Pierwszy taniec dobiegł końca, a z powietrza wypełniającego bal zniknęła wszelka aura grozy i powagi. O dziwo, przez duszną woń mieszaniny dziewczęcych perfum, przebijały się jakieś wątłe nuty normalności — bal nie rozwijał się tak źle, jak potencjalnie mógł; Profesor niestety nie podszedł z należytym entuzjazmem do drobnego spisku opracowanego w umyśle Antigone, więc Hennessy, akceptując porażkę na płaszczyźnie łagodnej perswazji, postanowiła się oddalić od jego osoby tuż po zakończonym tańcu, który minął w typowej dla tego typu ekscesów ciszy. Obserwowała inne pary, zawieszała wzrok na ładniejszych sukniach, oceniając je krytycznym okiem, przyznając oceny w wymyślonej skali liczbowej. Nie była w stanie stwierdzić, kto zaprezentował się najgorzej.
Gdy muzyka nieco się ożywiła, a dziewczyna, jak przystało na damę, którą nie była, podziękowała za taniec ukłonem, ruszyła w kierunku stołów rażących w oczy rozmaitością jedzenia spoczywającego na ich blatach. W pierwszej kolejności sięgnęła po poncz, który niewątpliwie mógłby ubarwić tak żałosny wieczór w równie doborowym towarzystwie. Rozejrzała się powoli, mocząc usta w napoju, wyłapując z tłumu pojedyncze znajome twarze. Miała ułożoną drobną listę w głowie, która mogła sugerować, z kim rozmowa byłaby ciekawsza niż standardowe, grzecznościowe flaki z olejem wymieniane na tego typu imprezach; Najbliższą, bo także znajdującą się przy zastawionych stołach, osobą, okazała się być Addyson Clemen, do której postanowiła się skierować.
— Cześć, Clemen — przywitała się kulturalnie, jak przystało na Hennessy. Urwała, aby przez dłużące się sekundy spojrzeć na wyraz jej twarzy spod lekko zmrużonych powiek. Naturalnie, zaraz po tym przybrała na usta czarujący uśmiech. — Znasz może tę dziewczynę? — Wskazała na łysą Yvon, która w najlepsze podpierała jedną ze ścian. — Wiesz, wygląda jak moja siostra, ale z tego co pamiętam, ona miała długie, rude włosy. — Niemalże natychmiastowo czar uśmiechu zszedł z buzi Antigone.

Cyril chciał przez chwilę być buntownikiem, ale uśmiech nie schodził mu z twarzy. Gryfon był naprawdę...miły. W taki dziwny, trudny to wytłumaczenia, sposób.
-Zaraz spróbu....- kolega nie dał mu dokończyć. Puchon zamknął się kiedy Finn go zaczął prowadzić. Trochę się zdziwił, ale mu to nie przeszkadzało. Byli już przy stoliku. Chłopak chciał usiąść, jednak przeszkodził mu w tym ciężar na plecach. Spojrzał ze zdziwieniem na chłopaka. Dziwny Gryfon.
Cyril złapał za ciastko cytrynowe, i opadł na krzesło. Jadł ciasteczko, patrząc się raz na Finna, raz na podłogę.
Młodzik poczuł na sobie czyjąś rękę, podskoczył trochę przestraszony. To tylko Nadziejka.
-Ymmm cześć Nadzieja....ja ymmm...nikogo nie zaprosiłem...- powiedział zakłopotany. Tak dał się podejść. Ten Gryfon dziwnie na niego działa. Robi się przy nim bardziej ciapowaty, trochę go to denerwowało.
Puchonka była dla niego szkolną siostrzyczką. Zawsze go broniła, chociaż on nie potrzebuje obrony. Bufony ze Slytherinu mu nie straszni. W każdym razie, zawsze dobrze jest mieć kogoś kto się wstawi.

