- Oh! Dziękuję. – posłała Krukonce promienny uśmiech, kiedy zlitowała się nad biedną Puchonką i sama poprawiła jej krawat, co Clemen przyjęła z widocznym wyrazem ulgi malującym się na jej zaczerwienionej twarzy.
Jedną ręką wygładziła pospiesznie mundurek, strzepując z siebie jeszcze pojedyncze źdźbła trawy. Ścisnęła w dłoniach swój aparat, opierając się o balustradę, która odgradzała boisko od trybun i nie pozwalała żadnemu z widzów spaść.
Wstyd się przyznać, ale Puchonka nie wiedziała jak nazywają się poszczególne drużyny, a co dopiero kto gra. Na jej ustach zagościł lekki uśmiech, gdy Kaylin wspomniała o Graysenie. W kościach czuła, że Kaylin nie przyszła tu dla zwykłej rozgrywki. Kurczowo trzymając aparat w dłoni, starała się złapać jak najlepsze ujęcie, co w warunkach gdy wszyscy poruszali się z zawrotną szybkością, było naprawdę trudne.
Zbladła, gdy Krukonka wskazała jej Ślizgona na miotle.
- Oh… – szepnęła cicho, odnajdując Ururu, a z jej twarzy w dalszym ciągu nie schodził wyraz zaskoczenia. - Nie wiem… Nic mi nie mówił, że gra… – odpowiedziała pospiesznie, oblewając się na nowo rumieńcem. - Co nie oznacza, że będę kibicowała twojej drużynie! Nie ma mowy! – zachichotała, na powrót unosząc aparat do twarzy, aby móc zrobić zdjęcie.

Maurycy złapał piłkę i rozejrzał się szybko. Sekundy pozostawione mu na reakcję nie pozwalały na podjęcie szczególnie wymyślnych kroków. Otoczyła go trójka ścigających przeciwnej drużyny, więc logicznym było w tej sytuacji podanie piłki dziewczynom na dole, ale te w szale bojowym padły na boisko w czasie, kiedy on szybował w górę. Z braku lepszych opcji postanowił pikować przez chwilę w dół z nadzieją, że ziemniaki z przeciwnej drużyny wpadną na siebie, po czym szybko pociągnął miotłę do góry, żeby wyprostować lot i móc ruszyć w stronę bramek. W sytuacji, w której unik by mu się nie udał, Maurycy cisnąłby piłką w błoto na dole, bo Kim i Antygona miały większe szanse na chociaż jej przejęcie.

Rzut - unik

The member 'Maurycy F. Longbottom' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 18

Zderzenie z Puchonką dość solidnie nią wstrząsnęło, dosłownie rzecz traktując. Obie zachybotały się niebezpiecznie, próbując utrzymać równowagę, z której wybiła nagła kolizja. Hennessy chwyciła mocno trzon miotły, pamiętając o tym, iż w takiej sytuacji za wszelką cenę nie mogła dać się z niej zrzucić bezlitosnej sile losu. Zawdzięczając dalszy przebieg niefortunnych zdarzeń szczęściu, utrzymała się w pionie, przez kolejne sekundy wyrywając się z oszołomienia. Rzuciła jedno spojrzenie w kierunku Kim, chcąc chociażby zdawkowo zmonitorować jej stan — nie miała wszak żadnej gwarancji, że druga ścigająca równie zgrabnie poradziła sobie z wzajemnym ciosem.
Refleksja ta, pchnięta ochłapami troski zagnieżdżonymi w umyśle, nie ciągnęła się jednak przez liczne sekundy, które z wyjątkowym pędem umykały w rozgrywce. Już po chwili, doszedłszy do siebie, powiodła wzrokiem za sylwetką Longbottoma, którą otoczyła ślizgońsko-krukońska chmara. Ruszyła przed siebie, wiedząc, że w razie sytuacji awaryjnej, ten zechce podać kafel do niej lub do Puchonki, z którą niedawno się dotkliwie zderzyła. Szybko oceniwszy sytuację, przemknęła omijając punkt, w którym zmierzali Ścigający Wiwern, aby zatrzymać się przy polu bramkowym, tym samym wystawiając się Maurycemu, który zdołał umknąć przeciwnej drużynie.

