Przejechała wzrokiem po jasnowłosym Krukonie, na którym często lubiła zawieszać oko, bo też zawsze było na co popatrzeć. Uśmiechnęła się pod nosem, kiedy mignęły jej jego kolorowe skarpetki. Kiedyś myślała, że mogliby zostać kolegami, ale bała się do niego odezwać. Jak do większości osobników płci męskiej. Jej uwadze nie umknęła również dziewczyna z chustą na głowie. Czy to była ofiara Klubu Pojedynków, o której słyszała już plotki? Z włosami, czy bez, prezentowała się bardzo elegancko.
Również jej kuzynka pojawiła się na sali. Normalnie by do niej podbiegła i zarzuciła komplementami, jednak... no, Morrigan nie była sama. Nieznany Nadziejce chłopak był wystarczającym powodem, żeby zostać na miejscu. Pomachała jej jednak z uprzejmym uśmiechem, kiedy ta zerknęła w stronę stolików.
Jej wzrok powędrował również za profesorami pojawiającymi się na sali. Bułhakow w jakimś drogo wyglądającym stroju. Profesor Fraser w kilcie, który u Nadziejki wywoływał za każdym razem szeroki uśmiech. Po prostu kochała przywiązanie do tradycji.
Już po chwili w sali pojawił się były dyrektor. Narażony on został na wzrok Nadziejki pełen współczucia i życzeń powrotu do stanu jak najlepszego, drugiej młodości, w ogóle żeby było sto na dziesięć.
Przemowa otwierająca bal.
Całkiem śmieszkowa, no ale tego się można było spodziewać. Natomiast przemowa dyrektora... Od pierwszych słów Nadzieja nabrała dramatycznego nastroju. Wzruszyło ją każde słowo ciężko wypowiedziane przez czarodzieja, którego uwielbiała od początku swojego pobytu w Hogwarcie. No bo w końcu dyrektor, to musiał być najlepszy, najbardziej szanowany i inne takie. Powstrzymała się jednak od zbędnych kropli łez. Może, gdyby to był jej ostatni rok... Eh. I to było smutne, że jej rocznika dyrektor już nie pożegna. Pani Fletcher nie była zła, absolutnie nie, jednak po prostu to nie będzie to samo.
Westchnęła ciężko i może trochę zbyt głośno, po czym przyłączyła się do oklasków, które z pewnością rozbrzmiały w sali po przemówieniu dyrektora. Również i ona wbiła wzrok w Bułhakowa, a może bardziej w jego ubranie. Musiała zasłonić ręką usta i zakasłać, żeby zasłonić parsknięcie śmiechu, które się jej prawie wymsknęło słysząc słowa kogoś z tłumu. Raczej nie sądziła, że profesor B. będzie jakoś specjalnie się rozwodził nad tym wszystkim.