Opuściwszy Ururu podeszła do stołu z ponczem, po drodze robiąc zdjęcia nauczycielom i bawiącym się uczniom. Wydawać by się mogło, że miała ich już wystarczająco dużo, jednak bała się, że dla komisji organizującej bal, będzie ich za mało, więc naciskała spust migawki bardzo często.
Odetchnęła w końcu, gdy udało jej się dotrzeć do stołu. Chwyciła w ręce pustą szklankę i nalała różowo-czerwony napój do naczynia.
Nie nacieszyła się jednak ciszą i spokojem zbyt długo.
Puchonka przekrzywiła lekko głowę, lustrując wzrokiem… Siostrę Yvon. Wzdrygnęła się nieznacznie i przełknęła ślinę. Nie chciała mieć problemów z dwoma Hennessy. Tylko samobójca i psychopata zgodziłby się na to.
- Cześć, Hennessy. – również się przywitała, a na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech, mimo niechęci, którą żywiła do jednej z sióstr.
Przeniosła spojrzenia na dziewczynę, która została jej wskazana przez Antigone. No tak… Yvon. Zmora Hogwaru. Zmora Wittermore i od niedawna: Zmora Clemen. Chociaż łysa, w dalszym ciągu emanowała wyższością.
- Powiedz mi najpierw, kto nie zna naszej wspaniałej, łysej Yvon. – prychnęła cicho, odkładając szklankę na stół. Dla zachowania bezpieczeństwa. – Może po prostu chciała zobaczyć jak to jest czuć na swojej głowie powiew powietrza, a długie włosy jej w tym przeszkadzały? – wzruszyła ramionami, próbując ukryć śmiech.

Był otwarty na ludzi, więc nie widział w swoim zachowaniu niczego złego. Ach, Ci Irlandczycy. Nie to co te Brytole, sztywniaki. Musiał przyznać, że Puchon był zabawny z tym swoim skrępowaniem, co tylko powiększało zainteresowanie jego osobą. No bo w końcu chciał wiedzieć czy młodszy zachowuje się tak zawsze czy tylko teraz wstydzi się, bo nie znają się za dobrze. A raczej wcale, skoro to było ich pierwsze takie normalne spotkanie.
Z rozmyślań oderwała go dziewczyna, która postanowiła uraczyć ich swą obecnością. Zazwyczaj łatwo było stwierdzić z jakiego ktoś jest domu, jednakże w tych okolicznościach tylko dzięki faktowi, że zna się z Carterem, wywnioskował, że również jest Puchonem. 
To wcale nie tak, że obejrzał ją sobie od dołu do góry, niby to naturalnie przenosząc wzrok od swoich butów do twarzy dziewczyny. Odchrząknął cicho, dając do zrozumienia, że tu jest i nie chce być tak całkowicie ignorowany. Podniósł się nawet z miejsca, by kulturalnie móc się przedstawić dziewczęciu. 
-Jestem Finnian, miło mi Cię poznać... Nadziejo? - spytał, chcąc się upewnić, że wcześniej wymówione imię pod jej adresem jest tym właściwym.
-Całkiem ciekawe imię, nigdy wcześniej nie miałem okazji go usłyszeć. Jesteś z tych okolic? - spytał, nie kryjąc zaciekawienia. Przecież nie będzie stał jak ten buc, żeby rozmowa miała się nie kleić.

Nie wiedziała, czy zawstydziła Cyryla przy koledze, czy też nie... Czasami niestety jej się to zdarzało, dlatego nie podchodziła, kiedy nie był sam. Poza tym nie znała jego znajomych tak dobrze, a w końcu nie lubiła narażać się na kontakty z obcymi, jeśli sytuacja tego nie wymagała.
Teraz jednak koniecznie chciała się przywitać z braciszkiem. Właściwie dobrze, że ktoś już do niej zagadał na balu, bo inaczej kusiłoby ją, żeby spędzić z Cyrylem cały bal... a młody pewnie liczył na jakieś tańce z dziewczynami.
