Najlepsi oczywiście zawsze przychodzą w swoim czasie. Mocno spóźniony Todd nie nawykł jak widać do przestrzegania punktualności, ale darowanemu koniowi w zęby się nie zagląda, czyż nie? Sam fakt zaszczycenia zebranych swym, poniekąd, skromnym towarzystwem powinien być nagradzany dodatkowym punktem, odkąd porzucił prawie wszystkie zobowiązania na rzecz ślęczenia nad kociołkiem, tudzież szklanką podczas samotnych wypraw do Hogsmeade, które kończyły się w zaskakujący nawet dla niego sposób.
Sczesał włosy z czoła i poprawił druciaki na oczach. Zamglone nie wiadomo z jakiego powodu szkło przetarł mankietem śnieżnobiałej koszuli, po czym pewnie i bez obaw przestąpił próg, prawie od razu rzucając po oczach szczypiącym jak krojona cebula wilim feromonem.
Nie, nie mógł się powstrzymać. Nie mógł, ale i nie chciał.
- Hola, hola. – Rozejrzał się po pękatej od mebli Sali i nie zarejestrował w niej jedynego elementu, którego by się tu spodziewał. No… Prócz Wittermore. Odwrócił się na pięcie i zapuścił żurawia na korytarz, ale i tam ni widu, ni słychu, ni dudusia. On, Hugo Irving Todd, nie spóźnił się na zajęcia aż tak bardzo pierwszy raz od dwóch, może trzech tygodni. Ganiający go za to po katach prefekt domu byłby dumny… Chyba zaraz wyśle do niego sowę. – Witam zebranych. Piękny dzień dziś mamy, idealny na wyjście na błonia, nie uważacie? Apropo wyjść…
Tu pokiwał ręką, w której dzierżył zwinięty w zgrabny rulonik obwiązany cieniutkim sznureczkiem. Oczywiście, że go odczytał, nie był przecież frajerem. Kobiece, zgrabne pismo, wyznanie prawie że miłosne, pełne powikłań i zatajania prawdziwego motywu. Żaden list, coś na zasadzie kartki z dziennika, z którą ktoś nie mógł się pożegnać po wyrwaniu. Gdyby był adresatem, oblizywałby się właśnie jak kot nad mysią norką.
- Któraś z pań zgubiła to chyba pod salą.

Wzruszyła beznamiętnie ramionami na uwagę Theo, zrewanżowała się kopniakiem, od tak dla zasady i zmarszczyła czoło. Silne emocje buzowały już dłuższego czasu, ale nie miało to nic wspólnego z osobą samego Ślizgona, co z faktem pogłębiającej się aury chłodnego manieryzmu, wyuczonych konwenansów, które tak każdy kalkował od dorosłych i postawy antypatycznego dystansu do świata i reszty uczniów. Anastasia zauważyła, że im starsi się stawali, tym bardziej każdy preferował izolację, czasem jedynie pozwalając na bardziej swawolne relacje w ściśle zamkniętych i posegregowanych grupach. Jeżeli nie na podstawie czystości krwi, to domu, do którego należeli.
- Czemu? – uniosła prawą brew, a ton głosu przybrał piskliwą, wysoką barwę. Nie dbała czy zwracano na nią uwagę, w tamtym momencie liczyła się jedynie możliwość ekspresyjnego wyrażenia zdania. Otwierała już buzię, układała usta do wypuszczenia z siebie ostrego, kojącego jej wzburzony temperament zdania,  gdy w ostatniej chwili opamiętała się natychmiastowo.  Niemalże już zapomniała, że dawne relacje na linii Malfoy Theo były nieco delikatnym i drażliwym tematem, prowokowanie Masciusa mogło nieciekawie skończyć się dla jej przyjaciela, którego reputację i ogólne samopoczucie stawiała wyżej niż swoje własne. Kryształowa dziewczyna.
-Chyba się go nie boisz? Wiesz, że już nic ci nie grozi – wyszeptała po dłuższej chwil i przegryzła nerwowo wargę – te całe wasze zabawy w odpowiedzialnych i wzorowych prefektów…  Poza tym gdyby tylko spróbował z tobą ponownie zadrzeć, podpaliłabym mu szatę.
Anastasia nie kryła się ze swoimi piromańskich zapędami, a cicha konwersacja z Theo pozwoliła jej na udaną próbę zignorowania pytania Malfoya skierowanego do Morrigan. Dziewczyna wciąż była nadąsana, a buraczany kolor zdobił jej twarzyczkę lecz nie miała zamiaru kontynuować konfliktu na forum klasowym. Po dłuższym przemyśleniu, nic by na tym nie zyskała, nic poza dostarczeniem rozrywki aroganckiej Pannie Black, jeszcze gęstszej atmosfery skrępowania dla Kaylin i Theo no i…Yvon.  Nie była pewna jak Yvon by na to zareagowała, skarciła za wszczynanie awantur o głupie błahostki czy wręcz pochwaliła za waleczność i odwagę?  Młoda Fitzgerald była już w momencie wychylania się ze swojego siedziska i posyłania starszej Gryfonce głupkowatego uśmieszka, gdy przerwała jej dwójka nowych uczniów. A właściwie ucznia, bo Addyson przemykała niczym cień, starając się nie zwracać na siebie uwagi.
