejście ich młodszych kolegów nie było osnute atmosferą melancholii związanej z zamknięciem pewnego rozdziału w życiu, gdyż ci mieli powrócić do szkolnego zamczyska wraz z jesienią strącającą barwne liście z gałęzi. Lestrange podzielała ich los, opuszczała Hogwart krocząc ku upragnionej wolności, żałośnie spętanej przez zawód, do którego charyzmy nie posiadała, by niebawem ponownie zagościć w jego nieznośnych progach. Ta myśl, choć błądząca gdzieś na szklanym dnie umysłu, nie wzbudzała w niej gorejącej radości, którą tętnił jej brat wobec kształtowania młodych umysłów.
Och, cóż mogło przynieść lato, poza promieniami odrobinę bardziej wyrazistego słońca przebijającego się przez londyński smog? Ophelia nie posiadała klarownych planów opisujących jej dalsze losy, które tymczasowo stanęły pod znakiem niewiadomego. Pochylała swe myśli nad nimi zajmując miejsce, nawet gdy dyrektorka szkoły rozpoczęła swą przemowę, jej uwaga nie oderwała się od dojmującej niemocy. Kim się stałaś, Lestrange? Rozbiegane, niesforne myśli, które skrzętnie wymykały się spod wypracowanego porządku, osnute tym okrutnym oddechem szaleństwa umykały we wszystkich kierunkach, nie pozwalając odnaleźć skupienia pod nieruchomym licem.
Koniec roku, nowe zasady bezpieczeństwa, Hogsmeade — hasła pusto odbijały się w umyśle, gdy posłała machinalne spojrzenie w kierunku miejsca, które powinien zajmować nauczyciel obrony przed czarną magią. Zawiesiła nieruchomy wzrok nań, przywołując sytuację znad odmętów czarnego jeziora, podczas której zatraciła fragment siebie. Wypuściła powoli powietrze, jakby oczekując, że on się tu pojawi, zajmie swoje zwyczajowe siedzisko, jednak fakty nieubłaganie wybiły się w kierunku świadomości.
Mimowolnie zwróciła spojrzenie ciemnych tęczówek w kierunku Laytona, czując na sobie jego ciężki wzrok, jednak nim jej uwaga spoczęła na nim, ten już był zaabsorbowany przemową dyrektorki.

Słuchała dyrektorki tylko trochę. Wiedziała, że powinna się na niej skupić, na tym, co mówi. Tego wymagał szacunek do niej i obowiązek prefekta - w końcu powinna być dobrze poinformowana. Ale dużo bardziej skupiona była na obserwowaniu pustego krzesła, które do tej pory zawsze zajmował profesor Bułhakow. Czemu go jeszcze nie było? Niemal przypomniała sobie rozmowę z nim, którą odbyli w lutym, w herbaciarni. W walentynki, po których stado ploteczek rozeszło się po całej szkole. Prawdę mówiąc, nie obchodziły ją wcale. O ile nie miały wpływu na to, w jaki sposób postrzegał ją Vaksilij.
Nie rób smutnej miny. Wrócę do ciebie tak szybko, że po czasie nie będziesz pamiętała o moim zniknięciu.
Tak szybko. Tak szybko, powiedział. A tymczasem nie widziała go już tak długo, że bała się, iż niedługo zapomni, jak w ogóle wyglądał. Zacisnęła dłoń na spódnicy i spuściła wzrok. Rozejrzała się po wszystkich znajdujących w sali i nie widząc nigdzie Graysena westchnęła cicho. Nie chciała się wtrącać i w jego życie, nie bardziej niż zrobiła to do tej pory. Zauważyła też brak Marqueza, na co zareagowała jedynie zmarszczeniem brwi. Miała nadzieję, że zgodnie z daną jej obietnicą, nie wpakował się w kolejne kłopoty. Musiałby być niezmiernie głupi, by odwalić coś ostatniego dnia szkoły, czyż nie? Dyrektorka skończyła mówić, a Kaylin spojrzała na swój talerz. Czysty, nawet nie tknięty żadnym ze znajdujących się na stole posiłków. Nie miała ochoty jeść, nie miała ochoty na nic. Nie chciała wracać do domu.