- Jak chcesz, mogę poprosić Morrigan, żeby zatańczyła z tobą - szepnęła pochylając się do niego. Cyrylek wiedział, że panna Black jest kuzynką Nadziejki, a Hope wiedziała, że każdy facet w Hogwarcie pociąłby się, byleby zatańczyć z piękną Ślizgonką.
Momentalnie wyprostowała się, kiedy kolega braciszka postanowił dostrzec jej osobę. O nie. To już drugi kontakt z obcym chłopakiem tego wieczoru.
- Mi również miło ciebie poznać - odpowiedziała dygając leciutko oraz siląc się, żeby ją usłyszał. Przy obcych zdarzało jej się mówić zbyt cicho. -Mój tata pochodzi z Polski. Moje imię to po prostu Hope, możesz je w ten sposób wymawiać. Wiem, że niektórzy miewają z nim problem.
Uśmiechnęła się delikatnie zerkając ukradkiem na braciszka.
Pierwsze dni w Hogwarcie, kiedy każdy poszczególny nauczyciel próbował wymówić jej imię, były śmieszkowe. Rodzice zastanawiali się, czy nie nazwać córeczki "Hope", skoro wiadomym było, że pójdzie do Hogwartu, lecz stronie matki bardzo podobał się polski odpowiednik. Wbrew pozorom, nie było wielu, którzy wyśmiewaliby się z jej imienia.

Kiedy stwierdziła, że ma dość widoku Clemen, skierowała spojrzenie na ciecz, którą dzierżyła w dłoni. Parokrotnie zakołysała naczyniem, pozwalając napojowi obmyć jego ścianki, przy czym ponownie uniosła spojrzenie na postać Puchonki. Niewątpliwie oceniała, jaki szlaban zostałby jej przypisany za chluśnięcie Addyson w twarz ponczem. Ostatecznie porzuciła ten wybitny plan, zdając sobie sprawę z obecności grona pedagogicznego i mnóstwa niechcianych świadków; Zawiesiła wzrok gdzieś w przestrzeni za dziewczyną. Zdawała się jej kompletnie nie słuchać, poświęcając swoją uwagę rzeczom tak nieistotnym jak brak festonów wieńczących ściany. Jednak pomimo wyrazu twarzy, który całą swoją prezencją mówił, jak bardzo w nosie rozmówcę ma, wszystkie słowa Puchonki przyjmowała i zgrabnie spychała do siódmego kręgu piekła.
— Ewentualnie jakaś szóstoroczna łajza z Hufflepuffu rzuciła w nią Calvorio. Czekaj, chyba nawet wiedziałam, jak się nazywała... — Teatralnym, przerysowanym gestem udała żywe utrapienie. Filozoficznego wizerunku dopełniłoby jedynie podrapanie się po podbródku w zadumie. — Ach, no tak. Addyson Clemen. — Uśmiechnęła się promiennie, pokonując dystans je dzielący, aby znaleźć się tuż przy jej twarzy i zniżyć głos do półszeptu. — Możesz to określić groźbą, napaścią, czymkolwiek zechcesz, jeśli jednak jeszcze raz zechcesz zamieszać w moim otoczeniu, możesz być pewna, że zwrócę cię glebie.
Odsunąwszy się, ponownie przeskoczyła wzrokiem z Addyson na zawartość szklanki, rozważając po raz kolejny opcję efektownego chluśnięcia jej w twarz. Zatrzymała się dłużej nad tą myślą, jednak pomysł został ponownie odrzucony, o czym świadczyło wypicie ostatniego łyku ponczu przez Hennessy. Odstawiła naczynie na stół z głuchym stuknięciem, obdarzając Clemen najpiękniejszym uśmiechem, na jaki się zdobyła.

Sukienka, którą miała Addyson na sobie, była jedynie pożyczona od blondwłosej Krukonki i Clemen przez większość trwania balu, uważała, żeby nigdzie nią nie zahaczyć, aby jej nie porwać, czy poplamić. Nie wiadomo jak przeżyłaby fakt, że Antigona umyślnie ubrudziłaby kreację. Przede wszystkim Addyson nie wiedziała, jak mogłaby to wyjaśnić Wittermore.
