Środa, 11 maja 1934r. godz. 14:30

Po ostatnich wydarzeniach w Hogsmeade uczniowie nie mieli zbyt wielu okazji do dobrej zabawy. Zakazano im opuszczania murów zamku nawet w weekendy i większość naprawdę się nudziła. Zbliżał się koniec roku, co teoretycznie powinno skłonić chociaż część młodych ludzi do nauki, ale jak bywało w praktyce - każdy wiedział. Właśnie dlatego, gdy nadszedł dzień meczu quidditcha wszyscy byli podekscytowani. Nawet ci, którzy nie zawsze byli zainteresowani sportem, postanowili przejść się na boisko i obejrzeć jedyną atrakcję, jaka była im dana. Tego dnia, choć termometry wskazywały wysoką temperaturę, słońce chowało się za chmurami, zwiastując nadchodzące, wiosenne opady deszczu. Nikomu jednak to nie przeszkadzało, mecze odbywały się już w dużo gorszych warunkach.
Na trybunach zbierali się już pierwsi obserwatorzy, bardzo ciekawi przebiegu dzisiejszego wydarzenia. Najbardziej podniecony wśród nich był oczywiście Tonny Jenkins, komentujący każde starcie Srebrnych Wiwern ze Złotymi Chimerami od trzech lat. Za każdym razem obstawiał wynik meczu i zazwyczaj się nie mylił - tym razem również miał swój typ, pozostawił go jednak dla siebie. Na boisku obecny był już opiekun Slytherinu i sędzia każdego z odbywających się meczy - @Caolán Báirseach. Stał na środku czekając na pojawienie się członków każdej z drużyny, a także na znak od powoli schodzącej się kadry nauczycielskiej, której przewodzić miał w zastępstwie za Adarę Fletcher wicedyrektor, @Vakel Bułhakow.
W szatni Złotych Chimer wrzało od zagrzewającego do walki głosu kapitana drużyny, Emily Rowle. Szukająca Tamara Scrimgeour rozgrzewała sobie nadgarstki w ciszy spoglądając na resztę drużyny. Trzech ścigających, @Antigone Hennessy, @Kim Miracle i @Maurycy F. Longbottom, który dopiero wrócił do szkoły po miesięcznej przerwie, również mieli chwilę na rozgrzewkę. Nieopodal nich stała także druga z sióstr Hennesssy - Yvon. Reszta drużyny trzymała się odrobinę dalej, zajęta swoimi sprawami. Tymczasem w szatni Srebrnych Wiwern było po prostu cicho - nikt, nawet kapitan drużyny, Morrigan Black nie miała zamiaru wygłupiać się przedstawiając mowy motywacyjne. Jej zastępca, wice-kapitan @Graysen E. Carrow stał obok niej obserwując drużynę - dwóch ścigających, Masciusa Malfoya oraz @Ururu Marqueza, a także resztę zespołu. Do rozpoczęcia meczu zostało kilkanaście minut, a stres mógł wpłynąć na niejednego z zawodników.

Na meczu w roli obserwatorów mogą pojawić się wszyscy uczniowie, nauczyciele i rodzice należący do rady rodziców.

