Profesor Charles Windergarde nie był może wzorem nauczycielskiej postawy. Trudno było także powiedzieć, czy obchodzi go coś poza zawartością jego niewielkiego barku umiejscowionego w gabinecie. Mógłby pić mniej, to prawda, ale wtedy nie byłby Profesorem Charles'em Windergarde, a... mniej pijącym Profesorem Charles'em Windergarde. Samemu więc można zauważyć jaka to rażąca różnica. Mówiąc zatem najprościej można mu było zarzucić niemal wszystko. Niemal? Czy to oznaczało, że jednak do czegoś nie można było się przyczepić? Ano tak. Charles Windergarde nie był głupi, inaczej by nie uczył w Hogwarcie. Nigdy nie należy nie doceniać swoich przeciwników. A młoda dama nie dość, że miała się za sprytniejszą, to jeszcze sądziła, że ujdzie jej to wszystko płazem. I może by tak było, gdyby nie jeden, malutki szkopuł. Profesor zaklęć i uroków był zwyczajnie poirytowany tym, jak uczniowie ostatnio pogrywają na jego lekcjach. A to roczniki VI-VII zachowują się jak małpy, które pouciekały z klatek, za nic mając sobie autorytet nauczyciela. Teraz piątoklasistka myślała, że zrobi z niego idiotę. O nie. Nikt nie będzie robił z Charles'a Windergarde idioty, a już na pewno nie jakaś gryfonka, której imienia nie znał, ale poznał dom po barwach.
- Immobilus. - Rzucił w jej stronę, przerywając tym samym pokazywanie prawidłowego ruchu różdżką.
Poczekał spokojnie, aż dziewczyna przestanie się ruszać całkowicie i dopiero wtedy zabrał głos.
- A co to ma być? Ani "dzień dobry", ani "przepraszam". Ile panienka ma lat? Naprawdę sądzi panienka, że jestem głupi? Że nie potrafię liczyć? Że nie zauważę, że nagle się was zrobiło więcej? To już jest wyższy poziom bezczelności moja droga. Minus pięć punktów. Finite. - Rzekł, kończąc tym samym działanie zaklęcia.
Popatrzył jeszcze na nią, gdyż to zdecydowanie nie był koniec. Charles czuł się wyjątkowo dotkniętym tym, jak V rocznik sobie o nim myślał. O nie, koniec tego dobrego.
- Skoro się panienka ma za taką sprytną, proszę bardzo. Kartka, pióro i siadamy tam. - Różdżką wskazał na miejsce z dala od reszty, pięknie na widoku, aby mógł sobie na nią patrzeć kątem oka. - I piszemy. Na czym polegają i czym różnią się zaklęcia: Sillencio i Sonorus. Definicję i zastosowanie czaru Episkey oraz Impervius. Każda zła odpowiedź, niewyczerpująca odpowiedź lub wymijająca odpowiedź, będzie nagradzana punktami ujemnymi. Masz czas do końca lekcji. Proszę bardzo..
Skończył i czekał, aż dziewczyna zajmie wskazane przez niego miejsce, przenosząc od razu wzrok na krukona, który to zadał pytanie. Co prawda nie na temat, ale je zadał.. to już jakiś postęp. I Charles był gotów na nie odpowiedzieć, gdyby nie fakt, że chłopak zaczął czarować. Z wyśmienitym skutkiem, trzeba mu było przyznać, ale jeszcze nie była pora na czarowanie.
- Panie... krukonie. - Zaczął, rzucając zaklęcie na jedno z wiaderek, aby poleciało w stronę Donniego. Zaraz też machnął różdżką tak, aby przekręcić jego różdżkę w tę stronę, by strumień wody leciał do wiaderka. - Widzę, że świetnie sobie radzisz, ale siurkamy wodą do wiaderka, nie na koleżanki. Panno Scrimgeour. - Aa! Myśleli, że nie wyczai nazwiska, ale jego ucho czujne jak u nietoperza. - Siccum.
Łagodny ruch ręką i fala ciepłego powietrza wyleciała z różdżki, by wysuszyć te części szaty dziewczyny, które zostały zamoczone.
- No już, już.. zapraszam panią do pisania. I tak mało czasu zostało.
Nie popuści jej, ani odrobinkę. Zero litości dla takich gości. Nie będą piątoklasiści pluli mu w twarz i tak dalej.