- Ewentualnie jakaś siódmoroczna łajza nie potrafi trzymać języka za zębami na lekcji zakleć.– odparowała, przez zaciśnięte zęby. – Wiesz co… Nawet wiem jak się nazywa… Jakoś tak na Y… Yvon? Hennessy? Oh! Czyżby to była twoja siostra Antigone? – przedrzeźniała ją w dalszym ciągu, przekrzywiając lekko głowę na bok.
Mimo wszystko Puchonka nie pozwoli nikomu stanąć sobie na głowię. Poza tym, Gryfonka nie odważyłaby się jej nic zrobić, kiedy wokół kręciło się tyle uczniów i osób z grona pedagogicznego.
Może Clemen powinna odejść z uniesioną głową, albo przestraszona uciec do swojego dormitorium, gdzie nikt jej nie znajdzie. Z niewiadomych jednak przyczyn, została na swoim miejscu i uporczywie wpatrywała się w twarz starszej nastolatki. Nawet, gdy dziewczyna się do niej zbliżyła stając z nią twarzą w twarz, nawet nie mrugnęła.
- Jeżeli twoja siostra jest na tyle głupia, że nie potrafi zrobić sobie eliksiru na porost włosów, to bardzo mi przykro, że masz tak tępą siostrę. Mam nadzieję, że to nie genetyczne. – mimo słów jakie kierowała do czarownicy, na jej ustach znajdował się promienny uśmiech, więc z boku wszystko musiało wyglądać na miłą, przyjazną pogawędkę.

Carrow doskonale zdaje sobie sprawę, iż nic nie trwa wieczne, a pary sunące po parkiecie wkrótce ustąpią miejsca reszcie, tym samym, otwierając część właściwą balu. Tą, której najbardziej się obawia. Sekunda, po sekundzie, wolna melodia powoli zanika w powietrzu, a Graysen, w akcie lilipuciego ataku paniki, odszukuje wzrokiem sylwetkę Averego, któremu to posyła znaczące spojrzenie. Dwa, przydługawe palce przykłada do ust, które układa w rybny rulonik, z którego to uchodzi powoli powietrze. Chodź ze mną na faję Alex, nie wiem skąd je wziąć, ale mi je przynieś, nie bądź taki.
Gromkie brawa zaburzają percepcje myślowe chłopaka, żywe rytmy ustępują smętom walca i ku jego rozpaczy, rozpoczyna się moment rozpętania chaosu ostatecznego. Jak dobrze, że jest z Wittermore, która pozostanie w paraliżu upośledzenia równie długo co on sam. Razem poczekają aż gawiedź się przemieści i zdecyduje na przyjęcie pozycji mniej dynamicznej. Cholera, jacy oni wszyscy zadowoleni i uśmiechnięci, a on tymczasem myśli sobie jak pognębiłby falbankowe dziewczę Longbottoma, albo którąś z Hennessich. Przecież tyle osób czeka dziś w kolejce do poniżenia, a przed nim tak poważny obowiązek, jakim jest pyszna zabawa z partnerką.
- Może napijmy się najpierw, aż mi zaschło w gardle na widok pewnych osób -odzywa się po chwili w akcie desperacji, łapiąc dziewczę za łokieć i kierując ją delikatnie w stronę latających stołów. Pary pląsające w rytm znienawidzonego swinga powodują w nim odruchy omdlenia. Jest w stanie tańczyć wszystkie odmiany wolniejszych tańców oficjalnych, a walc klas siódmych upewnił go w przekonaniu, że to wcale nie będzie takie trudne. Ale, nie, to nie.
Wlewa w gardło pierwszą szklaneczkę ponczu i łapie za kolejną, tym razem celebrując czynność i kontemplując filozoficznie, przeciągając całość jak tylko biedny może. Czemu to kurna mać smakuje jak jakiś tani spiryt?