Stała bokiem do Addyson, wzrokiem wodząc po boisku i skupiając się na sylwetce Graysena, dla którego tak naprawdę pojawiła się na całym meczu. Sama nie wiedziała czemu, w końcu zdecydowała się na jakimś pojawić, czemu właśnie dla niego? Wiedziała, że znajomość z Carrowem była dla jej ojca bardzo ważna, ale czy on kierowała się tylko uczuciami pana Wittermore, gdy pozwalała Graysenowi zagościć w jej życiu?
Chociaż jeszcze tego nie wiedziała, chociaż nadal nie potrafiła tego pojąć, prawdą było, że to właśnie Krukon stał się jej ostoją, jej gwarantem bezpieczeństwa, które tak ważne było dla niej po ostatnim ataku Yvon. Żeby było śmieszniej - od tamtej pory w relacji między dziewczętami było po prostu... cicho. Tylko, czy nie była to cisza przed burzą? Na widok obu bliźniaczek Kaylin poczuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła.
- Nie wiedziałaś? - Zapytała, choć nie do końca jej w to wierzyła. Z resztą, to nie była jej sprawa. Sama teraz stała na trybunach i wodziła wzrokiem za kolegą, który przecież nie znaczył dla niej tyle, ile mogło się wydawać. Bo, czy nie wyglądało to dziwnie, że najpierw pojawia się z nim na balu, a potem specjalnie dla niego przychodzi na mecz?
Samo starcie Srebrnych Wiwern ze Złotymi Chimerami nie interesowało jej jakoś specjalnie. Choć musiała przyznać, że drużyna Puszko-Gryfów wydawała się być w dużo lepszej formie. Aż zrobiło jej się smutno, gdy zobaczyła bladego, ewidentnie sztywnego Malfoya, który wyglądał jakby chciał a nie mógł. Na Black nawet nie spojrzała, a Ururu... Cóż, w jakiś sposób musiała docenić jego starania. To wszystko jednak przestało mieć znaczenie, gdy na trybunach nauczycielskich mignął jej Vaksilij. Teraz widziała tylko jego, choć też nie na długo, bo jednak śmigające nieopodal sylwetki wyrywały z zamyślenia.
- Mojej? Ach, ale ja nikomu nie kibicuję. - Powiedziała zgodnie z prawdą. No, prawie. - To znaczy, trzymam kciuki za Graysena, ale cała drużyna jest mi raczej obojętna.

Głębokie westchnięcie naznaczone podszytym rozczarowaniem opuściło płuca dziewczyny. Ach ta Nadziejka, co ona taka skryta i nieśmiała?
-No proszę cię Hope, nie musisz przede mną udawać. Przecież nie wypaplam przed całą szkołą, nawet jeśli byłby to jakiś paskudny Ślizgon - fakt, przestała sprzedawać cudze sekrety już w czwartej klasie, teraz stała się już istną twierdzą tajemnic - jeżeli ty mi nie powiesz, to ja tobie też nie.
Żachnęła się żartobliwie wydymając wargi i jak gdyby nigdy nic zwróciła się w stronę boiska, na którym nareszcie coś zaczęło się dziać. Całkowicie mimowolnie odnalazła przychylne jej buzie, zawieszając wzrok na dłużej przy jednej z nich.
-Działo się coś ciekawego podczas mojej nieobecności w szkole? Wiesz, my Gryfoni nie chodzimy zbyt często na lekcje i obawiam się, że brakuje mi informacji z pierwszej ręki...
Nie było jej dane kontynuować swego wywodu, bowiem gra nareszcie się zaczęła. Już pierwsze sekundy w powietrzu uświadomiły niemalże wszystkich na boisku, iż początek rozgrywki został zdominowany przez waleczne Chimery. Ale zaraz, cóż to takiego? Czyżby...?
Anastasia Fitzgerald, ponura, cierpiąca ofiara marszu?
HA HA, na pewno nie na widok ledwie zipiącego M. Malfoya, który wyglądał jakby zaraz miał się zesrać na swojej chyboczącej miotle. Z trudem opanowywała nasilające się spazmy śmiechu i szyderstwa. Biedaczka aż się zapowietrzyła i musiała ratować się potężnym kaszlem starego astmatyka.
-Ale frajerzy z tych Wiwern - skomentowała podniecona, gdy tylko udało jej się złapać oddech.
Ale to nie na nieradzących sobie z grą Wiwernach się skupiała, wzrok samej Anastasii jak i podejrzewała samej Hope, ogniskował i wodził za członkami kibicowanej drużyny. Jak zawsze w takich sytuacjach, targały nią silne emocje, które mogła wyładować tylko w jeden sposób.
-WOOOOOOHOOOOOOO DAJESZ MAURYCYYYYYY - krzyczała wraz z tłumem, skacząc w miejscu niczym mała kauczukowa piłeczka.
Podekscytowana i radosna, na próżno było szukać śladów poważnych, ciężkich rozmów poprzedniego wieczora. Łez, dramatycznych słów, przemyśleń. Nie, tutaj nie było dla podobnych wspomnień miejsca. A może nie tylko tutaj?