Zamiast przywitania, Fitzgerald rzuciła Toddowi pytające spojrzenie. Wolała nie wydawać z siebie żadnych dźwięków, chociaż dopóki nie zjawi się nauczyciel.

Oczywiście nie mogłoby umknąć uwadze Hennessy to, że  Wittermore w momencie wejścia do pomieszczenia nowej osoby, jak zawsze miała ochotę wykazywać się życzliwością – a zatem zaszczycić jedyną osobę, która mogła tego dnia uratować nieodnajdującą się w niecodziennym towarzystwie Gryfonkę, przymilnymi uśmiechami. A także do bólu błyskotliwymi komentarzami o spóźnieniach, wtrącając w temat wzruszające historie o tym, że ona to by tak nigdy, bo co Tatuś powie. Powstrzymała się w ostatniej chwili. Więc Yvon nie pozostało nic innego, jak wykorzystanie nadarzającej się okazji. Chociaż w tym przypadku odezwanie się, naprawdę nie zapowiadało niczego porywającego.
- Myślę, że najlepszym wyjściem byłoby przeczytanie karteczki na głos. Przez Ciebie. W końcu kto o zdrowych zmysłach, w zależności od tego, co może na takim liściku być – a pewnie coś kompromitującego, przyznałby się? - Komentarz niezwykle porywający, przedostał się między cichymi rozmówkami, zatrzaskiwaniem książek, a głośnymi zachowaniami nadąsanej Anastasii dochodząc wprost do uszu rozsiewającego wokół siebie niepokojącą aurę Todda. Zawsze zastanawiała się nad tym, czym było to spowodowane. Tłumaczyła sobie różnie. W końcu nie znali się na tyle blisko, aby wiedzieć o swoim pochodzeniu, rodzinach więcej niżeli wszyscy wokół.
Zwykle się o takich sprawach nie opowiadało, aby nie wyjść na takiego typowego Malfoya, który to kierował się nie tylko przynależnościami do domów, ale także czystością krwi. O stopniach szkolnych nie wspominając. Pewnie dlatego nie zamieniał z nie szczycącą się najlepszymi wynikami Yvon ani jednego słowa. Wyprostowała się na krześle, na moment odkładając pofatygowane pióro na biurko, aby mimochodem zawiesić oczekujący wzrok na czterookim, którego od rozpoczęcia roku szkolnego nie widziała tak blisko, jak teraz. Skinęła na niego głową, w tym przypadku nie siląc się na typowe pytanie związane z tym, dlaczego tak późno, a czemu tak, a nie inaczej.
Zmrużyła podejrzliwie oczy, zapatrując się w trzymany przez niego świstek. Chwała, że ona swoich tajemnych liścików pilnowała, jak oka w głowie. Wspomniane zwykle wysyłając sową. Ostatnimi czasy nawet nie miała do kogo takich słać. Zbliżał się luty, bardziej w takim terminie miała zamiar zająć się zaległą korespondencją. A może... Nie. Odetchnęła. To nie możliwe. Pamiętała o tym, aby zawsze sprawdzać, czy w teczce na bokach nie zrobiły się dziury. Pokręciła z niedowierzaniem głową, jeszcze przelotnie sprawdzając jak się miewała panna Fitzgerald. W gruncie rzeczy, była z niej całkiem dumna. Wydawało się, że zachowała stosunkowo zimną krew i zachowała się należycie, nie rzucając na lewo i prawo zaklęciami niewybaczalnymi, krzesłami, a także ławkami i koleżankami. Chociaż współlokatorka wyglądała na taką, która w swoich cherlawych, cienkich jak makaron rączkach nie miała siły - na pewno pod wpływem podenerwowania zmieniała się w dziewczę, o sile trzech rosłych chłopów, którym zaserwowano zupę w niewystarczająco głębokich miskach.

Kiedy Morrigan usłyszała bezbłędną odpowiedź Masciusa na zaczepkę panny Fitzgerald, ledwo powstrzymała wredny uśmieszek wypływający jej na twarz. Chyba nic nie mogło tak zadziałać na Gryfonkę jak chłodne opanowanie. Black mimowolnie podniosła wzrok znad kart papieru, by spojrzeć na jej twarz. Nie zawiodła się. Z twarzy Anastasii można było czytać równie łatwo, co z księgi, którą Ślizgonka trzymała na kolanach.