- Twoje też jest jakieś takie stęchłe? - pyta niewinnie, drapiąc się po głowie. Tuż obok jacyś frajerzy śmieszkują i chichoczą pod nosem jak mali psotnicy. Graysen jednakże, będąc w pewnym stopniu upośledzonym pod względem domyślania się pewnych faktów, nie rozumie motywów przebiegłej dzieciarni.
Pewnie jakiś tani soczek po przecenie. Myśli sobie Carrow i kończy kolejną szklaneczkę, czując tym samym gwałtowny napływ ciepła i chyboczącego obrazu. Och nie. Tylko nie to. Zna ten stan.

Krótka wymiana zdań z nauczycielem musiała się skończyć szybciej, niż sama Wittermore mogła się tego spodziewać. niemniej, taki to już był dzień. Wielki bal, na którym każdy miał tyle do zrobienia - podziwianie tańca, rozmowy z kolejnymi znajomymi, picie ponczu, poniżanie młodszych bądź po prostu słabszych znajomych, aż wreszcie... zabawa. Krukonka nie była pewna, czy dobrze rozumiała znaczenie tego słowa, zwłaszcza w zestawieniu z samą imprezą, toteż bez słowa obserwowała to, co działo się wokół nich i... Nawet nie drgnęła. W przypływie paniki rozejrzała się jednak po sali chcąc odnaleźć twarz profesora Bułhakowa, który jednak gdzieś jej się wtopił w suwających się po parkiecie młodzików, na co zareagowała jedynie jęknięciem.
Z zamyślenia tego wyrwał ją dopiero ciągnący za dziewczęcy łokieć Graysen, na którego spojrzała wzrokiem dość nieobecnym. Dopiero po chwili dotarły do niej jego słowa i tylko kiwnęła głową na znak, że popiera pomysł. Pierwszy łyk ponczu, a twarz Wittermore wykrzywiła się nieznacznie. Co to na litość Merlina było?
- No cóż, chyba trochę oszczędzili na tym... Czymś. - Mruknęła, ale dopiła do końca. I kolejną szklaneczkę też, bo bardzo chciało jej się pić. W sali było duszno od nadmiaru ludzi, a ona sama powstrzymywała nerwowe drgawki, gdy tylko kolejny tłum obok nich przechodził. Niebawem zakręciło jej się w głowie, a na policzki wypłynął drobny rumieniec. Co mogło być tego przyczyną? Stawiała na stres i tłok, ale czy tak było na pewno?

Uczniowie w coraz liczniejszych grupach przemierzali salę balową, kierując swoje kroki do latających stołów, szukając chwili orzeźwienia, gdy nieliczni kołysali się w rytm żenującej muzyki. Hennessy przeczesywała wzrokiem pary, podążające zgodnym rytmem, przylepione do siebie tak uparcie, że żadna siła nie dałaby rady ich rozdzielić. Niektóre dziewczyny zapewne chociaż ten jeden raz chciały poczuć, jak to jest, gdy kogokolwiek interesują, a chłopcy pokazać się od tej chlubnej strony eleganckich kowbojów ze swoimi podporami w sukienkach uwieszonymi na wątłych ramionach, których jedynym wysiłkiem było strzelanie Confundusem w równie wybitnych kolegów. Wciąż oddawała się swojej grze, która polegała na ocenaniu sukienek i wyróżnianiu spośród nich tych najgorszych, na które patrzenie sprawiało fizyczny, namacalny ból. Spoglądając znad ramienia Clemen, która karmiła Antigone uroczym wydaniem soczystej ironii, dostrzegła gdzieś Graysena ciągnącego za sobą wiecznie skonfundowaną życiem Wittermore. Gdy ich spojrzenia skrzyżowały się na ułamek sekundy, Hennessy posłała mu pełnego niewypowiedzianego jadu całusa, który miał sugerować, że niebawem ich ścieżki na balu się splotą; Wróciła do rzeczywistości w momencie, w którym Clemen błyskotliwie streszczała iloraz inteligencji Yvon. Nie masz pojęcia, słodka Addyson, ile chciałabym ci powiedzieć, ale gwarantuję, że zabrakłoby ci tej pożal-się-boże finezji na puentę.