Oho. Tego się nie spodziewała. W takim razie musiała coś powiedzieć.
- Wydaje mi się... że Maurycy jest w porządku... ale to w końcu mój kuzyn, nie umiem go tak oceniać - zmusiła się do uważnego zlustrowania twarzy wszystkich zawodników. - Esencją paskudztwa w tej chwili jest chyba Malfoy... - mruknęła faktycznie zdegustowana na widok chłopaka w niesamowicie niekorzystnej fryzurze, kurczowo trzymającego się miotły, jakby jej dosiadał po raz pierwszy.
Chciała już odpowiedzieć na Anuszkowe pytanie, jednak zawodnicy poszybowali do góry. Jej dłoń szybko znalazła się na czole w efekcie zobaczenia co ci Ślizgoni robią. Najlepszy okazał się ten nowy, co było jeszcze śmieszniejsze.
- Możemy zrobić wybory Mistera Frajera, jeśli chcesz - powiedziała zatrzymując wzrok na Graysenie.
Oj, kolego, dzisiaj akurat będziesz miał konkurencję, pomyślała. Ale zaraz spojrzała na kuzynka, który złapał piłkę.
LONGBOTTOMSKA KREW.
Razem z tłumem podskoczyła z entuzjazmem.
- Leć, kuzynku, leć! - krzyknęła wciąż mając lornetkę przytkniętą do oczu. Właściwie to nawet nie była w szoku. Jej kuzyn był przecież najlepszy. Za to kuzynka... no, chyba miała dzisiaj gorszy dzień...
Wróciła znowu do przyglądania się latającym chłopcom. Czemu w obu drużynach było tyle dziewczyn? Kompletnie nie wiedziała, co wybrać.
Wybrać.
Aż odsunęła od siebie lornetkę i potarła zawstydzona nosek. Czy ona była w sklepie, żeby robić takie rzeczy?
- Ehhh, jeszcze nikt mi nie wpadł w oko, Anastasio. Słabo się starają - parsknęła śmiechem. - Chyba poczekam do pierwszej naprawdę dobrej akcji... a na lekcjach... - starała się ogarnąć, jakby to streścić dziewczynie. - ...ciesz się, że nie było ciebie na eliksirach. Poza tym ogólnie mało kto chodził. W średnich rocznikach tylko jedna osoba się pojawiała na większości lekcji. Ten szarowłosy co tam lata od Ślizgonów. Podobno ma jakieś nadmierne zapędy poznawcze... mówią, że to taka ślizgońska Wittermore - parsknęła śmiechem. Addyson widocznie lubi takie przeuczone dzieciaki bez życia. Aczkolwiek nie widziała jej z szarowłosym od czasu balu. - Ogólnie wystarczy, że napiszesz prace zaliczeniowe, jak nie masz ocen - zakończyła pogadankę o szkole wbijając ponownie spojrzenie przez lornetkę na mecz.