Właściwie nie wiedziała, dlaczego poirytowanie dziewczyny i jej brak kontroli nad sobą sprawiały jej taką przyjemność. Swoista zemsta za nieme, ciche odrzucenie? A może po prostu brak sympatii w jej przypadku oznaczał niechęć? Tak czy siak, nie dotyczyło to tylko Fitzgerald. Może Morrigan była po prostu okropną osobą, ale nic jej tak nie cieszyło, jak doprowadzanie innych na skraj spokoju i rozsądku, albo przynajmniej obserwowanie ich w takim stanie. Czasem osiągała to poprzez ostre jak brzytwa docinki, czasem przez jakiś głupi dowcip, czasem wygraną w uczciwej rywalizacji, a czasem po prostu przez wyniosłe milczenie. Tutaj nie miała co się wtrącać, podziwiała tylko kunszt działań Malfoya. Poczuła coś na kształt dumy - oto ktoś, z kim na równi konkurowała, tak mistrzowsko wpływał na innych.
Po chwili Ślizgon zwrócił się do Morrigan, a ta uśmiechnęła się przebiegle do siebie nie odrywając wzroku od księgi. Jego słowa niezmiernie ją ucieszyły. Dzięki niemu można było wprowadzić nieco życia do milczącej sali, w której każdy zajmował się sobą. Poza tym, z pewnością wzajemnie dostarczą sobie trochę rozrywki. Black tylko czekała na zaczepkę i nie zawiodła się - podejrzewała, że Mascius nie byłby sobą, gdyby nie próbował się zrewanżować po tym, jak wygrała słowną potyczkę w pokoju wspólnym. Jednak i tym razem nie zamierzała dawać za wygraną.
- Cóż, widocznie musiałeś się przesłyszeć - zaszczebiotała słodko, spojrzeniem wciąż śledząc drobny druk na kartach obszernego tomu. - Gdybyś był na treningu i widział wszystko na własne oczy, pewnie nie musiałbyś teraz weryfikować swoich informacji... - przewróciła kartkę, dając chłopakowi chwilę na przetrawienie jej słów. Poza tym chciała, by jej kolejna wypowiedź miała większy, bardziej dramatyczny efekt.
- Może przydałyby ci się jakieś karne zajęcia, co Malfoy? - zamknęła książkę i podniósłszy wzrok, uśmiechnęła się do niego promiennie, co wybitnie nie pasowało do wydźwięku jej kwestii, ale przecież dalej to była tylko gierka, a nie poważne próby zniszczenia siebie nawzajem na podwalinach nienawiści.
Uwadze Morrigan nie umknęło, że powoli zaczęło się robić tłoczno. Najpierw do sali wemknęła się cichutka Puchonka, a potem nie wemknął się, a wręcz ostentacyjnie wszedł do sali niecichy Todd, który już od progu zaczął coś mówić z przejęciem, burząc tym samym względny spokój panujący w sali, ale i rozładowując nieco napiętą atmosferę.
Kwestia liścika nie obchodziła jej tak bardzo, jak było to możliwe. Wiadomo - ona nic takiego by nie napisała, a z kolei wyśmiewanie kogoś z powodu takich błahostek i głupich spraw było zupełnie nie w jej stylu. Dlatego też skwitowała słowa Krukona wyłącznie wzruszeniem ramion. Jej było bez różnicy. Za to panna Hennessy miała coś do powiedzenia. Morrigan była równie zainteresowana jej słowami, co samym listem, ale mimo to wywołały w dziewczynie odrazę. Przez rudą w tym momencie przemówiła tak niezwykła hipokryzja, że aż Ślizgonka była zaskoczona. Nieodmiennie czuła się oceniana przez Yvon, wrzucona do najgorszego sortu. A tu proszę - najwyraźniej Gryfonka odczuwała przyjemność z dręczenia innych. Black nie mogła powstrzymać się od prychnięcia pełnego pogardy i nie tyle dezaprobaty, co wręcz obrzydzenia. Ach, ci Gryfoni. Tacy lepsi, tacy wyjątkowi, a najbardziej fałszywi ze wszystkich. I ona, tylko drażniąc innych tylko swoją postawą i niewinnymi docinkami, miałaby być gorszą niż Hennessy, której satysfakcję miałoby dać przeczytanie na głos czyjegoś wyznania miłosnego? Morrigan była zdania, że akurat z czyichś uczuć kpić nie wypada. Nie zamierzała jednak się wtrącać. To nie była jej sprawa i chciała mieć z nią jak najmniej wspólnego.

W sali, ku wielkiej rozpaczy Kaylin, zaczęło być po prostu głośno i tłoczno. Dziewczyna próbowała schować się za książką, którą jeszcze do niedawna czytała i skupić na czymś innym niż, lekko nadpobudliwe, towarzystwo. Nie szło jej to jednak za dobrze, a wzrok skupiony na Theodorze w pewnym momencie musiał być nawet odrobinę zbyt nachalny. Na szczęście chłopak nie zauważył tego, a ona sama w porę zorientowała się z niezbyt kulturalnego wgapiania w jego twarz. Dobrze, że nie otworzyła przy tym ust, jak największa idiotka, bo byłoby jej podwójnie wstyd!