— To naprawdę urzekające, jak głośno jesteś w stanie szczekać, gdy masz poczucie, że ktoś cię obroni. W końcu — co sama dałabyś radę zrobić? Pozbawić mnie włosów? Swoją drogą, godny pożałowania rewanż, krzywdy Wittermore zostały pomszczone przez jej wiernego giermka w fatalnym stylu. Jeśli masz tak gigantyczny problem z wymyśleniem jakiejkolwiek sensownej zemsty, to może powinnaś się zwrócić do jakiejś siódmorocznej łajzy, chociaż szczerze powiedziawszy bez obu rąk, z zamkniętym okiem i trzynastoma latami zrobiłabym to lepiej. Nie winię cię, Clemen, w końcu nie każdy z nas jest stworzony do myślenia. Uważam dzielenie z tobą tlenu za zbyt wiele, więc zrób mi tę niesamowitą przyjemność i grzecznie usuń się z mojej drogi, zanim sama to z tobą zrobię. Następnym razem, gdy równie błyskotliwy pomysł przejdzie przez twoją pozbawioną myśli głowę, udaj się do najbliższego kąta i po cichu zgiń, dla własnego dobra — wysyczała, ostatnie słowa wypowiadając nieco podwyższonym głosem. Odwróciła się na pięcie i poszła w przeciwnym kierunku.

Zafascynowana tańcem Anastasia nie odrywała zaciekawionego spojrzenia od poruszających się w rytm słodkiego walca par.
Jej oblicze jednakże nagle spochmurniało, gdy tylko wzrokiem spoczęła na byłym dyrektorze Hogwartu, który samotnie siedział na uboczu i obserwował całe wydarzenie. W pierwszym momencie nie odnalazła na sali zbyt wielu innych nauczycieli, wyglądało więc na to, iż nikt inny nie mógł, chociażby z czystej uprzejmości, towarzyszyć mężczyźnie. Widok starszego, niedołężnego profesora, którego na domiar złego, funkcję przejęła młoda, piękna kobieta, zasmucił szczerze Anuszkę.
- Biedny pan Biblethumb! Tak mi go żal - wyznała Maurycemu, początkowo nie dostrzegając wyciągniętej doń ręki - przepraszam, co mówiłeś? Och! -otworzyła odruchowo usta, wahając się przed wkroczeniem w świat pierwszego tańca. Jakaś empatyczna cząstka pragnęła podejść do profesora i zamienić z nim kilka słów lecz niestety nie była w stanie dotrzymywać towarzystwa mężczyźnie przez cały wieczór. Ach, a w liście kazała Maurycemu wypucować buciki i wypić za wczasu energolowe miksturki, tak bardzo nastawiała się na przetańczenie nocy.
Była nieco onieśmielona i zakłopotana odrobinkę niecodzienną sytuacją, jaką był taniec z chłopcem, który nie był członkiem rodziny i co najważniejsze, przyznał się do wpatrywania w jej osobę maślanymi oczętami. Nawet jeśli na ten moment nie mogła stwierdzić czy mogłaby odwzajemnić podobne uczucia, to musiała przyznać się do cisnącej się na serduszko presji. Zalatuje typowo kobiecą manipulacją czy nie, rozczarowanie drugiej osoby na takim etapie ugodziłoby anastazjową dumę mocniej niż wymiana śliny z najgorszą łajzą w szkole.
