Owszem, Maurycy Longbottom potrafił słuchać. Ba, chłopak robił to z takim przejęciem, że aż zaciął się, nie potrafiąc dokończyć ruchu polegającego na umieszczeniu reszty ciasteczka w ustach. Oszołomiony i niesamowicie przejęty tym, co Anuszka mówiła - stał tak, z lekko rozchylonymi wargami i nabierał coraz większego przekonania, że jego niewinne, młodzieńcze zauroczenie miało stać się najlepszą rzeczą jaka go kiedykolwiek spotkała. Gdyby nie ono prawdopodobnie nie porozmawiałby w ten sposób z Fitzgeraldową nigdy, a to sprawiłoby, że ominęłaby go tak szczera i budująca go w środku wypowiedź. Poza tym, nawet gdyby usłyszał to w innych okolicznościach - jak miałby się w niej wtedy nie zakochać? To był definitywnie pierwszy raz, kiedy pragnął chłonąć czyjejś opinii, słów i gestów z tak wielką siłą, ale z jakiegoś powodu nie czuł się z tym nieswojo. Bo co w tym złego, że chciał jej więcej? Nie zamierzał przecież koleżanki zmusić do niczego, a ona zgodziła się na towarzyszenie mu dzisiaj z własnej, nieprzymuszonej woli. Napawanie się jej obecnością było więc jak najbardziej w porządku.
Przytaknął, nie chcąc wchodzić dziewczynie między słowo, chociaż kilka rzeczy przywarło mu na końcu języka i namolnie próbowało się wydostać. Nie pozwolił słowom wypłynąć, bo obawiał się lekkiego niezrozumienia w kwestii jego protekcyjności. Gdzieś tam w główce Longbottoma zapaliła się bowiem lampka sygnalizująca niebezpieczeństwo. Angażowanie się było w porządku. Było nawet wskazane, ale... No właśnie, ale co? Pozwalał angażować się w te sprawy swoim rodzicom, a nawet wspierał ich przy tym, więc dlaczego miał tak wielkie obawy, kiedy słyszał jak podobną drogą chciała podążać wybranka jego serca? Bał się. Bał się, że coś mogłoby nie wyjść, a wtedy ci, którzy przed owy szereg wyszli polegliby. Szybko zrozumiał więc, że preferował rozwiązanie staroświeckie i samolubne, w którym to on walczył o lepsze jutro, a osoby, które kochał (wliczając w to kobiety) siedziały bezpieczne. Z drugiej strony sam nie potrafił wyobrazić sobie biernego oczekiwania, więc w pełni rozumiał ich potrzebę reakcji. Miał więc w głowie mętlik, myśli plątały się i wiązały w supły, których nie potrafił rozplątać. Chciałby z kimś o tym porozmawiać, ale niewiele znał osób mogących przechować jego najskrytsze, miłosne sekrety.
- Jesteśmy. - przyznał z dumą, bo w końcu to jego starszy brat wyczyniał takie cuda nad cudami, brnąc do przodu by walczyć ze złem w imię wolności i równości. Były to przecież wartości wpajane im od czasów wczesnej młodości. - Planuję dołączyć do Brygady Uderzeniowej. Chciałbym pracować z innymi ludźmi i wspólnie pomagać cywilom w sytuacjach zagrożenia. Poza tym, tylko nie śmiej się, bo to nie tak, że naczytałem się za dużo Sherlocka Holmesa, ale naprawdę interesuje mnie analizowanie miejsc minionych zbrodni i tropienie przestępców, którzy do tej pory uciekali wymiarowi sprawiedliwości. Chciałbym, żeby rodziny ofiar, których kaci nigdy nie trafili przed Wizengamot mogły spać spokojnie.
Anastazja z pewnością zrozumie... prawda?
Zmierzył spojrzeniem tuptającą po parkiecie blondynkę, po czym błyskawicznie przetransportował się obok, nawet nie próbując ukryć rumieńca, który zalał jego twarz na wskutek usłyszanej propozycji. Z szerokim uśmiechem podał jej dłoń, chcąc rozpocząć owy taniec najodpowiedniej jak się dało. Alkohol zaczął działać, więc dodał Maurycemu sporo śmiałości, ale ten delikatny dotyk wciąż wydawał się być kompletnie nierzeczywisty.
- Szukałaś wzrokiem kogoś konkretnego? - popisał się spostrzegawczością, zupełnie nieświadomy tego, że szczera odpowiedź najprawdopodobniej nadłamałaby jego serce.

