Kaylin nie była łatwym dzieckiem. Pozornie cicha i spokojna, tak naprawdę odseparowana od świata, skupiająca swoją uwagę tylko na jednej konkretnej rzeczy. Kiedy coś działo się nie po jej myśli wpadała w szał, płakała i bardzo ciężko było ją opanować. Mogłoby się wydawać, że jest to przeszłość i panna Wittermore w dniu dzisiejszym jest już zupełnie inną, całkiem dojrzałą nawet jak na swój wiek osobą. Nic bardziej mylnego! To znaczy - nabrała ogłady, nauczyła panować się nad wybuchami złości, które choć nie zdarzały się często bywały spektakularne i przede wszystkim, starała się rozmawiać z innymi ludźmi. W jej tonie jednak można było wyczuć coś, co nie kojarzyło się z człowiekiem normalnym, zdrowym. Jakby musiała zastanowić się dłużej nad słowami, których używa. Wiele rzeczy jest w stanie zignorować, z zasady nie interweniując i nie interesując się życiem innych ludzi. Rzadko kiedy daje się sprowokować, bo lata ćwiczenia kontroli nad sobą dały jednak swoje, choć gdy ktoś ją już zdenerwuje - cóż, lepiej nie znajdować się w pobliżu.
Nie często płacze, uśmiecha się, czy wyraża twarzą jakiekolwiek emocje (wyjątek stanowią rozmowy z profesorem Bułhakowem). Bywa powolna, czasem się zamyśla i ciężko z nią porozmawiać. Zawsze jednak stara się być miła i trzymać wyuczonych uprzejmości. Nie daje sobie rady z relacjami społecznymi, dlatego też przez cały czas uczy się kolejnych norm na pamięć, tak by wiedzieć, jak zareagować w konkretnej sytuacji. Gdy coś wykracza poza wyuczony szablon zaczyna się gubić i panikować.
Jej pasją od małego jest wszelkiego rodzaju nauka. Uwielbia poznawać świat poprzez karty książek, słowa nauczycieli czy własne obserwacje, pod warunkiem, iż nie musi przy tym wchodzić w interakcje z innymi ludźmi. Bardzo dobrze czuje się na łonie natury, w towarzystwie zwierząt, które już od małego były jej jedynymi przyjaciółmi. Tych ludzkich bowiem nie ma praktycznie wcale, co zawdzięcza zapewne oziębłości, z którą podchodzi do ludzi. Nie wszystkim podoba się także dystans, jaki dziewczyna ciągle zachowuje, czy też nieraz niekontrolowane wybuchy szczerości (nie każdy chciałby na dzień dobry usłyszeć, że ma ogromnego pryszcza na nosie, z którym wygląda okropnie).
Jest bardzo pracowita i pedantyczna. Ma wiele nerwic natręctw, wszystko musi układać chronologicznie, alfabetycznie i symetrycznie, bo inaczej bardzo ją to denerwuje. Jest ambitna, ciągle chce wiedzieć więcej i jeszcze więcej osiągnąć, choć zdaje sobie sprawę z tego, że nie będzie jej to dane. Zna swoje obowiązki, zarówno jako uczennicy, prefekta szkolnego czy, przede wszystkim, dziedziczki rodu. Kiedyś próbowała przed tym uciekać, chowając nos w książkach i unikając konfrontacji z rodzicami, jak się tylko dało. Obecnie, wręcz przeciwnie, stara się pomóc i udowodnić, że jest dobrą córką. Uwielbia być we wszystkim najlepsza, bo tylko wtedy czuje się wartościowa.
Ma dosyć niską samoocenę, wywołaną całym zamieszaniem z wydaniem Skorowidza Czystości Krwi. Po tym wydarzeniu zaczęła zwracać uwagę na swoje korzenie i to, że ma w sobie mugolską krew zaczęło jej przeszkadzać. Wie także, że od zawsze była dla rodziców problemem, więc i to czasem ją ogranicza.
Rzadko kiedy udaje się do niej zbliżyć, przestraszona bliskością dziewczyna bardzo często się wycofuje z wszelkiego rodzaju relacji. Kiedy już komuś zaufa i się przywiąże, jest nad wyraz lojalna, ale i zazdrosna. Ma potrzebę bycia kochaną przez ludzi, którzy coś dla niej znaczą i przede wszystkim - bycia jedyną. Zdaje sobie jednak sprawę z tego, że jest na tyle nudna i nijaka, by zwrócić na siebie uwagę kogokolwiek. Jest bardzo niedoświadczona, choć wchodzi powoli w świat pierwszych miłości i zauroczeń, które wcale nie odbijają się na niej dobrze.
Osobę, którą nazwie autorytetem będzie podziwiać bezgranicznie i bronić za cenę własnego życia. Nie da powiedzieć złego słowa, czy nawet krzywo na takową spojrzeć. Wybaczy wiele i będzie trwać przy boku nawet, jeżeli będzie jej to szkodziło.