Uniosła powoli brwi, słysząc Alexandra. Naprawdę, przesadziła? Czyżby jej obawy się sprawdziły? Już miała przygryźć wargę z zakłopotaniem, kiedy dotarło do niej, gdy tak patrzyła w górę, w jego twarz, że nie ma nic złego na myśli. Przeciwnie - to chyba miały być komplementy w jego wykonaniu. Zachichotała więc mimowolnie pod nosem, nieudolnie próbując powstrzymać wymykający się jej spomiędzy warg dźwięczny śmiech. Od tej strony Krukona nie znała.
- Wiesz, szczerze mówiąc, gdybym mogła, postawiłabym na coś odrobinę skromniejszego - wzruszyła ramionami Morrigan, wciąż utrzymując kontakt wzrokowy z chłopakiem. - Niemniej, dziękuję. Cieszę się, że ci się podoba - uśmiechnęła się delikatnie, ale ciepło, zachęcająco, jakby wyczuwając, że jej partner czuje się odrobinę nieswojo. Poza tym, została przecież wyuczona, że za komplement, niezależnie od tego jak był pokraczny i nieudolny, zawsze należało podziękować.
- Znacznie bardziej wolałabym od tytułu królowej balu otrzymać tytuł najlepszego absolwenta - westchnęła. - Z resztą jeśli chodzi o ten pierwszy, jest sroga konkurencja.
Niewątpliwie jej matka byłaby w siódmym niebie, gdyby Ślizgonka otrzymała oba ze wspomnianych tytułów. Chluba rodziny i tak dalej. I chociaż dziewczyna nie mogła dbać mniej o to, czy zostanie królową balu, czy też nie, fakt, że miałaby przegrać z kimkolwiek, nawet w czymś tak błahym jak konkurs piękności czy też popularności, odrobinę, bardziej niż była gotowa przyznać, ją irytował. Wiedziała, że jej główną rywalką jest śliczna i miła, lekko zakręcona panna Lovegood. Była cieplejsza, więcej się śmiała. I była z Ravenclawu, który mimo wszystko cieszył się znacznie lepszą reputacją wśród innych domów niż Slytherin.
Na widok stołów wszystkie te nieprzyjemne myśli zniknęły z głowy Black. Zaśmiała się cicho, kiedy Avery konspiracyjnym szeptem wyjawiał jej swój plan. Gdy był tak pochylony, mogła równie tajemniczo szeptać mu do ucha.
- Wszystko, oczywiście! - sapnęła, jakby to było coś zupełnie jasnego.
- Plan niezły. Zrobimy tak - mruknęła do niego cicho - zaczniemy od tej strony... - wskazała na stół ze słonymi przekąskami i czymś bardziej treściwym - ...a potem będziemy się sukcesywnie przesuwać w kierunku deserów!
Jak powiedziała, tak zrobiła. Zamierzała korzystać z tego, że nie jest na żadnym z tych przyjęć pełnych oceniających każdy jej najmniejszy ruch bufonów. Była strasznym łakomczuchem i tym razem chciała sobie trochę pofolgować.
- Tylko pamiętaj - rzuciła jeszcze, kiedy chwyciła pucharek z sokiem dyniowym w jedną rękę, a w drugą pusty talerz, na który zamierzała nakładać sobie wszelkie smakołyki - osłaniaj mnie. Jakby co, to zrzucę na sierotki, albo powiem, że trzymam twój drugi talerz. Jesteś taki wysoki, na pewno każdy zrozumie, że musisz jeść dwa razy tyle co inni.
Morrigan puściła chłopakowi oko i zabrała się do wybierania. Miała nadzieję, że przed oficjalnym rozpoczęciem, czyli przed tym, jak wszyscy się zbiegną, uda im się pochwycić najlepsze kąski. Podczas okupowania stołów z jedzeniem rozglądała się po sali. Uśmiechnęła się delikatnie do Carrowa, gdy tylko pochwyciła jego spojrzenie i udała, że nie widzi jego partnerki, skrupulatnie omijając ją wzrokiem. Odmachała swojej kuzynce z szerokim uśmiechem i gestem dłoni zachęciła ją, aby podeszła. Chętnie zamieni z nią kilka słów i przedstawi swojego partnera - wiedziała, że Nadzieja była trochę speszona obecnością nieznajomego. Gdy zaś zauważyła Anastasię, wyszczerzyła się do niej szeroko i pomachała energicznie. Wyglądała jednak na dość zajętą swoim partnerem, którego Black kojarzyła z meczów quidditcha, więc na razie zdecydowała się nie podchodzić. Posłała za to jeszcze nieśmiały, delikatny uśmiech w kierunku profesora Bułhakowa i stojącego obok profesora Frasera, kiedy tylko ich dostrzegła.
Chwilę potem była zmuszona oderwać się na chwilę od stołu, gdyż zaczęła się przemowa otwierająca Bal Wiosenny. Była... Cóż, taka sama jak zwykle. Ślizgonka klaskała delikatnie w odpowiednich momentach, nawet zaśmiała się cicho na żarcik Wiśni, jednak jedynie z grzeczności. Nie obyło się również bez wpadki (co za zaskoczenie), ale dziewczyna udała, że zupełnie jej nie zauważyła, bo tak wypadało. Następnie przeniosła spojrzenie na profesora Bułhakowa i ze swoim tajemniczym półuśmiechem przyłączyła się do zachęcających braw.

Maurycy osobiście czuł się w swoim stroju trochę dziwnie, ale nie zwykł narzekać na tak błahe sprawy jak szaty balowe chociażby, więc nie narzekał. Jedyną rzeczą z nimi związaną, której nie potrafił zignorować było to spojrzenie Anuszki, wpatrującej się w rzędy koron i falban z fascynacją w oczach. Trochę go to krępowało, chociaż nie wiedział czemu, jednakże nie śmiał zwrócić jej uwagi. Skoro chciała to robić - niech to robi, póki nie czuł się zbyt niezręcznie.
- Naprawdę? Wydawało mi się, że twoja sukienka należy do tych bardziej nowoczesnych. - zamyślił się. Tak naprawdę nie miał zielonego pojęcia o zasadach kierujących modą - sugerował się po prostu kreacjami pań odwiedzających bankiety jego rodziców, a że były one organizowane często, to miał sporo okazji, by się im przypatrzeć. Uśmiechną się na komplement, które nie potrafił skomentować, więc zarumienił się dziko. Pąs spróbował zatuszować bezradnym rozejrzeniem się po sali, ale było już za późno. Kobiety zawsze widziały i pławiły się tym, że mają faceta w garści, chociaż Maurycy jako totalny amator w sprawach damsko-męskich jeszcze nie zdawał sobie z tego sprawy i sądził, że unik wyszedł mu zawodowo.
- Nie martw się, Anuszka, mam żelazny żołądek i naprawdę dużo energii na dzisiejszy wieczór. - zapewnił otwarcie, darując sobie wspomnienie, że ćwiczył w dormitorium w nowych śmigaczach, żeby je odpowiednio rozchodzić. Troszkę się z niego ponabijali, ale co z tego? Nie mógł je przecież zawieść.
- Prawdę powiedziawszy jeszcze nie oddałem głosu, chciałem to zrobić na balu. Planuję wrzucić karteczkę na Yvon i Masciusa, a ty? Słyszałem, że dużo osób zbojkotowało wybory i dopisywało własnych kandydatów. Pewnie dużo dziewczyn głosowało na Seymoura. - wyjaśnił spokojnie, zupełnie nieświadomy tego, że jego partnerka odrzuciła propozycję Hardyego, żeby się z nim wybrać. Dotarłszy do latających poczęstunków rozejrzał się w poszukiwaniu fontanny czekolady, ale takowej nie dostrzegł. Dopilnuje, żeby naprawić ten błąd w przyszłym roku!
- Na brodę Merlina, na tamtym stole są galaretki mięsne. Przecież to jest rosół w stanie stałym. - zszokował się otwarcie, marszcząc te swoje brewki w panicznym ataku śmiechu, przerwanym wejściem do sali profesorów. Jako prefekt musiał się przecież zachować. Wysłuchał przemówienia spokojnie, po czym wyhaczył z tłumu dziewoję, która odważyła się rzucić takim tekstem. Wykonał palcami gest serii "mam cię na oku ty niewychowana pyro" i odgryzł nogi bogu ducha winnemu pierniczkowi, wpatrując się w Bułę Naczelną.