Podniosła się z zamiarem udania do dormitorium, gdzie mogłaby dokończyć pakowanie. W końcu, nie miała po co siedzieć na sali. Zupełnie sama, bez świadomości, że on też tu jest. Że może na nią spojrzy, że może się do niej uśmiechnie. Już miała wyjść, gdy jej oczom ukazała się postać Addyson. Poprawiła nerwowo szatę i podeszła bliżej.
- Cześć. Masz chwilę? - Powiedziała cicho i rozejrzała się na boki. To mógł byś ostatni raz, kiedy widziały się przed wrześniem, miło byłoby się chociaż pożegnać, czyż nie?

Przybył do Hogwartu na tyle późno, że większość wydarzeń zdążyła go ominąć. Właściwie, powinien być z tego faktu zadowolony, słyszał bowiem wiele na temat marszu ROMu. Jak sam się do tego odnosił - cóż, nie był może jakoś szczególnie ostry w traktowaniu czarodziejów pochodzenia mugolskiego, niemniej został wychowany dość konserwatywnie i sam fakt, iż należał do Zrzeszenia Rodów Czystokrwistych mówił sam za siebie. Było mu może żal tych dzieci, w końcu sam dobrze wiedział, że nie wybiera się rodziny - skoro o niej mowa, cały czas zerkał w kierunku swojej starszej siostry - ale mimo wszystko, cały świat musiał być jakoś uporządkowany. Durmstrang radził sobie z tym problemem bardzo dobrze, nikt nie zabraniał tym dzieciom istnieć, ale i nikt nie kłopotał się, by zapewniać im edukację i byt. Jakby jednak się nad tym zastanowić dłużej - Layton po prostu chciał spokoju i chciał uczyć. Reszta nie obchodziła go tak bardzo.
Siedział teraz, słuchając słów Adary, a gdy skończyła wpatrywał się w swój talerz nie do końca wiedząc, co ze sobą zrobić. Mógłby zagadać do uroczej nauczycielki zaklęć, z którą zdążył się już zapoznać, ale niestety siedziała daleko od niego. Czekał więc cierpliwie, aż wszystko się skończy, nie uważając, by wyjście wcześniej było godne postawy nauczyciela. Rozejrzał się po sali, spojrzał na dzieci i westchnął. Ile z nich wróci po wakacjach?

Pani dyrektor to ostatnia osoba, na którą Potocka by teraz patrzyła. Słuchała jej oczywiście bardzo uważnie, ale jej zielone oczka błądziły po Wielkiej Sali. Chciała zobaczyć ile ludzi jest, właściwie KTO jest. Niestety wiele osób było pozasłaniane przez głowy siedzących bliżej zasięgu jej wzroku, ale i tak zdążyła wyłapać, że Antigone nie ma... Bo powinna była siedzieć ona gdzieś obok Anuszki, co nie? Przyjaźniły się. Czy coś.
Zdmuchnęła z twarzy przydługą już grzywkę, którą postanowiła zapuścić, żeby dodać sobie lat. Nie chciała się pokazać w BUMie ze swoim wyglądem dziesięciolatki, jakiego była całkowicie świadoma. Lubiła tą niewinność i dziewczęcość unoszącą się wokół niej. Idealny kamuflaż, żeby podejść do jakiegoś Ślizgona zapuszczającego swój język w nieodpowiednie tematy. Przy Puchonach się nie powstrzymywali, atakowali z dwojoną siłą. A wtedy mogli poczuć magię polskiej pięści. Oczywiście takiej metaforycznej, Nadziejka nie pozostawiała siniaków, czy zadrapań na ciele. Walczyła głównie słowami nie czując oporów przed używaniem mocnych i dosadnych wyrażeń typu "Przestań się pogrążać", "Ghul cię chyba dotknął tam gdzie nie trzeba".