- Kto jest według ciebie najprzystojniejszym kąskiem z obu drużyn?
- Maurycy jest w porządku...
Anastasia kompletnie zbaraniała, ale nie mogła pozwolić, aby dziewczyna odgadła jej zszokowany wyraz twarzy. No tak, to miało sens... z tego co słyszała nie byli rodzeństwem ciotecznym, więc rodzina musiała ich już zapewne zeswatać lata temu... a może dopiero próbowała...
-Emmm ale chyba nie jesteście aż tak blisko spokrewnieni, więc w sumie to nic takiego hahahah - zaśmiała się sztucznie, głęboko skonsternowana własną niewiedzą. Cholercia, ale słaba sytuacja. Zaręczą się? Wezmą ślub? Ach, jak niezręcznie! Poszła z nim na bal, trzymała za rękę... a on był już obiecany Nadziejce?!
- Muszę przyznać, że bardzo mu do twarzy w nowej fryzurce. Ty go obcinałaś? - zapytała ostrożnie, chcąc wybadać teren, po czym zręcznie, niepozornie, przeszła do następnego tematu, który niewiele miał wspólnego z wrodzoną życzliwością i empatią Fitzgerald.
- Nawet mi nie mów, nie rozumiem jak Morri może się z nim przyjaźnić, przecież to straszny przychlast i ziemniak - zgodziła się z koleżanką, marszcząc przy tym nos. Za nic w świecie nie przyznałaby się, że jeszcze nie tak dawno temu uznawała go za co najmniej atrakcyjnego faceta, z którym zdarzyło jej się wymienić śliną. Tragedia.
- Mister Frajer to żadna frajda, nie mogłabym się zdecydować kogo wybrać, aż tylu ich jest w tych Wiwernach.
Anastasia kątem oka obserwowała reakcję Puchonki, wciąż intensywnie się zastanawiając nad jej zachowaniem i reakcjami podczas meczu. Niby mówiła, że nikt jej nie wpadł w oko, a wcześniej stwierdzała co innego... musiała być po prostu zawstydzona i nieśmiała.
- YYYYYY ten tam szary jest Ślizgonem? Jesteś pewna? - zmrużyła konspiracyjnie oczy, ale jego sylwetka jedynie mignęła gdzieś w dali - ach, czyli nic nowego. Już zdążyłam utonąć w zaległościach, a te referaty... na samą myśl jest mi słabo.

Nadziejka nie zauważyła tego, jak bardzo Anuszka zagubiła się w tym wszystkim. Jednak jej sztuczny śmiech bardzo zaniepokoił dziewczynę. Czyżby jednak to, co powiedziała, źle zabrzmiało? Ale przecież ocenianie kuzyna pod względem wizualnym nie jest chyba już wielką zbrodnią...
Na jej piegowatą twarzyczkę wpłynął lekki rumieniec.
- Cóż, właściwie to on jest mi najbliższy - wyjaśniła spuszczając wzrok. Miała na myśli to, że w pierwszej linii nie miała kuzynostwa, a babcia jej i Maurycego były siostrami... No ale wyszło, jak wyszło, a dziewuszka nie dostrzegła, jak to zabrzmiało. - Nie, nie ja. Szkoda, że to zrobił, lepiej wyglądał w tej poprzedniej - wzruszyła ramionami. Kuzynek w trójkącie zawsze wyglądał tak uroczo.
Kwinęła tylko głową na jej słowa o Malfoju. Nie wiedziała czemu Anastasia nie jest negatywnie nastawiona do Morrigan, skoro ta była Ślizgonką, ale bardzo się z tego powodu cieszyła. Ciężko by się jej kibicowało, gdyby przy każdym okrzyku do panny Black, Gryfonka piorunowała ją wzrokiem.
Uśmiechnęła się lekko na komentarz koleżanki dotyczący Mistera Frajerstwa. Ona jednak miała zamiar wybrać tego jedynego.
Hehe.
- A może jednak Krukonem... - Nadziejka zawahała się teraz. Właściwie czemu szarowłosy miałby być Ślizgonem? Ostatnio widziała go na balu, nie mogła sobie więc przypomnieć koloru jego szkolnej szaty. - Chyba masz rację, jest z Ravenclawu. Znajomi się z takim jednym chłopakiem, który na sto procent jest Krukonem - powiedziała rumieniąc się lekko. Fletcher na miliard procent jest od granatowych, więc tym razem nie sądziła, że się myli. Jednocześnie trochę to wyjaśniło, dlaczego Addyson zadaje się z szarowłosym. Jak mogła myśleć, że jej współlokatorka ma bliższe kontakty z jakimiś losowymi Ślizgonami?
- Nic nie mów. Nie cierpię przepisywania podręcznika. Chcę już wakacje - westchnęła.

