The member 'Morrigan Black' has done the following action : Rzut kością

'KOŚĆ K20' : 18

Anastasia nie chciała się do tego przyznać, ale powoli zaczynała boleć ją ręka. Nie żeby był z niej jakiś słabeusz, po prostu nie przywykła do nadmiernego wysiłku fizycznego. Jeszcze jakoś to było w klasie od pierwszej do trzeciej, przy nauce latania na miotle...może powinna zacząć uprawiać jakiś sport? Cokolwiek związanego z aktywnością fizyczną i spalaniem kalorii, których od czasów świąt zaczynała przyjmować zdecydowanie zbyt dużo?
W klasie została sama z nauczycielem, Morrigan i Leną. Dwie Ślizgonki i ona sama, nie żeby w jakikolwiek sposób ją to peszyło. Mogłaby posłać Panience Black kilka głupkowatych uśmieszków, ale wiedziała jak dziewczyna poważnie traktuje naukę przedmiotu i zdecydowanie za lepszą opcję obrała nie rozpraszanie jej.
Z intonacją zazwyczaj nie miała problemów, a nawet jeśli, to była to kwestia, którą można wyeliminować już za drugim podejściem, lub przy zwróconej uwadze.
No proszę! Ślizgonce się udało za pierwszym razem! Zaklaskała cichutko i wyszczerzyła się do blondynki, unosząc dwa kciuki w górę, na tyle dyskretnie aby nie wpienić podminowanego nauczyciela.
Przyszedł czas na nią, zatem niespiesznie podeszła do nakreślonej linii i wycelowała różdżką w obrany sobie cel. Miała dwa podejścia, nie powinno być tak trudno, prawda?
Anastasia nie należała do najskromniejszych dziewcząt pod słońcem, ale rozumiała czym jest pokora. Nigdy nie przejawiała objawów nadmiernej pewności siebie i zaślepionej wiary we własne możliwości. Była dobra z zaklęć lecz nie oznaczało to, że wszystko przychodziło jej z łatwością, a każdy nowy urok uchodził za krytyczny sukces. Zmarszczyła czoło i ogłosiła mentalną gotowość.
- Verdimilous! - wymówiła zdecydowanym tonem, wykonując uprzednio ćwiczony gest.

The member 'Anastasia Fitzgerald' has done the following action : Rzut kością

'KOŚĆ K20' : 20

Wreszcie zaczęła się jakaś konkretna część zajęć. Zaczęto rzucać zaklęcia tak, jak to powinno być na tych lekcjach. Szkoda, że wcześniej czas upłynął im na takich bezsensownych działaniach. Lena jednak choć wkurzona na ten fakt niewiele mogła zrobić. Pozabijanie wszystkich głupców jest niemożliwe i skończyłoby się niezbyt ciekawie przez obowiązujące prawo. Chyba tylko to drugie sprawiało, że nie okazywała swego gniewu jawnie. Było to zwyczajnie nieopłacalne. Szczególnie, gdy chciało się obrazić sposób prowadzenia lekcji przez nauczyciela i praktycznie całą klasę. Przysporzyłoby to zbyt wielu problemów, oj tak. Zresztą potem mogłoby się okazać, że kogoś zbyt pochopnie oskarżyła. W końcu "Nikt nie jest tak głupi, by czasami takiego nie udawać". Wolała więc nie kusić losu i milczeć. To rozwiązanie bezpieczne i rozważne przy takim toku myślenia, które zdecydowanie żyło pod tą jasną czupryną. Skupiona więc była na czymś, co może nie przynieść korzyści, ale przynajmniej nie będzie z tego większych strat. Zdążyła też zauważyć, że coś pozostałym poszło za dobrze. Czy zaczęła się martwić? Nie. Zaklęcia choć są ważną częścią magii wymagają często więcej niż jednej próby. Nie da się ukryć, że obawiała się, iż może coś pójść nie po jej myśli, ale postanowiła zacząć się wkurzać na to dopiero po fakcie zaś teraz wyklepać to, co trzeba i wierzyć w to, że nie będzie potrzeby powtórki. Tak oto z może dla niektórych zbyt dużą pewnością siebie rzuciła zaklęcie. W końcu nie ma czasu w życiu na zawahania - wszystko albo nic.
- Verdimilous! - poleciało w przestrzeń przy odpowiednim ruchu różdżką.