Trybuny wypełniały się ludźmi i z minuty na minutę robiło się na nich coraz bardziej tłoczno. Wszyscy rozmawiali, śmiali się i obstawiali wyniki meczu, choć ten jeszcze się nie zaczął. Można było ujrzeć twarze, które nigdy nie pojawiały się w okolicach boiska do quidditcha, kilkoro Krukonów przyszło nawet z książkami, chcąc robić dwie rzeczy na raz. Grupa Puchonów szykowała się do jakiegoś niecnego dowcipu, a fakt iż jedynym nauczycielem obecnym na wydarzeniu był zajmujący się boiskiem opiekun Ślizgonów nie polepszał sytuacji. Niemniej, wszyscy zdawali się być podekscytowani, nie mogąc doczekać się starcia Srebrnych Wiwern ze Złotymi Chimerami.
W szatniach panowała mieszanina zdenerwowania z podekscytowaniem. Wszyscy z jednej strony czuli presję, gdyż był to ostatni mecz, od którego zależało, która z drużyn dostanie puchar - obecnie różnica punktów była tak nieliczna, że oba zespoły miały taką samą szansę na zwycięstwo. Z drugiej jednak wszyscy byli podekscytowani meczem. Starcie, które miało się zaraz rozpocząć było wyczekiwane od poprzedniego semestru, a wynik... Cóż, miał przesądzić wszystko. Złote Chimery przywitały Longbottoma szerokim uśmiechem i ciepłym słowem, bo każdy w drużynie lubił prefekta Gryffindoru. Nikt nie śmiał poruszać tematu jego rodziców, to nie było ani miejsce, ani czas. Poczęstowani pieguskami śmiali się i wykrzykiwali pokrzepiające słowa.
- Malfoy nie jest dla nas przeszkodą. Każdy z nas chciałby zobaczyć, jak uderza twarzą o trawnik i z pewnością w końcu mu się to uda. - Zaśmiała się niska blondynka, pełniąca funkcję drugiego pałkarza drużyny. Zawsze mogła odbić tłuczek tak, żeby przez przypadek uderzył w prefekta naczelnego, nieprawdaż? Nikt by przecież nie oskarżył jej o to, że zrobiła to umyślnie! Poklepała Longbottoma po ramieniu i na znak kapitana drużyny wszyscy skierowali się na boisko.
Tymczasem cała drużyna Srebrnych Wiwern spoglądała na nowy nabytek z dozą nieufności i niezadowolenia. Ślizgoni kręcili tylko głowami, bo wciąż pamiętali o wszystkich punktach, jakie Marquez w ostatnim czasie stracił i nie byli przekonani, czy gra z nim to to, o czym teraz marzyli. Krukoni zdawali się być mniej negatywnie nastawieni, choć ci raczej nie wyrażali żadnym emocji. Malfoy kręcił się w kółko, a Black nie miała siły na zbyt wiele. Wyglądało na to, że Wiwerny tego dnia nie były w najlepszej kondycji. Niemniej, nikt nie zamierzał się poddawać.
- Damy radę. Tylko pamiętajcie, żeby nie dawać żadnej taryfy ulgowej ani Longbottomowi, ani tym idiotkom, Hennessy. Nie obchodzą nas ich prywatne sprawy, litość możemy zachować na później. Teraz walczymy o Puchar! - Powiedział jeden ze Ślizgonów, obrońca. Po jego słowach cała drużyna skierowała się na boisko, z którego mogli dostrzec tłumy, jakich nie widzieli na trybunach już od dobrych czterech lat.
Z nauczycieli pojawiła się jak na razie tylko profesor Brennan, ale z pewnością mieli pojawić się i inni - chociażby Vakel Bułhakow, który jako zastępca Adary powinien chociaż przez chwilę oglądać starcie szkolnych drużyn. Caolán machnął na nich i kazał podejść na środek.
- No dobrze, mam nadzieję, że jesteście gotowi. Zaczynamy ostatnie w tym roku starcie. Powodzenia! - Mówiąc to spoglądał na podanie sobie rak przez kapitanów drużyny. Black ścisnęła rękę Rowle'a i po chwili oboje dosiadali już swoje miotły. W tym czasie sędzia wypuścił złotego znicza i tłuczek, a także wyrzucił w powietrze kafla, dając tym znak do rozpoczęcia meczu.
- No i zaczęło się! Ostatnie starcie Srebrnych Wiwern ze Złotymi Chimerami! Kto dzisiaj wygra? Przekonamy się o tym już niedługo! - Krzyczał Jenkins, komentując rozpoczęcie wydarzenia. Jego głos znany był już każdemu bywalcowi trybun, choć tego dnia wielu przyszło na mecz po prostu z nudy.