Zaśmiała się cicho i wdzięcznie, bo w końcu była dobrze wychowaną, młodą panną, słysząc Avery'ego. Kiwnęła głową na znak, że jego plan jest więcej niż wystarczający, a następnie korzystając z przygotowanej wymówki, zaczęła delektować się coraz to kolejnymi smakołykami, których to nie zdążyła spróbować zbyt wiele, kiedy zauważywszy Nadzieję przywołała ją do siebie z uśmiechem. Kiedy ta podeszła nieśmiało, Morrigan uśmiechnęła się do niej szerzej, przywitała, skomplementowała strój i przedstawiła pokrótce swojego partnera. Szybko okazało się jednak, że nie tylko znaleźli się w towarzystwie jej kuzynki, ale także Anastasii i jej partnera, Maurycego, którego kojarzyła chyba tylko dlatego, że był pałkarzem w przeciwnej drużynie quidditcha. Powitała ich miękko i również szczodrze pochwaliła wygląd Gryfonki.
Uwadze Black oczywiście nie umknęło pojawienie się jej ulubionych profesorów. Lupei jak zwykle zjawił się w towarzystwie Caolána i dziewczyna upewniła się, by posłać im lekki uśmiech, gdyby tylko skrzyżowały się ich spojrzenia. Nigdy nie sądziła, że w szkole jednymi z osób, których będzie darzyć największą sympatią, zostaną nauczyciele. W większości przypadków do belfrów miała raczej obojętny stosunek - zupełnie tak, jakby byli tylko sprzętem w sali, narzędziem, którego zadaniem było nauczenie ją wykładanego przez nich przedmiotu i jakby była to ich jedyna funkcja. Szybko jednak przekonała się, że jest w błędzie i że naprawdę można na nich liczyć, jak na ludzi. Kiedy zaś do sali przybył spóźniony Juan, dziewczyna z ledwością powstrzymała się, by nie szczerzyć się na widok profesora historii magii. Zwłaszcza, kiedy wyraźnie znudzony zajął miejsce przy nauczycielskim stole i bezpardonowo wyjąwszy książkę, zabrał się za lekturę. W myślach wyliczała osoby, z którymi zamierzała tego wieczora zatańczyć. W końcu to niemal jedyna taka okazja - porwać na parkiet swojego nauczyciela. I jakby nie umniejszała roli Balu Wiosennego, wiedziała, że szkołę kończy się tylko raz w życiu. Że Hogwart kończy się tylko raz w życiu. I że ten bal to przyjęcie wieńczące jej lata beztroski. Zdawała sobie sprawę, że od teraz będzie tylko gorzej - zwłaszcza, jeśli chodziło o ograniczenia, jakie nakładało na nią nazwisko Black. Ślizgonka szybko jednak odegnała nieprzyjemne myśli i wróciła do przyjemniejszych rozważań.
Kiedy Alexander wspomniał o urnie i głosowaniu, Morrigan uśmiechnęła się enigmatycznie, wzruszając ramionami.
- Możemy, ale... Zupełnie nie wiem, na kogo miałabym oddać swój głos - wyznała, ale gdy tylko to rzekła, dotarło do niej, że powinna na karteczce napisać imię Davin. W końcu nawet razem się na ów bal szykowały, choć stwierdziła, że ponieważ nie ma partnera, zjawi się w ostatnim momencie, a wyjdzie natychmiast po pierwszym tańcu. Ale jeśli chodziło o króla... Powinna zagłosować na Malfoya? Biła się z myślami. I choć byłby to tylko anonimowy głos, z pewnością byłaby zbyt zawstydzona, by faktycznie wrzucić kartkę z jego nazwiskiem do urny.
Gdy jej partner delikatnym gestem zasugerował, by usiedli, dziewczyna chętnie skierowała się w stronę stołów. Niezbyt dobrze czuła się w otoczeniu większej ilości osób, toteż choć niezwykle lubiła Fitzgerald i swoją kuzynkę, cicho odetchnęła z ulgą, gdy wraz z Alexandrem odeszli kilka metrów, by zająć miejsce przy stoliku. Poza tym, wyczuwała negatywne wibracje między swoim partnerem, a Longbottomem, a nie chciałaby być świadkiem żadnych spięć, zwłaszcza nie w tym dniu, który był dla niej ważniejszy, niż gotowa była przyznać.
- Chciałam zostać aurorem - wyznała, zerkając na niego kątem oka. - Bynajmniej jednak nie kierują mną wzniosłe pobudki.
Wzruszyła ramionami z lekkim uśmieszkiem, patrząc chłopakowi w twarz. Normalnie nie była tak wylewna, ale wypadało podtrzymywać rozmowę.
- Praca wydaje się ambitna i... Daje duże pole do samorozwoju.
Rozmowę przerwało im jednak wezwanie do pierwszego walca, w którym mieli wziąć udział wychowawcy i uczniowie z rocznika siódmego, wraz z partnerami. Morrigan nie zwróciła większej uwagi na dłoń Avery'ego, która nagle znalazła się na jej talii, a zamiast tego posłusznie podała mu swoją drobną rączkę i pozwoliła poprowadzić się na parkiet.
- Mam nadzieję, że dobrze tańczysz - szepnęła nagle, jakby trochę z przestrachem, że nie zweryfikowała tego wcześniej, ale szybko uśmiechnęła się do chłopaka, dając znak, iż nie ma nic złego na myśli, rzucając tego typu uwagę. Może powinna się trochę o to obawiać, ale ufała, że jako paniczyk z dobrego domu, Alexander wie, jak się zachowywać, aby z gracją prowadzić partnerkę w tańcu, mimo dużej różnicy we wzroście, tak jak i ona to wiedziała. Miała szczęście, że nie pierwszy raz przychodzi jej wykonywanie bardziej skomplikowanych manewrów w zabójczym połączeniu - suknia do ziemi i pantofelki na wysokim obcasie. Akurat ponieważ do tańca brakowało jej talentu, matka zadbała o to, by Morrigan miała prywatnego nauczyciela od tej właśnie sztuki, aż w końcu dziewczyna załapała, jak dawać się prowadzić, bo właśnie z oddawaniem kontroli od zawsze miała największy problem. I teraz tańczyła na salonach nawet foxtrotta i to z zupełnie jej nieznanymi czarodziejami, dlatego w walcu czuła się całkiem pewnie.