The member 'Lena Bletchley' has done the following action : Rzut kością

'KOŚĆ K20' : 19

Był z natury leniwym uczniem. Może nie spóźnialskim, ale leniwym na pewno. Tego dnia wyjątkowo nie miał problemu z wyciągnięciem swoich szanownych czterech liter z łóżka, a samo szykowanie się na zajęcia przyszło mu sprawnie. Z wyjątkiem przydługawych, ciemnobrązowych włosów, które nawet po użyciu odpowiednich specyfików, miejscami odstawały niesfornie.
Wdział szkolny mundurek, jak zawsze męcząc się z krawatem, który do najzgrabniej zawiązanych nie należał i rozejrzał się w poszukiwaniu swojej myszki - Nessie. Była jego nieodłącznym towarzyszem, a mimo tego, że miał ją dopiero kilka miesięcy, przywiązał się do niej na tyle, by stale chcieć mieć ją gdzieś przy sobie. O Skaye natomiast się nie martwił, gdyż ten był typem samotnika, zazwyczaj latającym gdzieś po błoniach i mającym wszystko i wszystkich po prostu gdzieś.
Gdy odnalazł myszkę, schował ją do kieszeni i łapiąc za torbę z gratami potrzebnymi na zajęcia, zszedł na śniadanie. Nie rozmawiając jakoś z nikim szczególnie, zaserwował sobie sycący posiłek, nakarmił pupilkę i skierował się do sali, gdzie miały odbyć się zaklęcia.
Wchodząc do środka, rozejrzał się wokół, a nie zastając nikogo, usiadł sobie w drugiej ławce. Z zaklęciami radził sobie różnie, głównie dlatego, że jego nadgarstki można było porównać do kłód, które nijak elastyczne nie były, więc praca nad poprawnym ruchem zajmowała niemalże wieczność. Tym razem postanowił jednak dać z siebie sto procent, co i tak mogło nie być wystarczające, a jedyne o co tak naprawdę się martwił to czy przypadkiem nie zrobi komuś krzywdy.
Wyciągnął książkę, odłożył różdżkę na ławkę i ułożył ramiona na drewnianym blacie, chowając między nie głowę. Skoro miał jeszcze sporo czasu to mógł bez żadnych przeszkód spożytkować cenne minuty na coś naprawdę ważnego - na spanie. Chociaż wygodniej i tak miała niewielka, szara myszka, która postanowiła ulokować się tuż przy uchu właściciela, zwijając w maleńki kłębuszek z odstającymi, sporawymi uszkami.

Wstać, ubrać się i na zajęcia.
Ale nie.
No tak.
Śniadanie.
Ururu poczuł się naprawdę szczęśliwy na myśl o jedzonku. Co by tu dzisiaj zjeść... może pieczywko z żółtym serkiem? O tak, to by było fantastycznie. A do tego? Może zielona herbatka? Z odrobinką cukru, dzisiaj miał na taką ochotę. Oh, pieczywko, pieczywko...
Z takim nastawieniem ruszył do Wielkiej Sali. I tak, było pieczywko, był serek. A także upragniona herbatka. Ururu skonsumował, po czym z uśmiechem od ucha do ucha ruszył do sali zaklęć i uroków. Lubił całkiem te zajęcia. Spoglądanie na nieudolnych uczniów też było zabawne. Zajmował się tym, kiedy sam opanował już zaklęcie. Co zazwyczaj szło mu całkiem szybko. Z tego powodu często też musiał pomagać siedzącym obok uczniom. Właściwie to... sam chciał. Bo mógł wtedy poobserwować naukę zaklęć z innej perspektywy. Więcej obserwacji, więcej wniosków.
Wszedł do sali, rozejrzał się i usiadł obok Finniana. Chyba nie kojarzył tego chłopaczka, a przynajmniej nie z jego pozycji śpiącej. Ułożył ładnie podręcznik wraz z różdżką na ławce i czekał na rozpoczęcie lekcji. W międzyczasie wyciągnął notesik zapisując luźne przemyślenia.