Na ustach dziewczyny pojawił się nieco szerszy uśmiech, kiedy zauważyła minę Ururu, po zrobieniu mu zdjęcia. Większość osób reagowała w podobny sposób, więc wcale mu się nie dziwiła. Gdyby tak dobrze się nad tym zastanowić, Puchonka również chowałaby się przed obiektywem, aby nikt nie zrobił jej żadnego zdjęcia. Na całe szczęście, to ona dzierżyła w dłoniach aparat i nikt nie miał okazji, aby zrobić jej fotografię. Chyba, że na balu będzie krążył jeszcze jeden fotograf. Nawet i wtedy Clemen miała idealną wymówkę, aby schować twarz za swym dużym aparatem. Ewentualnie za Ururu, jeśli będzie w miarę blisko.
- Twój, czy nie twój... I tak jesteś na nim.
Wzruszyła delikatnie ramionami, nie przerywając robienia zdjęć. Przez drzwi do Wielkiej Sali wchodziło coraz to więcej par i coraz to więcej osób, którzy osób towarzyszących nie mieli. Addyson nie mogła zmarnować okazji, by nie zrobić zdjęcia Yvon w jej stylowej chuście na łysej głowie. Zaraz po zrobieniu zdjęcia, odruchowo stanęła za plecami młodszego Ślizgona, na wypadek, gdyby Hennessy chciałaby się na nią rzucić. Puchonka miała sukienkę pożyczoną od Kaylin i nie miała zamiaru jej zepsuć.
- Wydaje mi się, że akurat o jedzeniu nie zapomnieli.
Skwitowała cicho i wyszła dopiero, kiedy Gryfonka zniknęła za drzwiami Wielkiej Sali. Szóstoklasistka zrobiła jeszcze kilka zdjęć, w tym opiekunowi jej domu, aż w końcu spojrzała na Ururu.
- Chyba mam już dostatecznie dużo zdjęć tutaj. Może wejdziemy już do środka?
Zaproponowała nieśmiało, nie za bardzo wiedząc jak ma go o to poprosić. Jako prefekt nie powinna się spóźnić na bal, chociaż z pomieszczenia można już było usłyszeć pierwsze głosy przemowy byłego dyrektora. Bez zastanowienia chwyciła Ślizgonka za rękę w okolicach łokcia i pociągnęła go do wnętrza Wielkiej Sali, cicho wślizgują się przez drzwi, aby nie przeszkodzić w mowie powitalnej.

Spoglądał na ludzi, którzy go mijali. Dostrzegł nawet swojego kolegę Fletchera. Dosyć dawno go nie widział. Nie spodziewał się, że przyjdzie.
Właściwie to było niesamowite, jak bardzo inaczej niż zwykle wszyscy wyglądali. Szczególnie dziewczyny, które ze szminką i innymi takimi do oczu dodawały sobie kilka lat. Ururu chyba nie lubił szminek. Jego mama się nie malowała. Tylko czasami oczy, jak gdzieś wychodziła z tatą. Cóż, przy tak podniosłym nastroju nie miał zamiaru zagubić się w takich myślach.
Raz, dwa, trzy, jego umysł znowu krążył tylko wokół Hogwartu, a oczy akurat opadły na dziewczę w chuście na głowie. Oryginalnie. Tylko czemu Addyson schowała się za nim.
- Coś się stało? - spytał nie wiedząc, czy może się ruszyć. Bo podejrzewał, że dziewczyna się po prostu chowa. Nawet nieświadomie położył sobie ręce na biodra, żeby wydawać się szerszym i lepiej ją ukryć.
Jedzenie. Pewnie wszystkie najlepsze kąski już zniknęły. Ale no w końcu nie dla tego tutaj jest. Będzie musiał tańczyć. W głowie powoli układała mu się lista dziewcząt, które mógłby ewentualnie zaprosić na parkiet. Może przy okazji uda mu się odkryć tajemniczą adoratorkę. Ciekawie.
- Oczywiście, w końcu już się zaczyna - odpowiedział dając się złapać i wprowadzić do Wielkiej Sali. Chyba powinno być na odwrót, ale trudno. Już go złapała, niezbyt wiedział jak w takich sytuacjach sobie radzić. Chyba spyta o to Mistrza. Swoją drogą powinien już tu chyba być...
Rozejrzał się gwałtownie po sali, stając nawet na palcach i wyglądając znajomej (i uwielbianej) twarzy. W końcu kto jak kto, ale Mistrz J.Lo znał się na kobietach, aczkolwiek o tym jeszcze z nim nigdy nie rozmawiał. W końcu było wiele innych bardziej interesujących tematów. Na przykład powstania goblinów.