Wyjaśnienia dyrektorki dotyczące nieobecności Lupeia przemówiło do Hope i trochę poprawiło humor. W końcu to akurat nauczyciel OPCM był chyba odpowiednią osobą do zajęcia się bezpieczeństwem powracających uczniów, czyż nie? Czujne oko Puchonki co jakiś czas zerkało na Addyson, która wyglądała, jakby miała umrzeć. Siedziały dosyć blisko siebie, ale nie na tyle, żeby rozpocząć interakcję podczas przemowy. Słuchała więc uważnie do końca, zawieszając na chwilę wzrok na Kaylin.
- Wittermore wygląda na zawiedzioną, pewnie by nie przyszła, gdyby wiedziała, że GO tu nie będzie - szepnęła do Kim, może nieco zbyt złośliwie. Ale niestety miała paskudny nastrój ostatnio. Tym razem nie było to związane z tragedią na marszu ROMu, lecz z praktykami, o których nie poinformowała jeszcze rodzinki... ani nikogo. Liczyła, że się na nie dostanie, więc musiała coś wymyślić. Ale jedyne co siedziało w jej głowie to usilne starania, żeby nie zwrócić spożytego posiłku.
Po przemowie chciała spytać Addyson, czy coś się stało, lecz te kilka osób, które postanowiło wyjść, trochę przeszkodziło ten czyn. Kiedy mogła się przysunąć do Addyson, co też od razu uczyniła, zostawiając siedzącą przy drugim boku Kim, dostrzegła krucze barwy niespodziewanie pojawiające się w pobliżu.
- Yyyy, hej Kaylin, gratuluję pucharu. Nie wiem jak ty to robisz, że udaje ci się samej zdobyć tyle punktów i nie udawaj skromnej, bo znam wielu nierobów tej szkoły i o dziwo dość spora część jest pod twoimi skrzydłami... No i myślałam, że takiego Carrowa upilnujesz, chyba się kolegujecie - mruknęła do Krukonki racząc ją nawet uśmiechem, po czym przylgnęła dłonią do ramienia Addyson. - Skoro już ktoś cię zaczepił, to pogadamy później.
Puchonce posłała bardziej przyjazne spojrzenie i cofnęła się do Kim.
- Jak myślisz, jaki on jest? - spytała wskazując spojrzeniem na profesora Lestrange. W przyszłym roku musi bezwarunkowo zapisać się na runy, a mężczyzna wydawał się jej podejrzany. Wyglądał zbyt... z w y c z a j n i e. - Myślisz, że jest taki jak jego siostra?
Nadziejka nie miała ochoty na obcowanie z panią Lestrange, lecz słyszała od Kim, że to wymagająca kobieta.
- Zostaję do końca - mruknęła jeszcze, nieco ciszej tym razem, do przyjaciółki. Obserwowanie ludzi w dni takie jak to, było niesamowite. Ale nie tylko istoty żywe były tutaj ciekawe! Czujne spojrzenie Potockiej wyłapało dzisiaj coś dziwnego na twarzy Prawie Bezgłowego Nick'a, więc spróbowała poobserwować go jeszcze trochę nie wiedząc, jak mogłaby zwrócić na siebie jego uwagę.

Przyglądała się Addyson, chcąc z nią porozmawiać. Zamienić ostatnie słowa w tym roku szkolnym i pożegnać się, życząc jej miłych wakacji. Niestety głos, który dotarł do jej uszu nie należał do Clemen a do... Potockiej. Kaylin odwróciła głowę w jej stronie i uniosła brew wysoko. Czego ona od niej chciała? Nie miała nic do Hope, przeważnie. Jej pochodzenie i nazwisko było czymś, co z pewnością Wittermore drażniło, ale nie miała z nią zbyt wielu spięć. Teraz jednak nie chciała z nią rozmawiać, chciała rozmawiać z Addyson. Pierwsze słowa Puchonki nie były złe, Kaylin przez chwilę nawet się zawahała i chciała po prostu podziękować, gdy dosłyszała resztę zdania. Zmarszczyła brwi czując, jak coś w niej się zagotowało. Inni mogli ją obrażać, ale nie pozwoli obrażać Krukonów. Nawet, jeżeli sama jeszcze kilka dni temu zwyzywała ich wszystkich od debili. Najbardziej jednak zirytowała się przytykiem dotyczącym Graysena.