- Dobrze panie... dobrze. - Mruknął coś pod nosem. - Nie wiem kto panu takich głupot naopowiadał, ale jak pan myśli. Jeżeli utnę panu prawą rękę.. jest pan praworęczny? No, jeżeli utnę panu rękę, w której trzyma pan różdżkę to już nie będzie mógł czarować? Bzdury.. równie dobrze może pan chwycić dwie różdżki w obie ręce i czarować z takim samym skutkiem. Noo prawie, zależy to też od pracy nadgarstków umiejętności manualnych oraz przede wszystkim od tego czy obie różdżki są przypisane do pana. Niemniej!
Niemalże krzyknął i zrobił kilka kroków do tyłu, zerkając przy tym, czy dziewczyna zabrała się za to co miała i czy nie oszukuje. "Oj proszę! Oszukuj, zrób to dla mnie i oszukuj."
- Finite. - Rzucił raz jeszcze, by uspokoić zapał krukona. - Skoro już zaczęliśmy czarować to proszę bardzo. Ustawiamy się tutaj ładnie i teraz tak. Każde z was będzie po kolei trzy razy próbowało rzucić zaklęcie i nalać trochę wody do każdego z wiaderek.
Charles ustawił ich tak, aby uczniów i wiaderka dzieliła jakaś odległość, po czym to samo zrobił z wiaderkami, aby przypadkiem nie lali po ściankach do obu stojących tuż przy sobie.
- Aqum Ivanesco. - Rzucił jeszcze na szybkiego, aby usunąć nadmiar wody. - Dobrze, proszę bardzo, zaczynamy. Panie... krukonie. Dobrze ci szło, więc proszę bardzo zaczynamy. Komu uda się napełnić wszystkie trzy, otrzyma nagrodę.
Ustawił go odpowiednio po czym odszedł nieco na bok. Tak aby przystanąć sobie przy ławce obok dziewczyny i mieć ją na oku, jednocześnie dobrze widzieć, co dzieje się przy wiaderkach.

Profesor obserwował poczynania uczniów z wyjątkowym zadowoleniem. Nie miał wątpliwości co do tego, że krukon pokaże klasę i sukcesywnie naleje wody do każdego z wiaderek. Ślizgon także zaliczył to zadanie. Nieco gorzej poradził sobie chłopak z Gryffindoru, któremu przy ostatnim wiaderku powinęła się noga i zaklęcie nie wyszło tak, jak należało. Ale cóż, trzeba było przyznać, że opanowanie zaklęcia przyszło im wyjątkowo łatwo, z tego Charles był zadowolony.
- Bardzo dobrze, baardzo dobrze. - Aż klasnął sobie, a co się tam będzie. - Panienko proszę bardzo, odkładamy pióro i pokazujemy, co tam namajstrowałaś. - Dodał i prostym zaklęciem przywołał do siebie zapisaną kartkę.
Przez chwilę analizował wszystko w największym skupieniu, po czym pokiwał kilkukrotnie głową. To był dobry znak. Zdecydowanie tak.
- Taak... taaak. No dobrze. Liczę, że to już była wystarczająca nauczka dla ciebie i następnym razem będę widział cię tutaj punktualnie. - Pogroził jeszcze palcem, po czym wrócił do reszty uczniów.
- Tak, dobrze... Krukon i ślizgon. Panowie wykonali zadanie bezbłędnie, dlatego każdy z was otrzymuje pięć punktów dla swojego domu, za dobrą pracę na zajęciach i aktywność. Taka nagroda wystarczy? - Popatrzył na nich i coś czuł, że jednak chyba powinien im dać co jeszcze.
Pogrzebał zatem w kieszeniach i po krótkiej chwili miał dla nich jakieś fanty.
- No dobra! Wy małe darmozjady, macie tu jeszcze bonusowe nagrody. - Rzekł i w cisnął im do rąk obiecane nagrody.
Krukon otrzymał stary breloczek z klepsydrą, Ślizgon z kolei mógł się chwalił kolegom gońcem z szachów, który to pion widział już lepsze dni, ale przynajmniej był wykonany z metalu, więc nie zniszczy się przynajmniej tak po prostu.
- Dobrze, dobrze... na następnych zajęciach będziemy krzyczeć i milczeć. Proszę przyswoić sobie informacje na temat zaklęć Sillencio oraz Sonorus. To tyle, koniec zajęć, dziękuję państwu.