Uśmiechnął się szerzej, odchylając przy tym głowę do tyłu. Wittermore nie była najbardziej doświadczoną tancerką z jaką miał okazję pojawić się na parkiecie, ale raczej każdej uczennicy Hogwartu byłoby ciężko konkurować z pannami, które w swoim prawie czterdziestoletnim życiu zdołał poderwać Bułhakow. Wbrew pozorom były kiedyś czasy, kiedy to nie wyglądał na ojca piątki dzieci i nie musiał starać się o cudzą uwagę tak bardzo.
- Jeżeli znów umknęły ci rady i prośby z początku naszej znajomości, to wielokrotnie sugerowałem ci, byś przestała w kółko przepraszać, Wittermore. Broda do góry i nie rób tego więcej. - mrugnął do dziewczyny, nie chcąc przybijać jej słowami. Niestety był wciąż prostym sobą i nie potrafił funkcjonować bez pouczania wszystkich na każdym kroku, ale przynajmniej nikt z jego otoczenia osamotniony w tym nie był - dawał złote rady uczniom, dyrektorom, starszemu bratu, panu Charlesowi usuwając go ze stanowiska nauczycielskiego... Był tak zaprogramowany od dawna.
- Ah, awans. Takie wieści odłożyć się powinno na ranek przy wspólnym śniadaniu, więc i nie dziwota, że nie zdążyłaś mnie zagadać - bawić się tu miałaś, a nie mną przejmować, Kaylin. Niemniej jednak dziękuję. Wydaje mi się, że dla wszystkich był on sporym zaskoczeniem.
Podobał mu się ogromnie motyw tańca z Krukonką, ale niekoniecznie przy muzyce tak wolnej, że zważywszy na świadomość wszystkich wkoło o jej zauroczeniu, bo niestety nie potrafiła trzymać języka za zębami - wyglądało to wyjątkowo nieodpowiednio. Mężczyzna preferował sytuację, w której ich relacja była zamknięta w czterech ścianach gabinetu na VI piętrze. Mógł wtedy pozwolić sobie na frywolne ruchy i delikatny flirt mącący jej w głowie, a teraz... teraz nie mógł właściwie nic, w dodatku na własne życzenie. Zaśmiał się lekko na samą myśl, że takie plotki mogły dojść do uszu pewnej osoby. Wyznać komuś miłość, a później planować wydawanie przyciskających wręcz do podłogi sum pieniędzy na sukienkę i biżuterię dla bogu ducha winnej nastolatki, narażonej na niebezpieczeństwo, bo owy ktoś był nieprzewidywalnym oszołomem.
Nieprzewidywalnym oszołomem, którego numerolog kochał z całego serca, nawet mimo wszystkich okropieństw, które zwykli sobie wzajemnie wyczyniać, ale to nie on mu w tym tańcu zaprzątał w głowę, a płeć przeciwna. Ta piękna. Dokładnie mówiąc dwie jego przedstawicielki. Złote loki oczarowanej przez niego kruszyny musiały, po prostu musiały przywrócić mu wspomnienie Małgorzaty, zdawałoby się rozwiane i zadeptane przez wir ostatnich wydarzeń. Wiele razy kazał sobie przestać, zapomnieć, przekreślić stare rozdziały. Miała stać się dla niego absolutnie nikim, czyli dokładnie tym, czym ona uczyniła jego. Za tragiczny uważał fakt, że człowiek o tak barwnym życiorysie jak jego musiał użerać się z myślami dotyczącymi tylko tej jednej właśnie, wciąż powracającej osoby. Przykleiła mu się do serca na stałe, nie chcąc odejść, chociaż miał już teoretycznie wszystko czego od zawsze pragnął. Może to właśnie przez to irytujące uczucie, że ulegała mu właściwie każda której chciał i na dłuższą metę zaczynało go to nudzić, więc szukał wrażeń u chociażby dam tak młodych i niewinnych jak młoda Wittermore, nie potrafił o nich zapomnieć. Nie był przecież przez to porzucenie samotny, a wszyscy wciąż tańczyli jak im zagrał, ale... był bardziej otępiały. Jakby był, ale go nie było. I ta pustka, która się w jego umyśle wykreowała i pogłębiła po ucieczce Prudence powróciła na przed chwilą jeszcze rumiane lica numerologa, zgasiła światło w oczach i stał się na powrót tym niezdolnym do wyrażenia emocji kamieniem, patrzącym w zakręcone na tą jedyną, specjalną okazję loki.
Wolna muzyka, miraż Kossakówny skradającej się gdzieś tam, na granicy świadomości i wpatrujące się w niego z czystą miłością oczy sprawiły, że w końcu przestał włóczyć nogami w rytm muzyki i zatrzymał się, zaczesując jej za ucho niesforny kosmyk. Uśmiechnął się dość dziko, bo był to dokładnie ten moment, w którym w normalnych warunkach zaciągnąłby ją do swojego łóżka i sprawił, że rozchodzące się po pomieszczeniu krzyki i jęki odebrałyby mu zdolność wspominania przynajmniej do ranka, wszak liczyłaby się tylko księżniczka w jego objęciach. Okoliczności i obawy niestety spełnieniu marzeń dziewczyny nie sprzyjały, bo Bułhakow jedynie ujął jej dłoń i odprowadził na skraj wirujących par.
- Porwałbym cię i do następnej, ale mam dnia dzisiejszego obowiązki i muszę się z nich wywiązać. Nie mogę się doczekać odczytania wyników. Ciekawe któż to został królem tegorocznego balu i dlaczego ten przeklęty kozioł. – spróbował zażartować, zupełnie nieświadomy tego, że Liadonray faktycznie wygrał głosowanie. Nawet by go nie bolało wyrwanie berła Malfoyowi i wciśnięcie go w łapska tego niedorobionego centaura, jednocześnie czuł silną potrzebę pielęgnowania tak oczywistych zasad jak nie wręczanie nagród przeznaczonych dla uczniów nauczycielom. W dodatku wolał nie wiedzieć co w nocy zrobiłby z jego gabinetem fanklub Ślizgona.
Odchrząknął. - Znaczy się, szanowny pan profesor astronomii. W każdym razie, muszę się ulotnić, ale mam do ciebie jeszcze jedną, ostatnią dziś prośbę. - tu skinął głową w stronę pani prefekt Hufflepuffu, która z ubocza robiła zdjęcia tańczącym parom. - Byłbym wniebowzięty, gdybyś zwinęła Clemen aparat i zrobiła zdjęcie jej samej. Przykrym by było, gdyby na pamiątkowych zdjęciach w kronice zabrakło pani fotograf.
Mrugnął raz jeszcze, ale jak powiedział - tak zrobił. Musiał zniknąć pomiędzy kolejną gromadką uczniów i ruszył w stronę urn, by policzyć głosy. Znaczyło to jedno - zaraz wybije północ, a bal dobiegnie końca.