Pojawiła się na balu nie po to, aby jeść, nie po to, żeby potańczyć... W dużej mierze wcisnęła się w niebieską sukienkę tylko dlatego, aby być blisko osób ze skręconymi kostkami, złamanymi palcami i bolącymi brzuchami. Poza tym wydawało jej się, że powinna pojawić się na balu klas siódmych, bo nawet jeśli nie pracowała tu zbyt długo, aby gościć ich wszystkich w swoim Skrzydle Szpitalnym, z niektórymi z nich miała już styczność i chciała poobserwować jak uczniaki korzystają z uratowanych kończyn.
Nic więc dziwnego, że w Wielkiej Sali pojawiła się spóźniona. Weszła do środka mniej więcej w momencie, kiedy były dyrektor kończył już swoją przemowę. Skrzywiła się lekko, bo naprawdę chciała usłyszeć, co też ten biedny staruszek ma ochotę przekazać.
Niestety, za wszelką cenę chciała wypuścić wszystkich uczniów ze Skrzydła Szpitalnego, aby mogli udać się na bal. Uwijała się naprawdę szybko i dopiero, gdy ostatnia osoba opuściła szpitalne łóżko, mogła udać się do swojego gabinetu, gdzie już czekał na nią jej strój. Pospiesznie się ubrała, ułożyła włosy w rozpuszczone fale i wsunęła stopy w buty. Problem pojawił się, gdy jej wzrok padła na biurko, gdzie samotnie leżała jej zdobiona na biało różdżka. I gdzie ona niby miała ją wcisnąć? W zamyśleniu podrapała się po policzku i wpadła na chyba najlepsze rozwiązanie z możliwych. Wygrzebała z szafki czarną, zapomnianą podwiązkę. naciągnęła ją na udo i włożyła za nią różdżkę. Ogromnie zadowolona, wygładziła suknie na brzuchu i opuściła gabinet.

Właściwie to nie miał jakiegoś większego powodu, by zjawiać się na Balu Wiosennym. Może jedynie taki, by móc zjeść coś dobrego i sprawdzić w jakie kreacje wcisnęły się uczennice Hogwartu. Głównym jednak argumentem za tym, by zaszczycić swą obecnością Wielką Salę tego wieczora była chęć pokazania się z bardziej ogarniętej i eleganckiej strony. W końcu kto wie, może to była okazja do spotkania jakiejś wielkiej miłości. W końcu nigdy nie powiedział Wittermore, że ją lubi bardziej niż powinien, przez co czuł, że nie ma u niej nawet krzty szansy. Tym bardziej, że zawalił i nawet jej nie zaprosił na tę uroczystość.
Pierwsze za co zabrał się, gdy chodziło o szykowanie się na Bal był dokładny prysznic i podcięcie włosów. Chciał dzięki temu wyglądać na dojrzalszego, przy okazji nie musząc martwić się o jakieś odstające kosmyki. Cały strój natomiast miał już uszykowany na łóżku, by nie bawić się na ostatnią chwilę w szukanie pasujących do siebie części garderoby. Szczerze mówiąc, nawet nie miał pojęcia skąd w jego szafie znajdował się garnitur. Zgadywał, że to rodzicielka wcisnęła mu go do kufra na okazje właśnie takie, jak ta. Wcisnął na siebie czarne spodnie, białą koszulę i do tego muchę, z którą męczył się przynajmniej piętnaście minut, by wyglądała prawie idealnie. Uśmiechnął się do swojego odbicia w lustrze, z dumą stwierdzając, że prezentuje się całkiem, całkiem. Odwrócił się i zmniejszył dystans między swoją szafką nocną, z której wyciągnął jakieś swoje pachnidełko. Szczerze mówiąc jego węch należał do słabych, więc psiknął się tylko raz, by czasem nie przesadzić z intensywnością zapachu, którego praktycznie nie wyczuwał swoim nosem. Ważne, że coś tam było, w bliżej nieokreślonym, aczkolwiek przyjemnym zapaszku. Stwierdzając, że o niczym nie zapominał, wcisnął różdżkę w wewnętrzną kieszeń marynarki, którą przywdział i opuścił pokój.
Droga do Wielkiej Sali dłużyła mu się, a im bliżej był, tym bardziej czuł się zestresowany, choć nie było do tego szczególnego powodu. Prawdopodobnie i tak wmiesza się w tłum, przy pomyślnych wiatrach może nawet uda mu się zatańczyć przy jednej czy dwóch piosenkach, a resztę czasu spędzi przy stoliku, przyglądając się bawiącym. Gdy dotarł, było już po wielkiej przemowie, a znajdujący się tam ludzie skupiali się na swojej balowej parze. Wychwycił kilka znajomych twarzy, a widok wystrojonych dziewcząt całkowicie go onieśmielił. Nawet jego aktualnie łysa siostra prezentowała się wyjątkowo ładnie i choć często sobie dokuczali, w tym momencie było mu jej szkoda, gdyż zdecydowanie brakowało jej rudych kosmyków.
Do wolnego stolika podszedł tak, by nie być jakoś szczególnie zauważonym, a i tak nie liczył na to, by ktoś zwrócił na niego uwagę. Sadowiąc się wygodnie, rozejrzał się po całej sali, wodząc wzrokiem po kolejnych uczniach, w końcu zawieszając oko na tej, którą najbardziej chciał ujrzeć - na Kaylin. I o ile na modzie totalnie się nie znał, musiał przyznać, że wyglądała... Nawet nie umiał tego jakoś stosownie określić. Ładnie? Wydawało mu się, że to brzmi zbyt pospolicie. Dlatego też w duchu stwierdził, że blondynka wygląda po prostu zjawiskowo. Całość tego wszystkiego psuła tylko jedna osoba - Carrow, na którego widok poczuł małe uczucie zazdrości w klatce piersiowej. I o ile w głowie miał wizję piorunów trzaskających w tego pięknisia, starał się wyglądać naturalnie i nie przyglądać im się zbyt długo jak jakiś stalker. Nie mając zamiaru psuć sobie humoru na wstępie, kontynuował sunięcie patrzadłami po wnętrzu, tym razem skupiając się na dekoracjach.