Wstał dziś wcześnie. Zbyt wcześnie. Po godzinnej zabawie ze swoim kotem pora była i tak nieludzka, po dwudziestominutowym prysznicu wcale nie było lepiej. Dormitorium spało snem sprawiedliwych, nie było więc mowy o towarzyskich rozrywkach - choć musiał przyznać, że w zasadzie to jego relacje z współlokatorami nie należały do najlepszych.
Na zajęcia z Zaklęć szedł więc niemal dwie godziny, okrążając cały zamek i zatrzymując się na dłuższe, poważne posiedzenie w damskiej toalecie na trzecim piętrze. Problemy ze spaniem miał od kilku lat, choć w tamtą feralną noc, kiedy powinien był być czujny - spał jak kamień i tylko nieludzkie wycie Flinta wyrwało go ze snu. Być może dlatego teraz tak kiepsko sypia. Wciąż słyszy ten pisk.
Wszedł do sali pociągając nosem i zbierając włosy w niedbały koczek-cebule na czubku głowy, dłubiąc palcem w oku usiadł w jednej z bocznych ławek.
Czy czegoś nie zapomniał? Oklepał kieszenie szaty, oklepał bluzę, z torby wyjął podręcznik i notatki, zamyślił się głęboko...
- Kurwa mać. Śniadanie! - i gotów byłby wybiec z zajęć by zjeść cudownie chrupkie tosty ze śliwkowymi powidłami, popić ciepłą herbatą z mlekiem, gdyby nie wizja twarzy ciotki tuż przed jego oczami, z tymi jej zaciśniętymi ustami i czarnymi oczami jak dwa dłuta pneumatyczne. Jęknął więc, chcąc dać wyraz bezmiarowi swojego nieszczęścia, a żołądek zawtórował mu w duecie.
Przegrał życie.

Na początku zignorował wchodzących uczniów, tym bardziej, że prawdopodobnie nigdy z nimi nie rozmawiał. Rozbudzić się postanowił dopiero w chwili, gdy usłyszał typowy dla nauczyciela krok, a także odgłos wiaderek, co wywołało u niego cień zainteresowania.
Wyprostował się, przecierając dłonią oczy, by mu się nie sklejały. Dodatkowo stłumił ziewnięcie, wodząc przymulonym jeszcze wzrokiem po zebranych. Na powitanie uniósł po prostu dłoń, żeby nie być jakimś niewychowanym chamem. Dziwiło go tylko to, że obok niego usiadł Ślizgon, a niezbyt mu ufając, odsunął się odrobinę.
Złapał jeszcze Nessie, chowając ją do kieszeni, by czasem nie przeszkadzała ani nie zdradzała za bardzo swojej obecności, spoglądając zaraz na podręcznik z niechęcią. Zapewne znów będzie się ośmieszał, więc fakt, że na zajęcia przyszło tak mało osób, podnosiło go nieco na duchu.
Wyciągnął dłoń po książkę, niezbyt spiesznie przewracając stronice. Gdy znalazł zaklęcie, pierwsze co zrobił to oderwał niewielki kawałek pergaminu i wcisnął między kartki, by w razie czego o wiele łatwiej znaleźć. Bo miał wrażenie, że jak zawsze jeszcze trochę posiedzi nad nauką. Taki z niego sprawny manualnie człowiek, że pożal się borze sosnowy.

Ururu dostrzegł chłopca z cebulą na głowie. Albinotyczny osobnik zwracał na siebie uwagę nie tylko wyglądem, ale i sposobem obycia. Co to za dziwna moda na związywanie włosów w ten sposób? Ciekawe skąd pochodził.
W końcu do sali wszedł profesor. Uradowany Ururu wyszczerzył się z nadzieją czekając na początek lekcji. Czego też się dzisiaj nauczą?
Dostrzegł, że siedzący obok chłopak lekko się odsunął. No tak, Gryfoni i Ślizgoni obok siebie, hohohoho, Ururu czasami zapominał o tej całej socjologii Hogwartu. Osobiście nie przywiązywał do tego wielkiej wagi, jednak brał to pod uwagę podczas wszelakich badań wokół ludzi.
ZAWODY.
O tak. Odrobinka rywalizacji była zawsze mile widziana. Oczywiście nie zawsze, bo to nużące. Ale od czasu do czasu takie urozmaicenie mu się podobało.
Ciekawe o co chodzi z tymi wiaderkami...
Ururu sam rozejrzał się subtelnie po klasie. Kogoś nie ma? Czy chodzi o jakąś niewiastę? Jakoś zawsze umykali mu przeciętniacy, dlatego zapomniał. Profesor widocznie też... ale on to chyba miał jakąś listę obecności, co nie?
Ururu otworzył posłusznie podręcznik na wskazanej stronie. Profesorowi się udało całkiem. Zaklęci było na sąsiadującej stronie. Rzucił szybko wzrokiem na definicję, a następnie dostrzegł profesora mówiącego wprost do niego. Wyszczerzył się szeroko.
- Zaklęcie Aquamenti, znajdujące się na sto piątej stronie, jest związane z wodą, co mógłby dostrzec każdy po samej nazwie. Sprawia ono, że z końcówki różdżki wytryskuje delikatny strumyczek wody - powiedział spokojnie. - Bardzo przydatne zaklęcie do rozpraszania światła, można wtedy "stworzyć" własną tęczę... zastanawia mnie tylko przydatność i dokładny skład tej wody... - przerwał mając nadzieję, że może profesor odpowie na wątpliwości, które zrodziły się w małym serduszku szarowłosego chłopca.
Ciekawe, czy jak ktoś jest zły, albo używa dużo czarnej magii to produkuje zanieczyszczoną wodę... i jak długo ta woda właściwie leci? Nigdy się jakoś nie interesował tym zaklęciem...
- Jak długo woda wylatuje z różdżki, panie profesorze? - spytał wbijając wzrok w podręcznik i szukając tam odpowiedzi. W jego głowie co prawda siedziało pytanie "Czy to nieskończone źródło wody?", ale był po troszku realistą (haha, tak, tylko po troszku), uważał to za raczej mało prawdopodobne.