Lekko zawstydzona i jeszcze zaróżowiona na twarzy odchrząknęła, co jakiś czas spoglądając na Puchona i Anastasię. Reszty nie zaszczyciła nawet spojrzeniem, choć głos Prefekta Naczelnego sprawił, że na chwilę zamarła w miejscu i odrobinę się spięła. Nie wiedziała czemu, zwłaszcza, że Malfoy nigdy nie zrobił jej nic złego, a mimo to... Po prostu ciarki przebiegły jej po plecach.
Prawie przegapiła pojawienie się Addyson, której tylko kiwnęła głową na przywitanie, czując się w obowiązku po ich ostatnim spotkaniu przy posągu. Cóż, była jej to winna. I nową chusteczkę, o której zapisała sobie w organizerze, by o tym nie zapomnieć.
Z pewnością czułaby się dalej bardzo nieswojo, nie mając tak naprawdę za kim się ukryć (a temperatura w pomieszczeniu zdawała się rosnąć), gdy do sali wparował nie kto inny jak... Hugo. Na jego widok aż wstała z miejsca, marszcząc brwi i chrząkając znacząco.
- Todd, jakże miło, że zaszczyciłeś nas obecnością. - Powiedziała tonem całkowicie poważnym, jakby na chwilę zapominając, że mogła właśnie ściągnąć na siebie uwagę wszystkich obecnych. Bronienie honoru Krukonów było jednak dużo ważniejsze.
- Mam nadzieję, że masz bardzo dobry powód swoich nieobecności na poprzednich zajęciach. Porozmawiamy o tym po lekcji, więc nawet nie myśl o tym, by gdzieś czmychnąć. A teraz łaskawie zajmij miejsce, nauczyciel powinien się zjawić lada moment. - Gdy skończyła, zadziwiająco pewny siebie monolog, usiadła ponownie na swoim miejscu i dopiero poczuła skrępowanie. Znowu schowała twarz za książką, tym razem nie spoglądając już na nikogo.
Hennessy, sprawa liścików i cała ta drama... To wszystko nie było dla niej na tyle interesujące, by miała zwrócić na cokolwiek z tego uwagę.

Lekcja Starożytnych Run jeszcze się nie rozpoczęła, ale w sali już wrzało. Bułhakow szedł krokiem szybkim i zdecydowanym, uważnie nasłuchując tego, co wydostawało się przez uchylone drzwi na szkolny korytarz. Pogaduszki, pogaduszki. On im da pogaduszki! Siedzieć prosto i milczeć, czekać na nauczyciela! Podręczniki równiutko na ławeczce. Zero zbędnych przedmiotów na wierzchu, albo dożywotnia konfiskata i zsyłka na Sybir! Ha, no może trochę przesadził z tą konfiskatą, ale wiele by oddał, żeby zobaczyć niektórych głąbów wysadzanych z pociągu i porzucanych na stepach, gdzie siłą własnych mięśni budowaliby lepianki. Wewnętrzne rozmyślania profesora w jasny sposób ukazywały dlaczego nikt, absolutnie nikt o zdrowych zmysłach nie zapisywał się na numerologię. Chyba, że był z Hufflepuffu i liczył na dodatkowe punkty, bo s w o i c h lubił faworyzować.
Dzisiaj jednak dzieciaczki miały totalnego pecha, bo nauczycielka była chora, a jedynym pracoholikiem w zamku był stary, zrzędliwy i nieco kontrowersyjny wróżbita, który bez cienia wahania zgodził się, by przeprowadzić tej jakże ambitnej młodzieży ich ulubione zajęcia. Ukochany nauczyciel szkolnej kujonicy numer jeden wszedł jak na zawołanie. Punktualnie. Co do sekundy. Od razu wyciągnął z kieszeni listę obecności, bo nie będzie tolerował spóźnialskich miernot. Na swoich zajęciach zwykle zamykał drzwi. Strasznie podobało mu się to żałosne naciśnięcie klamki i delikatne pukanie z nadzieją, że będzie miał lepszy humor i wpuści kogoś do środka. Nigdy nie wpuszczał. Niech gniją w czyśćcu.
- Dzień dobry wszystkim... - wyraźnie chciał coś jeszcze dodać, ale urwał słysząc nadlatującą z oddali sowę. Zmarszczył brwi, bo całą pocztę odebrał rano i takiej niespodzianki się nie spodziewał. Szczególnie takiej. Przyczepiony do nóżki Piotrusia list na sam jego widok poderwał się do lotu, momentalnie zmienił kolor na czerwony i wykrzyczał: MÓWIŁEM ŻEBYŚ NIE UŻYWAŁ TEGO TUSZU, IDIOTO.
Bułhakow zamarł.
Odchrząknął.
Wyglądał na nieco zbitego z tropu. Oczy miał szeroko otwarte. Dłuższy moment wpatrywał się w przestrzeń. Wreszcie ruszył do przodu. Szedł powoli w stronę biurka. Przystanął. Odwrócił się. Klasnął w dłonie.