★ SPOKOJNA ★ NIEOBECNA ★ ASPOŁECZNA ★ AMBITNA ★ OPANOWANA ★
★ PEDANTYCZNA ★ NIEDOŚWIADCZONA ★ NIEPEWNA SIEBIE ★ SZCZERA ★

Dosyć niska, mierząca jedynie sto sześćdziesiąt centymetrów, nie wyróżniająca się tak naprawdę niczym szesnastolatka. Drobna, można nawet pokusić się o stwierdzenie chuda dziewczyna, która z pewnością nie ma zbyt wiele siły i łatwą ją pociągnąć, czy popchnąć. Ostatnim razem, gdy się ważyła, waga ukazała czterdzieści osiem kilogramów, co i tak było dla niej osiągnięciem. Całkowicie przeciętna, o krótkich blond włosach, które lubią się puszyć i falować - każdy włos w zupełnie inną stronę, co sprawia, że na jej głowie prawie zawsze panuje nieład. Zawsze bardzo się stara, by mieć choć trochę elegancką fryzurę, jednak nie często jej się to udaje. Brązowe oczy kontrastują z bladą cerą, będącą oznaką przebywania przez większość czasu w budynkach, choć w wakacje zdarza się, że znajduje się na niej lekka opalenizna będąca wynikiem spędzania czasu z magicznymi stworzeniami na zewnątrz. Opala się jednak na czerwono, co nie jest szczytem jej marzeń. Ma na twarzy kilka pieprzyków, a na całym ciele poza tym jedyną skazą jest długa blizna, ciągnąca się aż od lewej strony brzucha do połowy uda.
Nie ma zbyt dużej wady wzroku, jednak często można spotkać ją w okularach z czarną obwódką, gdyż w ten sposób lepiej jej się czyta. Dziewczyna nauczona została dbania o siebie, więc zawsze jest czysta i schludnie ubrana. Zdarza się, że na twarzy można dostrzec makijaż, lecz nie jest to zbyt częste. Lubi eleganckie stroje, spódnice, koszule i sweterki. Zawsze pachnie od niej kwiatową mieszanką jej ulubionych perfum.