Słusznie można było zauważyć, że coś w wizerunku chłopca było nie na miejscu. Donnie był tylko mugolskim dzieckiem, słuchającym zbyt wiele undergroundowego radia i czytającym nieodpowiednie książki w nieodpowiednim czasie. Takie Baśnie Braci Grimm, które jego ojciec przywiózł z Niemiec nie były bajkami odpowiednimi dla kilkuletniego chłopca - Jay wychowywany w sposób zgoła odmienny niż wymagały tego konwenanse wyrósł po prostu na dziwadło.
Na widok nauczyciela podniósł zbiedzoną minę znad stołu, czując jakim jest przegrywem i zastanawiając się nad swoim głębokim bólem istnienia. Otworzył książkę, panikując w duchu, że bez śniadania to właściwie już czuł jak mu sił ubywa, jaka ta książka jest nieludzko ciężka!
Aquamenti, doskonale. Spojrzał na profesora ze złośliwym uśmieszkiem rażonego prądem chochlika, któż jak nie ten nabzdryngolony pijus mógłby znać zaklęcie aquamenti lepiej. Słysząc pytanie ślizgona pokiwał ochoczo głową - Wiśnia na pewno wie czy ta woda jest spożywalna. Domyślić się można, że ilość przyjmowanego przez niego alkoholu jest wprost proporcjonalna do kaca jakiego miewał. O ile go miewał, bo do kaca trzeba przecież czasem przestać pić.
- Pewnie tak długo, aż ręka Ci zemdleje. - zauważył, podpierając policzek na dłoni- Póki krwi masz w żyłach, co jeśli to tak na prawdę zaklęcie transmutacyjnie i można od niego umrzeć. - przejechał palcem jednej ręki po nadgarstku drugiej i sugestywnie pokiwał palcami imitując wyjątkowo artystyczny wypływ krwi. Mówiąc to miał jak najbardziej poważną minę, jednak kto w ogóle sugerował by rzeczy tak abstrakcyjne?
Gryfon mimo usilnych starań wydawał się Fletcherowi wciąż spać (i bardzo dobrze, trochę mu nawet zazdrościł takiej umiejętności spania w każdych warunkach) jednak Marquez, no cóż, jako jeden z niewielu ślizgonów w oczach chłopca nie mył uznawany za kompletną mentalną amebę. W końcu zadawał pytania! Wyrażał opinię! To już wielki krok i wielka nadzieja dla przyszłości ich domu.
Tak uznawszy pokiwał głową z uznaniem, zgadzając się sam ze sobą w sprawie, o której nikt nie wiedział (być może nawet on sam) i spojrzał na stronę opisującą zaklęcie. Rycina poruszała się, płynnie ukazując odpowiedni ruch nadgarstka.
- Tylko jak to zrobić, kiedy się wykrwawiasz... - mruknął, imitując ten gest i imaginując jaki wzór utworzyłby w takiej kompilacji rozbryzg osocza.
Malowanie krwią z żyły. Powinien to sobie gdzieś zapisać.