- No, w każdym razie, dzisiaj ja prowadzę Starożytne Runy. Widzę po waszych minach jak bardzo się cieszycie. Nie zgadniecie czym się zajmiemy! SYMBOLIKĄ RUN. Wittermore, mów prędko: było coś zadane? Uwielbiam, kiedy jest coś zadane!

Przegryzł wargę, a w oczach zagrały mu łobuzerskie iskierki, kiedy poczuł ból w miejscu kopnięcia. Lubił się droczyć w ten sposób z Anastasią. Wywrócił oczami na jej jakże idiotyczne „czemu”. Miał jej teraz tłumaczyć, że wygląda, jak skończona furiatka?
- Bo zaraz transmutuję ci język w największego ślimaka, jakiego w życiu widziałaś - znowu uśmiechnął się łobuzersko, co tak bardzo nie pasowało z tym, jakim widziała go większość szkoły - jako cichego, czasem ciapowatego, ale na ogół niegroźnego Puchonka.
- Daj spokój, oczywiście, że się nie boję - obruszył się bardziej, niż by tego chciał, choć cały czas mówił tak, aby nie zostać usłyszanym przez klasę, która i tak była zajęta czymś innym. - Po prostu daj spokój.
- Tak, wiem. Podpalisz szatę, albo wsadzisz mu różdżkę w dupę. Możesz z nim też porozmawiać po swojemu, a potem go zakopać w Zakazanym Lesie. To ty jesteś dla niego niebezpieczeństwem - wraz z mówieniem uśmiechał się coraz szerzej. - Cudna jesteś - puścił przyjaciółce oko, po czym ktoś przykuł jego uwagę za plecami dziewczyny.
Todd. Theo za nic nie mógł dociec, co w sobie takiego ma ten człowiek, że za każdym razem, gdy pojawiał się gdziekolwiek, wszyscy natychmiast zwracali na niego uwagę. Sam Callaghan sam zawiesił na nim wzrok dłużej, niż by wypadało, po czym speszony wbił spojrzenie w okładkę swojej zamkniętej książki.
Na to wszystko wszedł nauczyciel. Z tym, że to nie był ten nauczyciel, który powinien. Niemniej, Theo nie wnikał, jakie roszady zaszły w gronie pedagogicznym. Wbił wzrok w opiekuna swojego domu i czekał.
Wtem, cała klasa została świadkiem zbiorowym, jak pan Bułhakow otrzymał wyjca. Niemogący się powstrzymać Theo aż parsknął śmiechem.

Próbując uciec przed tłokiem w sali i atmosferą, jakby nie było, niezbyt przyjemną ponownie schowała nos w książce Bułhakowa z myślą o tym, by naprawdę dokończyć dany rozdział. Niestety (bądź stety w tym przypadku) czynność ta została przerwana przez wejście do sali nauczyciela, którego dzisiejszym zadaniem było przekazać im wiedzę ze... Starożytnych Run?
Wittermore zamrugała kilka razy, upewniając się w myślach, czy na pewno nie pomyliła żadnych zajęć. Była jednak na tyle uporządkowana, że takie rzeczy nie zdarzały jej się praktycznie nigdy.  Kiedy więc uspokoiła się po lekkim ataku paniki, rozpromieniała automatycznie. Nie obchodziło ją, czemu nauczycielki Run nie ma - była najszczęśliwszą osobą w całym Hogwarcie, bo zupełnie niespodziewanie zyskała dodatkowe zajęcia ze swoim ukochanym profesorem!
Automatycznie poprawiła sobie niesforne kosmyki opadające na twarz i odłożyła książkę na blat uśmiechając się do Bułhakowa radośnie. Zupełnie tak, jakby dostała prezent w ramach zadośćuczynienia za tą wybuchową mieszaninę sprzed parunastu sekund!
- Dzień dobry, panie profesorze. - Zaćwierkała radośnie i przyglądała mu się uważnie. W tym momencie dla Kaylin nie liczył się już nikt inny, cały jej świat został przysłonięty przez sylwetkę Numerologa. Nie zdążyła jednak zagadać w żaden sposób, gdyż sowa przyniosła panu B. przesyłkę, która wywołała w sali kilkadziesiąt sekund ciszy. Wittermore siedziała nie próbując nawet mrugnąć okiem i czekała na reakcję nauczyciela. Wiedziała, że w takich momentach lepiej się nie odzywać. Zgromiła tylko wzrokiem Theodora, którego parsknięcie dotarło do jej uszu natychmiast.
Nie ładnie, panie prefekcie.
Po chwili Vaksilij znowu był sobą - nieco szalonym profesorem, o dziwnym usposobieniu. Ale to właśnie w nim tak bardzo lubiła, tę jego inność. To ona ją w nim tak pociągała i fascynowała sprawiając, że dziewczyna nie była w stanie uwolnić się od myśli o nim od dłuższego czasu.
Uwielbiam, kiedy jest coś zadane! Przez chwilę ta formułka obijała się o jej czaszkę wywołując podekscytowany uśmiech na twarzy Krukonki. Ja też - zdawał się mówić.