-Wybacz, zagapiłam się na profesora. Tańczmy! - szeroki uśmiech zaigrał na jej twarzy, rączkę zaś wsunęła w maurysiową. Dziewczyna przepchała się chamsko przez inne pary i wyprowadziła ich tanecznym, skocznym wręcz, krokiem do centrum całego zamieszania, nie będą przecież wywijać jak jakieś lamusy na banicji społecznej. Jeśli chcesz być gwiazdą, musisz się nią najpierw poczuć!
Wsłuchała się uważniej w rytm granej muzyki i zainicjowała pierwszy pląs. O ile pierwsze kilkanaście sekund szukała swego ukrytego, baletowego ja, to sztywne, zachowawcze ruchy ciała prędko ustąpiły miejsca tym gibkim, żwawym i niezwykle energetycznej gorączce szałowej nocy.

Chłopak nie miał jakiegoś planu na tę imprezę. Po prostu przyszedł, i tyle. Chciał się tylko nażreć ciastek i pójść spać, ale skoro już spotkał swoją "siostrę" i tego ciekawego gryfona, to czemu by nie zostać?
-Wątpię że chciałaby tańczyć z takim gówniarzem jak ja- Raczej do marzeń ślizgonki nie należał taniec z trzynastolatkiem. Poza tym, była z domu węża. Cyril nie pała do nich sympatią. Aczkolwiek, dziewczyna jest ładna.
Cyril nie miał problemu z wypowiedzeniem imienia puchonki. No może na początku, ale teraz już je sobie wyćwiczył. Jego dykcja dzięki temu się poprawiła, a angielskie łamańce językowe nie wydają się już takie trudne.
Chłopak zjadł ciasteczko i osunął się na stół. Był już trochę zmęczony, ale przecież nie może być mięczakiem, wytrzyma.
Słuchając tak rozmowy starszych wpadł mu do głowy szatański plan. Gdyby tak zeswatać swoją siostrzyczkę z Finnem?

Polska... Ciekawe jak tam jest...
Nigdy nie był w innych krajach niż rodzima Irlandia oraz Wielka Brytania z racji uczęszczania do szkoły. No bo w końcu na podróże trzeba mieć pieniądze, a on takowych nie miał. Przynajmniej nie w wystarczającej ilości.
-To pewnie część wakacji spędzasz w tamtych okolicach? Ludzie bardzo różnią się od tych, których można spotkać tutaj? Kiedyś dziadek mi opowiadał, że w Polsce mają mocne głowy do picia i lepiej z nimi nie stawać w żadnych konkurencjach. - powiedział, śmiejąc się. Właściwie nie wiedział czy ta informacja jest w jakiś sposób potwierdzona doświadczeniami staruszka, ale co jak co, ale w jego słowa prawie zawsze wierzył. Aż miał ochotę w najbliższej przyszłości naskrobać kilka słów do domu, bo ostatnimi czasy nie zdarzało się to zbyt często.
Z rozmyślań wyrwała go wzmianka o Morrigan. Przeniósł  wzrok z jednego Puszka na drugiego i uniósł brew w geście zaciekawienia.
-Zawsze się zastanawiałem, o co tyle szumu. Fakt, jest ładna, ale żeby aż latać z wywieszonym jęzorem? Na jej miejscu chyba już by mnie drażniło, gdyby co drugi chłopak tak się mi przyglądał. I pewnie jeszcze łaził, bo niektórzy są naprawdę dziwny... - Sam osobiście nieszczególnie zwracał na nią uwagę. Chyba wolał jednak mniej idealne osobistości, przy których nie czułby się, jakby totalnie odstawał.

- Bez takich - mrugnęła do Puchona mając na myśli jego słownictwo. Była bardzo czepialska.
Nie wiedziała, czy Mori faktycznie zgodziłaby się na taniec, chociaż nie wykluczała, że tak. Sama raczej była ciekawa reakcji chłopca na taką propozycję oraz czy by się odważył.
Nie mogła dodać nic więcej, gdyż nowy znajomy kontynuował rozmowę.
