Trzeba było przyznać, że nawet jakby nie chciał, to musiał zwrócić uwagę na Anastasię. Ta dziewczyna po prostu nie potrafiła nie robić wokół siebie zamieszania. Idealnie się dobrały z Hennessy, naprawdę. Niemniej jednak, gdy dziewczyna przestała się już tłumaczyć z tego jak bardzo nie chce się pojedynkować, Malfoy mógł wznowić wzrokowy pojedynek z Morrigan, zanim przeniosą się na podwyższenie, by używać czarów. Szczerze mówiąc czekał na tę okazję już jakiś czas. To co między nimi się stało w ciągu ostatnich dni nie miało teraz większego znaczenia. Czysta, kumpelska rywalizacja o miano lepszego, w której to chłopak nie miał zamiaru być pobłażliwy ani na chwilę.
A potem znowu został rozproszony przez Anastasię i jej słowa. Uniósł brew i spojrzał na nią pytająco. Dziewczyna jednak niezbyt długo cieszyła się jego uwagą, gdyż skupił on ją bardziej na drugim profesorze, który to przemieszczał się miedzy rzędami, zakradając się do nauczyciela zaklęć i uroków.
- Profesorze Lupei? - Zapytał bardziej sam siebie, patrząc co robi.
Profesor Chales jednak w ogóle się nie przejął i kontynuował zajęcia. No i dobra, pojedynek czas zacząć. Już mu się malował uśmieszek, gdy słyszał swoje nazwisko i nazwisko Morrigan. I szybko ten uśmieszek zniknął, gdy zastąpiony został nazwiskiem Anastasii. Malfoy spojrzał na nauczyciela, potem na Morrigan na końcu na Anastasię. No i proszę, miała to co chciała, będą się pojedynkować.
Malfoy spojrzał jeszcze na profesora Lupei'a, jakby szukając jego aprobaty, a potem ruszył w stronę podwyższenia, gdzie oczekiwał na swoją partnerkę w pojedynku. Jak widać z Black będzie musiał pojedynkować się kiedy indziej. Wielka szkoda, ale cóż robić. Czekała na niego Anastasia, która chyba nie do końca przemyślała swoje słowa. Zwłaszcza, że chwilę temu tak pospiesznie tłumaczyła się z tego, że nie powinno jej tu być, bo sama idea pojedynkowania kłóci się z jej przekonaniami. No to cóż, jej przekonania właśnie zostały wystawione na próbę. Chociaż z drugiej strony Malfoy mocno się zastanawiał nad tym, czy czasem się nie zawaha, celując w nią różdżką. Niby nic poważnego stać się nie może, ale jednak to nie była koleżeńska rywalizacja.

Prof. Windergarde [z/t]

Mascius znał się na pojedynkach. Było to jedno z jego ulubionych zajęć, tuż obok nauki nowych zaklęć. Niewyobrażalną satysfakcję sprawiało mu sprawdzanie, czy to czego nauczył się z książek ma realne zastosowanie w praktyce. Pojedynkował się dużo. Zapisał się do klubu od razu jak tylko było to dla niego dostępne. Gdy tylko mógł stawał na podest i zaczynał czarować. Dużo także pojedynkował się z ojcem w rodzinnej posiadłości. I to chyba właśnie jemu zawdzięcza najwięcej na tym polu. To ojciec pokazał mu jak powinien się ustawić, jak trzymać różdżkę, aby zmaksymalizować swoje szanse i czas reakcji. Lucivar Malfoy był dobrym nauczycielem. Bezlitosnym i brutalnym, ale dobrym. Przekazał mu wiedzę i Mascius był mu za to wdzięczny.
Dzięki temu też, nad wyraz dobrze widział, że Anastasia Fitzgerald nie czuje się pewnie stając z nim do pojedynku. Na jej zaczepkę zareagował delikatnym skinieniem głowy. Nie miał zamiaru wchodzić z nią w dyskusje, przynajmniej nie teraz, gdy trzeba będzie za chwilę czarować. Wiadomym jest, że chłopak nie traktuje wszystkich tak samo. Ba! Na większość osób patrzy z góry, jakby byli poniżej poziomu krytyki. O czym jednak należy pamiętać to, że Malfoy wszystkich traktuje poważnie, jeżeli chodzi o pojedynki. Już dawno nauczył się, że nawet, zdawałoby się, bezbronne kocię potrafi ugryźć i wystawić pazurki, gdy wystawia się je na próbę. Dlatego też, gdy dziewczyna pojawiła się na podeście, Malfoy przybrał stan maksymalnego skupienia.
Pierwsze co trzeba zrobić to ocenić przeciwnika. Zobaczyć na co można sobie pozwolić, a czego unikać. W przypadku Anastasi zdecydował się na szybki i precyzyjny atak, by nie pozwolić jej na większą reakcję. Jej brak pewności siebie działa wyraźnie na jego korzyść.
Malfoy przybrał swoją postawę do pojedynków. Ustawił się bokiem, sylwetka wyprostowana. Prawa ręka ułożona za plecami przy lędźwiach. Lewa, trzymająca różdżkę wzdłuż sylwetki, końcem różdżki ku dołowi. Lewa noga wystawiona nieco do przodu, ciężar ciała przeniesiony głównie na prawą. Dzięki temu będzie zdolny szybko zmienić swoje położenie w razie potrzeby.
Słuchał tego, co mówił do nich profesor Charles. Dwa zaklęcia. Nie... on skupi się na jednym konkretnym. Perfekcyjnie rzucone zaklęcie. Czas reakcji jest stosunkowo ważny. Liczył na to, że dziewczyna nie zdąży do końca opanować swoich nerwów i tym samym zawaha się odrobinę zbyt długo, co da mu możliwość przejęcia inicjatywy i zakończenia pojedynku szybko i sprawnie. Na razie czekał, wsłuchując się w słowa nauczyciela, szukając tego jednego słowa, które pozwoli im zacząć pojedynek.
- Immobilus. - Rzucił stanowczo, celując różdżką w Anastasię, gdy tylko usłyszał słowo "zaczynajcie".
Plan był prosty, uniemożliwiając jej wykonanie jakiegokolwiek sensowniejszego ruchu, wykluczył ją z dalszej potyczki. Proste zaklęcie, a jakie efektywne. Mascius od dawna był zdania, że wystarczą same zaklęcia użytkowe, by zwyciężać podczas pojedynków. Zaklęcia ofensywne w głównej mierze służą po to, aby chwalić się, że się je zna. Efekt w większości jest podobny.