- Tylko dla chętnych, profesorze. Mieliśmy zanalizować runę Ansuz i zapisać kilkanaście linijek tekstu alfabetem runicznym. - Zaczęła nie chcąc, by czekał na jej odpowiedź. Nie mogła mu przecież pozwolić czekać. - Będzie pan sprawdzał tę pracę domową, czy mamy czekać na nauczycielkę? - Zapytała wyciągając z notatnika dobrej jakości pergamin, cały zapisany starannym pismem, które kto, jak kto, ale Vakel znał doskonale.

Posłała Kaylin lekki uśmiech, widząc jej nieme przywitanie. Na całe szczęście nikt więcej nie zwrócił na nią szczególnej uwagi. Z cichym westchnięciem zagłębiła się w lekturze podręcznika do starożytnych run. W klasie było jednak na tyle tłoczno, że nie potrafiła się skupić nad czytanym tekstem i jedną linijkę musiała czytać kilkukrotnie, żeby zrozumieć jej sens.
Zmrużyła lekko oczy, gdy do sali wszedł Krukon, wymachując jakąś kartką, wyrwaną z dziennika. Jeden rzut oka do torby od razu ukoił jej szybkie tętno. Nie wzięła ze sobą dziennika, więc nie musiała się martwić, że papier w ręku Hugo należał do niej.
Spokój jej ducha, nie trwał jednak zbyt długo, ponieważ do sali wkroczył... Profesor Bułhakow? Szybko wyciągnęła z podręcznika plan lekcji. Przecież to nie było możliwe, żeby pomyliła salę, skoro na krzesłach siedziały osoby, z którymi chodziła na runy.
- Dzień dobry Profesorze...
Odezwała się cicho, ale przynajmniej nie mógł jej zarzucić, że nie przywitała się w ogóle. Przygryzła mocno dolną wargę, aby się nie zaśmiać, gdy profesor otrzymał wyjca. Nieznacznie podskoczyła na krześle, kiedy opiekun jej domu klasną w ręce. Czy on nie mógł zasygnalizować gotowości do pracy w mniej głośny sposób?
Słysząc odpowiedź Krukonki na zadane pytanie, Addyson zaczęła w ciszy przeszukiwać książkę w poszukiwaniu zdania. Wiedziała, że gdzieś musiało ono być, bo pamiętała, że je odrabiała. Po kilkudziesięciu długich sekundach w końcu wygrzebała zapisaną kartkę, kładąc ją przed siebie.

Powinien chyba teraz położyć uszy po sobie i podkulić ogon, jednak słowna reprymenda Wittermore robiła na nim takie samo wrażenie jak zawsze – dziewczyna pogada, pogada i zaraz zajmie się czymś bardziej interesującym, toteż skwitować to wypadało jedynie wzruszeniem ramion i wywróceniem oczami, żałując że tak bardzo zmarnowało się na starcie ten wspaniały dzień.
Inną sprawą był fakt fenomenu jego pojawienia się. Cichutka jak myszka Addyson przemknęła tuż przed nim tak sprawnie, że prawie i on jej nie zauważył, a przecież miał się za dobrego obserwatora. Ale, ale, ale… Callaghan, ty niegrzeczny zboczuszku. Ego Todda, podsycone dłuższym niż to ustawa przewiduje spojrzeniem Theodora wywinęło koziołka i wypędziło z umysłu nieprzyjemne spojrzenie blond postrachu jego wieży. Planował już nawet podążyć w jego kierunku, widząc jak peszy go własne zachowanie i odczuwając nagłą, wzmożoną potrzebę popastwienia się nad panem prefektem. A co mu tam, Callaghan dostanie i to będzie tak, jak gdyby zgnębił śliczną Kaylin. Pomachał Yvon skitranej gdzieś bezczelnie daleko drzwi wejściowych, po czym pozwolił wyminąć się Bułhakowowi, przełykając siermiężnie ślinę na sam widok jego pieczarkowatej mości. Właśnie przypomniał sobie, dlaczego nie chodzi na numerologię.
Tylko. Go. Nie. Sprowokuj.
Wykorzystując zamieszanie zwinął pergamin do tylnej kieszeni spodni i odwrócił się na pięcie. Postanowił cichaczem usunąć się pierw w cień, potem ewakuować z Sali, by być jak najdalej od nawiedzonej matematycznie ferajny. Musiało wyglądać to przekomicznie, kiedy jak ostatni heteroseksualny w więzieniu przykleił się pośladkami do ściany i przesuwał z wolna ku drzwiom, które może uda mu się jakimś cholernym cudem otworzyć bez ich wiekowego jęku. Nim Wittermore skończyła świergotać, Todd już łapał za klamkę i używał na niej siły.
Zaskrzypiało…

Morrigan musiała przyznać, że kontratak Malfoya był niezły. Nie mogła się jednak zbyt długo zastanawiać nad swoją odpowiedzią, bo po prostu dałoby mu to satysfakcję.