★ 160 CM ★ BLONDYNKA ★ BRĄZOWE OCZY ★ CHUDA ★ 48 KG ★
★ PIEPRZYKI NA TWARZY ★ BLIZNA NA UDZIE ★

Trzecie Oko
Kaylin nigdy nie czuła się wyjątkowa. Zawsze była zwyczajną, może trochę bardziej inteligentną od swoich rówieśniczek dziewczyną, która bardzo dużo czasu i pracy wkładała we wszystko, co robiła. Intrygowało ją wszystko, co nieznane i nowe. Chcąc poznać naturę całego świata od małego sięgała do ksiąg, które podsuwali jej dziadkowie zadowoleni z chłonnego umysłu dziewczyny. Szczególnie dobrze rozumiała się ze zwierzętami, stąd też jej przekonanie o tym, że powinna wiązać swoją przyszłość z opieką nad magicznymi stworzeniami.
Nie było to jednak jedyne zainteresowanie w jej życiu. Sama nie potrafiłaby określić kiedy zaczęła się jej fascynacja przedmiotami wróżbiarskimi. Już na trzecim roku, gdy pozwolono im zapisywać się na wybrane przez samych siebie przedmioty wybrała wróżbiarstwo, astronomię, starożytne runy i numerologię. Jedynie z tym ostatnim miała problem, choć teraz należał on już tylko do przeszłości i nie na nim należałoby się skupiać. Chodzi raczej o to, że w Kaylin już od wielu lat był pociąg do poznawania tego, co niewidoczne. Do szukania odpowiedzi na pytanie co będzie. Wszelkiego rodzaju próby wróżenia były dla niej czymś fascynującym i często udawały się tylko jej pośród wszystkich uczniów biorących udział w zajęciach. Mimo to, cały czas sądziła, iż był to łut szczęścia. Coś, co każdemu mogłoby się przytrafić.
Wiele czytała o jasnowidzeniu, co w jej przypadku nie było niczym dziwnym, czytała bowiem naprawdę dużo. Wiedziała, jak wyglądała ta zdolność i czym się objawiała. Czasem nawet zastanawiała się, jakby to było, gdyby sama taką posiadała? Szybko jednak odsuwała takie myśli od siebie, śmiejąc się z własnej głupoty. Miałaby być utalentowana? Ona?
Przez bardzo niską samoocenę nie zauważała wielu znaków, jakie podsuwał jej los. Zaczęło się od zwykłych przeczuć, intuicji, którą miała w sobie od zawsze. Pierwsze zjawiska deja vu pojawiały się częściej niż u innych ludzi, jednak ona sama nie widziała w tym niczego nadzwyczajnego. Było to bowiem powszechnie znane i nie tylko jej zdarzyło się coś takiego przeżyć.
Pierwsze silniejsze uczucie, doznanie czegoś nowego, zdarzyło się w wakacje pomiędzy trzecim a czwartym rokiem. Dzień przed wypadkiem, w którym zginęli jej dziadkowie. Obudziła się rano, jakaś taka niemrawa. Cały czas zamyślona, jakby o czymś zapomniała. Jakby coś chciało przedostać się do jej umysłu, ale nie wiedziało jak. Cały dzień chodziła nieobecna, coraz bardziej bolała ją głowa i jedynie leżała w łóżku, co jakiś czas zasypiając, budząc się i zasypiając jeszcze raz. Nic jej się nie poprawiało i ledwo tak naprawdę dotrwała do kolacji. Zjadła ją mamrocąc coś pod nosem i martwiąc przy tym zaniepokojonych stanem dziewczyny dziadków. Następnego dnia czuła się już lepiej, choć ciągle gniotło ją na żołądku, jakby wiedziała o czymś złym, co miało nastać już niebawem. Wsiadała do samochodu nie zdając sobie sprawy z tego, jak bardzo los chciał ją przed tym ostrzec.
Przez szok, jakim była śmierć ukochanych dziadków i sam pobyt w szpitalu zapomniała zupełnie o tym, jak źle się czuła dzień przed. O tym, co czuła i jak to na nią oddziaływało. Być może, gdyby o tym pamiętała zdałaby sobie sprawę z tego, że coś było z nią nie tak. Może dzięki temu udałoby jej się zrozumieć zdolność, jaka dopiero w niej narastała.
Kolejne lata przeżyła jednak w całkowitej nieświadomości. Ciszy, która przypominała jej o byciu pospolitą, normalną. Była zwykłą kujonką, która twierdziła, że nie ma żadnego talentu. Dopiero pojawienie się w jej życiu profesora Bułhakowa sprawiło, że spojrzała na siebie inaczej. Nabrała pewności i zapragnęła wielu, tak bardzo zakazanych rzeczy. W czerwcu tego samego roku zaczęła miewać sny. Sny, których całkowicie nie rozumiała, a które próbowały przedrzeć się przez zasłonę i ujawnić jej to, co dla innych niewidoczne.
Nadal nie zdała sobie więc sprawy z tego, że posiada zdolność jasnowidzenia. Tym bardziej więc nie umie ani nad nią zapanować, ani z niej korzystać. Jest jednak na dobrej drodze do tego, by wreszcie odkryć tę drzemiącą w niej siłę.