- Bardzo miło z twojej strony, Hope. - Jad sączył się z jej ust, może nie w samych słowach, ale na pewno w tonie jakiego użyła. - Pozwól jednak, że polecę ci skupić się na kolegach z własnego domu, a moich zostawić w spokoju. Z tego, co wiem to masz pod swoimi skrzydłami tego nicponia, Cartera, który naprzykrzył się profesorowi Bułhakowowi na ostatnich runach piątych roczników. Może powinnaś uważać, czego go uczysz, skoro już stwierdziłaś, że się do tego nadajesz? - Zrobiła chwilę przerwy. - I na przyszłość nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy. Życie Graysena, jak i moja relacja z nim nie powinna cię interesować. - Dodała jeszcze przez chwilę się na nią patrząc. Z nieskrywaną niechęcią i pogardą, choć z pewnością nie tego chciała. Być może nieobecność profesora Bułhakowa działała na nią w ten sposób. Być może stres związany z powrotem do domu. Być może to wszystko razem plus próba obrażenia jednego z dwóch przyjaciół Krukonki, na co nie mogła pozwolić. Nie miała ich wielu, ale każdego broniłaby jak lwica.

Skosztowawszy gorzkiego smaku porażki i poniżenia, powinien był już dawno siedzieć przy masywnym, potężnym stole w pokoju głównym domu Carrowów i rozmyślać nad tym, jak jego młode, wydawałoby się, iż beztroskie życie, traciło właśnie istotny sens. Powrót do ojca nie był jednakże wygodną, ani zbyt radosną alternatywą, toteż koniec końców Graysen uczynił wszystkim ogromną łaskę i swą nędzną prezencją postanowił zaszczycać wszystkich aż do samego końca.
Nie spieszyło mu się na dotarcie na czas, lecz gdy już dociera na miejsce, to chaos i widoczny brak dyrektorki wygłaszającej przemowę końcową, wprowadzają go w chwilowy stan konsternacji. Cóż, nie planował on spóźniać się aż tak, choć szczerą wątpliwością dażył umiejętności krasomówcze pieprzonej Adary Fletcher, którą notabene rzadko ostatnimi tygodniami widywał.
Rozejrzawszy się pobieżnie, chwyta w biegu jeszcze ciepłą bułeczkę i przepychając się przez irytujące rzesze rozemocjonowanych bachorów, pokonuje dystans dzielący go od znajomej głowy wychwyconej czujnym okiem zawodowego zwiadowcy. Wittermore, przy kim to ona stoi? Zatrzymuje się kilka metrów od ciekawego zjawiska rozgrywającego się przed nim, kąsa bułeczkę i żuje przypatrując się zafascynowany. Czy często zdarza mu się słuchać rozmów na jego własny temat? Och, aż nazbyt! Ale rzadko miewa przed sobą takie oto dwa, wyjątkowe okazy, świecące brylanciki w nędznej historii relacji międzyludzkich. Kaylin i Potocka, doskonale.
Zachodzi Krukonkę od tyłu, delikatnie mierzwi jej czuprynę i bezsłownie raczy podejrzanie ukontentowanym spojrzeniem obie panny.
- Nie przypominam sobie, aby Kaylin była za mnie odpowiedzialna, ani tym bardziej, aby "brała mnie pod swoje skrzydła". Wiem za to, kto pod moimi, a raczej... całkowicie pode mną jeszcze niedawno się znajdował. Zabawne, bo nie byłaś wtedy aż tak wygadana.