- Oczywiście, że bym się pojawiła! Muszę w końcu nadzorować treningi drużyny, jestem kapitanem... - odparła wręcz radośnie, również się uśmiechając i wyraźnie podkreślając ostatnie słowo. - Och, nie wiem, czy jako szukający to istotne, abym dorównywała komukolwiek w rzucaniu kaflem...
Dalszą dyskusję przerwało niestety nagłe wejście nauczyciela, więc musieli na razie zawiesić broń. Ale mimo wszystko dziewczyna była zadowolona ze swoich słów i takiego obrotu spraw. Może rzeczywiście pójdą na ten trening. A miło by było w końcu zmierzyć się z kimś o zbliżonym poziomie umiejętności; w szkole mało kto im dorównywał. Na pewno nie było mowy o tego typu zabawie na regularnych zajęciach drużyny quidditcha Ślizgonów. Każdy miał swoje zadania, a obowiązkiem Morrigan było mieć ich na oku, toteż naprawdę rzadko poza meczami coś było dla niej wyzwaniem. Oczywiście, chodziła ćwiczyć w samotności, ale to nie było to samo.
Kiedy w sali pojawił się profesor Bułhakow, dziewczyna nie była tym szczególnie zdziwiona. Cóż, zdarzało się. Starając się ukryć zażenowanie i zachowywać naturalnie, zdjęła nogi ze swojego stolika i wróciwszy do normalnej pozycji, wyciągnęła wszystko, co mogło być jej potrzebne - w tym zapełniony jej drobnym, podłużno - płaskim pismem, któremu mimo braku urody nie można było odmówić charakteru, lekko wymięty i poplamiony kawałek pergaminu, czyli dodatkową pracę domową. Choć nie wyglądała najpiękniej, według Morrigan liczyła się treść, zawartość. A ta z pewnością była więcej niż wystarczająca.
Tym, co zaskoczyło Black był raczej wyjec. Nieczęsto widzi się nauczyciela, do którego przybywa wydzierający się list. Dziewczyna nie mogła się powstrzymać i zachichotała cicho, subtelnie zakrywając usta dłonią, aby profesor tego nie zauważył. Szybko jednak wrócił do siebie po otrzymaniu głośnej nagany. Na twarzy Ślizgonki Bułhakow zawsze wywoływał uśmiech. Był... Po prostu słodziakiem. W żadnym razie kiedy tak o nim myślała, nie przemawiały przez nią jakieś romantyczne uczucia, ale był on zwyczajnie rozczulający. Lekko roztrzepany, entuzjastyczny, uśmiechnięty. Lubiła nauczycieli z pasją.
Ledwie powstrzymała się, by nie prychnąć z pogardą na widok rozpromienionej twarzy Kaylin, jej głupawego uśmieszku i wielkich jak spodki do filiżanek oczu, wlepionych w nauczyciela numerologii. Uwielbiała go, nawet ślepy by to zauważył. Morrigan była pewna, że nawet profesor Vakel się dawno zorientował.

Zdawkowe zwrócenie uwagi na to, że jeszcze nie umarła skutecznie ostudziło wzniecony na naprawdę krótką chwilę zapał do działań. Skwitowała stan, w którym teraz się znalazła naprawdę głośnym westchnieniem, świadczącym przede wszystkim o tym, że nudziło się jej niemiłosiernie kiedy naprawdę nie miała do kogo ust otworzyć. Wszyscy zajmowali się wzajemnie sobą, obchodząc Hennessy wielkim łukiem – w końcu nie zasługiwał na spojrzenie, nawet przelotne ktoś, kto najzwyczajniej w świecie siedział, na suficie szukając niebieskich migdałów – a to nie w tym rejonie. Miała naprawdę dużą ochotę opuścić pomieszczenie, ale drogę ucieczki odcięła obecność nauczyciela który po sali pałętał się, jakoby po swojej, jeszcze z tym uśmieszkiem którego znieść się nie dało pytając z wyuczonej grzeczności o zadania. Odrobiła. Ten jeden, jedyny raz postanowiła wziąć się za coś, co nie było tylko pracą obowiązkową. Zrezygnowana, wygrzebała z dna torby nieco pogiętą pracę, zapisaną stosunkowo prostym pismem. Odłożyła wypociny, zasługujące na mniej niż ocenę wzorową która pewnie już się w kieszeni Bułhakowa czaiła. Naprawdę nie miała ochoty tu siedzieć.