Wczesne dzieciństwo
Historię panny Wittermore należałoby zacząć od przedstawienia jej rodziców. Ojciec był dziedzicem czarodziejskiej rodziny, a matka zwykłą walijską mugolką, która mieszkała w wiosce niedaleko głównej siedziby rodu Kennetha. Nie trzeba było czekać długo, aby romans ten wyszedł na jaw, a jego owocem była mała, blondwłosa dziewczynka. Unoszący się honorem czarodziej postanowił ożenić się z Jessicą, choć jego rodzina nie patrzyła na to przychylnie. Mimo to, jego rodzice powitali synową w rodzinie, jak równą sobie, a ojciec chłopaka jedynie zaznaczył mu, iż sam będzie ponosił konsekwencje swojego wyboru.
Kaylin urodziła się więc jako pierworodna i zarazem jedyna córka Kennetha i Jessici Wittermore. Od początku traktowano ją jak oczko w głowie i zapewniano wszystko, czego mogłaby tylko zapragnąć. Dawano jej masę zabawek, spędzano z nią mnóstwo czasu. Dziewczę jednak, z biegiem lat, zaczynało coraz bardziej oddalać się od rodziców. Całkowicie nieświadomie, bo w głębi serca kochała ich przez cały ten czas. Zaczęła bawić się sama, oglądać książeczki, jakie znajdowały się w jej biblioteczce i chłonęła wiedzę ze wszystkiego, z czego się tylko dało. Rodzice, choć odrobinę zaniepokojeni, zadowoleni byli z jej bystrości umysłu i chęci do nauki. Wiedzieli, że kiedyś wyrośnie z niej porządna dziewczyna, przed którą będzie rozpościerać się świetlana przyszłość. Z tego też powodu zaczęli nakładać na nią coraz więcej swoich własnych ambicji, które dziewczynka spełniała bez większego wysiłku.
Szczególną uwagę poświęcali jej dziadkowie, rodzice ojca, z którymi cała trójka mieszkała w rodowej rezydencji. Państwo Wittermore byli bardzo miłymi i radosnymi osobami, więc mała Kaylin chętnie przebywała w ich towarzystwie. W pewnym momencie dziewczynka zaczęła źle reagować na czułość i bliskość rodziny, jedynie kolana babci i ręce dziadka zdawały się ją całkowicie uspokajać. Od początku więc była z nimi bardzo mocno związana. Zaczęto podejrzewać u niej różnego rodzaju dysfunkcje społeczne, jednak z obawy przed prawdziwą diagnozą zaprzestano wizyt u lekarzy.
Długo nie trzeba było czekać, by w Kaylin odezwała się natura czarodziejki. Już w pierwszych latach życia zdarzało jej się ożywiać przedmioty, które zastępowały jej prawdziwych przyjaciół. Jak się spodziewano, Kaylin bardzo szybko przyswajała wiedzę, więc i opanowanie mocy nie zajęło jej dużo czasu. Nigdy, w przeciwieństwie do wielu jej rówieśników, nie wykorzystywała magii do swoich własnych celów. Zdarzało jej się natomiast bardzo często denerwować i wpadać w napady furii, przez co jej magiczne zdolności od czasu do czasu dawały o sobie znać w sposób niekontrolowany. Coraz gorzej czuła się w obecności wielu ludzi. Zaczęto opowiadać jej historie o Hogwarcie, szkole do której któregoś dnia trafi. Jej dni mijały więc na marzeniach o miejscu pełnym takich samych dzieci, jak ona. W tym okresie dziadkowie postanowili wprowadzić do domu jakieś zwierzątko, by Kaylin miała z kim się bawić. Liczyli na to, że stworzenie pozwoli jej się otworzyć na innych i zastąpi jej wymyślonych przyjaciół. W ten sposób do domu państwa Wittermore trafił, wtedy jeszcze bardzo malutki, kot Artemis.