Bale zdecydowanie nie były tym, co tygryski pokroju Caolána lubiły najbardziej. Feeria barw, muzyka, krzyki, rozmowy, ciągły ruch, zapachy... Każdego taki skomasowany atak na wszystkie zmysły mógłby nieco otumanić, a on sam - ze wszystkimi swoimi przypadłościami - już przed wejściem do Wielkiej Sali był stuprocentowo pewny, że rosnący w siłę ucisk w jego skroniach bardzo szybko przerodzi się w migrenę miesiąca w przeciągu kolejnej godziny.

- Wciąż uważam, że są lepsze sposoby na uczczenie tego wszystkiego w jakiś spokojniejszy sposób. - Mężczyzna westchnął cicho i - nie wiedząc co powinien zrobić z dłońmi, a nie chcąc wciskać ich do kieszeni jak jakiś naburmuszony nastolatek - zaczął, dość nerwowo jak na siebie, poprawiać butelkowozieloną muszkę.

Plusem całej sytuacji było to, że jak raz mógł założyć na siebie nowy, uszyty tuż po obowiązkowym rodzinnym spotkaniu Bożonarodzeniowym, smoking. Jeśli już musiał się pojawić i udawać, że samo odbieranie bodźców sprawia mu niemalże fizyczny ból, to chciał mieć świadomość, że przynajmniej wygląda tak, jakby mu zależało. Starannie ułożone włosy, wypolerowane buty, smoking z zielonego atłasu bez chociażby jednego wygniecenia czy śmiecia (co samo w sobie, przynajmniej w mniemaniu Irlandczyka, zasługiwało na uznanie - jakby nie patrzeć żył z trzema bardzo nachalnymi kotami) - jak żywcem wyjęty z obrazka.

Chociaż cały efekt nieco przygasał, gdy Caolán stał ramię w ramię z prawie o głowę od siebie wyższym opiekunem Gryffindoru.

- Zajmę najbardziej oddalone od parkietu krzesła. - Odezwał po chwili, zostawiając swoją nieszczęsną muszkę w spokoju i podnosząc wzrok na Costię.

Nie czekając na jakąkolwiek reakcję ruszył w stronę stolików przeznaczonych dla kadry nauczycielskiej tak szybko, jak to tylko było możliwe bez wyglądania jakby biegł po żarzących się węglach, tylko na sekundę zatrzymując się przy stole ze słodyczami i zabierając z niego dwa niewielkie talerze czaszek z galarety i miętowych ropuch.

Graysen jako aspołeczny gnój nie posiada zbyt wielu kolegów (koleżanek?) spoza domu Kruka. Dlatego też najdynamiczniej i najbardziej ekspresyjnie reaguje na widok nikogo innego a Alexandra Averego, równego sobie wyrachowanego paniczyka, rozpuszczonego gówniarza. No tak, Carrow jest również pieprzonym, obdartym z manier draniem. Posiadawszy dostojną niewiastę u swego boku, w najlepsze zajmuje się obrzucaniem innych panien wygłodniałym spojrzeniem wilka cierpiącego na wyjątkowo śmiercionośną odmianę wścieklizny. Niektóre są przyjemnym dodatkiem, niektóre cieszą oko. Przy Morrigan czuje, że jest uprawniony do dłuższego zatrzymania wzroku, jako że towarzyszy najlepszemu przyjacielowi Graysena. Na salę schodzi się jednakże tak spora rzesza osób, że grzechem byłoby poświęcać uwagę jedynie tej dwójce.
-No popatrz, kogo my tu mamy - mówi przyglądając się parce swoich ulubionych szkolnych osobistości, a ma tu na myśli Fletchera oraz Yvon Hennessy, ogołoconą z nieco ważnej części swej indywidualności. Rudej czupryny.
-To Clemen ją tak urządziła? Słyszałem, że z ostatniego spotkania klubu pojedynków wyszło kilku poszkodowanych.
Cynicznym uśmieszkiem traktuje nieobecnego, a raczej niewykrytego przez kruczy radar, Malfoja, który to rzekomo stracił różdżkę oraz rękę w pojedynku z Gryfonką. Tego samego dnia, wywołana Hennessy pozbawiona została swej sławnej lwiej grzywy. Musiał to być wspaniały widok dla postronnego widza, aż czasami żałował, że nie przyszło mu urodzić się bardziej zapalonym do walki i tracenia wolnego czasu. Eliksiry i Quidditch, tylko to ma sens.
Stoją tak przy tym bufecie jak dwie pryszczate, nabuzowane nastolatki i plotkują o całej szkole, na Merlina, co się z nim porobiło. Ale przecież nieczęsto ma okazję do podobnych rozmów, przynajmniej nie z kimś, kto jeszcze nie zna zbyt dobrze jego myśli.
- Wiesz ile ten cały wstęp ma trwać? - bąka pod nosem do Kaylin podczas nieszczególnie ciekawej przemowy wstępnej. Aż ma ochotę uciec do pokoju, zaszyć się pod pościelą z podręcznikiem do jakiegokolwiek przedmiotu. Albo do biblioteki. Jest jasno, głośno, pstrokato i nudno. A najgorsza część jeszcze przed nim.