- Bycie po części wilą nie jest łatwe - westchnęła ze szczerym współczuciem. - Nie wiem, czy poradziłabym sobie, będąc na miejscu kuzyneczki. Mając idealny wygląd zawsze jest się w centrum uwagi, a najgorsze, że nigdy nie wiadomo, kto wtedy lubi za twarz, a kto za to, kim się jest. Albo nie lubi... bo wiem, że wiele dziewczyn nie cierpi jej tylko za wygląd.
Przerwała. Mogłaby mówić dalej, ale to był dość smutny temat jak na ten piękny wieczór. W końcu powinna się dobrze bawić. Miała nadzieję, że Mori miło spędza ten czas. Nadziejka nie mogła uwierzyć w to wszystko. Kuzynka opuszczała Hogwart, a ją czekało to samo już za rok.
Nowy kolega na szczęście pociągnął inny temat. Nadzieja doceniła jego zainteresowanie.
- Mniej więcej pół wakacji i czasami święta, chociaż chętnie siedziałabym tam znacznie dłużej. Przebywanie przez większość roku w Hogwarcie bywa czasami irytujące, jeśli chodzi o czas bycia z rodziną - powiedziała z uśmiechem. - Na pierwszy rzut oka ludzie są podobni... ale w Polsce jest więcej lekkoduchów. Chociaż nie zawsze... To pewnie przez pogodę. W Anglii niebo często pokryte jest chmurami - postanowiła nie mówić nic więcej. Nie znała w końcu wielu Polaków, w porównaniu z Brytyjczykami. Dziadkowie Potoccy mieszkali w odosobnieniu, jedynie na wycieczkach krajoznawczych mogła poprzyglądać się innym ludziom. Jednak gdyby miała opisać resztę rodziny od strony taty... cóż, przy nich Longbottomowie wydawali się bardziej polscy.
Zaśmiała się na jego wzmiankę o alkoholu.
- Nie jestem specjalistą, jeśli chodzi o tematy picia, jednak w Polsce pija się mocniejsze trunki chyba od zawsze. Tak więc Słowianie są bardziej wytrzymali - mrugnęła do niego okiem.
A wtedy jej się coś przypomniało.
Seymour Hardy.
Stał sobie gdzieś tam w tłumie i czekał, a ona zabawiała się w towarzystwie dwóch innych chłopców.
Upsik.
Na chwilę uśmiech lekko zniknął jej z ust, zagryzła dolną wargę. Co by tu robić... Prawdę mówiąc lepiej się czuła przy Cyrylu, nawet jeśli jego kolegę znała jeszcze mniej niż Hardego. Ale to wciąż był ktoś na poziomie braciszka, a nie partnera na balu.
Cóż, jeśli się zniecierpliwi, to podejdzie. Raczej. W każdym razie nie miała zamiaru przerywać rozmowy, której już by mogła nie skończyć, gdyby wróciła do swojego partnera.
Nieco pobladła. A jeśli będzie zły i się obrazi? Bała się spoglądać w jego stronę. Gdyby rozmawiała teraz z jakąś parą, mogła bez wahania zapoznać wszystkich ze sobą. Jednak przyprowadzanie losowego partnera z chłopcem, którego miała za brata i jego kolegą było... dziwne.
- Przepraszam, chyba mi zaschło w gardle - uśmiechnęła się słabo nie patrząc na żadnego z chłopaków, po czym zrobiła te kilka kroków w stronę ponczu. Nalała sobie ostrożnie i zamoczyła usta.
Co to do licha jest - pomyślała oblizując ukradkiem wargi. Sam zapach nie wydawał się zachęcający, dlatego nie brała jakiegoś większego łyka.
Co teraz. Cofnąć się do poprzednich rozmówców? To by było najnormalniejsze wyjście, ale z perspektywy Hardego mogło wydawać się dziwne. Serio mógłby podejść. Ułatwiłby zadanie. Wpatrywała się w poncz bez ruchu. W końcu nabrała delikatny łyczek. Dobre, czy nie, uniemożliwi jej dynamiczną rozmowę.