Pierwsze trzy lata w Hogwarcie
Największym szczęściem dla jedenastoletniej Kaylin był list, który dostała z Hogwartu. W tym czasie ojciec dostał pracę w Ministerstwie Magii, przez co wraz z żoną i córką przenieśli się do posiadłości w Londynie. Podekscytowana dziewczynka, z oczami święcącymi z radości wraz z rodzicami odwiedzała sklepy mieszczące się przy ulicy Pokątnej, by zakupić wszystko, co było jej potrzebne do nauki. Najbardziej zachwycona była sklepem Ollivandera, gdzie dobrano jej różdżkę. Uważała, że to bardzo przyjemne, spokojne miejsce, w którym czuć miłość właściciela. Nim się obejrzała nastał dzień odjazdu i wraz z całą rodziną udała się na peron 9¾, z którego miała wybrać się w podróż do Hogwartu. Zanim jednak do tego doszło, zdążyła przeczytać wszystkie podręczniki do klasy pierwszej, przez co znała większość materiału, a przynajmniej jego teoretyczną część. W samym pociągu siedziała w przedziale z innymi dziećmi z jej rocznika, lecz ku swojemu rozczarowaniu - nie potrafiła nawiązać z nimi większego kontaktu. Nie traciła jednak nadziei, ciągle szczęśliwa z powodu podróży. Kiedy dotarła na miejsce Tiara Przydziału, zgodnie z przypuszczeniami jej ojca, przydzieliła ją do Ravenclawu. Jak większość członków jej rodziny. Będąc Krukonką liczyła na zrozumienie ze strony dzieci będących w tym samym domu. Z czasem jednak okazało się, że wcale nie było jej tak łatwo, a inni nie poświęcali nauce tyle czasu, co ona. Na zajęciach zawsze błyskotliwie odpowiadała, zgłaszała się i zdobywała punkty. Mimo to, nie potrafiła znaleźć sobie przyjaciół i wkrótce odkryła, że w bibliotece czuje się najlepiej. Latanie na miotle okazało się być dosyć ciężkie, a nauczyciel z litości postanowił przepuścić ją do następnej klasy. Część dzieci śmiała się z jej braku umiejętności. W odwecie, przez cały pierwszy rok podkreślała im, gdzie robią błędy we wszystkich innych zajęciach. Być może dlatego jej rocznik za nią nie przepada. Potem jednak wszystko się unormowało. Nadal co prawda z nikim nie rozmawiała, ale przynajmniej nikt już jej nie dokuczał. Wolny czas spędzała na czytaniu, bądź zabawach z Artemisem. W ten sposób przeżyła trzy pierwsze lata nauki. Bez większych problemów.