Przylgnąwszy do wątłej sylwetki Wittermore, przeżuwa swą nieszczęsną bułeczkę, ciężkim, nieustępliwym wzrokiem przenikając postać wydawałoby się, iż niewinnej, Polki. Przynajmniej nie jest nudno?

W skali od jednego do dziesięciu ten rok dostawał od Caolana porządne... ugh. Z plusem.
Spóźniony, niewyspany, rozdrażniony i, na domiar złego, w stanie dalekim od odpowiedniego do okoliczności, mężczyzna niemalże wtoczył się do Wielkiej Sali emanując radością życia godną świeżo upieczonego ducha.
Poprzedniego dnia czuł się lepiej. Głównie dlatego że w swojej przyszłości widział tylko koniec roku i wiążące się z tym ciszę i spokój wypełniające korytarze Hogwartu.
Błogosławieni ci, którzy nie wiedzą.
Po Marquezie spodziewał się naprawdę wiele. Przez ostatnie kilka lat swojej kariery jego tolerancja na wybryki chłopaka urosła czterokrotnie, nawet jeśli każdy stracony przez chłopaka punkt Slytherinu zabierał Caolanowi minutę życia. Naprawdę, to był w stanie zaakceptować. Świat potrzebuje ludzi wszelkich typów i kolorów by być ciekawym - ktoś musi wyznaczać społeczne dno.
Tyle że nawet po Ururu Caolan nie spodziewał się idiotyzmu pokroju nocnej wycieczki do Zakazanego Lasu z przewodnikiem w postaci ognika. Człowiek spodziewałby się, że drugi najlepszy uczeń w szkole zrozumiałby jak zły jest to pomysł przed doprowadzeniem się do stanu zagrożenia życia.
I kto został z tej okazji wyciągnięty z łóżka w środku nocy? Caolan.
Mężczyzna westchnął ciężko i sięgnął po filiżankę stojącą przy jego nietkniętej zastawie. Bo i co miał zrobić? Jego dom przegrał z kretesem, Costi jak nagle zniknął tak wciąż nie wrócił, jego włosy sterczały na wszystkie strony świata, a całość zwieńczał lekko wygnieciony sweter którego granat pięknie podkreślał Caolanowe sińce pod oczami.
Nauczyciel wyglądał i czuł się jak ósme nieszczęście. To, które popełniło samobójstwo i zostało powieszone nad drzwiami by służyło za przykład.

Kątem oka obserwował tylko, co dzieje się przy stołach uczniów. Ujrzał zamieszanie, stwierdził jednak, że było wywołane ostatnimi pożegnaniami i tym, że część uczniów zaczęła szykować się już do powrotu do domu. Odetchnął głęboko, zadowolony, że Ophelia siedzi w swoim kącie i nawet nie próbuje na niego patrzeć. Gdyby było inaczej... Właśnie wstawałby i kierował się do drzwi. Nie miał tego dnia ochoty na kolejne zaczepki. Poza tym, patrzenie jej prosto w twarz byłby trudne i od ostatniego spotkania udało mu się zręcznie wyminąć jakąkolwiek interakcję z własną, jakby nie było, siostrą. Widząc nadchodzącego, dość zmarniałego opiekuna Slytherinu uniósł tylko brew w górę. Znali się z dawnych lat, choć nigdy nie rozmawiali jakoś szczególnie długo. Caolan był przyjacielem Ophelii, a z tymi Layton starał się nie zadawać. Niemniej, plotka o wyprawie jednego ze Ślizgonów do Zakazanego Lasu dotarła już do jego uszu i, jak mógł się domyślić, zmarnowane oblicze nauczyciela było spowodowane tym całym zamieszaniem, jakie wywiązało się w nocy. Cóż, Layton na jego miejscu też nie były szczęśliwy.