Wpychając sobie do ust drugą już z kolei porcję puddingu (wcale nie były takie duże, a ze stresu biedne dziewczę nie było w stanie przełknąć treściwego obiadu) Anastasia skrupulatnie analizowała położenie sytuacji, w której się znalazła. A raczej, najbardziej dogodny kąt pod jakim powinna się ustawić, tak aby nikt nie zjechał jej od góry do dołu, gdy usta wypełniła po brzegi deserkami. Zależało jej aby dzisiejszego wieczoru dobrze wypaść, ale chęć zaspokojenia typowej, dziewczęcej cukrzycy, okazywała się silniejsza.
-Biedna Yvon - sapnęła ponuro na widok starszej Gryfonki. Istniało przecież tyle sposobów na uratowanie fryzury, a nie wiedzieć czemu, dziewczyna nie zdecydowała się na żaden. Przecież to miał być JEJ bal, kończyła szkołę i o ile Anastazjowy plan mający na celu usadzić wampira na rok dłużej nie wypali, to właśnie spędzała ostatnie chwile w tym zamku. Dlaczego więc odpuściła?
Odwróciła wzrok od fruwających frędzli i na krótką chwilkę rzuciła okiem ku wejściu do sali, a nuż ktoś znajomy właśnie wkraczał do środka.
-Jak ona ślicznie wygląda- wypaliła na głos, pozwalając żeby jej szczęka (dosłownie!) opadła z hukiem na podłogę. Morrigan Black, no jasne, nie mogło być inaczej. Zatrzęsła Maurysiowym ramieniem i przywołała go w kierunku kroczonym przez Ślizgonkę. Akurat mógł przełykać kąsek deserku. Trudno, może i się zakrztusi, ale dla takiego widoku warto poświęcić najpiękniejsze młodzieńcze lata życia.
-Zobacz na tę figurę... Co za sukienka - aż z wrażenia odstawiła na bok solidny kawał nadgryzionego ciasta orzechowego i pomachała jej nieco onieśmielona obezwładniającym blaskiem samicy alfa. Z Alexandrem również się przywitała, choć jego widok u boku Morrigan był lekkim zaskoczeniem dla ostatnio niezorientowanej w lokalnych ploteczkach blondynki. W takim razie... z kim ten pedał Malfoy miał zamiar przyjść? Ha! Może w końcu Morri poszła do rozum do głowy i olała na dobre lambadziarza i teraz frajer będzie musiał przyjść na bal ze swoim genetycznym klonem - Isabelle? Na samą myśl o tym, mogłaby rechotać w najlepsze przez calutką resztę balu, ale koniec końców zrobiłoby się biedaczce niedobrze od takiej nadmiernej projekcji gęby tlenionego gogusia.
-Mauryś, coś słabo wyglądasz, zapodam ci ponczu - skomentowała troskliwie jego paniczne rozglądanie się po sali i natychmiastową zmianę koloru policzków. Może był niedotleniony, albo widok Morri go osłabił? Kto wie, trzeba będzie go nawodnić, bo jeszcze gdzie padnie przed samym rozpoczęciem i osamotni spragnioną wrażeń i zabawy Gryfonkę.
Oddaliła się od partnera i z lekkością pospolitego gołębia pocztowego pofrunęła w kierunku stoliczka z napojami. Pochwyciła dwie szklaneczki i ekspresowo wróciła do chłopaka, wręczając mu prosto w łapkę świeżutki, pyszniutki poncz bezalkoholowy. Troszkę jej mina zrzedła usłyszawszy na kogo Maurycy zagłosował, ale mimowolne zasznurowanie wargami zakamuflowała poprzez solidny łyk ze swojego pucharka.
-Oczywiście, że zagłosowałam na Morri. Yvon nie chciałaby w takim stanie pozować do zdjęć i być w centrum uwagi... Ach, no i na profesora Liadonraja, jako króla - zachichotała machinalnie, choć próbowała powstrzymać się od podobnej, mało dojrzałej reakcji. Cholera, coś jej nie szło wczuwanie się w elegancką i okrzesaną wersję Anastasii Fitzgerald.
-Na Seymoura? A czemuż to na niego? - zapytała niewinnie, na nowo interesując się porzuconym przed chwilą kawałem ciasta - widziałeś go może gdzieś?
Brak obecności Hardego niepokoił dziewczynę, zwłaszcza jeśli brało się pod uwagę fakt… nie dostania odpowiedzi na list z odrzuconą propozycją pójścia razem na bal. Co prawda, nie pierwszy raz brunet z czystego lenistwa pozostawiał wiadomości bez odpowiedzi, ale… co jeśli się obraził? Co jeśli postanowił nie przyjść? Wprawdzie nie sądziła, aby na decyzję wpłynęłaby tą odmową, wszak Seymour mógł mieć każdą dziewczynę w szkole i to na zawołanie. Fitzgerald nikt nigdy się szczerze nie interesował i chociażby z czystej ciekawości, musiała wybrać się z osobą, która faktycznie zwracała na nią uwagę, a nie należała do ścisłego grona fitzgeraldowego haremu. Haremu przyjaciół, rzecz jasna.
Bal jeszcze się nie zaczął, a Anastasia zdążyła już się napatrzeć na multum nietypowych par, których nigdy wcześniej by ze sobą nie skojarzyła. Addyson i U...Um...Umuurruru? Kaylin i Carrow (?!) … Yvon i Fletcher? Na ich tle połączenie dwóch Gryfonów już nie wyglądało tak osobliwie jak do tej pory sądziła. Mogłaby jeszcze tak świdrować i wyławiać ze zbitej masy kolorowej gawiedzi, ale koniec końców, do sali nareszcie zaczęli schodzić się nauczyciele i pierwsze przemowy nareszcie miały miejsce. Blondynka jednym uchem słuchała, drugim zaś… cóż. Wypatrzyła sobie stojącą nieopodal Hope i dźgnęła ją w ramię, szerokim uśmiechem witając oficjalnie po raz pierwszy i tym samym zapraszając do stanięcia w rządku tuż obok Maurycego. W kupie raźniej i zabawniej!