Wypadek, śmierć dziadków i czwarty rok
Spokojne życie Wittermore trwało do wakacji pomiędzy trzecią a czwartą klasą. Kaylin zawsze miała bardzo dobry kontakt z dziadkami i to z nimi spędzała najwięcej czasu (nie licząc oczywiście kota). To oni kupowali jej nowe książki, które potem czytali razem. Rozumieli także jej miłość do magicznych stworzeń i pewnego dnia postanowili zabrać dziewczynę ze sobą na wycieczkę, by mogła zobaczyć kilka okazów fantastycznych stworzeń na żywo. Wszystko było w jak najlepszym porządku do czasu, gdy rodzina postanowiła wrócić do Londynu ich nowym, latającym samochodem. Po drodze zdarzył się wypadek, podczas którego dziadkowie Kaylin umarli, a ona sama znalazła się w szpitalu. Stan dziewczyny był ciężki, jednak to nie zdrowie fizyczne ucierpiało najbardziej. Utrata ukochanych osób praktycznie na własnych oczach sprawiła, że dziewczyna zamknęła się w sobie jeszcze bardziej. Przez jakiś czas dochodziła do siebie, a gdy nastał wrzesień wróciła do Hogwartu jak gdyby nigdy nic. Po wypadku pozostała jej jednak spora blizna na ciele i jeszcze większa - na duszy. Nieśmiało pojawiające się od jakiegoś czasu wizje ustały, zahamowane traumą, jaką dziewczę przeżyło tego feralnego dnia. Do tej pory w rocznicę ich śmierci Kaylin odkłada na bok wszystkie sprawy i odwiedza grób dziadków, poświęcając na to bardzo dużo czasu. Powrót do szkoły magii okazał się na swój sposób zbawienny. Nadmiar nauki i mnóstwo książek do czytania zajęły Kaylin na tyle, iż nim się zorientowała minął kolejny rok. Nauczyciele zdążyli jednak zauważyć różnicę w jej zachowaniu, rzadziej odzywała się na lekcjach i niezbyt chętnie podchodziła do wszelkiego rodzaju aktywności.

Piąty rok nauki
Dopiero wakacje przed piątą klasą zabolały ją najbardziej. Ponownie w domu, w którym nie było dziadka i babci sprawił, że dziewczę nie umiało się odnaleźć. Z radością więc przyjęła kolejne rozpoczęcie roku. Piąta klasa była dla niej dosyć ważna. Zbliżały się egzaminy, które zgodnie z wolą ojca, jak i własną ambicją, chciała zdać jak najlepiej. Cały rok uczyła się przykładnie, chcąc zdobyć jak najwięcej wiedzy. Bardzo dobrze radziła sobie na Starożytnych Runach, Historii Magii, czy Wróżbiarstwie. Opieka Nad Magicznymi Stworzeniami była jej ulubionym przedmiotem, za to z Numerologii i Transmutacji szło jej raczej marnie. Niemniej, robiła wszystko, by osiągać jak najlepsze oceny.
W tym samym czasie wydano Skorowidz Czystości Krwi, który bardzo wpłynął na nastroje panujące w rodzinie Wittermore. od tej pory relacja ojca z matką, a także córką bardzo się zmieniła. Kenneth stał się oschły, traktował Jessicę tak, jakby wcale nie istniała. Od córki natomiast zaczął wymagać coraz więcej, pokładając w niej ostatnią nadzieję na to, by podnieść znaczenie rodu. Obwiniał się o to, że przez ślub z mugolką jego rodzina nie została umieszczona w Skorowidzu.

Szósty rok nauki
Wraz z pojawieniem się w szkole nowego nauczyciela Numerologii, profesora Bułhakowa, zapałała do przedmiotu wielką miłością (choć nie wiadomo, czy nie była to przede wszystkim miłość do ów mężczyzny) i jakimś cudem nagle zaczęła rozumieć, o co w tym przedmiocie chodzi. Sumy zdała bardzo dobrze i zadowolona zaczęła naukę na szóstym roku. Rodzice też zdawali się być usatysfakcjonowani, co bardzo ją cieszyło. Odkąd poznała profesora Bułhakowa jej życie zaczęło się zmieniać, za jego namową zapisała się do Koła Pomocnej Dłoni by pomagać słabszym od siebie i próbować rozmawiać z innymi. Idąc za jego radą postanowiła także bardziej udzielać się w sprawach rodzinnych, co ucieszyło zmartwionego aspołecznością córki Kennetha. Coraz więcej czasu spędza więc na nauce dyplomacji, etykiety i wszystkiego, co dziedziczka rodu powinna umieć. Przyjęła także tytuł prefekta Ravenclawu i sumiennie wywiązuje się ze swoich obowiązków. W międzyczasie dalej dużo się uczy i pracuje nad projektem pod patronatem samego Bułhakowa, którego przez ten rok zdążyła pokochać jeszcze bardziej.