Na miejscu cudem się utrzymywała kiedy chęć na zrobienie sobie dłuższego spaceru najpewniej jedynie we własnym towarzystwie, a bo co tam taki Todd mógłby mieć ochotę jej potowarzyszyć, narastała. Schowała twarz w ugiętych rękach, które opierała na ławce, a tym samym na pozostawionej na niej pracy, aby przez moment przemyśleć wszystkie za i przeciw. Dziewczęciu bardzo zależało na nadrobieniu ponad pięćdziesięciu punktów, ale żeby sprostać wspomnianemu zadaniu musiała przesiedzieć na tej, a także na innych zajęciach przynajmniej kilka dni powstrzymując się przed wagarami. A później duszo, baw się, ile Ci potrzeba. Czasami zdarzało się jej ubolewać nad tym, że wraz z nowym rokiem starsze koleżanki i koledzy, odeszli ze szkoły, za sprawą promocji. Trudno było w takich czasach znaleźć równie wiernego kompana do kręcenia się po Zakazanym Lesie. W podenerwowaniu, zaczęła niezbyt głośno podkopywać jedną ze sztywnych nóg przeciwległej ławki, czasami rozglądając się to tu, to tam, aby czas szybciej zleciał. A niech sobie te wszystkie skomplikowane runy włożą tam, wraz z niedocenioną pracą gdzie słońce nigdy nie zagląda. Naprawdę nie liczyła, w przypadku tego nauczyciela na pochwałę. Tylko mu były, z tego co zdążyła przyuważyć w głowie najlepsze, najgrzeczniejsze uczennice, z miejsca dostające więcej, niżeli pięć punktów.

Bułhakowa rozdzierało w tym momencie tyle emocji, że sam nie wierzył w szeroki uśmiech, który udało mu się utrzymać na twarzy w trakcie informowania ich o temacie dzisiejszych zajęć. Nie podobały mu się te szmery w klasie. Nie podobało mu się głośne zwracanie uwagi na kolegów, którzy w akcje desperacji próbowali wykorzystać moment nieuwagi i dyplomatycznie uciec z sali. Skoro nie chciał tutaj być - nie miał ochoty go do niczego zmuszać. Jeden głąb w sali mniej - panu Bułce będzie lżej. Teraz niestety musiał udawać, że mu zależy.
- Callaghan, przestań się śmiać i wymyśl mi jakąś kreatywną ripostę. Todd - na miejsce. - wskazał mu konkretne. Tak, żeby mógł go widzieć. - Hennessy - siedź prosto. Wittermore... - tu urwał, bo jadąc spojrzeniem po zebranych w sali uczniach dotarł wreszcie do swojej ulubionej blondyneczki i dostrzegł widoczne na szyi ślady zębów. Co u diabła? Miała, podobnie jak on, niezbyt ciekawe fetysze, czy któraś z koleżanek dostała wścieklizny? - ...zbierz prace, proszę.
Też miał kiedyś te szesnaście lat i chodził do szkoły, ale nigdy nie trafił mu się przypadek wgryzania w czyjeś ciało, a trzeba mieć na uwadze, że uczęszczał do szkoły w Rosji. Nieistotne. Znaczy się, istotne, ale później. Teraz liczyła się lekcja. Nie lubił spóźnień. Nie lubił zamieszania. Czas był cenny, bardzo cenny. Marnowanie go na bzdury nigdy nie wychodziło nikomu na dobre. Tego mu brakowało, żeby dzieciaki przestały traktować go poważnie! Tylko czy na to nie było trochę za późno?
Liczył na ciszę, zupełną ciszę. Dla ewentualnych rozrabiaków w tym tygodniu przygotował już w głowie pomysły na genialne szlabany w swoim gabinecie. Sam na sam z Bułhakowem i jego liczydłami - koszmar większości uczniów, którzy mieli okazję kiedykolwiek go odwiedzić. Całkiem zabawne, że zwolennikowi kary chłosty, uważającego dobre przypierdzielenie gówniarzowi za najlepszy sposób nakierowania go na jasną stronę mocy, zdołał wyrobić sobie tak złą opinię, chociaż w swoim gabinecie kazał im tylko polerować stare przedmioty i pić herbatę, kiedy on spokojnie, na głos, wyliczał statystyki śmierci na przyszłe lata w Wielkiej Brytanii.
- Wszyscy się uspokoili? Świetnie. - pierwszy etap mieli już za sobą. Jego spojrzenie utkwiło na krukonie. - Podstawową symbolikę run powinniście już przerobić, a przed wami część, która uczniom zwykle podoba się najbardziej - ich wpływ na nasze codzienne życie. Odpowiednie dobranie talizmanu runicznego do naszych potrzeb będzie pozytywnie oddziaływać na nasze zmagania z codziennością. Panu Toddowi na przykład serdecznie polecam wykonanie amuletu z runy Mannaz - człowiek. Wspiera ona ludzi chętnych do nabywania nowej wiedzy i poszerza horyzonty myślowe. Świetna sprawa dla kogoś tak chętnego, by otworzyć swój umysł na nowość!
Wreszcie dał mu spokój, przeniósł wzrok gdzie indziej, nie przerywając mówienia.
- Wykonanie takiego talizmanu wymaga od nas skupienia i zaangażowania - największą moc posiadają wtedy, kiedy wyryjemy je w kamieniu lub drewnie, a nie są to materiały najłatwiejsze. Sugerowałbym przy tym wykonanie kilku wprawek, a dopiero później zabrania się do stworzenia wersji ostatecznej, byleby poprzednie twory spalić. Nie, nie wystarczy wrzucenie ich do szkolnego kubła. Otwórzcie podręczniki na stronie 126.