- Nienajlepszy dzień, co? - Zapytał, gdy ten usiadł obok niego. W jakimś stopniu go rozumiał, chociaż każdy dzień Lestrange w zamku był nienajlepszy, jeżeli gdzieś kątem oka ujrzał kruczoczarne włosy siostry.

Jak zwykle nie była w stanie skupić się na tym co mówiła dyrektorka, więc po chwili jej głowa latała w tą i z powrotem szukając jakichś ciekawych osób. Oczy latały po znajomych twarzach przy każdym ze stołów. Zatrzymały się na chwilę na Nicku, a Kim widząc jego dziwną minę przekrzywiła lekko głowę. Jednak słysząc Nadziejkę przy uchu spojrzała na Kay i uśmiechnęła się lekko. Sama skierowała wzrok w stronę krzesła wujka Vakela. Zastanawiała się czemu go nie ma, ale te myśli szybko się ulotniły niczym chmurki w pogodny dzień.
- Może trochę - wzruszyła ramieniem. - Biedna Kay, pewnie miała do niego jakąś sprawę - zauważyła naiwnie faktycznie dostrzegając na porcelanowej buźce dziewczyny z Krukonladnu zawód. Kim nie dostrzegła złośliwości w głosie Nadziejki. W końcu kochała swoją przyjaciółkę, więc idealizowała ją w swoich myślach. Nie potrafiłaby źle powiedzieć o Potockiej. Uśmiechnęła się do Nadziejki, a potem wbiła widelec w kawałek ciasta dyniowego zaraz się nim zajadając zadowolona z jego smaku. - Mmmm… Mój tata zawsze potrafił upiec tak ciasto, że było spalone - zaśmiała się i po chwili wróciła do wiercenia się na siedzisku.
Kim była tak zabsorbowana pochłanianym ciastem, ze nie zwróciła uwagi na znikającą Nadziejkę, która przysunęła się do Addyson. Dopiero głos Kaylin zwrócił na nią uwagę roztargnionej Puchonki. Posłała jej swój szeroki i ciepły uśmiech.
- Witaj Kaylinko - pomachała do niej łapką i wczyściła kolejny kawałek ciasta dyniowego. - Dobra, bo przytyję - pomasowała swój brzuszek i spojrzała na Nadziejkę, która do niej wróciła. Spojrzała na profesora Laytona.
- On? - zapytała i wyszczerzyła się szeroko. - Zdecydowanie fajniejszy niż jego siostra - Kim była tak energiczna dzisiejszego dnia, że sprawiała wrażenie jakby podskakiwała na krześle. - Jest bardzo miły - dodała. - Polubiłam go i zapisuję się od nowego roku na Runy. Zastanawiam się z jakiego przedmiotu zrezygnować, aby nie mieć tego za dużo. W domu to przestudiuję - posłała jej swój radosny uśmiech i spojrzała na ciasto dyniowe.
- Nadzieeeeeeeeeejo - jęknęła. - Zabierz ode mnie tego pysznego potwora, nie mogę tyle jeść ciasta, muszę mieć dobrą kondycję, a ten potwór sprawia, że nabieram masy - burknęła. - Ale jak to mówią, najpierw masa potem mięśnie - podniosła rękę pokazując jej brak bicepsów. Skierowała wzrok na prawie bezgłowego Nicka i uśmiechnęła się. - Ja zostanę z tobą, w końcu nie wiadomo, czy zobaczymy się w wakacje, ale spróbuję ogarnąć jakieś spotkanie. Może nawet uda się znaleźć czas abyś została u mnie na kilka dni - zastanowiła się chwilę.
- Chcesz pogadać z Nickiem? - wskazała ducha i już po chwili podniosła się i pomachała do Nicka wołając go prawie na całą salę. Uśmiechnęła się do niego szeroko jak miała w zwyczaju i usiadła na ławce z powrotem.