Została powitana przez kuzynkę w nieco bardziej intensywny sposób, niż ona sama to zrobiła. Prawdę mówiąc, to trochę bała się wchodzić jej w drogę w ten piękny dzień.
Ale Morrigan chciała, żeby Nadziejka podeszła. Nie miała więc wyboru i skupiając wzrok na wszystkim, byle nie na partnerze kuzynki, zbliżyła się do nich.
- Cześć - szepnęła, żeby nie przeszkodzić w przemowach. Wbiła spojrzenie na sukienkę kuzynki. Całkiem ładna. A w każdym bądź razie pasująca do dziewczny bardziej, niż jakakolwiek inna. Ale nie powiedziała tego na głos, Morri przecież wiedziała, że wygląda idealnie. Jedyne, co mogło paść z jej ust teraz, to czy nie było jeszcze wyższych facetów w szkole. Nadziejka nieco się bała obcych, a szczególnie tych płci przeciwnej, a jak jeszcze trzeba było zadzierać głowę, żeby na takiego spojrzeć, to już w ogóle. Chociaż sama do najniższych nie należała i aż musiała się mocno opanować, żeby nie wybuchnąć cichym chichotem na myśl o tym, jak Addyson mogłaby wyglądać obok kogoś takiego. Chłopiec, z którym przyszła wydawał się odpowiedniego do niej wzrostu... aczkolwiek Nadziejce się wydawało, że to był Ślizgon. Tego się chyba nie spodziewała.
Szybko spojrzała na profesora Bułhakowa, który chyba w końcu powinien zacząć mówić. Nadziejka nie mogła jeszcze oswoić tej niesamowitej myśli, że opiekun Puchonów został WICEDYREKTOREM HOGWARTU. Jak dla niej, to z tej okazji powinny odbywać się codziennie bale przez tydzień.
Tknięta w ramię odwróciła się i odwzajemniła Gryfonce szeroki uśmiech. Nie pamiętała kompletnie jej imienia, no trudno, potem podpyta Maurysia. Na jej niemą propozycję odpowiedziała lekkim skinięciem głowy sugerującym, że stoi sobie właśnie z Morrigan. Ale właściwie byli na tyle blisko siebie, że można uznać, jakby wszyscy stali razem. Kuzynek z partnerką, kuzyneczka z partnerem i Nadziejka wolna od zbędnych zobowiązań. Panie i panowie, Hope jest wyrywana towarzysko z dwóch stron, a impreza dopiero się zaczyna. A niech tylko ktoś spróbuje się wbić między nich po babeczki stojące na stołach akurat w tym miejscu.