Od momentu wejścia na boisko, Carrow nie ma zbyt wiele do roboty, cała akcja rozgrywa się bowiem między ścigającymi obu drużyn. Nie widząc wypuszczonych tłuczków, dryfuje w powietrzu, czekając na odpowiednią okazję.
Gołym okiem widać, że Wiwerny nie są dziś w najlepszym stanie, widząc tych frajerów w szatni można już było podobny wniosek wysunąć, ale do tej pory szczerze liczył na to, że gdy tylko odbiją się od ziemi, to wszystko ulegnie zmianie. Wciąż jeszcze mieli na to czas, to dopiero początek.
Tylko szkoda, że Malfoy zaraz się spieprzy z miotły i zginie na miejscu. Nie, wróć. Nie można koledze życzyć źle, o nie. Przecież nie mogą sobie pozwolić na stratę gracza.
Słyszy charakterystyczny dźwięk piłek, które są jego specjalnością i już wie, że obrały sobie cel.
-BLACK!-krzyczy na widok tłuczka lecącego wprost na szukającą Morrigan. Śmiga w jej kierunku i próbuje z całej siły odbić kulę, celując tym samym w zawodnika przeciwnej drużyny, który znajduje się możliwie jak najbliżej.

rzut-odbicie tłuczka

The member 'Graysen E. Carrow' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 15

Z każdym zbliżającym się meczem Quidditcha, Figglehorn czuł podekscytowanie, choć jednocześnie strach i niepewność. Jednocześnie cieszył się jak małe dziecko, czemu towarzyszyły podskoki i piski radości, ale natomiast z drugiej bal się zawieść drużynę. Co prawda jest szybki i sprytny, czego potrzeba każdemu dobremu obrońcy, jednak zawsze jakiś stresik jest. Quidditch był jego ulubioną formą sportu, mimo iż można nieźle oberwać tłuczkiem, czy od innego gracza. Ale hej! To tylko boli jak cholera przez kilka chwil, a potem tracisz przytomność i nie czujesz nic!
Wszedł do szatni w prawej ręce kurczowo ściskając trzon miotły. Wszyscy już byli zwarci i gotowi. Przywitał się, stosunkowo głośnym "cześć przyszli posiadacze pucharu!, podchodząc do drużyny z szerokim uśmiechem. Niby mordka mu się cieszyła, ale ręce trzęsły jak cholera. Mimo tego, starał się utrzymywać pozory optymistycznie nastawionego Petera.
Wyszedł na boisko za resztą, a przywitał go widok, który zapierał dech w piersiach. Na trybunach były takie tlumy, że nie wiedział czy się ekscytować jeszcze bardziej, czy wręcz przeciwnie. Wbrew wszystkiemu, uśmiech na jego twarzy poszerzył się jeszcze bardziej. Tyle osób przyszło pooglądać jak latają za piłkami... Zastanawiał się, czy wśród tego tłumu znajduje się jego ojciec. Obiecał, że postara się zwolnić z pracy, ale nigdy nic nie wiadomo.
Ustawił się na swoim miejscu, dosiadł miotły i skupił wzrok na kapitanach, podających sobie dłonie. Już za chwilę mówił głosik w jego główce. Był doskonale przygotowany, by w końcu wzbić się w powietrze i poszybować do swoich pętli. Ostatni raz omotał spojrzeniem trybuny i kibiców, wykrzykujących różne słowa, które zlewały się w jeden, głośny krzyk. Do jego uszu dotarł gwizdek i wzbił się w powietrze, zajmując w ekspresowym tempie swoje miejsce przy pętlach.

The member 'Niosący Naukę' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 18