Niby słuchała przemówienia, niby była obecna w Wielkiej Sali, niby wiedziała co się wokół niej dzieje. No właśnie. Niby. Puchońskie dziewczę swoimi myślami siedziało przy pewnym Ślizgońskim chłopcu, który nie zaszczycił ich swoją obecnością na zakończeniu.  Dlaczego go nie było? Czy była to jej wina? Musiał szybciej wyjechać do domu? Czy coś mu się stało?
Tylko tego typu pytania zaprzątały głowę Addyson, powodując, że słowa które wypływały z ust dyrektorki Hogwartu wchodziły jednym uchem, a wychodziły drugim, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu. Tęskniła za nim i nawet nie próbowała tego w żaden sposób ukrywać.
W oczach Clemen w pewnym momencie pojawiły się łzy, ale kilkakrotne zamruganie powiekami, skutecznie odgoniło niechciane krople i nie pozwoliło spłynąć im po policzkach dziewczęcia.
To nie było dla niej… Niepotrzebnie w ogóle tu przychodziła. Jednakże była prefektem i pojawienie się na zakończeniu było równie ważne, co przybycie na bal na zakończenie siódmych klas, na który poszła z… Ururu.
Pociągnęła cicho nosem i już miała wstać i wyjść, kiedy podeszła do niej Kaylin. Spojrzała na Krukonkę z lekko zaczerwienionymi oczami, posyłając jej krótki, wymuszony uśmiech. Czy mogła uznawać ją za swoją przyjaciółkę, z którą mogła porozmawiać w trudnych chwilach? Ostatnimi czasy w jej życiu wydarzyło się dużo, a ona nie potrafiła poradzić sobie z natłokiem emocji. Z drugiej jednak strony rozmowy z Kaylin zazwyczaj kończyły się kłótniami.
- Tak jasn… – Urwała, bo do rozmowy z Krukonką wcisnęła się Nadzieja. Z lekkim niedowierzeniem obserwowała obie dziewczyny, przenosząc piwne tęczówki to na jedną, to na drugą. Czy one naprawdę zaczęły się kłócić na zakończeniu szkoły, na Wielkiej Sali, przy tylu ludziach?
Nie zdążyła nawet nic powiedzieć, ponieważ do całego tego zamieszania dołączył się Graysen, który niemalże od razu przykleił się do Wittermore. Niestety, tego było już za dużo dla nieśmiałej Puchonki. Nie lubiła, kiedy koło niej robiło się zamieszanie.
- Porozmawiamy później. Najpierw załatw swoje sprawy…- Odezwała się w końcu, podnosząc się z miejsca i kierując swoje kroki do dormitorium. Przecież musiała się w końcu spakować.

Może nawet spodziewała się, że Kaylin wyrzuci z siebie jakieś podziękowanie, posłałaby jej wtedy kolejny uśmiech. Ale przez myśl jej nie przeszło zinterpretowanie swojej wypowiedzi w taki sposób, w jaki zrobiła to Wittermore. Oderwała się na chwilę od Kim, odwracając się w stronę Krukonki z twarzą umazaną lekkim zaskoczeniem.
- Przepraszam, nie miałam na myśli niczego złośliwego. Może mój ton nie był najprzyjemniejszy, wybacz, nie mam humoru dzisiaj - wyjaśniła szczerze, aczkolwiek wciąż średnio pogodnie. - Ale nie rozumiem czemu mówisz do mnie tak, jakbym pełniła funkcję, której nie pełnię... Poza tym zgodnie z tą logiką, jak bardzo nieporadny jest Malfoy, skoro ma u siebie kogoś, kto niemal na każdym kroku traci punkty? A z resztą, to nie ma nic do rzeczy. Nawiązałam do Carrowa jako do osoby, którą obie znamy. Wiesz, jak się chce z kimś załapać kontakt to się nawiązuje do współnych elementów. Ty go znasz, ja go znam, coś nas łączy... Rozumiesz? I nie obchodzą mnie żadne szczegóły twojej relacji z nim, ostatnio już się dosyć nasłuchałam o jego osobie.