★ PRACA DODATKOWA NA ELIKSIRY ★

Obecność na zajęciach
[Z] 4 stycznia 1934r. - ONMS - Zagroda - Pegazy
[Z] 11 stycznia 1934r. - OPCM - Sala - Czarna magia
[Z] 18 stycznia 1934r. - Zielarstwo - Szklarnia III - Belladonna
[Z] 25 stycznia 1934r. - Starożytne Runy - Sala - Talizmany
[Z] 1 lutego 1934r. - Zaklęcia i uroki - Sala - Verdimilous
[Z] 8 lutego 1934r. - Numerologia - Sala - Liczba wew., zew., celu życia
[Z] 15 lutego 1934r. - Wróżbiarstwo - Klasa - Szklane kule
[Z] 22 lutego 1934r. - Historia magii - Sala - Instytucje magiczne
[Z] 7 marca 1934r. - Astronomia - Wieża - Gwiazdozbiory
[Z] 14 marca 1934r. - Mugoloznawstwo - Sala - Kodeks Tajności
[Z] 28 marca 1934r. - Eliksiry - Loch - Mikstura powodująca senność
[Z] 4 kwietnia 1934r. - ONMS - Zagroda - Aetonany
[Z] 4 kwietnia 1934r. - Eliksiry - Loch - Konsultacje
[Z] 7 kwietnia 1934r. - Koło Pomocnej Dłoni - Czytelnia
[Z] 11 kwietnia 1934r. - OPCM - Sala - Zaklęcie Fumos
[Z] 18 kwietnia 1934r. - Transmutacja - Sala - Zasada Jednolitości Transmutacji
[Z] 25 kwietnia 1934r. - Starożytne runy - Sala - Talizmany + sprawdzian
[Z] 2 maja 1934r. - Zaklęcia i uroki - Sala - Zaklęcie Bąblogłowy
[T] 9 maja 1934r. - Numerologia - Sala - ???
[T] 16 maja 1934r. - Wróżbiarstwo - Klasa - Haruspicja

Oceny z przedmiotów

ASTRONOMIA	P, W | WYBITNY
ELIKSIRY	Z, W, W | WYBITNY
HISTORIA MAGII	W | WYBITNY
MUGOLOZNAWSTWO	P, W | WYBITNY
NUMEROLOGIA	W | POWYŻEJ OCZEKIWAŃ
OPCM	W | WYBITNY
ONMS	W, P, W | WYBITNY
STAROŻYTNE RUNY	W, W, W | WYBITNY
TRANSMUTACJA	P | POWYŻEJ OCZEKIWAŃ
WRÓŻBIARSTWO	Z ➛ W | WYBITNY
ZAKLĘCIA I UROKI	P | POWYŻEJ OCZEKIWAŃ
ZIELARSTWO	P | POWYŻEJ OCZEKIWAŃ

Prace domowe
☑ ONMS - Czarne Pegazy, prawda i mit - Wybitny
☑ Starożytne Runy - Wykonanie własnego talizmanu - Wybitny
☑ Wróżbiarstwo - Interpretacja wizji - Zadowalający
☑ Wróżbiarstwo - Poprawa interpretacji wizji - Wybitny
☑ Mugoloznawstwo - Najważniejsze wydarzenia mugolskiego świata - Powyżej oczekiwań
☑ OPCM - Zaklęcie fumos oraz inne zaklęcia dezorientujące - ??
☑ Eliksiry - Eliksir, którego nauka sprawiła mi przyjemność - Wybitny
☑ Astronomia - Opis ulubionego gwiazdozbioru - ???
☑ Eliksiry - Felix Felicis, Amortencja i Wywar Żywej Śmierci - ???

Standardowe Umiejętności Magiczne

HISTORIA MAGII	POWYŻEJ OCZEKIWAŃ
MUGOLOZNAWSTWO	POWYŻEJ OCZEKIWAŃ
NUMEROLOGIA	ZADOWALAJĄCY
ONMS	WYBITNY
STAROŻYTNE RUNY	WYBITNY
WRÓŻBIARSTWO	WYBITNY