Kaylin czuła się zmęczona, a przecież dopiero weszli do sali i cała uroczystość jeszcze się nie zaczęła. Nie znosiła tego typu imprez i dlatego czuła się lepiej w Hogwarcie, z dala od ojca, który zmuszał ją do chodzenia na bankiety razem z nim. Nie była stworzona do robienia dobrego wrażenia, w przeciwieństwie do Black, więc było to dla niej dosyć kłopotliwe. Morrigan, skoro już o niej mowa, prezentowała się jak zwykle zachwycająco. Wszyscy oczywiście zawieszali na niej spojrzenia, co doprowadzało Wittermore do furii. Nigdy nie sądziła, że była w stanie do aż takiej nienawiści, co trochę ją przerażało. Na szczęście, już nie długo i nie będzie musiała widywać twarzy Ślizgonki nigdy więcej.
Spojrzała z lekkim wyrzutem na Graysena, który podobnie jak reszta chłopców lustrował Black odrobinę za długo. Pokręciła tylko głową i westchnęła. Wszyscy tacy sami! Nie była głupia by nie wiedzieć, że nawet Bułhakow faworyzował Morrigan i to drażniło ją chyba najbardziej. Na całe szczęście, Gray szybko zmienił temat zwracając jej uwagę na postać Hennessy, z której - no cóż - nawet Kaylin się teraz śmiała. Musiała przyznać, że była potwornie dumna z Clemen po tym, jak usłyszała, że to właśnie Puchonka tak urządziła zmorę jej życia.
- Owszem, ktoś wreszcie dał jej nauczkę. - Zaczęła zbliżając się do niego nieznacznie. Mimo wszystko rozmowa o Yvon, czy jej obecność na sali nie były dla niej najprzyjemniejsze.
- Bardziej jednak bawi mnie to, że Hennessy jest na tyle głupia, że nie umie sobie sama przyrządzić eliksiru bujnego owłosienia. - Mimo wszystko parsknęła śmiechem. - Co, jak co, ale na bal mogła się postarać. - Nie prowadzili zapierającej dech dyskusji, jak niektóre pary na sali. Nie wydawali się też być jakoś szczególnie zagubieni i na siłę podtrzymać rozmowę, jak jeszcze inne. Oni po prostu rozmawiali, bo właściwie... Co innego mieli do roboty? Obydwoje desperacko starali się przetrwać godziny katorgi, która dopiero się zaczynała. Kaylin była, można powiedzieć, wręcz szczęśliwa, że ma partnera, który podobnie do niej ucieknie z balu, gdy tylko nadarzy się ku temu okazja.
- Nie mam pojęcia, mam nadzieję, że nie będzie to trwało długo. Albo, że będziemy mogli wyjść z twarzą w miarę wcześnie. - Dodała z krzywym, pocieszających i jego i samą siebie uśmiechem.
Zdążyła to powiedzieć, gdy w sali pojawił się profesor Windergarde wraz z poprzednim dyrektorem, na widok którego Kaylin coś ścisnęło w klatce piersiowej. Uwielbiała profesora Biblethumpa i było jej bardzo przykro, kiedy dowiedziała się o jego chorobie i tym, że będzie musiał opuścić szkołę. Na szczęście mieli jeszcze profesor Fletcher i profesora Bułhakowa. Tym ludziom ufała i była pewna, że sobie poradzą (o naiwności, skąd miała wiedzieć, że ci dwoje to dwie najmniej odpowiednie osoby do rządzenia szkołą?). Przemowa, choć ładna, trochę ją znudziła. Wszyscy wiedzieli, że nauczyciel Zaklęć się bardzo spóźnił, co jej i Graysenowi nie było na rękę. To oznaczało jedynie, że wszystko się przeciągnie jeszcze bardziej. Na brodę Merlina, czemu mieli takiego pecha?!
Zaczęła bić brawo wraz z innymi uczniami i kątem oka spojrzała na Vaksilija, uśmiechając się przy tym pod nosem. Komentarz, lecący gdzieś z tyłu, oburzył ją na tyle, że odwróciła się i chrząknęła na tyle głośno, by dotarło to do tej osoby, kimkolwiek była. Nie widziała nigdzie Prefektów Naczelnych, więc wzięła na siebie uspokajanie tłumu tych dzikusów.
Czekając z niecierpliwością, aż Bułhakow przemówi rozejrzała się po sali dostrzegając Finniana. Uśmiechnęła się niepewnie, bo był chyba jedynym Hennessy, którego darzyła pozytywnymi uczuciami. Pomachałą do niego nieśmiało, całkowicie nieświadoma tego, że chłopak był w nią tak zapatrzony. Skąd miała wiedzieć? Nigdy jej tego nie powiedział, a i jej pewność siebie w tych kategoriach była dosyć uboga. W życiu nie wpadłaby na to, że mogłaby się komuś podobać.

Zarumieniła się, gdy fakt, że próbowała schować się za Ururu wyszedł na jaw. A wszystko mogło pójść tak gładko, gdyby tylko próbował utrzymać język za zębami.
- To Yvon Hennessy. Na ostatnim klubie potyczek czarodziejskich, pozbawiłam ją włosów. Wolałabym, żeby się na mnie nie mściła, a już tym bardziej dzisiaj.
Szepnęła cicho, aby wcześniej wspomniana osoba, nie mogłaby jej usłyszeć. Przezorny zawsze ubezpieczony, jak zawsze powiadał jej dziadek.
- To nawet dziwne, że nie załatwiła sobie eliksiru bujnego owłosienia.
Powiedziała, jednak tym razem jakby bardziej do siebie i zmarszczyła brwi w wyraźnym zamyśleniu. Zachowanie Gryfonki było naprawdę dziwaczne. Był to przecież jej ostatni bal w tej szkole. Dlaczego nie wyczarowała swojej rudej czupryny ponownie? W tym też momencie, Addyson szczerze pożałowała (od momentu lekcji zaklęć) rzuconego czaru.
- Chyba się trochę spóźniliśmy.
Szepnęła cicho w kierunku Ślizgona i musiała przyznać, że nie za bardzo podobały jej się spojrzenia osób, kiedy widzieli ją w towarzystwie Ururu. Marquez już na samym początku wiedział, że dziewczyna nie będzie skora do tańczenia. Mimo tego, nie zrezygnował z chęci zaproszenia jej na bal, chociaż wiedział, że Puchonka nie jest najodpowiedniejszą osobą do towarzystwa. To nawet całkiem dziwne, że nie zaprosił innej uczennicy.