Bardzo nie chciała o tym myśleć, ale wciąż miała w uszach słowa Antigone, kiedy przy ognisku mówiła im o tym, że... ona i on... To się w głowie nie mieściło po prostu. Pomachała też opuszczającej ich Addyson planując sobie, że koniecznie musi z nią pogadać przed wyjazdem.
Lekki rumieniec zażenowania wpełzł na twarz Potockiej, kiedy wspomnianny Carrow wpełzł na front. Cóż za okrutny był los, że go tu sprowadził. Życie, ty kurko. Pojawienie się Krukona, jednak spowodowało naciągnięcie na głowę Hope mentalnego kaptura dresowego.
Kiedy ja, albo Henesi byłyśmy pod tobą, to gdzie miałeś Kaylin? Pod Bułhakowem?
- Witaj, Carrow. Uważaj na słowa, bo Kaylin opacznie to zrozumie i pomyśli, że czasem robiliśmy coś brzydkiego. Poza tym gratuluję dobrej pamięci, zastanawiałam się, czy soczek z balu nie wymaże ci tego z głowy - posłała mu niewyobrażalnie promienny (jak na swój obecny nastrój) uśmiech, walcząc z nim na spojrzenia. - Rączki zagojone? Bezpiecznie dotarłeś rano do pokoiku? Nie wpadłeś czasem na woźnego? I nie musisz dziękować za posprzątanie całego bałaganu, a wstążkę możesz sobie zostawić na pamiątkę.
Nadź miała straszny ból w serduszku, bo zdawała sobie sprawę z tego, że przerwała rozmowę z Kim i ją po prostu olała. Ale cóż, nieporozumienia trzeba było wyjaśniać, a Carrowów miażdżyć.
- Ale liczę, że ją wyrzuciłeś, w końcu była skażona mugolactwem - dodała głośnym szeptem, po czym puściła mu oczko. Nadź miała wystarczająco dystansu do swojego pochodzenia, żeby pozwolić sobie na takie żarciki.
- Kiiiiim? - odwróciła się nagle do przyjaciółki słysząc, jak ta woła ducha. - Uh, nie musiałaś...
Na co jej teraz duch?

- Jeden ze Ślizgonów został kilka godzin temu oddelegowany do Munga bo jednak udało się powstrzymać go od zwymiotowania własnych jelit. - Caolan westchnął ciężko, nalewając sobie kawy nieco drżącą ręką. - I jest to ten sam uczeń, któremu udało się zrobić pośmiewisko z całego domu. Określenie tego dnia jako "nienajlepszy" to tragiczne niedomówienie, Lestrange.
Na domiar złego cała Wielka Sala ociekała barwami Krukonów. Normalnie fakt, że Slytherin nie wygrał pucharu domów był po prostu ciosem w jego ego - nie jest to coś, co z chęcią powtarzałby kilka razy dziennie w ramach hobby, ale też daleko temu od bycia czymś, z czym Caolan jako dorosły człowiek nie umiałby sobie poradzić. Inna sprawa, że normalnie Slytherin nie był aż tak beznadziejnej sytuacji jak tego roku.  Na wszystko co święte, Ravenclaw zdołał wygrać z tak wysokim odsetkiem uczniów, którzy nie zdali!
O jeden most za daleko dla biednego nauczyciela latania na miotle.
- Nie wiem po co w ogóle tutaj przyszedłem... - Caolan wymamrotał żałośnie, chowając twarz w dłonie. Mógł zostać w swojej komnacie. Przeczekać aż wszyscy wyjdą ze szkoły. Odespać noc. Darować sobie to jedno, ostatnie upokorzenie tego roku szkolnego. Ale przecież to byłoby logiczne. Nie. On, głupi, musiał przecież przyjść na śniadanie (którego i tak nie planował zjeść) popatrzeć na uczniów (z których ci jego wyglądali na najbardziej przybitych) i skosztować kawy, która już zdążyła zacząć stygnąć.
Wyczyn roku, Panie Bairseach. Wyczyn roku.