I w końcu nadszedł czas egzaminów. Gabrielle jak zwykle była lekko poddenerwowana, szczególnie, że SUMy to jeden z tych egzaminów, które będą miały wpływ na jej późniejsze życie. Jeśli chodzi o Historię Magii, to nie był to jeden z jej najulubieńszych przedmiotów. Oczywiście, uważała, że należy posiadać podstawową wiedzę oraz znać te najważniejsze daty, ale jeśli było coś, za czym nie przepadała przy nauce, to było to uczenie się rzeczy na pamięć. A tego właśnie wymagała historia magii - dużo dat, dużo nazwisk i nazw - nic, co wymagałoby bardziej kreatywnego myślenia.
Ale pozostawał faktem, że egzamin trzeba zdać.
Weszła do sali i zajęła swoje miejsce, czekając, aż dostanie arkusz. Spokojnie. Wdech i wydech. Zrobiłaś wszystko, co mogłaś, uczyłaś się ile mogłaś, a teraz musisz tylko przenieść to wszystko na papier.

Historia magii to przedmiot, który właściwie od niedawna spodobał się Rurkowi, właściwie tylko za sprawą profesora Narvae.
Marquez przyszedł akurat w momencie, kiedy wpuszczali do sali. Nie zdążył się nawet rozejrzeć po ludziach. Nie, żeby go to interesowało. Posłał więc przepiękny uśmiech do pani dyrektor, naprzeciwko której miał przyjemność usiąść, a potem musiał się mocno opanować, żeby ukryć swoją ekscytację na widok ukochanego profesora, z którym tak dawno nie rozmawiał. Już po chwili było dane mu przelać swoją miłość do Mistrza J.Lo na papier.

Nowa nauczycielka? Cóż, Ururu zdążył się przyzwyczaić do poprzedniego profesora, więc był nieufny wobec młodej kobiety. Wszedł do sali, swoje niezadowolenie z wyznaczonego miejsca okazał w sowim słodkim autystycznym uśmiechu. Wypisał elegancko imię i nazwisko, po czym zabrał się za wypełnianie kolejnego nudnego ezgaminu. Naprawdę nie chciało mu się  pisać tego wszystkiego.

Oddał pracę, po czym wyszedł. Skierował się prosto do biblioteki. Musi przeczytać podręczniki dla starszych klas przed kolejnym egzaminem.

No to  zameldowała na sumach. Na szczęście, sporo obryła.To nie tak, że siedziała ciągle w książkach i ryła po nocach. Puchonka lubiła książki, czerpać z nich wiedzę, a wiedza łatwo wchodziła do głowy rudej. Korzystali na tym prawie  wszyscy chyba. I zaczynając od tego, że nie musiała nie wiadomo ile czasu spędzać z głową w podręcznikach i nauczyciele, bo często wie i jej dom, bo dzięki temu czasem coś punktów zarobi.
Aj, w tym roku jeśli chodzi o punkty to się nie za dużo postarali, ale jeśli dobrze pójdzie do za rok będzie lepiej, nie?
No dobra, w końcu zjawiła się w wielkiej sali, zajęła odpowiednie miejsce i... tak zleciała te egzaminy, najpierw jeden przedmiot, potem następny i następny... dobrze, że to jakoś było rozdzielone w czasie, a ile ludzi się stresowało... to był chyba najgorszy okres dla uczniów z piątego i siódmego roku. Ale nic, trzeba przez to przejść.
Iga z podniesioną głową brnie przez wszystkie egzaminy. Nie ma co, materiału było sporo, ale to jeszcze nie owutemy, żeby panikować.
Dlatego po napisaniu wszystkiego, po złożeniu już ostatniej kartki  wyszła z wielkiej sali z poczuciem dobrze odwalonej roboty. Bo tyle. Wyszło to chyba nieźle, ale wolała nie  wróżyć, wyniki pozna w końcu za jakiś czas i wtedy dopiero będzie ich pewna.

W końcu miał mieć miejsce drugi egzamin. Po tym, jak była po Historii Magii, do Starożytnych Run mogła już podejść z większym spokojem. Ten przedmiot raczej nie sprawiał jej trudności i była pewna, że jeśli popełni jakieś błędy, to najprawdopodobniej będą one wynikały ze zwykłej nieuwagi i jej roztrzepania. Ale na to już nic nie mogła poradzić.
Usiadła na wyznaczonym miejscu i uśmiechnęła się do siedzącego obok Ururka. Lekkim skinięciem głowy życzyła mu powodzenia, a potem, czekając aż nauczyciel rozda arkusze, oczyściła głowę ze wszystkich myśli, aby móc odpowiednio skupić się na egzaminie.

Wszedł do sali. Pierwsze co zrobił, to uśmiechnął się do profesora skrzywieniem usteczek w sposób wspaniały i wyrażający całkowity brak zaufania. Marquez na szczęście miał trochę czasu i zdążył przeczytać podręczniki starszych klas, ale czy to mu wystarczy? Czy nowy profesor od run jest tak samo szalony jak nauczycielka zaklęć? Eh... Czemu profesor Bułhakow nie mógł ich uczyć wszystkiego?
Dopiero kiedy zajął miejsce, na szczęście w pierwszym rzędzie, dostrzegł siedzącą obok siebie Gabrielle. Wszelkie troski natychmiast z niego uleciały. Posłał jej piękny i czysty uśmiech, obdarzył spojrzeniem miodowych ocząt, po czym rozpoczęli pisanie egzaminu.
Hoho, trzeba się podpisać runami, podchwytliwe!

Profesor Lupei był dzisiaj jak zwykle uroczy, ale Marquez niestety musiał zająć miejsce w ostatniej ławce. Co za niesprawiedliwość. Mimo wszystko usiadł i zaczął pisać. Trochę go już nudziły te egzaminy. Wszystkie wyglądały niemal identycznie. Jak żyć.